maandag 31 december 2007

Het gaat wonderbaarlijk goed!

Alweer de laatste dag van het jaar, gelukkig zou ik bijna zeggen! Ik ga er niet op terugblikken, de geschiedenis staat immers hieronder beschreven voor een groot deel.

We brengen deze laatste dag rustig door, nu eens zonder vrienden en familie, lekker met z'n tweetjes op de bank. Omdat ik vorige week ben begonnen met de tweede ICSI ronde en de daaraan verbonden gevreesde decapeptyl spuiten, hebben we niets gepland. Ik had verwacht op apegapen te liggen vanavond, en misschien zelfs wel al voor het officiele moment in bed, maar zoals het er nu uitziet gaat dat niet gebeuren. Was ik de vorige keer nog ontzettend moe van de decapeptyl, op het extreme af, deze keer gaat het wonderbaarlijk goed. Ik voel me niet helemaal top, heb af en toe hoofdpijn, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Ik ben nog niet extreem moe, en dus gaat het eigenlijk boven verwachting enorm goed. Fijn! Zou dat door de acupunctuur zijn?

Hopelijk is dit een goed voorteken voor het nieuwe jaar! Ik hoop dat 2008 voor Peter het jaar wordt waarin hij alles achter zich kan laten en een nieuwe start kan maken, zonder angsten en spanningen, en weer de vrolijke en zorgeloze Peter wordt. Dat gun ik hem zo, dat zou het mooiste cadeau zijn! En natuurlijk hoop ik, bijna tegen beter weten in, dat deze tweede ICSI poging toch goed nieuws gaat brengen. De eerste paar dagen gaan zo goed, misschien is dat wel een goed teken? Wie weet, hoop gloort aan de horizon...

Verder wens ik iedereen in het nieuwe jaar wat ik ons zelf ook toewens: een heel gelukkige tijd, in een goede gezondheid, met veel liefde en vriendschap! Ik hoop jullie ook volgend jaar weer hier te mogen begroeten en ik zou het leuk vinden om van jullie een reactie te lezen af en toe!

Veel plezier vanavond, en voorzichtig met het vuurwerk!

zondag 30 december 2007

Foto's van Andalusië

Het is alweer dik 2 maanden geleden dat we terugkwamen van onze vakantie in Andalusië, destijds niet-zo-lekker-in-ons-vel-zittend. Ik heb er toen ook niet veel woorden aan vuil gemaakt. De vakantie was niet wat we ervan hadden gehoopt, maar dat kwam vooral door onze eigen gemoedstoestand, achteraf terugblikkend hebben we toch wel enorm veel mooie dingen gezien. Wat heeft Andalusië toch een prachtige cultuur! Daarvan hebben we genoten, de steden Sevilla, Cordoba en Granada zijn zeer de moeite van een bezoek waard!

Wat we gemist hebben is de variatie aan activiteiten. Je reist vooral van dorp naar stad en weer naar dorp. Hoewel de dorpen en steden allemaal enorm mooi zijn, ontwikkel je wel een soort blindheid naarmate de reis vordert. Bij de zoveelste stad zie je alweer een paleis, alweer een kathedraal, alweer een kasteel. Stuk voor stuk zo mooi, maar wel veel van hetzelfde! Er is niet zoveel mooie natuur, hoewel het Parque Nacional de Doñana erg de moeite waard was, zijn de bergen en is het binnenland droog en dor, vooral in het najaar. De twee weken waren dan ook meer dan genoeg, maar wel weer erg lekker om op je gemak te kunnen reizen. Veel reisorganisaties bieden een vergelijkende trip aan in 8 dagen, en dat vind ik toch wel erg snel.

De bevolking vonden we niet zo aardig, vooral de vriendelijkheid viel ons enorm tegen, en we vonden het ook erg moeilijk om contact te maken met de Spanjaarden. Ze zijn helemaal niet klantgericht. Heel anders dan ons normaal zo geliefde Amerika en de Amerikanen. Toch mag je niet doodgaan (ik overdrijf nu eenmaal graag) voordat je de kathedraal in Sevilla hebt gezien, de Mezquita in Cordoba en het Alhambra in Granada. Dat is gewoon een must! Wat hebben ze "vroeger" toch een mooie dingen gebouwd, heel knap en kunstig.

De foto's zijn mooi geworden, al zeg ik het zelf, en sinds vandaag kunnen ze door jullie on-line worden bewonderd op mijn eigen fotosite. Klik hier om ze te bekijken.

zaterdag 29 december 2007

De kerst alweer voorbij...

Ze zijn alweer voorbij, de kerstdagen van 2007. Hoewel er officieel maar 2 en een halve kerstdag is (de kerstavond meegeteld), hebben wij er dit jaar 4 en een halve dag van gemaakt door een logeerpartij van onze vrienden. We hebben een gezellige tijd gehad!

Maandag verliep overdag ietwat stressig, vraag me niet hoe het komt, het overkwam me gewoon. De cadeautjes inpakken, de laatste spullen halen bij de supermarkt, optutten, de logeerkamer voorbereiden.... Maar het kwam uiteindelijk nog allemaal goed. Om 4 uur 's middags, een uur later dan gepland, waren we er helemaal klaar voor.





We hebben de cadeautjes onder de boom vandaan gehaald en we zijn in de auto gestapt en naar Limburg gereden voor de traditionele kerstavond bij mijn ouders. Eigenlijk hadden we gepland om mee te gaan naar de kerk, maar daar waren we te laat voor. Gelukkig geen files onderweg, dus even over zessen kwamen we heelhuids aan, op ons paasbest.

We hebben heerlijk samen gegeten, traditioneel de Limburgse koude schotel met lekkere broodjes, en daarna hebben we samen de cadeautjes uitgepakt. En wat zijn we weer verwend! We hebben prachtige cadeau's gekregen en ook onze geschenken vielen in goede aarde. Het was een enorm gezellige avond en hij vloog voorbij! Om 11 uur zaten we weer in de auto naar het noorden, en om half 2 doken we daar ons bed in.

Na een heerlijke nachtrust waren we op 1e Kerstdag pas om 10 uur uit de veren. We hebben even de cadeautjes opgeruimd en natuurlijk bewonderd, en daarna hebben we ons rap aangekleed in alweer ons paasbest. Jan en Marjan stonden al om kwart voor 12 op de stoep, we waren net op tijd klaar. Natuurlijk hebben we eerst even koffie gedronken en bijgekletst en daarna hebben we lekker uitgebreid geluncht met zelfgemaakte koude schotel en luxe broodjes. De rest van de middag hebben we ook weer lekker bijgekletst en een spelletje gespeeld. Ook hebben we de cadeautjes uitgepakt en alweer zijn we enorm verwend!

's Avonds hebben we smakelijk gedineerd. Als voorgerecht hadden we paddestoelen in een knooflookroomsaus met een dekseltje van kaas uit de oven. Voor het hoofdgerecht had Peter konijn in het zuur gemaakt, en die smaakte voortreffelijk. Daar kan geen restaurant-kok tegenop! Als bijgerechten hadden we in bier gestoofde zuurkool, witlofsalade, een lauw-warme salade van sperzieboontjes, aardappelpuree en in de schil gekookte krieltjes. Het nagerecht bestond uit een caramel-noten-ijstaart. Het was een top-diner, al zeg ik het zelf!

Op 2e Kerstdag hebben we eerst allemaal lekker uitgeslapen en daarna weer heerlijk gebruncht. Het was al ver in de middag toen we eindelijk allemaal waren aangekleed en toen zijn we nog een stukje gaan wandelen in de mooie natuur bij Nederhorst den Berg. Prachtig, vooral met de ondergaande zon. Helaas werd het al vroeg donker, het was daarom kort maar krachtig! De honger was inmiddels weer flink opgewekt en bij thuiskomst hebben we ons daarom gewaagd aan het tweede kerstdiner. Dat bestond vandaag uit een voorgerecht van carpaccio, en een hoofdgerecht van hertenbiefstuk met witlof uit de oven, broccoli met een mosterd-roomsaus, krieltjes uit de oven en als nagerecht stroopwafelijs. Het was weer overheerlijk! Na het eten hebben we ons gewaagd aan een paar gezelschapsspelletjes en nog even Hans Liberg gekeken voordat we gingen slapen.

De 3e Kerstdag verliep lekker rustig. Peter ging even sporten bij de fysiotherapeut, ik heb lekker gebadderd en onze vrienden gingen in Hilversum een ander bevriend stel opzoeken voor een kopje koffie. Ik ben nog even naar mijn werk geweest om wat cadeautjes af te leveren bij mijn medewerkers en ze te bedanken voor de fijne samenwerking en de steun in het afgelopen jaar. Natuurlijk hadden we ook deze dag weer een lekker kerstmaal voorbereid, van zelfgemaakte frietjes met Limburg zuurvlees, zelfgemaakt welteverstaan. We vallen in herhaling, maar het was weer overheerlijk!

Op 4e Kerstdag zijn we eropuit getrokken met z'n viertjes. We hebben geshopt! We zijn eerst naar het Home Deco Center gereden in Vianen, een groothandel met woon-accessoires. Deze winkel is in dezelfde stijl als Loods 5 in Zaanstad, maar dan veel goedkoper! Het aanbod was er ook erg leuk, en het was er helemaal niet druk. Heerlijk woonshoppen! Natuurlijk bleef ons weer van alles aan de vingers plakken! Na de koffie met een saucijzenbroodje waren we nog niet uitgeshopt en we zijn naar Zaanstad gereden. Marjan en Jan waren nog nooit bij Loods 5 geweest, dus ook dat moesten we nog even onveilig maken! Aansluitend zijn we nog even langs een citroën-dealer gereden en daar hebben we gekeken naar de Crosser, een nieuwe aanwinst onder de SUV's. Een prachtige auto!

Thuis hebben we weer genoten van een heerlijk maaltje, deze keer de eenvoudige Hollandse kost, maar daarom niet minder lekker: draadjesvlees met bloemkool, spinazie en natuurlijk gewoon gekookte aardappelen. Het was weer ouderwets lekker! 's Avonds hebben we gezamenlijk nog wat tv gekeken en gekletst, en onder invloed van de decapeptyl, waarmee ik op 3e Kerstdag weer ben begonnen, weer op tijd naar bed.

En vandaag was het feest dan officieel ten einde. Na het ontbijt gingen Marjan en Jan weer richting Drenthe, en hebben wij de dagelijkse routine weer opgepakt. En die bestond uit ordinair boodschappen doen, nog even wat auto's kijken en shoarma eten in Hoofddorp. Met lekker veel knoflook! We zijn nog even langs de Praxis gereden en naar Ikea, waar we deze TV kast hebben opgehaald voor onze slaapkamer.





Nu de TV nog, die verwachten we ergens in januari. Dat wordt heerlijk relaxen in bed!

De kop van de volgende ICSI-cyclus is er ook alweer vanaf. Vandaag ging de derde spuit erin. Geen zenuwen deze keer, maar vandaag wel wat onrust en een vervelend gevoel. Gelukkig gaat het nu weer beter. Ik merk de moeheid niet zo extreem als de vorige keer, nog niet. Maar misschien blijft het wel veel beter, door de acupunctuur? Dat zou fantastisch zijn! Vandaag de laatste pil, en dan de menstruatie afwachten. Die verwacht ik over een week, en dan kan alles in de planning voor de eerste echo. We gaan ervoor!

maandag 24 december 2007

Fijne feestdagen gewenst!

Ik wens jullie allemaal heel fijne feestdagen en een heel gelukkig nieuw jaar.


Als geluk ergens voor het oprapen lag
Zou ik erheen gaan op eerst kerstdag
Handen vol opgooien hoog in de lucht
Dwarrelend met de wind in vogelvlucht
Langs de sterren en de maan
Zou het dan ook naar jullie gaan
Al was het een klein beetje maar
Dan wordt 2008 ook voor jullie
een heel gelukkig nieuw jaar!


zaterdag 22 december 2007

Drukke voorbereidingen

Wat gaat de tijd snel, vooral in deze drukte. Er moet nog van alles worden voorbereid voor de kerstdagen volgende week, en de laatste cadeautjes moesten ook nog worden gekocht. Maar we zijn nu bijna klaar met de inkopen van cadeautjes, bijna..... alleen voor het vriendinnetje van mijn broertje moeten we morgen nog op pad. Gelukkig weten we al wel wat we gaan kopen, we hebben het zowaar vandaag al geprobeerd.

We kennen haar nog niet zo goed, en mijn broertje dacht dat het leuk was om een geurtje te kopen. Maar ja, welke dan? Nu heeft ICI Paris van die leuke cadeaubonnen, waar je uit 8 geurtjes kan kiezen, en van elk van die geurtjes zit een monstertje in de doos. Je kunt ze dus eerst allemaal uitproberen. Leuk idee, toch? Die gingen we dus kopen. In Amstelveen, bij de ICI Paris in het winkelcentrum. En het ging ongeveer zo:

Ik: "Hebben jullie nog die leuke cadeaubonnen met die monsterstjes?"
Zij: "Ja hoor, daar" en ze wees naar een standaard met een voorbeeld.
Ik: Na beoordeling te hebben goedgekeurd "Leuk, ze zijn aangepast met nieuwe geurtjes. Hoeveel kost die?"
Zij: "€ 32,50"
Ik: "OK. Doe die dan maar"
Zij: "Helaas zijn ze uitverkocht"

Het heeft nog uren geduurd voor ik over mijn verbazing heen was. En weet je wat het ergste was? Ze was nog blond ook...

Verder hebben we in Amstelveen vandaag het bestelde vlees opgehaald bij de slager, en bij de groenteboer de verse spullen voor volgende week ingekocht. De menu's zijn al klaar voor de kerstdagen, alleen nog de laatste boodschappen halen. Dat doen we morgen of maandag.

Ook hebben we vandaag een begin gemaakt met het opruimen van de logeerkamer. Het logeerbed is afgebroken, we gebruiken nu gewoon de matrassen op de grond, dat is veel handiger. De kledingdozen voor Afrika hebben we weggebracht en de kerstkaarten zijn geschreven. Dat werd tijd!

Gisteren moest Peter nog werken, maar ik was vrij. Gelukkig maar, want ik had na het kerstfeest op mijn werk van donderdagavond nog aardig wat watten in mijn hoofd. Ik was zo duf gisteren...... En ik kon niet al te lang uitslapen, want ik had afgesproken om nog ergens in de buurt van Hilversum 2 cadeautjes op te halen die ik had besteld. Tja, eigen schuld dikke bult...

De rest van de dag heb ik dan ook lekker rustig aan gedaan. Ik reed naar Amsterdam met als doel de grootste boekhandel van de stad, midden in het centrum. Ik vind het heerlijk om er rond te struinen en te neuzen tussen alle boeken, vooral de reisafdeling is mijn favoriet. Ik had nog 2 cadeautjes op het oog en ook daarvoor slaagde ik. Onderweg naar Amsterdam belde ik met mijn nichtje Kim, en we spraken af om samen te lunchen. Na de boekhandel begaf ik me daarom richting de Dam en we liepen van daar samen naar de Bakkerswinkel in de Warmoesstraat. Ik was er nog nooit geweest en zij wilde me dat graag laten zien en proeven. We waren precies op tijd voor de high tea, en die namen we dan ook. Dat was smullen geblazen! Vooral de scones met room en zelfgemaakte jam zijn zo lekker dat je je vingers erbij op eet. Ook de quiches kan ik je aanraden, nooit eerder at ik die zo lekker. Ik kan deze tent dan ook iedereen aanbevelen, het is er heel gezellig en het eten is er superlekker. Kim en ik hebben heerlijk bijgekletst en het was al bijna 4 uur toen we afscheid namen. Via de Kalverstraat liep ik terug naar de auto en daarmee koerste ik richting Hoofddorp.

In Hoofddorp moest ik snel even naar de kleermaker, mijn lievelingsbroek was namelijk los in de zoom, en gelukkig werd die terplekke even onder de machine gelegd. Het loont zich om relaties te bouwen! Daarna nog even snel wat inkopen gedaan bij de Appie en toen op naar huis waar Peter het eten al had voorbereid. De schat! De macaroni smaakte heerlijk. De watten waren intussen wel weer verdwenen, gelukkig...

Maar het was het wel waard! Die watten dan, bedoel ik... Het kerstfeest was supergezellig! Het was leuk om te zien dat zoveel mensen zich moeite hadden gedaan om er glamoureus uit te zien! Veel heren in een smoking of een heel mooi pak, en veel dames in een lange jurk. Prachtig! Ik voelde me toch wel bijzonder in die lange jurk. Ik kreeg er veel leuke reacties op. Peter kon helaas geen foto maken, want ik heb me op het werk omgekleed en bij thuiskomst zag ik er echt niet meer uit. Ik heb alleen een polaroid, maar die kan ik niet inscannen... De digitale foto´s komen nog, misschien zit daar iets bij.

De voorpret was ook erg leuk. De grote vergaderzaal hadden we omgetoverd tot de dameskleedkamer. Wat een pret hadden we daar! En toen allemaal samen naar boven, de kantine was omgetoverd tot een heuse feestzaal, met een echte rode loper ervoor. Het was erg mooi geworden! De muziek was goed, het eten was lekker en het was zooooooooooo gezellig! Jammer genoeg viel de act tegen, de acteurs hebben zich niet gehouden aan de briefing. Maar het heeft de avond niet mogen bederven, we kregen veel leuke reacties terug van onze collega´s. Ik heb de hele avond op de dansvloer gestaan, met veel collega´s heb ik gedanst. Niet één mannelijke collega durfde me de dans te weigeren, ik kreeg ze allemaal in beweging. Ook was het lang geleden dat de wijn zo goed heeft gevloeid bij mij, hij was dan ook erg lekker. Ik was niet dronken, toch zeker lekker aangeschoten. Gelukkig hoefde ik me geen zorgen te maken over vervoer, Peter zou me komen ophalen. Wat een lieverd, hè? De terugrit naar huis was wel erg leuk, het voelde alsof ik in een achtbaan zat. Zelden zo´n leuke rit gehad in de auto! Zou dat de alcohol zijn geweest?

Het was nog wel even spannend of ik het feest had kunnen bijwonen, want op woensdag heb ik namelijk ziek in bed gelegen. Met koorts. Flinke verkoudheid, veel niesen en snotteren. Jee, wat baalde ik zeg...... Ik had het al voelen aankomen, maar ik had zo gehoopt dat het voorbij ging. Gelukkig was de koorts donderdag weer over, dus ik ging gewoon aan het werk. En maar hopen dat ik het de hele dag en avond zou volhouden. Gelukkig lukte dat, een leuk feest is een goede motivator! Nu weet ik in het vervolg ook een goede remedie voor een griep: een flink feest, of misschien gewoon een paar liter wijn? De verkoudheid is nu bijna over....... al klinkt mijn stem nog steeds heel beroerd. Ik laat mensen maar in de waan dat de griep de oorzaak is, maar ik weet wel beter...

maandag 17 december 2007

Genieten van de decembermaand

We hadden het afgesproken, en dat is dan ook wat ik doe met volle teugen: genieten van de heerlijke decembermaand. Wat een heerlijke sfeer is het toch! De kerstboom, de lichtjes, de mooie versieringen, ik vind het prachtig!

In Duitsland hadden we een top-gezellig weekend! Op vrijdag eerst naar Centro in Oberhausen en op zaterdag naar Keulen. De uitdrukking "shop till you drop" hebben we maar letterlijk genomen. De winkels in Duitsland waren zowel op vrijdag als op zaterdag geopend tot 10 uur 's avonds en dat hebben we geweten! Voor Peter hebben we er veel leuke kleding gevonden, nu weer een paar maatjes kleiner, en een heel mooie nieuwe winterjas. Natasja, onze vriendin, is ook geslaagd voor een aantal heel leuke outfits. We hebben lekker gegeten en weer ouderwets bijgekletst. Bij mijn glamourjurk heb ik een glitter handtasje gekocht en prachtige zilveren sierraden. De jurk is namelijk afgezet met zilveren bling-bling, en daar passen mijn gouden sierraden natuurlijk niet bij. Helaas was het hotel niet zo goed. We hadden geboekt bij het Mercure hotel in Düsseldorf, een 4-sterren hotel, maar ik vraag me nog steeds af waar ze die 4 sterren vandaan gehaald hebben. De kamers waren wel heel netjes, maar het bed was veel te klein voor 2 personen en de hoofdkussens waren erg slecht. Met een bed van 1,30m breed kunnen wij samen echt niet lekker slapen, en dat is dus ook niet gelukt! Na 2 nachten had ik een stijve nek en rugpijn. Lekker zeg! Ik vond die beddenmaat heel vreemd voor een Duits hotel. Volgens de hotelmanagers had het hotel geen kamers met grotere bedden..... Nou ja zeg...... Je kunt niet alles hebben in het leven....

Vorige week heb ik vervolgens maar 2 (drukke) dagen gewerkt, want de rest van de week zat ik weer in een "hutje op de hei" voor het 3e seminar van de opleiding SVO. Dat hutje is een kamer in het Bilderberg hotel midden op de Veluwe, een prachtige lokatie. Dit seminar vond ik beduidend minder geslaagd dan de andere 2, maar dat kwam vooral door de docent. Daar had ik gewoon niet zo'n goede klik mee. Het onderwerp was strategie, toch al niet mijn favoriete ding, en de docent was erg drammerig en niet echt congruent in zijn gedrag ten opzichte van zijn overtuiging. Mijn devies is dat je het voorbeeld moet geven in wat je uitdraagt, en dat was niet zijn sterkste punt. Toch was de theorie (deels) wel interessant, vooral het causale diagram vond ik erg leerzaam. Het is een ingewikkeld model om verbanden in kaart te brengen tussen bestaande problemen en de oorzaken ervan, zodat je kunt zien waar je je energie van de oplossing op moet richten. Het geeft je inzicht in de (f)actoren van het probleem en de onderlinge relatie.

Interessante artikelen over causale diagrammen en de toepassing ervan vind je hier en hier.

Een heel bijzondere ervaring had ik op donderdagavond tijdens de demonstratie van de Aiki aanpak door Aalt Aalten. Dat was niet zomaar een demonstratie, maar het was een ervaring, een belevenis, een speciale beleving. Het is moeilijk uit te leggen in woorden, maar het komt erop neer dat je je innerlijke kracht ervaart. Het is gebaseerd op Aikido en het is een heel andere zienswijze op het leven. Na deze avond kijk ik naar het universum met een heel nieuwe blik. Deze ervaring gun ik iedereen! Ik wil proberen om het nog eens mee te maken samen met Peter, en ik ga ook kijken of ik op mijn werk budget bij elkaar kan schrapen voor een sessie van ons management team met hem.

Vrijdagavond hadden we een personeelsfeestje van Peter's werk in Valkenburg, helemaal in Limburg. Wie dat verzonnen had........ Het was handiger geweest als ze hadden gekozen voor een lokatie tussen Brussel (waar het hoofdkantoor van de BeNeLux zetelt) en Naarden, waar Peter werkt, maar blijkbaar dachten ze daar in België anders over. Naar Limburg vanuit de Veluwe , in de spits op vrijdag is een hele uitdaging. De opleiding duurde op vrijdag tot 17.00 uur en om te voorkomen dat de reistijd zou oplopen omdat ik eerst nog naar huis moest, kwam Peter me ophalen in Garderen. De reis van Muiden naar Garderen duurt normaal 40 minuten, maar tot Peter's verschrikking deed hij daar maar liefst 2 uur over. Ik friste me nog even op en pakte mijn spullen bij elkaar, en daarna begonnen we aan de vreselijke tocht naar het Zuiden. En vreselijk was het wel, want hij duurde maar liefst 3½ uur. Van Utrecht naar Den Bosch was 1 lange file. Vreselijk! Om 21.00 uur 's avonds kwamen we aan in het Casino van Valkenburg. Gelukkig konden we gelijk aanschuiven aan het diner.

Na het diner volgde een speech van de directeur en de manager van de vestiging in NL, en Peter werd in het zonnetje gezet! Erg leuk! Hij werd geprezen en als voorbeeld genoemd voor zijn collega's omdat hij ondanks de heel moeilijke tijd toch alweer heel snel aan het werk was en daar dit jaar weer heel goed heeft gefunctioneerd en gescoord (in commercieel opzicht). En daar waren ze blij mee! Nu werkt Peter ook altijd erg hard, en is hij ontzettend loyaal, het is toch wel fijn als dat wordt opgemerkt. Voor zijn verdiensten heeft hij een cadeaubon gekregen voor een weekendje weg. Altijd leuk!

Na de speech hebben we ons nog heel kort vermaakt in het casino, maar dat is toch niet echt aan ons besteed. Omdat de vrouw van 1 van zijn nederlandse collega's haar paspoort was vergeten kon ze het casino niet in, en zij hadden dan ook ergens in Valkenburg een caffeetje opgezocht. Daar zijn we hun gaan opzoeken en hebben nog even een drankje gedronken en even gekletst. Peter heeft leuke collega's! Het was alweer 2 uur 's nachts voordat we naar het hotel reden in Valkenburg.

Op zaterdag hebben we eerst uitgeslapen. Gelukkig had dit hotel een beter bed, al was de kamer erg gedateerd en vies. En ook dat was een 4-sterren hotel. Volgens mij worden die sterren gratis weg gegeven tegenwoordig.... Daarna zijn we naar Heerlen gereden, waar we weer ouderwets geshopt hebben voor de kerst. En deze keer was ik aan de beurt! Ik heb er een paar leuke outfits gescoord voor de feestdagen die ook geschikt zijn voor mijn werk. En dat in de uitverkoop, dat lukt me niet vaak! We hebben smakelijk geluncht met heerlijk Limburgs zuurvlees bij onze oude stek Brasserie Bracke. Ondanks dat Heerlen niet zo'n gezellige stad is, was het wel erg leuk om weer eens op het oude thuis-honk te zijn. Alles ziet er anders uit!

Na het winkelen zijn we nog even naar Peters moeder geweest, die 3 maanden in bed bivakkeert na een beenoperatie. Zij is een paar weken geleden gevallen na afloop van de Holiday on Ice show in Eindhoven en had daarbij haar been op een heel gecompliceerde wijze gebroeken, namelijk precies boven de kunstknie, waar de knie in het bot vast zit. Het was dan ook een ingewikkelde operatie met stalen plaatjes om dat te repareren. Ze heeft 2 weken in het ziekenhuis gebivakkeerd maar is nu gelukkig weer thuis. Ze mag niet lopen en verblijft daarom de hele dag in bed, maar gelukkig knapt ze wel weer een stuk op.

Ook hebben we mijn ouders nog even opgezocht, en hebben we gezellig samen gegeten voordat we weer naar het Noorden togen, gelukkig zonder files deze keer!

En op zondag heb ik zelf nog het winkelcentrum in Amstelveen en in Almere onveilig gemaakt. Ik moest nog een zwart topje zoeken voor mijn nieuwe kerst-outfit, en ik zocht nog pumps voor onder mijn glamour jurk. En voor allebei ben ik dik geslaagd! Nu nog een paar cadeautjes en dan hebben we alles bij elkaar voor de feestdagen, met uitzondering van de levensmiddelen. Dat staat gepland voor dit weekend. Het vlees is besteld bij de slager, het menu is gemaakt, dus ook dat zal geen problemen opleveren!

Ik verheug me erg op het kerstfeest van mijn werk donderdag. Voor het eerst in mijn leven een echte glamourjurk! Het wordt vast erg gezellig! Als de foto mooi wordt, zal ik hem hier wel plaatsen.

dinsdag 4 december 2007

Eén compromis, veel leuke dingen en goed nieuws!

Een leuke-dingen-pauze gaan we nu inlassen, even geen discussies en overwegingen, even geen kinderwens. We parkeren het even, op de korte-termijn-parkeerplaats, dat dan weer wel. Hoe komt dat zo?

Al sinds onze vakantie gaat het met Peter niet zo goed. Hij gaat gebukt onder stress, heeft weer regelmatig angst-aanvallen en zit heel slecht in zijn vel. Is het een depressie, of is het PTSS (Post-traumatisch-stress-syndroom)? Het hoeft niet per sé een naampje te hebben, maar het feit blijft dat hij zich niet goed voelt en dat hij regelmatig in doodsangst verkeert, letterlijk en figuurlijk. Dat maakt dat hij erg veel met zichzelf bezig is, hij moet hier doorheen. Gelukkig heeft hij hulp gezocht en gevraagd. Na haptonomie, acupunctuur, maatschappelijk werk en een psycholoog heeft hij nu een therapeut ingeschakeld die gespecialiseerd is in trauma’s. Ik hoop toch zo dat hem dat gaat helpen om de triggers van zijn angsten op te sporen en uit te schakelen. Ik gun het hem zo, dat hij weer zorgeloos en vrolijk door het leven kan gaan. En ik mis de vrolijke Peter ook heel erg!

Mijn verdriet en zorgen zijn voor hem teveel op dit moment, dat kan hij er niet bij hebben. Hij wil het wel heel graag, hij wil er zijn voor mij, maar momenteel gaat dat gewoon even niet. Als we praten over de mogelijkheden en het proces van adoptie, waarover ik inmiddels al wat informatie heb opgezocht en me heb ingelezen in de procedure, betekent dat voor hem gelijk een slapeloze nacht waarin hij stijf staat van de spanning. En ik heb wel erg de behoefte om te praten over alles dat er gebeurt met mij en in mij, over alles dat ik voel, over het rouwproces dat ik doormaak, en over de informatie die ik vind over adoptie. Ik heb daarom besloten dat ik ook hulp inschakel. Hulp in de vorm van een therapeute die is gespecialiseerd in alles dat met de kinderwens te maken heeft.

Het is wel moeilijk om hier samen doorheen te gaan. Zeker omdat we er ook allebei zo anders in staan. We zijn wel 2 individuen, maar het pad dat we inslaan moeten we toch echt samen doen. We moeten dus eerst de tijd nemen voor het verwerkingsproces, we moeten samen keuzes maken, maar dat kun je nu eenmaal niet afdwingen. Ik heb inmiddels informatie ingewonnen over het adoptieproces, en gisterenavond deelde ik die met Peter. De wachtlijsten, de kosten (hoog!), het proces dat je moet doormaken. Ik heb het nu aardig op een rij. En dat probeerde ik gisteren met Peter te bespreken, maar die sloeg daarvan op tilt. Het is teveel voor nu. Hebben we die kosten ervoor over? Hoe gaan we dat bij elkaar sparen? Willen we nog 5 jaar besteden aan het gehele proces? Die vragen kan hij nu niet beantwoorden, dat kost tijd, hij heeft er rust voor nodig, en die heeft hij nu even niet.

Niets doen roept bij mij echter weer een hoop stress op, omdat ik dan het gevoel krijg dat mijn leven voorbij kruipt en de tijd verstrijkt zonder dat we actie nemen. Ik wil zo graag iets doen! We hebben vandaag daarom een compromis gesloten. We hebben besloten om ons nu alvast in te schrijven voor adoptie bij het ministerie van justitie. Met die inschrijving krijgen we in elk geval een BKA nummer toegekend. Vervolgens moeten we ongeveer een jaar wachten voordat we in aanmerking komen voor de eerste fase in het proces: de voorlichting. Pas dan moeten we ook het eerste deel betalen. We hoeven dus geen kosten te maken, we bereiden ons alleen voor, en hebben vervolgens een jaar de tijd om te beslissen of we verder gaan of niet. En er gaat in elk geval geen tijd verloren.

Op 27 december starten we met de volgende ICSI poging, dan start ik met het spuiten van de decapeptyl. Hoewel ik nog steeds geen vertrouwen heb in een goede uitkomst, moet ik dit toch echt doen om zekerheid te krijgen. Tot 27 december lassen we een pauze in. We praten er even niet over met elkaar, we gunnen elkaar op dit punt rust, we werken ieder met onze eigen therapeut aan datgene dat ons bezighoudt en met elkaar doen we alleen leuke dingen en bereiden we ons voor op een mooie Kerst. Een goed compromis toch? Ieder alleen en toch samen…...

Maar nu dus tijd voor de leuke-dingen-pauze! Gelukkig heb ik geen gebrek aan leuke dingen. Zo had ik op donderdag 22 november een leuke werklunch met Colet, een extern adviseur van ons management team, om een aantal dingen voor te bereiden. Met haar heb ik toch zo´n bijzondere connectie, het voelt heel speciaal. Ik ben blij dat ik haar heb leren kennen! Diezelfde middag was ik uitgenodigd door een ander extern adviesbureau voor een klantendag, een conferentie, die ook enorm boeiend was. Hier heb ik weer een aantal leuke mensen leren kennen, het was erg gezellig! Op vrijdag de 23e had ik een heidag met een aantal collega´s van mijn werk. Ook dit was weer erg gezellig! Tijdens de borrel heb ik weer eens ouderwets hard lol gemaakt en gelachen, zodat ik spierpijn had in mijn kaken. Op zaterdag de 24e zijn we naar mijn ouders geweest, ik had veel behoefte om ze weer te zien en ze weer eens te knuffelen. En ook die dag was weer superleuk en erg gezellig. Het etentje was weer ouderwets goed. Wat een lieverds zijn het toch! Dinsdag 27 november had ik een intervisie bijeenkomst met mijn consultatiegroep van de SIOO opleiding. Ook dat was erg goed! Leerzaam, boeiend en het voelde gewoon goed. Ik heb een goede groep gevonden! Donderdag de 29e had ik een etentje met de tuttenclub, een groep van 4 meiden die ik via mijn werk heb leren kennen en waarmee we een aantal keren per jaar gaan eten en vooral veel lachen en lol hebben. Het was zooooo gezellig! En op vrijdag was ik vrij om met Peter en mijn nichtje Kim te gaan shoppen voor een partydress. Op 20 december hebben we een kerstfeest op het werk, en ik zit zelf in het organisatiecomité. We hebben er het thema Hollywood Glamour aan gekoppeld, dus dat vraagt om een glamour-jurk. En die hebben we gevonden! Zaterdag’s ben ik met Peter nog een aantal inkopen gaan doen voor kerst, ook toen was het weer zo gezellig met z’n tweetjes. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij onze favoriete Italiaan in Hoofddorp, het was smullen geblazen. En op zondag was het dan eindelijk zover: de kerstboom opzetten. Hier keek ik al weken naar uit! Het is gelukt, de boom staat, het huis is versierd en we kunnen er tegenaan voor de feestdagen.

Maar daar blijft het niet bij, gelukkig hebben we ook nog een heleboel leuke dingen in het verschiet. Dit weekeinde gaan we een weekendje weg met een goede vriendin. We hebben een leuk hotel geboekt in Düsseldorf voor 2 nachten. Vrijdag rijden we eerst naar Oberhausen, voor een dagje shoppen in Centro, en op zaterdag gaan we Keulen onveilig maken. De winkels zijn op beide dagen in beide plaatsen open tot 22.00 uur ’s avonds vanwege de kerst. Ik verheug me al enorm op de kerstsfeer en de kerstversiering, en niet te vergeten de Kerstmarkten. Op zondag kunnen we misschien nog even de kerstmarkt in Düsseldorf bezoeken, of we gaan een lekkere wandeling maken in de natuur, het Nationaal Park de Meinweg ligt om de hoek. Of we gaan verder shoppen in Roermond, de outlet is er elke zondag open. En voordat we naar huis gaan op zondagavond zakken we eerst nog even af naar de Oostelijke Mijnstreek voor een bezoekje aan onze wederzijdse ouders. Ik moet mijn ouders nog even knuffelen, vooral na het goede nieuws van afgelopen vrijdag. Vrijdag had ik de hele dag een bloeddruk van 200 en een hartslag die niet eens meetbaar was, in spannende afwachting van de uitslag van de onderzoeken van papa. ’s Avonds kwam dan eindelijk het verlossende woord: papa heeft geen uitzaaiïngen. We waren er bang voor, de specialisten hadden ervoor gewaarschuwd. Maar gelukkig is het geen kanker! Pfffffffff, we kunnen weer ademhalen. Voorlopig is hij nog bij ons! En hij heeft aangekondigd nu zeker 100 jaar oud te worden, daar houden we hem aan! In dat geval is hij nog maar net over de helft! Helaas heeft hij nu wel een nek-hernia, hopelijk kunnen ze hem daaraan helpen en hem verlossen van de pijn. Maar voorlopig overheerst de opluchting. Vrijdag hebben we op hem getoost en een vreugdedans gemaakt door de woonkamer.

En dan hebben we nog het kerstfeest op mijn werk in het verschiet, het gaat zo leuk worden! Ik verheug me er al enorm op. En de Kerstdagen zelf worden ook weer heel speciaal. Kerstavond brengen we traditioneel door met mijn ouders. Naar de kerk, lekker eten en dan de cadeautjes uitpakken! En op 1e en 2e Kerstdag krijgen we visite van onze lieve vrienden uit Drenthe, die waarschijnlijk tot het weekeinde blijven. Dat worden dus gezellige dagen met lekker eten, lekker kletsen en spelletjes doen.

Een goed compromis dus: even genieten, even alleen leuke dingen. Na de kerstdagen zien we wel weer verder!

dinsdag 27 november 2007

Eiceldonatie en over zelfkennis

Het gaat alweer een heel stuk beter, ik krabbel weer overeind. Ik weet het ook wel, ik land altijd weer op mijn pootjes, het komt altijd weer goed met mij. Soms gaat dat snel, en soms duurt het iets langer, maar het komt altijd weer goed. Ook nu!

Ik heb inmiddels ook een beslissing genomen over mogelijke eiceldonatie: ik doe het niet! Ik weet nu waar de angel zit, waarom ik er zo over heb zitten dubben. Het probleem is niet dat ik niet van het kindje zal kunnen houden. Ik kan van elk kindje houden alsof het van mezelf is, dat weet ik zeker. Maar wat ik niet kan, is een normale relatie onderhouden met de donor. Ik zal altijd het gevoel blijven houden dat er een soort van driehoeksrelatie is, dat de donor een belangrijke rol speelt in het leven van het kindje, en ik zal haar nooit meer onder ogen kunnen komen zonder me dat te realiseren. Wat dat betreft ben ik net een olifant: ik vergeet niet zo snel. Dit is dus geen optie voor mij. En een anonieme donor is niet mogelijk. Dit pad loopt dus dood.

Ik ga me nu richten op adoptie, want dat is nog zeker een mogelijkheid. Ik ga me verdiepen in de mogelijkheden, de wachttijden en de procedure. Ik ga me verder verdiepen in de zelf-doe-procedure en ik ga me inlezen in ervaringsverhalen.

Wordt vervolgd!

zondag 18 november 2007

Wat nu?

Mijn laatste blog dateert nog van voor onze vakantie naar Andalusië in de tweede helft van oktober, een vakantie waarvan we alweer 3 weken thuis zijn. Dat zal jullie vast niet zijn ontgaan. Ik kon me er niet toe zetten, mijn hoofd is vol. Vol met spinsels, ik krijg er nog niet een samenhangend geheel uit. Sinds het laatste nieuws op het front van onze kinderwens, de nieuwste diagnose dat mijn eitjes waarschijnlijk op zijn, zijn we ook alweer meer dan 6 weken verder. We zijn 6 weken verder, 6 moeilijke weken. Mijn tranen hebben rijkelijk gevloeid, en nog ben ik niet leeg. Verdorie, wat is het moeilijk......

Na het bezoek aan de acupunturiste op 11 oktober schreef ik nog dat ik weer lekkerder in mijn vel zat. "Heads up and full speed ahead" schreef ik. Was het een opleving door de acupunctuur of hield ik mezelf voor de gek? De klap kwam de afgelopen weken nog vaak terug, niks "lekker in mijn vel". Ik durf niet meer te hopen dat het ons gaat lukken een kindje te krijgen met ons "eigen materiaal", ik geloof er niet meer in.

Ik hoopte nog dat de vakantie een therapeutische uitwerking zou hebben, dat we het een plaatsje konden geven en dat we nieuwe energie zouden opdoen voor een nieuwe ICSI poging, voor mijn gevoel dus de laatste. Maar dat is niet gelukt. De vakantie was niet onaardig, maar ik heb niet kunnen genieten zoal ik dat normaal kan. Voor Peter is het ook een moeilijke tijd, voor hem bleek toch de reis naar een land waar hij zich niet of heel moeilijk verstaanbaar kan maken een aanslag op zijn "onzekerheid". De angstaanvallen kwamen weer in alle hevigheid terug en hij zit niet lekker in zijn vel. We zitten allebei niet lekker in ons velletje, en we kampen allebei met allerlei onzekerheden rond onze kinderwens en de naweeën van Peter's hartinfarct vorig jaar. Dat maakt het niet gemakkelijker.

In december, om precies te zijn de dag na kerst, start ik weer met de decapeptyl. En deze poging staat meer in het teken van de bevestiging van de diagnose dan dat we werken aan een zwangerschap. De IVF arts zei vorige week nog in een telefonisch gesprek dat ik niet moet rekenen op een goed resultaat, de verwachtingen zijn niet positief, de kans kleiner dan 1 procent, en dat ligt wel heel dicht bij nul. In mijn hoofd houd ik er dan ook ernstig rekening mee dat het niet gaat lukken en dat we ons moeten voorbereiden op andere alternatieven. Eiceldonatie en adoptie zijn de mogelijkheden die overblijven. Willen we dat? Kunnen we dat? Allerlei gedachten spinnen door mijn hoofd, ik wordt overspoeld door allerlei gevoelens.

Het doet pijn, het voelt als een verlies, als een groot gemis. Het voelt als een heel groot gat in mijn buik, als een leegte. Mijn leven staat op z'n kop. Wat nu? Is dit het nu? Ik rijd figuurlijke rondjes op een heel grote rotonde, ik blijf maar rondjes draaien omdat ik niet weet welke afslag ik moet nemen en intussen raast het verkeer langs me heen, de wereld draait gewoon door. Ik voel me verloren, en ik voel me verscheurd.

Mijn relatie met Peter is zo bijzonder, zo puur, zo echt. Er is niemand anders op de hele wereld waarmee ik me kan voorstellen een kindje te krijgen. We zijn allebei zo anders, we lijken helemaal niet op elkaar, we vullen elkaar aan, en toch zijn we intens verbonden aan elkaar. Hoe zou een kindje van ons eruit zien? Hoe zou het zich ontwikkelen? Welke unieke mix van onze genen zou eruit voorkomen? Wat zouden we van elkaar terugzien? Ik vrees dat we dat nooit zullen ontdekken, en dat vind ik moeilijk te verteren.

Eiceldonatie is een alternatieve optie. Maar dat kan niet anoniem, we moeten zelf op zoek naar donor. Die donor moet er ook veel voor over hebben, want zij zal een vergelijkbare behandeling moeten ondergaan als bij IVF, inclusief alle hormoonbehandelingen. En het zullen dan dus haar genen zijn, en niet de mijne. En de genen van Peter. Kan ik ooit voelen dat het mijn kindje is, ondanks dat het wel in mijn buik zal groeien? Kan ik de biologische moeder gewoon onder ogen komen, zonder het gevoel te hebben dat het haar kindje is? Is het nog steeds die kroon op onze bijzondere relatie? De mix van genen is in elk geval heel anders. Stel dat ik dat kan, dat het mij kan lukken om dit alles naast me neer te leggen, hoe vind ik dan in hemelsnaam een donor? Wie kan ik dat vragen? Wie durf ik dat te vragen? En wat als ik tot de conclusie kom dat ik het niet kan?

En adoptie? Kunnen we dat aan, om nog zo'n lang proces door te maken? En hoe oud zal het kindje dan wel niet zijn? Peter is inmiddels al 40, en het leeftijdsverschil tussen de ouders en het kind mag niet groter zijn dan 40 jaar. De wachtlijst is enorm. Willen we een kindje met een handicap? Dat gaat namelijk sneller. En een kindje van 5 jaar oud adopteren, is dat voor ons een optie? Kunnen we dat aan? Je slaat dan wel een heel belangrijk deel van het groeiproces over. En wat als we besluiten dat we dat niet kunnen, of niet willen? Dan zijn er geen opties meer en komt er dus helemaal geen kindje.

Hoe komen we hier ooit uit? Ik tob nog even verder....

zondag 14 oktober 2007

Gedicht over de Zoektocht

De opleiding die ik volg bij het SIOO over verandermanagement zet je aan tot verandering van jezelf, door te leren van theorie, praktijk en reflectie. Daarom is de opleiding ook eigenlijk een zoektocht, je gaat start een onderzoeksproces van jezelf.

De leermanager van onze opleiding stuurde ons een gedicht om ons te inspireren voor deze zoektocht, en dat gedicht is voor mij heel treffend:


Het ene zoeken
is altijd het andere vinden.
Dus om iets te vinden,
moet je iets zoeken dat het niet is.

De vogel zoeken om de roos te vinden,
de liefde zoeken om ballingschap te vinden,
het niets zoeken om een mens te ontdekken,
naar achteren gaan om vooruit te komen.

De clou van de weg ligt
niet zozeer in zijn splitsingen,
zijn verdachte begin
of zijn twijfelachtige einde,
maar in de bijtende humor
van zijn tweerichtingsverkeer.

Men komt altijd aan,
maar altijd elders.

Alles gaat voorbij.
Maar de andere kant op.


Roberto Juarroz (Argentinië)
Vertaling: Mariolein Sabarte Belacortu
Toda pasa Pero a la inversa
Uit: Het gedicht is een bericht, 1996


donderdag 11 oktober 2007

Acupunctuur helpt echt!

Ik voel me alweer een heel stuk beter vandaag! Gisteren was ik nog verdrietig, en heb ik zelfs bij het schrijven van de blog nog de nodige traantjes gelaten. Maar nu zit ik weer in de lift! Vanochtend was ik bij de acupuncturiste en de behandling doet met zo veel goed. Natuurlijk heb ik mijn verhaal verteld, en daar heeft zij op ingespeeld. Ze kan geen eitjes maken voor mij, maar als er onverhoopt toch nog een paar eitjes zijn kan ze in elk geval werken aan de conditie ervan. Ook heeft ze de buikgriep behandeld en ze heeft tabletjes meegegeven voor de diarree.

Feit is in elk geval dat ik me beter voel, dat ik veel meer energie heb, minder verdriet en dat ik weer lekkerder in mijn vel zit. Gelukkig maar! Heads up and full speed ahead. We gaan ervoor!

vrijdag 5 oktober 2007

Moeilijke tijd....... toe aan vakantie

Ik zit er al een paar dagen tegenaan te hikken, het bloggen wilde even niet lukken. Ik heb het even moeilijk, zit er een beetje doorheen, en dat komt door het gesprek in het ziekenhuis vorige week donderdag. Laat ik daar even mee beginnen...

Donderdag hadden we de evaluatie van onze eerste IVF/ICSI poging, wat uiteindelijk geen echte poging was omdat we niet tot een punctie zijn gekomen. Ik had maar één eitje ontwikkeld en dat is met een maximale dosis hormonen erg weinig. We hadden voor het evaluatiegesprek onze "lievelingsarts" geboekt, en dat was maar goed ook! Het spreekuur liep uit, dus we moesten lang wachten, maar hij neemt in elk geval de tijd. Ook voor ons, en dat is wel heel fijn.

Ik had een aantal vragen opgeschreven die hij uitgebreid beantwoordde, en gaandeweg kwam het gesprek op "wat nu?". Tijdens de vorige poging was me al duidelijk geworden dat de prognose niet zo goed was, maar ik had door de acupunctuur weer nieuwe hoop gekregen. Met de acupunctuur behandelen we de PCOS, mijn vruchtbaarheidsprobleem, en nog een aantal andere dingen die erop gericht zijn de eitjes beter te laten ontwikkelen. Nu vertelde de arts dat we het stadium van PCOS eigenlijk alweer voorbij zijn, alles duidt er nu op dat ik helemaal geen eitjes meer heb. In 2 jaar tijd ben ik waarschijnlijk door mijn voorraad eitjes heen. Dat heb ik weer......

Hij vertelde ook nog dat het wel heel uitzonderlijk is, en dat hij het nog nooit eerder heeft meegemaakt, maar dat toch echt alles erop wijst. Tja..... Zonder eitjes heeft IVF/ICSI geen zin, geen enkele vruchtbaarheidsbehandeling heeft dan nog zin. Zonder eitje is er simpel geen bevruchting mogelijk, en eitjes kun je niet ontwikkelen, met geen enkel medicijn. We worden namelijk als vrouw allemaal geboren met een voorraad eitjes en op=op. Toch wil hij nog graag één keer een behandeling opstarten. En deze keer starten we dan gelijk met een maximale dosis hormonen en gebruiken we bovendien andere medicijnen. In plaats van de puregon, een syntetisch hormoon, stappen we over op de menopur, een natuurlijk hormoon dat wordt gewonnen uit de urine van `moeders voor moeders`. Hij vertelde dat menopur altijd een beter resultaat geeft dan puregon, en heel misschien lukt het ons dan om meer dan 3 eitjes te ontwikkelen. Maar hij verwacht dat het moeilijk zal zijn, en het zullen er zeker niet veel meer zijn. En minder dan 3 betekent einde behandeling. Dan sluit het boek van IVF/ICSI. En dat was een harde klap in mijn gezicht, een heel harde klap......

Alweer een probleem erbij, mijn lichaam laat me alweer in de steek. In plaats van vooruitgang worden de vooruitzichten almaar slechter. Ik heb er veel verdriet van, het hakt er heel diep in.

Er is een flinke deuk geslagen in de hoop die ik nog had. Ik ben teleurgesteld in mijn lichaam. Op de een of andere manier ben ik steeds een bijzonder geval. "Mevrouw, het is heel zeldzaam, maar bij u hebben we geconstateerd dat.....". "Mevrouw, we maken het niet vaak mee, maar ......". Ik heb duidelijk een lichaam dat niet is samengesteld met eerste-klas materiaal. Mijn oren, mijn ogen, mijn benen, mijn luchtwegen en longen, mijn neus, mijn hormoonprobleem (PCOS) dat ook leidt tot overgewicht en kaal worden...... Ik wil niet klagen, er zijn mensen die het veel erger hebben dan ik, maar toch doet het zeer.

Het besef dat het misschien nooit gaat lukken een kindje te krijgen groeit. En dan? Er is meer in het leven dan kinderen krijgen en opvoeden, maar hoe vervang je dat dan? Een carrière, een mooier huis, meer vakanties, een grotere auto..... dat is allemaal materialisme. Dat is geen genetisch stukje van mij en van Peter samen. Ik heb er nog even geen antwoord op, ik heb even tijd nodig om dit te laten zakken. Om weer nieuwe hoop te vinden. We hebben met de arts afgesproken dat we 3 maanden pauze nemen, om ook de acupunctuur zijn maximale werk te laten doen.

Gelukkig heb ik morgenochtend weer acupunctuur, dan kan ik het gelijk even bespreken met haar. Vorige week was ik er ook en volgens haar zit er in elk geval vooruitgang in mijn energie-ontwikkeling. Dat is goed nieuws. Dat ik een flinke verkoudheid krijg weggewerkt zonder een infectie te ontwikkelen op de luchtwegen of op de longen is in elk geval een heel goed teken dacht ik zo!

Na de ziekenhuisafspraak vorige week donderdag werd ik prompt ziek op donderdagavond. Buikgriep. Vervelend! Een paar slechte nachten volgden, hoewel een warme kruik wel enig comfort bracht. Vooral 's ochtends en 's avonds had ik er veel last van in de vorm van hevige buikkrampen, misselijkheid, en veel tijd op het toilet doorbrengen door de diarree. Toch zijn we het weekend naar Drenthe afgereisd om onze lieve vrienden Marjan en Jan te helpen met de verhuis. Gezellig was het! Ondanks de buikgriep heb ik lol gehad, en we hebben goed kunnen helpen. Super toch? Het was fijn ook even de gedachten te kunnen verzetten, even aan iets anders denken, dat had ik wel nodig. Ook heb ik vrijdag en maandag gewoon gewerkt, ik had geen tijd om ziek thuis te blijven. Het is superdruk op het werk, middenin de kwartaalrapportage die niet echt soepel verloopt door alle personele perikelen en mensen die zich niet houden aan afspraken.

Maar goed, nu nog 2 dagen buffelen. Nog even heel druk zijn. Zoals het er nu uitziet ben ik maandag al vrij, en dinsdag vertrekken we al heel vroeg van Schiphol. Dat is een goed vooruitzicht. Vakantie kan ik goed gebruiken, even tijd voor mezelf, even afschakelen en alles een plekje geven.

zondag 30 september 2007

Leren en veranderen

Het eerste seminar van de opleiding Sturen van Veranderingen in Organisatie (SVO) bij het Sioo was interessant, heel intensief en soms ook enorm confronterend. Regelmatig werd ons een spiegel voorgehouden, de essentie was vaak treffend, zo was de feedback ook. Wat hebben we gedaan?

De eerste middag en avond hebben we vooral kennisgemaakt, veel gepraat met medestudenten in kleine groepjes en onderwijl gewerkt aan de opdracht te ontdekken wat voor veranderaar iedereen nu eigenlijk was. Dit resulteerde in een flap waarop je in 3 dimensies (functioneel, expressief en persoonlijk) moest weergeven wat je te bieden hebt, wat je wil leren en wat je motto is. Tot zover was het vooral nog gezellig en verkennend. We hebben een leuke groep, al is die wel behoorlijk groot met 20 deelnemers.

Donderdag was de dag van de grote confrontatie, de dag waarop ik het meest heb geleerd, in theorie maar ook over mezelf. Het ging over frames in denken, over eenzijdige en meerzijdige frames, over slordig redeneren. Een theorie van Argyris, een Amerikaanse wetenschapper, die ons een spiegel voorhoudt over hoe de kwaliteit van onze gesprekken (of beter gezegd de ontbrekende kwaliteit) invloed heeft op de ander en op onszelf en hoe we onszelf blokkeren in het leren daardoor. Het klinkt waarschijnlijk heel ingewikkeld, maar het is een bijzonder interessante theorie die voor mij op deze dag zijn kwaliteit heeft bewezen. Ik moet gesprekken zeker anders gaan aanpakken. En dat vergt oefening, veel oefening. In dit artikel kun je lezen en doen wat wij ook gedaan hebben op donderdag. Als je wil leren over jezelf, kan ik dit ten zeerste aanbevelen! Behalve het opnemen van de theorie hebben we ook "gedaan". We hebben geoefend. Eerst hoe het niet moest, later hoe het beter kan. Gaandeweg ontstond er verbetering. En het is geen verandering bij jezelf die je in 1 dag realiseert, het is een valkuil die je nog jaren moet leren vermijden, en soms trap je er toch nog in. Leren met vallen en opstaan, maar bewustwording is zeker al de eerste en vaak belangrijkste stap!

De belangrijkste eye-opener voor mij was de confrontatie net mijn eigen frames, mijn eigen mindset dat een grote invloed heeft op de gesprekken die ik voer en dus de uitkomsten daarvan. Ik heb me gerealiseerd dat ik door mijn "radar", waarmee ik een heleboel non-verbale communicatie waarneem, interpretaties maak die ik niet toets bij de gesprekspartner en daardoor kan ik verkeerde conclusies trekken. Een voorbeeld uit mijn eigen praktijk. In een gesprek met een collega over een serieus probleem gedraagt mijn collega zich nogal lacherig. Ik zie dat, en trek daaruit de conclusie dat hij mij minzaam behandelt en ik voel me beslist niet serieus genomen. Ik wordt boos! Mijn frame bestaat uit de aanname dat hij me minzaam behandelt en dat hij me niet serieus neemt. Maar misschien behandelde hij me helemaal niet minzaam, maar was hij gewoon zenuwachtig en nerveus? Als ik mijn waarneming had getoetst voordat ik mijn conclusie klaar had, was ik misschien niet boos geworden en had het gesprek een andere uitwerking gehad. Aangezien mijn radar overuren maakt, mijn handicap maakt dat ik hem heel hard nodig heb omdat ik veel verbale communicatie mis, heb ik dus nog heel wat valkuilen te vermijden. Een hele klus! Maar wel een belangrijke ontdekking.

Andere interessante artikelen over het onderwerp vind je hier en hier.

Ook hebben we stilgestaan bij de leerstijlen van kolb. We hebben de test gedaan en ik heb geleerd dat ik een overtuigend "doener" ben. Eerst doen, dan denken. Tja, wat moet ik ervan zeggen, het klopt meestal wel......En ik heb geleerd dat ik best wat vaker mag doen aan reflectie, mag stilstaan bij mijn eigen gedrag en het effect daarvan op anderen. En bijsturen aan de hand van de conclusie die ik hieruit trek. Tja..... confronterend was het zeker, maar dat zei ik al eerder.

De vrijdagochtend hebben we besteed aan de groepsdynamiek. We hebben met de hele groep een "gemene" oefening gedaan. De emoties liepen gelijk hoog op. Ook dat was een heel aparte ervaring. Later hebben we geleerd hoe je succesvol interventies kan doen in een groep, en welke stappen je daarvoor moet doorlopen. De meeste mensen slaan een aantal stappen over waardoor een interventie soms weinig zinvol is. Interessant en heel bruikbaar. We functioneren immers in vele groepen, vooral op het werk!

vrijdag 28 september 2007

Overwinning!

Pfoe zeg, het was me het weekje wel. Druk, druk, druk.....

Vanaf woensdag was ik 3 dagen van de buitenwereld afgesloten vanwege de opleiding. Het eerste seminar was in een hotel ergens op de Veluwe, en de dagen waren lang. 's Ochtends starten om 9 uur en doorgaan tot 20.00 uur met een uur lunchpauze. Daarna nog een gezamenlijk diner en de dag was weer voorbij. Vandaag om 17.00 uur mocht ik weer op huis aan en daar was ik ook wel aan toe!

Nu had ik ook nog de pech dat ik enorm verkouden was, een beetje grieperig. Snotteren, niesen, hoofdpijn, dat voelt niet lekker, vooral niet als je zo intensief bezig bent. Even liggen is er niet bij. Maar toch is het een enorme overwinning, want het is alweer bijna over. En ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder alleen maar verkouden ben geweest, zonder een luchtweginfectie, een bijholte-onsteking of zelfs een longontsteking op te lopen. Nu was ik alleen verkouden, en het is vanzelf weer over gegaan. Voor het eerst in mijn herinnering heb ik geen antibiotica nodig. Weet je wat dat betekent? Dat mijn energiehuishouding goed op peil is! En dat is de grootste overwinning sinds lange tijd. Ik heb genoeg energie in mijn lijf om een verkoudheid te bevechten zonder gestrekt te gaan. En met mijn verleden van asmatische bronchitis en cara is dat een heel prestatie! Het is 1-0 !

De eerste seminar van de opleiding was enorm intensief, ik heb heel veel geleerd, vooral over mijzelf. Ik heb goede feedback gehad, ik heb waardevolle dingen opgestoken, maar ik ga er nog een hele kluif aan krijgen om dat te verwerken en er iets mee te doen. Het eerste seminar was heel reflectief, en dat is behoorlijk confronterend. Ik ga er nog een nachtje over slapen en dan zal ik er iets over vertellen!

Balen was het, dat ik Peter's verjaardag moest missen op woensdag. En het was nog wel zo'n mijlpaal. Peter is sinds woensdag 40! En ik zat in een hotel op de Veluwe. Bah! Ik heb dit weekend dus nog wel iets goed te maken! Maar eerst lekker slapen, en morgen gezond weer op! Welterusten!

zondag 23 september 2007

"Tijdens de verbouwing gaat de verkoop gewoon door"

Deze week begint de opleiding waarvoor ik me heb ingeschreven: Sturen van Veranderingen in Organisaties, bij het Sioo. Het is een pittige opleiding op academisch niveau over verandermanagement volgens het concept Action Learning. Dit houdt in dat je tijdens de opleiding werkt aan een praktijkvraagstuk in je eigen organisatie op het gebied van verandermanagement. Met het Sioo sluit je een leercontract af waarin je leerdoelen worden beschreven en die doelstellingen worden opgevolgd met de leermanager.

Tijdens de opleiding wordt ook aandacht besteed aan intervisie, zodat je ook feedback krijgt van je mede-studenten die jou tijdens het leerproces natuurlijk goed leren kennen en je ontwikkelingen op de voet kunnen volgen. Maar zelf moet je ook feedback geven aan anderen. Je leert dus ook van elkaar. Ook wordt er theorie aangeboden, maar die bestudeer je vooral in je eigen tijd. In de komende 10 maanden heb ik maandelijks een seminar van 3 dagen in een hotel ergens op de Veluwe, en elk seminar behandelt een thema binnen het vakgebied van verandermanagement. De thema van het eerste seminar is "leren en veranderen".

En ik heb er zin in, heel veel zin zelfs! Eindelijk ook weer eens wat anders aan mijn hoofd. Ik vind het leuk om me te ontwikkelen en te ontplooien, ik leer graag. En dit vakgebied sluit goed aan bij mijn dagelijkse werk, maar ook bij mijn interesse. Ik heb me bewust ingeschreven voor de opleiding, omdat ik niet alleen wil bezig zijn met de kinderwens. Ik wil ervoor waken dat het geen obsessie gaat worden. We moeten er toch rekening mee houden dat onze wens niet in vervulling gaat, en dan wil ik niet tot de conclusie komen dat het leven stilgestaan heeft. "Tijdens de verbouwing gaat de verkoop dan ook gewoon door!".

Verder gaat het weer helemaal goed met me, het was even schrikken met die bloeding, maar de medicijnen hebben er korte metten mee gemaakt. Ik voel me weer goed, dus ik ga lekker genieten van deze laatste mooie zomerdag van het jaar!

vrijdag 21 september 2007

Menstruatie (dus toch!)

Jonge, wat kan je je onzeker voelen door je lijf, zeg......

De bloeding heeft zich vandaag doorgezet, ik ben dus met zekerheid niet zwanger. het kleine beetje hoop dat ik nog had is vergaan. En nee, ik zit niet in zak en as, ik ben er niet van ondersteboven, rationeel had ik me daarop al voorbereid.

Maar ik had me niet voorbereid op zo'n hevige menstruatie. Ik vloeide vanochtend zo erg, dat ik me elk half uur moest verschonen. Toen ik vanochtend met mijn collega's was aangekomen op onze bestemming voor het feestje, moest ik even naar het toilet, en ik schrok me dood. Ik raakte er een beetje van in paniek, was even helemaal de kluts kwijt. Zou dit van de medicijnen komen? Maar daar hebben ze niets over gezegd... Voordat ik aan IVF begon, was mijn menstruatie amper zichtbaar, ik vloeide altijd heel weinig, en soms zelfs helemaal niet. Maar nu voelde ik me leeglopen.

Voor de zekerheid heb ik vanmiddag maar even de huisarts gebeld en ik moest toch maar even langskomen aan het einde van de middag. De assistente adviseerde me om te rusten, dus ik ben van het feest maar naar huis gegaan en gaan liggen. Volgens de dokter heeft dit te maken met de medicijnen die ik heb gebruikt. Door de hormonen wordt er veel meer baarmoederslijmvlies opgebouwd dan normaal, en dat moet er dus nu weer uit. Gewoon even rustig aan doen, met een paar dagen moet alles weer terug zijn bij normaal. Om de bloeding iets te stelpen heeft hij me medicijnen meegegeven, en die lijken inderdaad al iets te helpen. Jammer van het feest... maar gelukkig is het niets ernstigs.

woensdag 19 september 2007

Back to life - part 2 ... ... en verder

Jee wat gaat de tijd weer snel! Back to life, back to having fun..... Ik maak ruimschoots goed wat ik heb gemist. Het is weer lekker ouderwets druk, zowel privé als op het werk.

In de afgelopen week ben ik een dag naar Drenthe geweest om vrienden te helpen met de aankomende verhuizing (nou ja, in plaats daarvan hebben we voor Marjan een nieuwe bril uitgezocht!), we zijn een dagje naar Limburg geweest en hebben het daar heel gezellig gehad, ik ben een gezellige avond naar Ikea geweest met m'n nichtje, we hebben lekker uit gegeten bij het Hardrock café, we hebben Kim's vorderingen in haar nieuwe huisje een paar keer bewonderd, ik heb geshopt voor een kraamcadeautje (geslaagd voor een super stoer pakje!), ik ben een middag en een avond op stap geweest met mijn collega's en hebben gezellig Italiaans gekookt met z'n allen en morgen hebben we met onze vestiging het jaarlijkse uitstapje (iets met Middeleeuwen??). En dat allemaal in 1 week tijd...... Niet gek toch?

En buiten al deze leuke dingen heb ik ook nog gewoon gewerkt, een notitie geschreven voor de studie die ik volgende week ga starten, nog 2 boeken gelezen over IVF en het nodige leeswerk gedaan voor mijn opleiding..... Tja, ik zou mezelf haast afvragen waar ik de energie vandaan haal.

Wat betreft onze IVF/ICSI vorderingen is er weinig nieuws van het front. Vorige week donderdag hadden we de tweede afspraak bij Martine, de acupuncturiste. Peter was ook mee deze keer. Ik heb weer een "naalden" behandeling gehad, op heel andere plekken dan de vorige keer. Ook brandde ze Moxa erbij op een naald in de buik, en dat was een heel apart gevoel. Ik genoot van de warmte en ik kon er lekker bij relaxen. Tijdens mijn behandeling heeft ze Peter onderzocht. Hij gaat net als mij ook behandeld worden met naalden, althans dat gaat hij proberen (hij is er doodsbenauwd voor) en daarnaast ook met Chinese kruiden. Volgens haar moeten we allebei resultaat kunnen boeken, het is nog afwachten hoeveel. Ik ben benieuwd, ik voel me er nu nog heel goed bij. De acupunctuur geeft me in elk geval een heleboel energie.

Ik vraag me af of mijn menstruatie nu is doorgebroken sinds vandaag. Ik had gisteravond buikpijn en vanochtend wat afscheiding. Sinds vanmiddag heb ik een kleine bloeding, maar dat zou misschien ook een innestelingsbloeding kunnen zijn. Of houd ik mezelf voor de gek? Ik gebruik namelijk nog steeds progestan, en ik heb begrepen dat je niet menstrueert voordat je daarmee stopt. Ben ik misschien, heel misschien, toch een beetje zwanger? Het zal vast niet waar zijn, maar stiekum gluurt toch ergens de hoop.....

De laatste 2 boeken die ik heb gelezen over IVF waren erg goed! Ik heb ze verslonden, vooral ook omdat er veel ervaringsverhalen werden beschreven. Ik herken heel veel, maar niet alles. Iedereen beleeft het toch weer anders. In Vruchtbare dagen wordt een IVF arts in het ziekenhuis van Tilburg gevolgd tijdens zijn dagelijkse praktijk door de schrijfster, een jaar lang. De schrijfster volgt drie stellen in hun behandelcyclus. Het is geen medisch boek, het is vooral beschrijvend. Je leest het verhaal achter de stellen, en je krijgt een virtueel kijkje in de keuken. Makkelijk leesbaar, soms een beetje confronterend, maar veel is heel herkenbaar. Ik kan dit boek ook aanraden aan anderen die meer willen weten over IVF en aan familieleden en vrienden die willen begrijpen wat in mensen omgaat die ermee bezig zijn. In IVF-kinderen doen een twintigtal ouders van IVF kinderen hun verhaal. Wat betekent het om ouder te zijn van een IVF-kind? Hoe reageren familie en vrienden? Vertel je dat je kind een IVF-kind is, of juist niet? Ook dit boek is een aanrader! Ik vloog er in een sneltreinvaart doorheen, en ook aan mijn directe omgeving kan ik het boek aanraden.

woensdag 12 september 2007

Andalusië

Ik schreef er eerder al over deze week, over onze aankomende vakantie in Oktober. Het plan is om naar Andalusië te gaan en daar een rondreis te maken. Deze streek staat al langer op mijn verlanglijstje, ik verheug me er al op om weer mooie foto's te maken.

Het reisplan ligt nu bij de reisagente in Frankrijk, zij stuurt morgen een bevestiging over de hotels en morgen ga ik ook de vlucht vastleggen. We vliegen met Vueling, een Spaanse low-cost organisatie. Zij hebben een heel fijne website om vluchten te boeken, en ook heel goede prijzen. We betalen voor een retourtje met z'n tweetjes € 386 inclusief alle belastingen. Niet slecht toch? De vluchttijden zijn ook geweldig: we vertrekken om 08.50h in Amsterdam en komen dan al aan om 11.40h zodat we nog een hele dag kunnen besteden. Bij de terugreis vertrekken we al om 08.25h in Malaga en zijn dan weer rond 11:15h op Schiphol. Zo kunnen we thuis nog rustig uitpakken en de was wegwerken voordat we weer aan het werk gaan.

Volgens mij heb ik een leuke route gepland:


Klik op de route voor een beeldvullende afdruk

We vertrekken vanuit Malaga en reizen dan met de klok mee:
Dag 1: Malaga - Ronda, via de toeristische route door de Pueblos Blancos
Dag 2: Ronda - Pueblo de Santa Maria, via de toeristische route door de Pueblos Blancos
Dag 3: Cadiz
Dag 4: Pueblo de Santa Maria - El Rocio - Matalascanas, Nacional Parque de Donana
Dag 5: Matalascanas - Aracena, bezoek van grotten
Dag 6: Aracena - Sevilla
Dag 7: Sevilla
Dag 8: Sevilla - Cordoba, via toeristische route
Dag 9: Cordoba
Dag 10: Cordoba - Granada
Dag 11: Granada
Dag 12: Granada
Dag 13: Granada - Malaga, toeristische route door de Sierra Nevada en langs de kust
Dag 14: terugreis Malaga - Amsterdam

Het wordt dus een afwisseling van steden en dorpen, mooie autoroutes en natuur. En nu maar hopen dat het mooi weer is!

dinsdag 11 september 2007

Betrapt!

Rationeel weet ik dat de kans op succes in deze cyclus enorm klein is, deze halfslachtige cyclus die begon als een IVF/ICSI en eindigde op geplande gemeenschap. De natuurlijk manier met een beetje hulp, dat is het geworden. Ik schreef al eerder dat ik er dan ook niet op reken dat er een wondertje uit komt. Ja, ja..... Rationeel en gevoel zijn toch 2 heel verschillende dingen.

Ik heb mezelf betrapt! Vanochtend, voor de spiegel....... Ziet mijn lichaam er anders uit? Voelen mijn borsten al gespannen aan? Is mijn smaak veranderd? Ben ik misselijk? Ik ben er wel degelijk mee bezig, dus. Ik zou zo graag zwanger zijn. Nee, gevoel en ratio zitten niet altijd op één lijn. Wat een klein beetje hoop kan doen.

Betrapt!

zondag 9 september 2007

Back to life - part 1

Back to life! Ik had het al aangekondigd gisteren. Vandaag voelde ik me weer helemaal mens. Ik proefde niet meer constant mijn maaginhoud achter in mijn keel, kon me weer vrijuit bewegen zonder het risico te lopen te moeten overgeven en ik was niet meer misselijk. Back to life - part 1 begint hier!

Na vanochtend eerst lekker te hebben uitgeslapen en een beetje in huis te hebben gerommeld, zijn we vanmiddag eropuit gegaan voor een wandeling in Amsterdam. Ik had op internet een leuke route gevonden over de Eilanden en langs het IJ en dat past mooi in ons plan om Amsterdam eens beter te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan! Om 1 uur gingen we de deur uit, en om half 2 parkeerden we de auto in de Haarlemmerstraat, in de Jordaan, recht voor restaurant Stout. Met een lege maag ga je immers niet op pad, er moest dus eerst geluncht worden. En restaurant Stout leek ons een leuke gelegenheid daarvoor, want hier was vanmiddag ons nichtje Kim aan het werk.

Helaas waren de gerechten niet een plekje in onze top 100 waard, maar we hadden ons doel in elk geval bereikt: een volle maag. We hebben nog lekker even gekletst met Kim maar om half 3 gingen we dan echt op pad. We parkeerden de auto in Zeeburg, daar kun je op zondag namelijk gratis parkeren, en daar startten we onze route. Een heel ander stukje Amsterdam hebben we vandaag gezien, met voornamelijk moderne architectuur, en veel water natuurlijk. Het was niet te koud, behoorlijk bewolkt, en aan het einde van de middag brak de zon nog lekker door. Goed wandelweer dus!

Klik hier voor de wandelroute. Even voor de duidelijkheid: wij hebben de korte route gelopen en zelfs daar hebben we op het laatst nog mee gesjoemeld.





Het was een mooie route, sommige stukjes mooier dan andere, maar wel erg leuk om te zien. Vooral omdat we vaak met de auto langs veel van deze gebouwen en gebieden rijden, maar dan nooit de tijd hebben om er uitgebreid naar te kijken. De Oostelijke Handelskade is momenteel een populaire plek, en er wordt veel nieuwgebouwd, de architectuur spreekt mij enorm aan. Ook mijn werkgever, Ymere, heeft er veel mooie gebouwen neergezet, en ik voel me wel trots als ik die kan laten zien aan Peter. Gek hè?


Hier kun je alle foto's bekijken van vandaag.

Eenmaal weer thuis rond half 7 voelden we onze spieren toch weer heel goed. We doen dit eigenlijk veel te weinig! We hadden allebei geen zin om nog te koken, en hebben daarom een patatje gehaald bij de snackbar in het dorp. En dat ging er goed in na een stevige wandeling. Eigenlijk hadden we nog plannen om vanavond naar de bioscoop te gaan, maar dat hebben we uitgesteld naar een andere avond. In plaats daarvan hebben we een nieuwe aflevering van Boston Legal gekeken, een tv serie die ik vorige week heb gekocht op DVD en die ons helemaal in de ban heeft.

Tijdens de lunch en de wandeling zijn we het ook eens geworden over de aankomende vakantie: het wordt Andalusië. Ik heb een mooie rondreis uitgestippeld van 14 dagen. We starten in Malaga en reizen dan met de klok mee via Ronda, Cadíz, Parque Nacional de Doñana, Sevilla, Cordoba en Granada weer terug naar Malaga. Ik zal binnenkort het routeplaatje en het schema laten zien op de blog. Mochten jullie nog tips en adviezen hebben, dan houd ik me aanbevolen!

zaterdag 8 september 2007

De balans opmaken ........ en op vakantie?

Na vandaag kan ik de balans opmaken, deze eerste officiële cyclus van vruchtbaarheidsbehandeling in het AMC is dan voorbij. Iets dat oorspronkelijk bedoeld was als een ICSI poging, maar dat uiteindelijk niet heeft mogen zijn. Het heeft helaas niet mogen resulteren in voldoende eitjes, maar wie weet..... er is een heel klein kansje dat we toch nog op eigen kracht zwanger zijn geworden.

Rationeel weet ik heel goed dat die kans heel klein is, maar gevoelsmatig ben ik er toch mee bezig. Dat heb ik vanacht wel gemerkt. Ik heb namelijk gedroomd over eitjes en zaadjes, en de weg die zij moesten afleggen in mijn lichaam. Ik zag een onwerkelijk soort van maanlandschap visueel aan me voorbijtrekken in mijn dromen, en in dat landschap was een strijd gaande. Heel veel zaadjes hadden de reis niet overleefd maar een klein aanal wel, en die waren naarstig op zoek naar de snelste methode om bij dat eitje te komen. En dat lukte niet echt, er waren namelijk allerlei vijanden actief die het extra moeilijk maakten, vijanden zoals je die tegenkomt in de film Man in Black. Ik zag zelfs nog even Will Smith voorbij komen. Nou ja zeg..... fantasie en werkelijkheid door elkaar heen? In het boek van Zita West heb ik een paar dagen eerder gelezen dat het goed is om te visualiseren. Stel je dat eitje en de zaadjes voor en visualiseer in je hoofd het bevruchtingsproces. De Chinezen geloven namelijk dat je daarmee positieve energie brengt naar die plaats in het lichaam waar het nodig is. Ik vraag me af of mijn droom aan dat visualisatieproces voldoet, vast niet....

Vanavond hebben we nog één geplande date in deze cyclus, en dan is het definitief over. Bij een ICSI poging zit je na de terugplaatsing in de wachtweken, zo heet dat. Je moet 2 weken wachten totdat je mag testen of je zwanger bent. En eigenlijk voelt dat voor mij nu ook wel zo. Rationeel reken ik er niet op dat ik zwanger wordt, maar gevoelsmatig hoop ik het wel heel erg. Vandaar waarschijnlijk dat visualiseren in mijn dromen? Over 2 weken zullen we het weten, of eerder wanneer de menstruatie doorbreekt. Met uitzondering van de tabletjes progestan neem ik geen medicijnen meer. Niet meer spuiten, niet meer bloedprikken en geen echo's meer. En geen bijwerkingen meer! Althans, voorlopig dan, tot we met de volgende poging beginnen.

Een herstelproces is bezig. Herstellen van de hormonen, terug naar mijn normale doen. Ik zag er de laatste weken uit als een junkie, met een buik die bont en blauw was van al dat prikken en een armholte die eruit zag als een maanlandschap, lek geprikt door al het bloedprikken. Maar de blauwe plekken en het maanlandschap zullen verdwijnen en ik zal weer normaal uitzien. Ik zal me weer normaal voelen. Het laatste restje bijwerkingen vloeit mijn lichaam uit. Back to life!

En daarmee komt er weer ruimte voor andere dingen! Dit weekend doe ik het nog rustig aan, maar vanaf volgende week ga ik weer over tot de orde van de dag. Ik ga shoppen met mijn lieve nichtje voor haar nieuwe woning in Amsterdam, ik ga vrijdag heel lieve vrienden in Assen helpen met de aankomende verhuizing. Het weekend daarna krijgen we visite van een collega die tips komt halen over Florida, en van mijn schoonouders die samen met Peter's oudste zus een dagje op bezoek komen voor Peter's verjaardag. Het laatste weekend van september houden we vrij om met z'n tweetjes gezellig de 40e verjaardag van Peter te vieren, en het eerste weekend van oktober reizen we samen af naar Assen om onze lieve vrienden weer te helpen met de verhuizing die dan al snel voor de deur staat. En vanaf het tweede weekend van oktober hebben we vakantie tot het laatste weekend van oktober, een dikke 2 weken. En oh ja, de laatste werkdagen in september begin ik ook nog met een nieuwe opleiding. En tussendoor gaan we natuurlijk wel gewoon door met de acupunctuur, zodat we over 3 maanden weer helemaal klaar zijn voor een nieuwe ICSI poging.

Maar nu eerst even over de vakantie. In de periode dat we vrij zijn van het werk willen we graag even ons kikkerlandje ontvluchten, een warmer en zonniger plekje opzoeken. Even lekker met z'n tweetjes eropuit, lekker eten, wandelen, mooie steden bekijken, kortom lekker genieten. En dat moet natuurlijk geregeld worden. Nu wil het zo zijn dat we nog cadeaubonnen hebben ter waarde van maar liefst € 1.000 die Peter aan het begin van het jaar heeft gekregen van zijn werkgever. En die bonnen willen we graag inwisselen tegen een reis, juist ja, de aankomende vakantie. Nu gaat dat niet zomaar, want die bonnen kunnen namelijk alleen worden ingewisseld in Frankrijk. Ja, je leest het goed, in Frankrijk...... De moederorganisatie van het bedrijf waar Peter werkt zetelt namlijk in Parijs, en daar komen dus die bonnen vandaag. Heel handig, maar niet heus....... want we spreken en schrijven allebei geen woord Frans.

Nu staan er op die cadeaubonnen een heleboel logo's, en één ervan is van TCH Voyages. Nu wist ik nog ergens heel ver weg in mijn geheugen dat het franse woord "voyage" zicht vertaalt als "reizen". Ah...... en met behulp van internet vond ik de website van de betreffende organisatie met een verwijzing naar een e-mail adres en een telefoonnummer dat je moest gebruiken als je de cadeaubonnen wilde gebruiken. Tot zover was ik dus gekomen met behulp van een digitaal woordenboek. Maar wat nu? Mailen en bellen naar een organisatie in het Frans? Dat gaat me niet lukken. Maar bij een reisorganisatie zal toch vast iemand werken die engels spreekt? Zelfs in Frankrijk? De reisbranche is zo internationaal, daar is de voertaal toch engels? Dus ik heb een e-mail geschreven in het engels in de hoop dat ik daar een reactie op zou krijgen. Niet dus..... Ook een tweede keer bood geen soelaas. Wat nu?

Aan de lunchtafel op het werk bracht ik mijn probleem een keer ter spraken, en een collega bood aan me te helpen een e-mail te vertalen in het Frans. Ik heb dus een e-mail geschreven waarin ik uitlegde wat er aan de hand was, wat ik wilde, en verteld dat ik geen frans spreek en iemand zoek binnen de organisatie die engels spreekt. Mijn collega heeft die vertaald en vorige week vrijdagavond heb ik hem gelijk verstuurd. En tot mijn verbazing had ik op zaterdag al een antwoord terug waarop mij werd beloofd dat ene Patricia contact met mij zou opnemen. Dat was dus de juiste methode. Patrica probeerde me dinsdag te bereiken, maar toen zat ik de hele dag in besprekingen op het werk. Maar ze hield vol en op woensdag hadden we eindelijk contact. Hè hè.... eindelijk....



Een heleboek mogelijkheden stelde ze voor. Zo kon ik een compleet pakket boeken van een touroperator, maar dan moest ik wel vliegen vanaf een luchthaven in Frankrijk. Niet zo handig. Maar ik kon ook losse vliegtickets boeken, losse hotelovernachtingen en eventueel een auto, en op die manier mijn eigen pakket samenstellen. Dat moesten we hebben! Want alleen dan is het mogelijk te vertrekken vanaf een luchthaven in Nederland. Schiphol ligt praktisch om de hoek, dus wat is gemakkelijker dan dat? Bestemmingen genoeg dacht ik zo. Ik kreeg van haar een e-mail met een aantal websites waarop ik kon zoeken naar geschikte vluchten en hotelovernachtingen en waar ik de prijzen van huurauto's kon opzoeken. En daarmee ging ik aan de slag. Ik had een lijstje gemaakt van bestemmingen die voor ons in aanmerking komen en ik ging op zoek naar goedkope tickets. Dat was niet gemakkelijk, de prijzen liggen erg hoog, waarschijnlijk doordat de herfstvakantie precies in onze vakantieperiode valt. Maar met goed zoeken heb ik toch een tweetal alternatieven gevonden: Istanbul en Andalusië. Mijn voorkeur gaat uit naar Andalusië, omdat we dan een rondreis kunnen maken met de auto. Istanbul is ook wel erg leuk, maar voor 10 dagen? Een rondreis loont zich hier niet, omdat de afstanden te groot zijn en dat zou veel reistijd vergen.

Nu moeten we nog een besluit nemen wat het gaat worden, en of we dit überhaupt gaan doen. Want we zijn er nu wel achter dat een vakantie op deze manier een stuk duurder is dan een pakketreis. En ondanks de cadeaubonnen kost het nog altijd een heleboel geld, en we willen ook nog zoveel andere dingen. In huis willen we nog graag een aantal dingen aanpakken. Zo wordt in het najaar het dak en het lood op de bijbouw vervangen, en tevens een aantal regenpijpen. Maar we willen ook nog een nieuwe trap bijvoorbeeld, en we willen een aantal ruiten vervangen. De tuin willen we nog helemaal onder handen nemen. Je moet nu eenmaal keuzes maken, en dat vergt nog wat nadenken. Maar hoe dan ook, we gaan de cadeaubonnen niet ongebruikt weggooien, dus een weekendje shoppen in Parijs is ook nog altijd een mogelijkheid, al heeft dat niet mijn voorkeur. We zullen zien wat het gaat worden!

donderdag 6 september 2007

Als een vaatdoek... en over boeken

Ja, zo voel ik me vandaag.... als een vaatdoek. Het is de eerste dag dat ik ziek thuisblijf van mijn werk. Ik breng meer tijd door op de wc dan goed voor me is, ik ben zo enorm misselijk. Daarnaast heb ik last van diarree en verstopping tegelijk. Vreemd? Ja, inderdaad, maar het is dus mogelijk heb ik gemerkt. En dan die harde buik, en de buikkrampen..... Nou ja, we moeten er even doorheen. Het zal vast van de pregnyl zijn. Ik voelde het gisteren al aankomen, maar vandaag is het dus helemaal prijs. Ik heb vanochtend een lekker bad genomen, en dat doet wel goed. Even ontspannen, lekker warm, bijna heet water. Ik kwam er helemaal rozig uit, heerlijk.

In bad heb ik het boek De Eisprong uitgelezen, een boek van Judith Uyterlinde. Een ervaringsverhaal van een vrouw voor wie kinderen krijgen ook geen vanzelfsprekendheid bleek en die besloot haar verhaal op te tekenen en te delen. Ik had het boek een paar weken geleden besteld nadat ik het op een site over IVF/ICSI was tegengekomen. Ik lees nu eenmaal graag over alles dat me bezighoudt, en dat deze materie me bezighoudt is niet zo gek natuurlijk.

Een aantal dingen in het verhaal van Judith waren heel herkenbaar. Het verdriet en de onzekerheid bijvoorbeeld, maar veel andere zaken beleef ik toch heel anders. Het boek van Judith beschrijft eigenlijk een rouwproces, met al het gevoel dat daarmee gepaard gaat, en zover ben ik natuurlijk nog lang niet. Ik ben nog niet in de rouw, ik heb nog steeds geloof en hoop in een kindje. Ik heb de wens nog niet naast me neergelegd, ik heb er nog geen afscheid van genomen.

Ook beschreef zij een emotie in het boek dat voor mij helemaal niet herkenbaar is. Judith had namelijk veel moeite met andere zwangere vrouwen in haar omgeving, en met pas geboren baby's. Het drukte haar steeds met de neus op de feiten en dat veroorzaakte veel verdriet. En gelukkig heb ik daarvan helemaal geen last. Ik ben nog steeds dol op baby's, ik kan er helemaal verliefd op worden. Heerlijk om zo'n hummeltje vast te houden! Natuurlijk gaat er dan van alles door me heen, maar dat zijn voornamlijk gevoelens van hoop. Hoop, dat ik het zelf ook eens mag meemaken zo'n lief hummeltje op de wereld te zetten. Maar ik voel geen jaloezie, het vergroot ook niet mijn verdriet. De realiteit is zoals die is, die kun je niet veranderen. En al die babietjes die geboren worden bij andere moeders kunnen toch ook niets veranderen aan mijn probleem? En hun moeders en vaders toch ook niet? Ik heb er niet meer recht op dan een ander, er zal wel een goede reden voor zijn dat de dingen zijn zoals ze zijn.

Ook zwangere vrouwen en jonge moeders vormen voor mij geen gevaar. Ik kan de zwangerschapskwaaltjes en de roze-wolk-verhalen prima aanhoren. Het geluk van een ander heeft geen invloed op mijn eigen geluk of ongeluk, toch? Ik kan het best begrijpen. Het is wel fijn als de jonge ouders en zwangere vrouwen af en toe van de roze wolk afstappen en met beide voeten op aarde terug belanden, en ook interesse hebben in mijn situatie. Gewoon interesse is voldoende. Het helpt me als ik ook mijn verhaal mag vertellen.

Dat niet iedereen daarvoor open staat doet wel soms pijn. Sommige mensen kunnen ook heel kwetsend zijn. Een goede vriend van Peter vroeg vorig jaar of hij niet eens moest langskomen om het voor te doen? Nou, die was gelijk geen goede vriend meer vanaf dat moment. Ik hoef hem niet meer te zien! Zo lomp kan iemand ook zijn. Maar het is ook niet fijn als het wordt doodgezwegen. Sommige familieleden weten van onze situatie, al heel lang, maar vragen nooit hoe het gaat. Tonen geen enkele interesse, leven niet mee. Dat doet ook pijn! Maar gelukkig hebben we goede vrienden en familieleden die wel meeleven, en die wel interesse tonen. Ook de reacties van bloglezers steken mij een hart onder de riem. En ook mijn collega's zijn heel sociaal en geven me veel ruimte om dit te mogen beleven op mijn eigen manier. Ze steunen me waar ze kunnen, dat is geweldig! Het is voor mij belangrijk om mijn gevoelens te kunnen delen, ik heb mijn hart op de tong liggen. Gedeelde smart is halve smart, en gedeelde vreugde is dubbele vreugde, toch?

Ik ben er dan ook heel open in, ik vertel eerlijk hoe het zit als mensen ernaar vragen. Als iemand me vraagt of ik geen kinderen wil of wil weten waarom ik ze nog niet heb, draai ik er niet omheen. Het is toch geen taboe? Dat is het voor mij in elk geval niet.

Ik schreef al dat ik me graag verdiep in zaken die me bezighouden, en het boek van Judith Uyterlinde is dan ook niet het enige boek over deze materie dat ik heb gelezen. Toen ik in 2005 hoorde dat ik PCOS had en verminderd vruchtbaar ben, heb ik ook gelijk de bibliotheek afgestruind naar boeken die mij meer zouden kunnen vertellen erover. Ik las toen onder andere Wij willen een kind van Nikki Bradford en Zorgeloos zwanger worden van Helen Caton.

Zelf schafte ik al snel het boek Een onvervulde kinderwens, omgaan met vruchtbaarheidsproblemen aan, van Odile van Eck. In dit boek wordt in het eerste deel het omgaan met de vruchtbaarheidsproblemen beschreven. Hier heb ik vooral veel aan gehad bij het bepalen van mijn grenzen, en hoe ik hiermee om wilde gaan. Dit boek was er in 2005 de oorzaak van dat ik na de eerste behandeling gelijk een pauze inlaste omdat ik wilde nadenken. Door dit boek leerde ik dat ik zelf moest kiezen hoe ver ik wilde gaan. Het is belangrijk om erbij stil te staan, om je bewust te zijn van je eigen grenzen. En dat kost tijd. Het tweede deel van het boek gaat over het (onzichtbare) rouwproces dat met ongewenste kinderloosheid gepaard gaat. Je krijgt handvatten aangereikt die je helpen het rouwproces zorgvuldig in te gaan en niet te blijven hangen in de negativiteit en in het verdriet. Je kunt vorm geven aan je eigen verwerkingsproces.

Toen we vorig jaar in het AMC in de medische molen terecht kwamen en geconfronteerd werden met de verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen, kocht ik het boek Baby's gevraagd van Paul Enzlin. In dit boek worden alle verschillende mogelijkheden en beperkingen van vruchtbaarheidsbehandelingen beschreven en het heeft me wegwijs gemaakt in de verschillende vruchtbaarheidsproblemen die er zijn en met welke technieken ze kunnen worden behandeld. Het is een technisch verhaal, maar het is heel toegankelijk geschreven en het heeft me geholpen te begrijpen wat de verschillen zijn van de verschillende technieken en wanneer ze worden toegepast. Heel handig ook om af en toe in terug te bladeren.

Het laatste boek dat ik aanschafte vorige week is een boek van Zita West, Vruchtbaarheid en zwanger worden. Dit boek werd aanbevolen op de website van Gilles Stoop, een bekende acupuncturist die zich bezighoudt met de begeleiding van stellen die met IVF of ICSI bezig zijn. Het is een handboek dat je inzicht geeft in de invloed van je levensstijl op de kans om zwanger te raken. Wat kan je er zelf aan doen om de kansen te vergroten? Welke voeding is aan te raden, en welke juist niet? Wat is de invloed van stress? Hoe kan acupunctuur een bijdrage leveren? Ook beschrijft het de impact van IVF en ICSI op je lichaam, en worden er tips gegeven hoe je er het beste mee kan omgaan. Het is een heel duidelijk boek, met mooie en duidelijke illustraties en veel tips en informatie. Beslist een must-have voor al diegenen die graag zwanger willen worden en waarbij dat niet vanzelf gaat.

Maar buiten de boeken vind je ook heel veel informatie op andere plekken. Zo is Freya een patiëntenvereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Op de website vind je veel informatie, maar er is ook veel mogelijkheid voor contact met lotgenoten. Ik neem bijvoorbeeld deel aan een e-mail groep voor ICSI waarin je informatie kan uitwisselen met lotgenoten, je kan er vragen stellen en je verdriet delen. Heel fijn dat dit mogelijk is!

Een andere heel fijne organisatie is de Stichting Stil Verlangen . Ook hier vind je veel informatie, en is er mogelijkheid om contact te hebben met lotgenoten via een forum, je kunt er dagboeken lezen en de laatste nieuwtjes worden er bijgehouden.

Ik kom regelmatig op bovenstaande sites, het is nu eenmaal een onderwerp dat ons leven danig op zijn kop zet. Fijn om informatie te kunnen vinden, ik ben nu eenmaal iemand die alles graag begrijpt en graag leest over hoe anderen omgaan met vergelijkbare problemen. Dat helpt mij om overeind te blijven en mijn eigen wens in vervulling te zien gaan, althans dat hoop ik dan.

woensdag 5 september 2007

Van ICSI naar zelf-inseminatie

Gisteren was dus weer de nieuwe peildatum: een follikelmeting bij het CVV. We waren weer mooi op tijd in het ziekenhuis, en al heel snel aan de beurt. Gelukkig hoef je nooit lang te wachten, dat is wel heel fijn.

De bloeduitslag van het weekend en ook deze meting heeft uitgewezen dat in het blaasje in elk geval dus een eitje zit. En het eitje was gegroeid. In het weekend was het blaasje nog 13mm, gisteren was hij alweer 16mm. Er zit dus wel degelijk schot in. De arts wilde de situatie bespreken in het team en zou me 's middags terugbellen met een plan van aanpak. De verwachting dat het toch op ICSI zou uitdraaien was echter heel klein.

Ze belde me ´s middags stipt om 14.00h en het team had besloten om deze poging niet tot een ICSI te laten worden. De kans dat het eitje succesvol kan worden verkregen bij de punctie is heel klein, het is er immers maar 1. En de slagingskans wordt daarmee zo klein, dat het eigenlijk zonde is om er een ICSI aan te wijden. Het advies is nu om de poging in elk geval niet zonder resultaat voorbij te laten gaan, en er zelf mee aan de slag te gaan. Precies geplande gemeenschap wordt het dus nu. Tja.....de prognose is daarmee nog steeds minimaal, maar elke kans is er toch een, hoe klein ook.

Vanochtend om 7.00h heb ik de pregnyl ingespoten. Dat was nog een hele klus. In het ziekenhuis zijn ze vergeten mij de instructies te geven, maar gelukkig is er internet. Ik vond een goede instructies compleet met foto's. Voor de zekerheid heb ik Peter toch maar even wakker gemaakt om me te helpen, want ik werd helemaal zenuwachtig van de procedure. Het medicijn zit namelijk in glazen ampullen die moeten worden gemengd en ik zag al allerlei rampscenario's aan mij voorbij trekken. Ik zou vast de ampullen uit mijn handen laten vallen, kreeg ik de spuit wel goed gevuld? Natuurlijk kreeg ik de ampullen niet open, dus daarbij was Peter al handig. Daarna moest ik met een dikke naald de vloeistof ophalen in de injectienaald, en daarna weer leegspuiten bij de poeder. De vloeistof mengde zich vanzelf. Het ritueel herhaalde zich nog eens omdat ik 2 ampullen poeder moest mengen. Daarna moest de naald worden vervangen door een kleine naald, de lucht moest eruit worden getikt en toen op dezelfde manier als alle andere spuiten worden geïnjecteerd. Pfff......

Door de pregnyl wordt de eisprong opgewekt en die volgt normaal gesproken precies 40 uur later. Morgenavond om 23.00h hebben we dus een date! En om de kans zo groot mogelijk te laten zijn, op zaterdag ook weer. En dan is het afwachten of en wanneer de menstruatie doorbreekt. Als ik ga menstrueren start ik weer met de pil om de volgende ICSI poging voor te bereiden. Mocht er toch een wondertje gebeuren, dan mag ik na 2 weken een zwangerschapstest doen. En oh ja, vanaf zaterdag moet ik ook de progestan gaan gebruiken. Die zorgt ervoor dat de omstandigheden in de baarmoeder zo optimaal mogelijk worden en blijven, zodat de innesteling van een bevrucht eitje kan plaatsvinden.

Dat plannen van de gemeenschap was nog een lachwekkende situatie. We mochten zelf de tijden kiezen, mits ik maar vandaag de pregnyl zou spuiten. Dat wordt dus tellen, 40 uur moet er de eerste keer precies tussen zitten. Hoe komt ons dat het beste uit? 40 uur is 1 dag van 24 uur en dan nog 16 uur tellen. Maar 23 uur plus 17 uur is ook 40 volgens Peter. Huh??? Het duurde even voordat we eruit waren, en we kregen er de slappe lach door. Werd het toch nog huilen....... Gelukkig kunnen we het nog relativeren.

Het nieuws kwam niet zo hard aan, ik had er al rekening mee gehouden. Ik kan de 3 ICSI pogingen die ik krijg vergoed van de ziektekostenverzekering beter gebruiken voor een meer succesvolle cyclus. Ik hoop dat een volgende poging meer eitjes gaat opleveren, en ik reken erop dat de acupunctuur me daarbij gaat helpen. Gisteren heb ik de chinese kruiden ontvangen, het recept daarvan is samengesteld door de acupuncturiste en afgestemd op mijn `gebreken`. Ik ben er gisteren gelijk mee begonnen. 2 afgestreken maatlepeltjes moet ik oplossen in een beetje heet water en opdrinken, en dat moet ik 3 keer per dag doen. En gatver, dat smaakt erg vies.... Maar ja, het is voor een goed doel, dus ik moet er maar aan wennen.

Vandaag viel het wel extra tegen, want door de pregnyl ben ik de hele dag enorm misselijk. Alles dat ik eet en drink zit heel hoog, en moet erg opletten om niet te hoeven overgeven. Zo'n vies drankje helpt dan niet echt.... Maar tot nu toe gaat het nog goed.

Afwachten dus maar, hoewel ik niet reken op een positief resulaat. Op 4 oktober hebben we het volgende gesprek met de IVF arts, dan wordt een nieuw plan van aanpak besproken voor een volgende poging. In de tussentijd wordt ons resultaat (of beter gezegd het uitblijven daarvan) nog uitgebreid besproken op de IVF-afdeling in het ziekenhuis. Ik heb bewust gekozen voor een gesprek met onze favoriete arts, dat maakt het overleg toch een stuk gemakkelijker. Als het AMC wil meewerken, gaan we natuurlijk een nieuwe poging doen, maar op advies van de acupuncturiste wachten we daar nog zeker 3 maanden mee, om de acupunctuur en de kruiden de kans te geven zoveel mogelijk resultaat te boeken. Op 13 september heb ik met haar een nieuwe afspraak, en dan gaat Peter in elk geval mee.

zondag 2 september 2007

(Woon)shoppen en afwachten

Ik had de hoop al opgegeven, ik had verwacht dat deze poging vandaag zou worden gestaakt, maar toch moet ik nog even 2 dagen afwachten en verder gaan met stimuleren. De bloedwaarde was donderdag heel licht gestegen, hoewel het nog steeds heel weinig was, en de arts wil even zien hoe het zich verder ontwikkelt.

Vanochtend had ik dus een follikelmeting, na inmiddels 14 dagen stimuleren. Het blaasje dat donderdag zichtbaar was zat er nog altijd, en was inmiddels 13mm. Uit de bloedwaarde blijkt niet meteen dat er ook een eicel inzit, maar wie weet... Dinsdag weten we weer meer.

De arts zei wel heel eerlijk dat de kans dat er een ICSI uit gaat komen minder dan 1% is, bijna nihil dus, maar om de kans niet helemaal verloren te laten gaan kunnen we in elk geval een inseminatie overwegen. De kans dat die succesvol is, is ook heel klein, omdat het zaad niet van goede kwaliteit is. Maar elke kans is er toch één, hoe klein ook!

Na de echo moesten we natuurlijk ook weer even bij de verpleegster langs, om een afspraak te maken en om bloed te prikken. Deze keer had Juliette dienst, en zij is toch zo'n lieverd! Ze vroeg ons hoe het ging, en de tranen zaten hoog bij mij. Hoewel ik rationeel wel alles op een rijtje heb, en ook na de acupunctuur weer nieuwe hoop en vertrouwen heb gekregen, ben ik met mijn gevoel nog niet zover. Nu ben ik toch wel al snel emotioneel, volgens mij ook door de hormonen, maar het is wel fijn om te merken dat ze in het ziekenhuis ook meeleven.

Gisteren had ik ook al zo'n emotioneel moment, op de woonboulevard in Cruquius. We zaten net even bij La Place iets te drinken, toen er een enorme karavaan van vrachtwagens langskwam, versierd met balonnen, en allemaal flink toeterend. Vraag me niet waarom, maar ik moest enorm veel moeite doen om niet in tranen uit te barsten.

Donderdagavond was ik met Peter in Almere, het was koopavond. Bij Gerry Weber, mijn favoriete kledingwinkel, heb ik nog een leuk grijs colbertje gescoord voor mijn zakelijke garderobe. Dat staat vast mooi bij mijn nieuwe zwarte spijkerrok. Ik heb er ook heel hippe grijze pumps bij, die ik al een tijdje geleden heb gekocht, dat maakt de outfit helemaal compleet. Ook zijn we nog even bij Expo gaan kijken naar een schilderij, en waarempel, we hebben eindelijk een leuk schilderij gevonden voor de keuken. In de goede kleuren, passend bij de rest van de accessoires, en het onderwerp past precies in een keuken, kijk maar:





En met het schilderij was ik weer helemaal in de mood voor "woonshoppen". We moeten in ons huis nog altijd een aantal accessoires vinden, en dat gaat maar moeizaam. Een nieuw rondje langs een aantal woonwinkels levert misschien weer iets op! Vandaar dat we gisteren een dagje naar Haarlemmermeer zijn geweest, onze oude woonplaats. Eerst even langs de woonboulevard in Cruquius, daar liggen een aantal leuke winkels zoals Kamer en Suite, en Trendhopper, maar ook een paar leuke woon-boetiekjes. Helaas scoorden we niets, hoewel we een paar leuke ideeën hebben opgedaan.

Daarna zijn we nog even het centrum van Hoofddorp in geweest, daar liggen een paar schoenenwinkels die stretchlaarzen verkopen. Helaas pas ik met mijn dikke kuiten niet in de gewone lederen laarzen met een rits, maar stretchlaarzen wil altijd prima lukken. Omdat die altijd afzakken na een paar keer dragen, laat ik door de kleermaker een elastiekje maken in de bovenrand, en dan draag ik ze nog lang met veel plezier. Een paar laarzen uit het vorige seizoen moesten ook van elastiek worden voorzien, en ik vond nog een paar nieuwe zwarte laarzen die ik ook maar meteen naar de kleermaker bracht. Een paar bruine laarzen zijn in bestelling in de juiste maat, dus dan ben ik wat laarzen betreft klaar voor het komende seizoen. Helemaal geslaagd dus!

We eindigden de middag met een bezoekje aan onze vertrouwde Appie Heijn in Hoofddorp, een geweldige supermarkt. Het is een zogenaamde `proefwinkel` en alle nieuwe dingen die Appie landelijk wil invoeren of in het assortiment wil brengen, worden hier uitgeprobeerd. Ook is er altijd een kok aan het werk, en kun je er geweldige nieuwe recepten proeven en meenemen. Het was een gezellig dagje!