Toeval, echo en lastige spuiten

Ik heb het over mijzelf afgeroepen, volgens mij...... Schreef ik zondagmiddag nog dat ik het bewezen acht dat chocolade helpt tegen hoofdpijn, ik had het boodschappenlijstje van Vita al uitgeprint, in de namiddag sloeg het noodlot toe: de hoofdpijn kwam, zag en overwon.

Ik ging er zondagavond mee naar bed, en stond er maandag mee op. En het leek alsof iemand ieder uur de "volumeknop" iets hoger draaide. Maandagavond heb ik de pot nutella met een lepel paraat gemaakt, maar dat mocht niet baten. Op dinsdag stond ik er weer mee op, en ik keek er scheel van. Ik heb me staande gehouden tijdens het management team overleg (dat is altijd best gezellig), maar daarna ben ik toch ziek naar huis gegaan. Daar ben ik onder dekens gaan liggen, licht uit, hoorapparaten uit, en maar hopen dat de hoofdpijn weg ging. Ik heb tussendoor nog "even" het ziekenhuis gebeld en gevraagd of ze me alsjeblieft konden helpen. Paracetamol helpt niet, zelfs niet als ik 4 tegelijk neem. Ibuprofen mag niet. Ik moest op zoek naar naproxine, dat is een middel tegen ernstige menstruatiepijn, maar dat mocht ik alleen dinsdag en woensdag nemen. Peter haalde het voor mij, en met 2 tabletten tegelijk ging ik weer onder de dekens. En waarempel, op dinsdag gingen de allerscherpste kantjes al een beetje eraf. Toch was ik er woensdagochtend nog enorm beroerd van, maar tegen de middag ging het alweer iets beter. Hallelujah.....

En toch ben ik ook een leerervaring rijker: ik begrijp nu waar de term suicide-headache vandaan komt... Je moet wel altijd de positieve kanten blijven zien, toch ;-)

Woensdagmiddag ben ik ook nog even langs de fysiotherapeut gegaan, gelukkig kon ik heel snel terecht. Ik merkte dat ik gespannen schouders en een heel strakke nek had, en dat werkt ook niet positief op de hoofdpijn natuurlijk. Waarschijnlijk nog de restanten van een kou, verkeerd gelegen en toch de spanningen rond zo'n tweede ICSI. Linske, de therapeut, heeft me lekker los gemasseerd, en ook dat was weldadig voor mijn welzijn. Ik voelde me weer langzaam mens worden!

Omdat ik een beetje ontspanning wel kon gebruiken, zag ik erg uit naar de afspraak met Vita diezelfde woensdagavond. We kennen elkaar via het blog en mailden heel af en toe. We hebben de hele avond gekletst, en gekletst, en gekletst. Over ICSI, over Dr. Feelgood, over Amerika en achtbanen, over de ijskonijnen van het AMC, over familie en over vrienden en nog veel meer. Heerlijk was het, en heel bijzonder. Alsof we elkaar al jaren kenden. Zij is een ontzettend leuk en lief mens!

En vanochtend was het tijd voor de volgende fase in deze ICSI cyclus: de uitgangsecho. Dat is de echo die bepaalt of je mag starten met stimuleren, en ja, dat mag dus! Alles zag er goed uit, het baarmoederslijmvlies was "mooi dun" en er waren zelfs 2 eitjes zichtbaar in de rechter eierstok. En dat zijn er 2 meer dan de vorige keer. De echo was weer erg pijnlijk, en de eierstokken weer moeilijk vindbaar. Dat duidt er toch op dat ze niet heel zwaar zijn, en dus niet zoveel eitjes bevatten die al klaarliggen. Maar toch, het is weer meer dan de vorige keer.

Het was niet Dr. Feelgood die ons hielp vandaag, ik had een arts die ik nooit eerder had gezien. Een blonde dame, iets ouder dan de ijskonijnen, en erg aardig. Fijn, "aardig" helpt toch bij het op-je-gemak-voelen in zo'n ijskoude-bunkerachtige-omgeving. Ze was een hele stapel statussen kwijt en dat zorgde even voor een beetje paniek, maar de verpleging wist het vakkundig te verhelpen. De verpleegster kwam nogal lomp binnendenderen precies op het verkeerde moment -met de benen hoog in de ijskoude steunen- maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. En Dr. Feelgood was gelukkig wel in de buurt en zwaaide enthousiast naar ons bij het langslopen. Ook altijd leuk! Na de echo kregen we de instructies over het spuiten van de menopur van de verpleegkundige, de volgende afspraak werd gemaakt voor volgende week woensdag, en met een stapel bloed-prik-formulieren konden we weer ophoepelen.



En vanavond was de vuurdoop, de eerste menopur moest erin. Tjonge, dat was een onderneming. Het voorbereiden van de spuiten kost aardig wat tijd, dat doe je niet zomaar even in het toilet van een restaurantje. Eerst moet de lange naald op de spuit, en daarmee moesten 2 ampullen met vloeistof worden leeggemaakt. Die moesten vervolgens worden verdeeld over 6 ampullen met poeder, en daarna moest dat opgeloste mengsel uit die 6 ampullen weer worden opgezogen. En dat past niet in 1 spuit, dus dat werden er 2. Dan de korte naald erop en hup, in de buik. Poeh.....een hele onderneming dus. Dit protocol lijkt erg op dat van de pregnyl, alleen is dat een veel kleinere hoeveelheid. Het breken van die glazen ampullen met vloeistof vind ik altijd heel akelig, maar ik bedacht me net dat ik er toch veel meer heb dan ik nodig heb. Elke verpakking bestaat namelijk uit 5 ampullen poeder en 5 ampullen vloeistof. Die poeder heb ik allemaal nodig, maar van die vloeistof ampullen gebruik ik er maar 2. Ik ga dus morgen gewoon zelf ermee oefenen. Gaat het fout? Geen nood, weggooien en overnieuw. Voorraad genoeg, dan kan ik daarmee ook wat zelfvertrouwen opbouwen. Het lastige is nu wel, dat ik dus eigenlijk elke avond thuis moet zijn, want dit is zo'n gedoe...dat doe je niet zomaar ergens anders. Maar misschien denk ik daar na een paar dagen ook wel weer anders over. Alles went toch?

En nu maar hopen dat de boel in beweging komt, en dat de eitjes gaan groeien. Doordat alles er vanochtend zo goed uitzag, zijn er weer nieuwe hoop-luikjes open gegaan bij mij... Hopen jullie mee?