Vanochtend liep alles op rolletjes in het ziekenhuis. Omdat ik om half 10 de afspraak had bij het CVV ging ik ook nu weer eerst even bloedprikken, ik meldde me even over half 9 bij de prikpoli. Ik kon meteen doorlopen naar de balie en nog voor 9 uur zat ik al in de wachtruimte van het CVV.
Ik vermaakte me met een paar tijdschriften, ik ben weer helemaal bij met de allerlaatste roddels in showbizzland, en om klokslag half 10 mocht ik naar binnen voor de echo.
Ik had dezelfde arts als de vorige week vrijdag, toen de echo zo pijnlijk was. Hij kon me zich nog goed herinneren. Een heel aardige arts, overigens! Gelukkig kon hij de eierstokken goed vinden deze keer, maar hij had opnieuw geen goed nieuws. De maximale dosering hormonen hebben nauwelijks resultaat opgeleverd. De rechter eierstok is helemaal leeg, en links heeft zich welgeteld 1 (klein) blaasje ontwikkeld, maar daarin zit helaas geen eitje. Eigenlijk wilde hij de poging staken, maar voor de zekerheid moet ik toch zondag nog even terugkomen om te zien of er nog ontwikkelingen zijn in dat ene blaasje. Ik reken er niet op dat er nog iets gebeurt, waarschijnlijk draait het erop uit dat we niet toekomen aan een punctie.
Met dat vooruitzicht, wetende dat ik de maximale dosis hormonen spuit, vroeg ik hem of er nog wel redenen zijn om een nieuwe poging te starten of dat doek nu definitief zou vallen. De enige mogelijkheid is om bij de nieuwe poging vanaf het begin de maximale dosering te spuiten, maar ook daarvan verwacht hij niet een veel beter resultaat. Volgens hem gebeurt het zelden dat er zoveel verschil zit in het aantal eitjes tussen de verschillende pogingen. Ik mag in mijn handen klappen als we überhaupt 3 eitjes kunnen "broeden", en dat is erg minimaal. Daarmee worden de kansen er niet bepaald beter op. Ik ging dan ook heel verdrietig naar buiten, ik zag al mijn kansen verdwijnen.....
In de auto onderweg naar het werk heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten. Ik heb Peter even gebeld, die bij een klant aan het werk was, en mijn moeder. Ik moest het slechte nieuws even kwijt, even van me af praten. Toch wel fijn om dat even een luisterend oor te vinden! Gelukkig kon ik daarna weer tot rust komen en werd ik op mijn werk genoeg afgeleid om er even niet aan te hoeven denken.
Vanmiddag had ik de eerste afspraak bij de acupuncturiste, Martine Cornelissen. Ik had haar telefoonnummer gekregen van Gilles Stoop, een goeroe op het gebied van acupunctuur en IVF volgens een aantal leden van de ICSI-mailgroep. Ik had haar maandag ingesproken en dinsdag belde ze terug. Omdat ze vandaag een annulering had van een afspraak, en ik al midden in de ICSI cyclus zat, maakte ze voor mij een uitzondering en mocht ik al zo snel langskomen. Dat is fijn!
Tijdens de intake vroeg ze me het hemd van mijn lijf. Ook onderzocht ze mijn tong en mijn pols om vervolgens de conslusie te trekken wat er allemaal mis was: mijn metabolisme werkt niet goed, de milt-energie is veel te laag en de nier-energie ook. Door het slecht werkende metabolisme kan mijn lichaam niet alles verwerken wat er binnenkomt, of het nu vocht is of vast voedsel, en volgens haar word ik daarom van water al dik. Huh??? Dat heb ik nog nooit gehoord. Het was niet vreemd dat ik niet kon afvallen, en het was niet vreemd dat ik blijf aankomen. Ook de lage milt-energie heeft hiermee te maken, maar ook mijn historie en alles dat ik heb meegemaakt in de laatste jaren. De milt is een belangrijk orgaan voor de hormoonhuishouding en voor de vruchtbaarheid. Maar het kan worden behandeld, met acupunctuur en met chinese kruiden en met aangepaste voeding.
De lage nier-energie heb ik volgens haar geërfd, waarschijnlijk van mijn moeder. Nu kan mijn moeder daar helemaal niets aan doen, maar vergelijkbare klachten van ons wijzen daar op. Het leek alsof Martine door me heen kon kijken, want aan de vragen die ze stelde kon ik zien dat ze in de goede richting zat. Zonder dat ik dingen vertelde, raadde ze al een aantal klachten die ik niet eens in verband had gebracht met alles. Mijn astma bijvoorbeeld! En omdat ik die al zo lang heb, is dat een teken van een erfelijkheid.
Na het intakegesprek was ik helemaal beduusd. Ik kan onmogelijk hier herhalen wat ze allemaal vertelde, omdat ik het niet allemaal kan begrijpen en omdat ik niet alles heb onthouden, maar het voelde zo goed! De behandeling kost wel tijd, dat is niet met 2 of 3 sessie verholpen. Voor de PCOS bijvoorbeeld moet ik zeker 9 maanden rekenen, maar dan zou ik zelfs een bijna-normale cyclus terug kunnen krijgen. Nu gaan we daar niet op wachten, maar we moeten zeker 3 maanden rekenen voor de volgende poging wordt gestart.
Omdat het vruchtbaarheidsprobleem niet alleen bij mij zit, maar ook bij Peter sinds zijn hartinfarct, vertelde ik haar daarover. Ook over de spanningen die hij ervaart en de stress die dat met zich meebrengt. Volgens haar is dat een regelrechte oorzaak van de slechte kwaliteit van het zaad. Het probleem is alleen dat de oorzaak niet kan worden weggenomen, die ligt namelijk in de bijwerking van medicijnen. Maar ze kan hem wel behandelen, er zijn nog mogelijkheden om de kwaliteit van zijn zaad te
verbeteren en de problemen van de spanningen te verlichten. Dat klinkt goed, toch?
Na de intake kreeg ik de eerste behandeling acupunctuur en moxa. Er werden op een aantal strategische plekken naalden ingebracht. Dat deed geen pijn, maar ik voelde wel een electrisch schokje op sommige plekjes. Boven de buik werd de moxa lamp geplaatst, waarvan mijn buik heel aangenaam warm werd. Zo moest ik een half uurtje blijven liggen, terwijl Martine aan de slag ging met het maken van het recept voor het kruidenmengsel en het voedingsadvies.
Het voedingsadvies was ook heel anders dan ik had verwacht. Zo mag ik geen zuivel meer eten. Geen yoghurt, geen melk en weinig kaas. Ik mag geen salades meer eten, en zeker geen maaltijdsalades. De enige uitzondering is een heel klein bakje bij het avondeten. Als ik er heel veel zin in heb mag ik wel yoghurt eten na de middag of ´s avonds. Fruit mag ik ook eten, maar alleen 's middags als mijn "systeem" is opgewarmd. Mijn ontbijt moet warm zijn, het liefst zelf gemaakte bouillon van kip, rundvlees en/of mergpijp. Naar keuze mag ik dat aanvullen met groente, maar dat hoeft niet persé. Iedere week een pan maken en invriezen in kleine porties, en 's ochtends opwarmen. Makkelijk en lekker! Maar wel apart...... De verklaring hiervoor is dat de milt op z´n maximum functioneert tussen 7 uur en 9 uur ´s ochtends. De milt haalt zijn energie uit warm eten en vlees, dus vandaar de warme bouillon.
De kruiden moet ik 3 keer per dag nemen, opgelost in een kopje heet water, een soort thee dus. De kruiden krijg ik nog thuisgestuurd van de apotheek, Martine dient daarvoor het recept in. Gemakkelijk!
Ik voelde me heel goed bij haar, ik heb vertrouwen in haar verhaal, en ik ben vastbesloten om met de behandelingen door te gaan. Al krijgen we er geen kinderen van, ik heb vandaag zoveel puzzelstukkjes op z´n plaats zien vallen dat ik vind dat ik het verplicht ben voor mijn gezondheid. Het zou toch fantastisch zijn als mijn gezondheid een stuk beter zou worden dankzij de Chinese geneeskunde! Maar ook onze vruchtbaarheid zou enorm verbeteren, en de kansen bij ICSI of IVF kunnen daardoor met 40-60% toenemen. Jullie begrijpen dat ik heel hoopvol de deur uitging!
donderdag 30 augustus 2007
maandag 27 augustus 2007
Eitjes zoek.....
Vandaag had ik mijn tweede follikelmeting, vanochtend om half 10 moest ik me weer melden bij het CVV. Vantevoren gauw even gaan bloedprikken, want na de echo zou er beslist weer een file ontstaan. Om 9 uur zat ik al in de wachtkamer van het CVV en om kwart over 9 was ik aan de beurt. Lekker snel, dus!
De echo ging goed, ik kon me weer heel goed ontspannen. Gelukkig duurde het ook niet zo lang, en was het niet zo pijnlijk. Goed nieuws dus? Nee helaas..... er waren nog steeds geen eitjes zichtbaar. De gynaecoloog wilde eerst nog de bloeduitslag afwachten, maar verwachtte dat daar hetzelfde beeld uit zou komen. In dat geval zou de dosering opnieuw verhoogd worden, nu naar 450 eenheden, drie keer zoveel als de startdosis. Daarover werd ik vanmiddag nog wel gebeld door de verpleegkundige.
Tussen neus en lippen door vertelde ze wel dat het zou helpen wanneer ik iets zou afvallen. Ja hallo zeg..... die discussie hadden we al eerder. Ik heb inderdaad behoorlijk overgewicht, maar dat komt ook door de PCOS. In 2004 heb ik heel intensief gewerkt aan mijn overgewicht, maar na 4 maanden behoorlijk sporten onder begeleiding en een aangepast eetpatroon, was ik slechts 1 kg kwijt. Ik heb nooit meer de motivatie kunnen vinden om er opnieuw aan te beginnen...Niet gek, toch?
Toen we vorig jaar ons dieet flink gingen aanpassen na de hart-infarct van Peter raakte Peter in een paar maanden meer dan 10kg kwijt, maar bleef ik gewoon stabiel op mijn gewicht terwijl ik alles met hem meedeed. Frustratie alom dus! Volgens veel specialisten is dat te wijten aan de hormoonhuishouding die is verstoord, een beeld dat past bij de PCOS. Die opmerking van vanochtend viel dus helemaal verkeerd..... Wat verwachten ze nu? Dat ik donderdag 5 of 10kg ben afgevallen? Wat denken ze wel.....
Ik werd naar huis gestuurd met een nieuw recept voor 2 keer 900 eenheden puregon. Verhogen of niet, ik moet toch dringend nieuwe puregon want ik heb helemaal niets meer. En niemand bij het CVV die me hielp een apotheek te vinden die het kon leveren. Geen enkele apotheek heeft het op voorraad, in het ziekenhuis kon ik als particulier niet terecht (volgens hen), dus ik moest maar gewoon een rondje gaan bellen. Op zaterdag dacht de arts die toen dienst had dat het allemaal niet zo'n probleem zou zijn, maar volgens mij wilde die er gewoon snel vanaf. Dat spoedje ging dus zo gemakkelijk niet.
Maar ik had geluk en ik trof een enorm aardige apotheker in de apotheek van Weesp, dezelfde eigenaar als mijn eigen apotheek in Muiden. Hij was bereid om een koerier te laten rijden speciaal voor mijn medicijnen. En de kosten? Die nam hij voor zijn eigen rekening, ik had toch gewoon die medicijnen nodig..... Wat een service! Hier in NL kan het dus blijkbaar ook! Ik was erg blij met hem! En bijna tegelijk met de bevestiging dat het geleverd kon worden, kwam ook het bevestigende telefoontje van het ziekenhuis dat ik de dosis inderdaad moet verhogen.
Door alle perikelen was ik niet helemaal mezelf vandaag. Ik was gestresst, hyper, en prikkelbaar. Dit was de eerste dag dat ook mijn collega's iets moeten hebben gemerkt. Tijdens de lunch werd ik vriendelijk geplaagd, maar ik kon het niet zo goed hebben vandaag. Gelukkig was de werkdag maar kort. Vanochtend naar het ziekenhuis, om kwart voor 10 was ik pas op kantoor. En om kwart voor 4 zat ik weer in de auto om de medicijnen op te halen bij de apotheek in Muiden. Die moest ik vroeg ophalen, want om 5 uur moest ik weer in Amsterdam Oud Zuid zijn voor de bekkenbodemtherapie en daarna was de apotheek dicht. Dat racen van Diemen naar Muiden naar Amsterdam in de spits was ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn stress-gevoel. Maar eenmaal op de bank bij Loes, de therapeute, brachten de ontspanningsoefeningen me weer terug op aarde.
Vanavond had ik het ook nog even moeilijk.... de gierende hormonen in combinatie met de botte gynaecoloog en de angst dat het verkeerd gaat uitpakken, dat er helemaal geen eitjes gaan groeien. Als dat niet gaat gebeuren, kunnen we de hele ICSI wel aan de wilgen hangen... Ik heb maar even flink uitgehuild, en nu kan ik er weer helemaal tegen. Het gaat vast goedkomen!
De echo ging goed, ik kon me weer heel goed ontspannen. Gelukkig duurde het ook niet zo lang, en was het niet zo pijnlijk. Goed nieuws dus? Nee helaas..... er waren nog steeds geen eitjes zichtbaar. De gynaecoloog wilde eerst nog de bloeduitslag afwachten, maar verwachtte dat daar hetzelfde beeld uit zou komen. In dat geval zou de dosering opnieuw verhoogd worden, nu naar 450 eenheden, drie keer zoveel als de startdosis. Daarover werd ik vanmiddag nog wel gebeld door de verpleegkundige.
Tussen neus en lippen door vertelde ze wel dat het zou helpen wanneer ik iets zou afvallen. Ja hallo zeg..... die discussie hadden we al eerder. Ik heb inderdaad behoorlijk overgewicht, maar dat komt ook door de PCOS. In 2004 heb ik heel intensief gewerkt aan mijn overgewicht, maar na 4 maanden behoorlijk sporten onder begeleiding en een aangepast eetpatroon, was ik slechts 1 kg kwijt. Ik heb nooit meer de motivatie kunnen vinden om er opnieuw aan te beginnen...Niet gek, toch?
Toen we vorig jaar ons dieet flink gingen aanpassen na de hart-infarct van Peter raakte Peter in een paar maanden meer dan 10kg kwijt, maar bleef ik gewoon stabiel op mijn gewicht terwijl ik alles met hem meedeed. Frustratie alom dus! Volgens veel specialisten is dat te wijten aan de hormoonhuishouding die is verstoord, een beeld dat past bij de PCOS. Die opmerking van vanochtend viel dus helemaal verkeerd..... Wat verwachten ze nu? Dat ik donderdag 5 of 10kg ben afgevallen? Wat denken ze wel.....
Ik werd naar huis gestuurd met een nieuw recept voor 2 keer 900 eenheden puregon. Verhogen of niet, ik moet toch dringend nieuwe puregon want ik heb helemaal niets meer. En niemand bij het CVV die me hielp een apotheek te vinden die het kon leveren. Geen enkele apotheek heeft het op voorraad, in het ziekenhuis kon ik als particulier niet terecht (volgens hen), dus ik moest maar gewoon een rondje gaan bellen. Op zaterdag dacht de arts die toen dienst had dat het allemaal niet zo'n probleem zou zijn, maar volgens mij wilde die er gewoon snel vanaf. Dat spoedje ging dus zo gemakkelijk niet.
Maar ik had geluk en ik trof een enorm aardige apotheker in de apotheek van Weesp, dezelfde eigenaar als mijn eigen apotheek in Muiden. Hij was bereid om een koerier te laten rijden speciaal voor mijn medicijnen. En de kosten? Die nam hij voor zijn eigen rekening, ik had toch gewoon die medicijnen nodig..... Wat een service! Hier in NL kan het dus blijkbaar ook! Ik was erg blij met hem! En bijna tegelijk met de bevestiging dat het geleverd kon worden, kwam ook het bevestigende telefoontje van het ziekenhuis dat ik de dosis inderdaad moet verhogen.
Door alle perikelen was ik niet helemaal mezelf vandaag. Ik was gestresst, hyper, en prikkelbaar. Dit was de eerste dag dat ook mijn collega's iets moeten hebben gemerkt. Tijdens de lunch werd ik vriendelijk geplaagd, maar ik kon het niet zo goed hebben vandaag. Gelukkig was de werkdag maar kort. Vanochtend naar het ziekenhuis, om kwart voor 10 was ik pas op kantoor. En om kwart voor 4 zat ik weer in de auto om de medicijnen op te halen bij de apotheek in Muiden. Die moest ik vroeg ophalen, want om 5 uur moest ik weer in Amsterdam Oud Zuid zijn voor de bekkenbodemtherapie en daarna was de apotheek dicht. Dat racen van Diemen naar Muiden naar Amsterdam in de spits was ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn stress-gevoel. Maar eenmaal op de bank bij Loes, de therapeute, brachten de ontspanningsoefeningen me weer terug op aarde.
Vanavond had ik het ook nog even moeilijk.... de gierende hormonen in combinatie met de botte gynaecoloog en de angst dat het verkeerd gaat uitpakken, dat er helemaal geen eitjes gaan groeien. Als dat niet gaat gebeuren, kunnen we de hele ICSI wel aan de wilgen hangen... Ik heb maar even flink uitgehuild, en nu kan ik er weer helemaal tegen. Het gaat vast goedkomen!
zaterdag 25 augustus 2007
Dosis puregon verdubbeld
Vanochtend om kwart voor elf werden we gebeld door de IVF-arts uit het ziekenhuis. In de bloeduitslag van gisteren was geen groei van eitjes geconstateerd en dus wordt de dosis puregon verdubbeld. Vanaf vanavond moet ik dus een dubbele hoeveelheid spuiten, ik heb nog precies genoeg voor dit weekend en maandag krijg ik een nieuw recept. Hopelijk gaat dat goed in de apotheek, want normaal duurt een bestelling 2 dagen. Dat wordt dus een spoedje......
Ik begrijp alleen niet waarom ze niet gisteren hebben gebeld. Je moet altijd per sé voor 11 uur 's ochtends bloed laten prikken zodat ze 's middags om 1 uur de uitslag hebben en kunnen bespreken in het team. Je moet de spuiten zetten tussen 16.00 en 22.00 uur omdat ze dan na de uitslag de dosis kunnen aanpassen... Waarom bellen ze dan een dag later? Ik heb geen flauw idee.
Ik ben benieuwd of er maandag meer effect te zien is!
Ik begrijp alleen niet waarom ze niet gisteren hebben gebeld. Je moet altijd per sé voor 11 uur 's ochtends bloed laten prikken zodat ze 's middags om 1 uur de uitslag hebben en kunnen bespreken in het team. Je moet de spuiten zetten tussen 16.00 en 22.00 uur omdat ze dan na de uitslag de dosis kunnen aanpassen... Waarom bellen ze dan een dag later? Ik heb geen flauw idee.
Ik ben benieuwd of er maandag meer effect te zien is!
vrijdag 24 augustus 2007
Acupunctuur en Pandora?
Na 2 heel goede dagen mag ik het wel officieel noemen, toch? Mijn ogen hebben gisteren en vandaag weer beter gefunctioneerd, de vermoeidheid lijkt minder te worden en ik voel me een heel stuk beter. Wel grappig, net na de laatste "klaagzang" op woensdag slaat het om, de bijwerkingen zijn duidelijk op zijn retour. Gelukkig, ik ben er een heel stuk blijer onder, en minder chagrijnig. Dat is veel prettiger voor Peter en de rest van mijn omgeving!
Volgens de gynaecoloog vanochtend is dat een teken dat de eierstokken flink aan het werk zijn. De bijwerkingen zijn in het begin altijd het ergst, lopen op, maar na een paar dagen stimuleren met hormonen worden ze bij de meesten weer fors minder. Dat zou dus een goed teken moeten zijn. Ik was dus vanochtend bij het CVV voor de 2e echo om te kijken of er al ontwikkeling was in de eierstokken. Maar de echo liep niet zoals het moest. De arts kon mijn eierstokken namelijk niet vinden. Ik moest onmiddelijk denken aan mijn blinde darm. Hoezo dan, denk je nu vast? Nou die was namelijk 10 jaar geleden ook onvindbaar bij een echo......
Maar goed, het opsporen van de eierstokken maakte de echo er niet prettiger op. Het duurde erg lang, en werd ook pijnlijk door al dat zoeken. Ik was blij dat Peter naast me zat en dat ik zijn handen kon fijnknijpen van de pijn. Ik kon mijn tranen ook niet bedwingen, en geloof me, ik ben heel wat gewend. Mijn baarmoeder ging ook protesteren, ik kreeg krampen. Jeetje zeg...... dat voelt belabberd, het doet enorm zeer. De arts hield er daarna ook snel mee op. Hij had inmiddels de linker eierstok gezien, maar de rechter nog steeds niet. Volgens zijn verklaring kwam het wel vaker voor dat de eierstokken slecht zichtbaar zijn in de beginfase, hoewel ze meestal wel kunnen worden opgespoord. Hij vertelde dat er in de linker eierstok ook nog weinig activiteit zichtbaar was, dus ik moet de behandeling gewoon voortzetten. Het is zijn verwachting dat de eierstokken wel tevoorschijn komen als ze zwaarder worden door de eitjes die zich (hopelijk) gaan ontwikkelen. Maandagochten moet ik dan ook weer terug voor een nieuwe echo.
Na de echo moesten we ook bloed laten prikken. Peter ook, omdat ze vergeten waren een virus-onderzoek te laten uitvoeren, dat gebeurt nu alsnog. De uitslagen van de vorige testen waren goed, we hebben geen HIV en geen Hepatitis. Dat is niet echt nieuws voor ons..... Op de prikpoli moesten we behoorlijk lang wachten voor we aan de beurt waren, maar ook dat lukte uiteindelijk.
Op het CVV vond ik nog een folder van een andere stichting die zich bezighoudt met de onvervulde kinderwens. Freya had ik al eerder ontdekt, een fijne website met veel informatie en veel mogelijkheden om contacten te onderhouden met lotgenoten. Via Freya heb ik me begin augustus aangemeld voor een e-mail lijst over ICSI. Dit is een groep vrouwen die allemaal met ICSI bezig zijn en onderling berichten en informatie uitwisselen. Heel fijn om zo te kunnen "praten" met lotgenoten die precies begrijpen waar je doorheen gaat en om ervaringen onderling te kunnen uitwisselen. Maar goed, vanochtend vond ik een folder van de stichting Stil Verlangen , ook een mooie site met veel informatie en een forum. Op deze site kwam ik informatie tegen over acupunctuur en ik ontdekte dat wetenschappelijk is aangetoond dat acupunctuur de kans van slagen van een ICSI behandeling behoorlijk kan vergroten. Dat is interessant, nietwaar?
Ik heb via de e-mail lijst informatie gevraagd en een adres in Almere gekregen, maar daar kreeg ik geen contact. Via internet ben ik op zoek gegaan naar een ander adres en ik heb iemand gevonden in Amsterdam die ook ervaring heeft met deze behandelingen. Omdat ik echter al met de eerste cyclus bezig ben, ben ik misschien te laat. Ik heb met hem afgesproken dat ik dinsdag contact opneem met hem, om te vertellen hoe de ontwikkelingen zijn. Maandag moet de echo daarover meer uitsluitsel geven. Zijn er al eitjes behoorlijk in ontwikkeling, hoever ben ik af van de punctie? Als het dan nog nut heeft, kan ik woensdagmiddag terecht voor een eerste behandeling. Als dat kan, ga ik dat zeker doen! Ik wil alles eraan doen om de kans zo groot mogelijk te maken. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. En dat het resultaat volgens wetenschappelijk onderzoek ook is aangetoond geeft me een gerust gevoel, ik ga niet met kwakzalverij aan de slag.
Dankzij de e-mail lijst heb ik afgelopen nacht ook heel slecht geslapen..... De berichtjes brengen toch wel wat teweeg, dat is niet negatief bedoeld hoor! Door een berichtje van iemand in de lijst, die net als ik christelijk is, en moeite heeft met het overzien van de implicaties van ICSI ging ik zelf ook weer nadenken over mijn onzekerheden. Zij had vooral moeite met het feit dat er ongebruikte embryo's kunnen overblijven die niet worden teruggeplaatst. Die kun je laten invriezen, en als je daar niet voor kiest worden ze vernietigd. Wij hebben ervoor gekozen om ze te laten invriezen. Ingevroren embryo's kunnen later ook worden teruggeplaatst na ontdooien, als je niet zwanger wordt van de verse embryo's. Maar het kan dus gebeuren dat ze nooit worden gebruikt. Daar heb ik nog niet eens bij stilgestaan, omdat we nog nooit voor die keuze hebben gestaan, maar ik heb er dus wel over liggen piekeren. Gek hè? Ook andere dingen komen weer boven, zoals de onzekerheid van de methode. Er is nog zo weinig bekend van de risico's van ICSI voor de vrouw en voor het kind, omdat de methode nog zo kort wordt uitgevoerd en er nog geen kinderen uit ICSI volwassen zijn. Dat is akelig! En dat er geen natuurlijke selectie plaatsvindt omdat de laborant zelf 1 zaadcel kiest, dat vind ik ook eng. Wat betekent dat? Ook sta ik nog regelmatig stil bij de vraag wat mijn levensdoel nu eigenlijk is? Kinderen krijgen is niet mijn enige doel, mijn geluk is daar niet volledig van afhankelijk, maar het zou wel een grote bijdrage leveren. Misschien ligt er wel heel iets anders voor mij in petto? Misschien is het niet voor mij weggelegd, mag ik dat wel zo beïnvloeden. Ik heb het stellige geloof dat alles gebeurt met een reden....... Dus ook de kinderloosheid.......En toch probeer ik dat te beïnvloeden. Ik redeneer het voor mezelf weg met allerlei andere gedachtes, maar af en toe steekt het de kop op.
Een ander lid van de e-mail lijst reageerde ook op dit bericht en vertelde dat zij een manier had gevonden om dit een plaatsje te geven. Voor elk embryo dat niet genoeg kwaliteit had en dat niet kon worden teruggeplaatst hangt ze een engeltje op en voor elk embryo dat is teruggeplaatst maar niet is uitgegroeid tot een kindje hangt ze een vlindertje op. Dat vind ik toch zo'n mooi gebaar! Ik heb daarover nagedacht en ik wilde er ook iets mee, volgens mij kan dat helpen in het verwerkingsproces. Ik ga het op een andere manier doen, die manier heb ik ook vannacht uitgedacht.
Ik heb besloten om zo'n moderne bedel-armband aan te schaffen, zo'n Pandora-achtig geval. En voor elke embryo hang ik daar een bedel aan, zodat ik het toch bij me kan dragen. Ik heb vorige week van mijn ouders geld gekregen voor mijn verjaardag. Dat bewaar ik tot ik het resultaat weet van onze eerste poging en dan ga ik daarvan de armband aanschaffen en de eerste bedels. Sierraden hebben voor mij toch al altijd een bij-betekenis, dus ik vind deze methode echt bij me passen. Zo draag ik bijvoorbeeld heel vaak een parel-hangertje van mijn oma dat ik van haar heb geërfd. Op mijn bruiloft heb ik het voor het eerst gedragen en nog steeds als ik het draag heb ik het gevoel dat ze een beetje bij me is. Van Peter heb ik een ring gekregen in 1994 die ik altijd draag, en die symboliseert de afsluiting van een heel moeilijke periode. Een andere ring kocht ik in 2005 voor mezelf, nadat we waren verhuisd naar de Randstad en ik was genezen van mijn burn-out. Deze ring heeft 2 eindes die niet op elkaar aansluiten en dat symboliseert voor mij dat een periode is afgesloten. Ook een gouden kruisje is voor mij heel symbolisch. Ik kreeg het met Kerstmis vorig jaar van Peter en het symboliseert het geloof in de ICSI behandelingen waarmee we bezig zijn. Heel wat symboliek, en dat helpt mij in het verwerkingsproces.
Nu heb ik even op internet gekeken voor de Pandora armbanden, maar die zijn wel enorm duur! Ik draag normaal gouden sierraden, dus eigenlijk wil ik de armband ook in goud, maar dat is te duur. Ik stap dus maar over op zilver. Buiten Pandora zijn er nog meer merken, en allemaal hebben ze hun eigen bedels. Onderling zijn ze vaak uitwisselbaar, de maten zijn blijkbaar universeel. Ik denk dat ik maar eens ga rondkijken in de stad welke ik mooi vind en welke betaalbaar is. Als iemand nog goede ideeën heeft houd ik me aanbevolen.
Dit was weer een lange update voor vandaag, ik houd jullie op de hoogte!
Volgens de gynaecoloog vanochtend is dat een teken dat de eierstokken flink aan het werk zijn. De bijwerkingen zijn in het begin altijd het ergst, lopen op, maar na een paar dagen stimuleren met hormonen worden ze bij de meesten weer fors minder. Dat zou dus een goed teken moeten zijn. Ik was dus vanochtend bij het CVV voor de 2e echo om te kijken of er al ontwikkeling was in de eierstokken. Maar de echo liep niet zoals het moest. De arts kon mijn eierstokken namelijk niet vinden. Ik moest onmiddelijk denken aan mijn blinde darm. Hoezo dan, denk je nu vast? Nou die was namelijk 10 jaar geleden ook onvindbaar bij een echo......
Maar goed, het opsporen van de eierstokken maakte de echo er niet prettiger op. Het duurde erg lang, en werd ook pijnlijk door al dat zoeken. Ik was blij dat Peter naast me zat en dat ik zijn handen kon fijnknijpen van de pijn. Ik kon mijn tranen ook niet bedwingen, en geloof me, ik ben heel wat gewend. Mijn baarmoeder ging ook protesteren, ik kreeg krampen. Jeetje zeg...... dat voelt belabberd, het doet enorm zeer. De arts hield er daarna ook snel mee op. Hij had inmiddels de linker eierstok gezien, maar de rechter nog steeds niet. Volgens zijn verklaring kwam het wel vaker voor dat de eierstokken slecht zichtbaar zijn in de beginfase, hoewel ze meestal wel kunnen worden opgespoord. Hij vertelde dat er in de linker eierstok ook nog weinig activiteit zichtbaar was, dus ik moet de behandeling gewoon voortzetten. Het is zijn verwachting dat de eierstokken wel tevoorschijn komen als ze zwaarder worden door de eitjes die zich (hopelijk) gaan ontwikkelen. Maandagochten moet ik dan ook weer terug voor een nieuwe echo.
Na de echo moesten we ook bloed laten prikken. Peter ook, omdat ze vergeten waren een virus-onderzoek te laten uitvoeren, dat gebeurt nu alsnog. De uitslagen van de vorige testen waren goed, we hebben geen HIV en geen Hepatitis. Dat is niet echt nieuws voor ons..... Op de prikpoli moesten we behoorlijk lang wachten voor we aan de beurt waren, maar ook dat lukte uiteindelijk.
Op het CVV vond ik nog een folder van een andere stichting die zich bezighoudt met de onvervulde kinderwens. Freya had ik al eerder ontdekt, een fijne website met veel informatie en veel mogelijkheden om contacten te onderhouden met lotgenoten. Via Freya heb ik me begin augustus aangemeld voor een e-mail lijst over ICSI. Dit is een groep vrouwen die allemaal met ICSI bezig zijn en onderling berichten en informatie uitwisselen. Heel fijn om zo te kunnen "praten" met lotgenoten die precies begrijpen waar je doorheen gaat en om ervaringen onderling te kunnen uitwisselen. Maar goed, vanochtend vond ik een folder van de stichting Stil Verlangen , ook een mooie site met veel informatie en een forum. Op deze site kwam ik informatie tegen over acupunctuur en ik ontdekte dat wetenschappelijk is aangetoond dat acupunctuur de kans van slagen van een ICSI behandeling behoorlijk kan vergroten. Dat is interessant, nietwaar?
Ik heb via de e-mail lijst informatie gevraagd en een adres in Almere gekregen, maar daar kreeg ik geen contact. Via internet ben ik op zoek gegaan naar een ander adres en ik heb iemand gevonden in Amsterdam die ook ervaring heeft met deze behandelingen. Omdat ik echter al met de eerste cyclus bezig ben, ben ik misschien te laat. Ik heb met hem afgesproken dat ik dinsdag contact opneem met hem, om te vertellen hoe de ontwikkelingen zijn. Maandag moet de echo daarover meer uitsluitsel geven. Zijn er al eitjes behoorlijk in ontwikkeling, hoever ben ik af van de punctie? Als het dan nog nut heeft, kan ik woensdagmiddag terecht voor een eerste behandeling. Als dat kan, ga ik dat zeker doen! Ik wil alles eraan doen om de kans zo groot mogelijk te maken. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. En dat het resultaat volgens wetenschappelijk onderzoek ook is aangetoond geeft me een gerust gevoel, ik ga niet met kwakzalverij aan de slag.
Dankzij de e-mail lijst heb ik afgelopen nacht ook heel slecht geslapen..... De berichtjes brengen toch wel wat teweeg, dat is niet negatief bedoeld hoor! Door een berichtje van iemand in de lijst, die net als ik christelijk is, en moeite heeft met het overzien van de implicaties van ICSI ging ik zelf ook weer nadenken over mijn onzekerheden. Zij had vooral moeite met het feit dat er ongebruikte embryo's kunnen overblijven die niet worden teruggeplaatst. Die kun je laten invriezen, en als je daar niet voor kiest worden ze vernietigd. Wij hebben ervoor gekozen om ze te laten invriezen. Ingevroren embryo's kunnen later ook worden teruggeplaatst na ontdooien, als je niet zwanger wordt van de verse embryo's. Maar het kan dus gebeuren dat ze nooit worden gebruikt. Daar heb ik nog niet eens bij stilgestaan, omdat we nog nooit voor die keuze hebben gestaan, maar ik heb er dus wel over liggen piekeren. Gek hè? Ook andere dingen komen weer boven, zoals de onzekerheid van de methode. Er is nog zo weinig bekend van de risico's van ICSI voor de vrouw en voor het kind, omdat de methode nog zo kort wordt uitgevoerd en er nog geen kinderen uit ICSI volwassen zijn. Dat is akelig! En dat er geen natuurlijke selectie plaatsvindt omdat de laborant zelf 1 zaadcel kiest, dat vind ik ook eng. Wat betekent dat? Ook sta ik nog regelmatig stil bij de vraag wat mijn levensdoel nu eigenlijk is? Kinderen krijgen is niet mijn enige doel, mijn geluk is daar niet volledig van afhankelijk, maar het zou wel een grote bijdrage leveren. Misschien ligt er wel heel iets anders voor mij in petto? Misschien is het niet voor mij weggelegd, mag ik dat wel zo beïnvloeden. Ik heb het stellige geloof dat alles gebeurt met een reden....... Dus ook de kinderloosheid.......En toch probeer ik dat te beïnvloeden. Ik redeneer het voor mezelf weg met allerlei andere gedachtes, maar af en toe steekt het de kop op.
Een ander lid van de e-mail lijst reageerde ook op dit bericht en vertelde dat zij een manier had gevonden om dit een plaatsje te geven. Voor elk embryo dat niet genoeg kwaliteit had en dat niet kon worden teruggeplaatst hangt ze een engeltje op en voor elk embryo dat is teruggeplaatst maar niet is uitgegroeid tot een kindje hangt ze een vlindertje op. Dat vind ik toch zo'n mooi gebaar! Ik heb daarover nagedacht en ik wilde er ook iets mee, volgens mij kan dat helpen in het verwerkingsproces. Ik ga het op een andere manier doen, die manier heb ik ook vannacht uitgedacht.
Ik heb besloten om zo'n moderne bedel-armband aan te schaffen, zo'n Pandora-achtig geval. En voor elke embryo hang ik daar een bedel aan, zodat ik het toch bij me kan dragen. Ik heb vorige week van mijn ouders geld gekregen voor mijn verjaardag. Dat bewaar ik tot ik het resultaat weet van onze eerste poging en dan ga ik daarvan de armband aanschaffen en de eerste bedels. Sierraden hebben voor mij toch al altijd een bij-betekenis, dus ik vind deze methode echt bij me passen. Zo draag ik bijvoorbeeld heel vaak een parel-hangertje van mijn oma dat ik van haar heb geërfd. Op mijn bruiloft heb ik het voor het eerst gedragen en nog steeds als ik het draag heb ik het gevoel dat ze een beetje bij me is. Van Peter heb ik een ring gekregen in 1994 die ik altijd draag, en die symboliseert de afsluiting van een heel moeilijke periode. Een andere ring kocht ik in 2005 voor mezelf, nadat we waren verhuisd naar de Randstad en ik was genezen van mijn burn-out. Deze ring heeft 2 eindes die niet op elkaar aansluiten en dat symboliseert voor mij dat een periode is afgesloten. Ook een gouden kruisje is voor mij heel symbolisch. Ik kreeg het met Kerstmis vorig jaar van Peter en het symboliseert het geloof in de ICSI behandelingen waarmee we bezig zijn. Heel wat symboliek, en dat helpt mij in het verwerkingsproces.
Nu heb ik even op internet gekeken voor de Pandora armbanden, maar die zijn wel enorm duur! Ik draag normaal gouden sierraden, dus eigenlijk wil ik de armband ook in goud, maar dat is te duur. Ik stap dus maar over op zilver. Buiten Pandora zijn er nog meer merken, en allemaal hebben ze hun eigen bedels. Onderling zijn ze vaak uitwisselbaar, de maten zijn blijkbaar universeel. Ik denk dat ik maar eens ga rondkijken in de stad welke ik mooi vind en welke betaalbaar is. Als iemand nog goede ideeën heeft houd ik me aanbevolen.
Dit was weer een lange update voor vandaag, ik houd jullie op de hoogte!
woensdag 22 augustus 2007
Alweer een week voorbij
Er is alweer meer dan een week voorbij, de bijwerkingen zijn er nog steeds, maar je raakt er een klein beetje aan gewend. Ik heb vorige week dinsdag nog even overleg gehad met de oogarts en de orthoptist en daaruit is gebleken dat de decapeptyl wel degelijk de verlechtering van mijn zicht veroorzaakt. Het komt maar voor in 1% van de gevallen, maar omdat mijn ogen toch al een zwakke plek zijn merk ik het dus heel goed.
Merkte ik dat in eerste instantie pas aan het einde van de dag, inmiddels is het naar willekeur. Hoewel ik vandaag een bijzonder goede dag had, ik kon redelijk goed lezen, had ik gisteren de hele dag enorm veel last ervan. Er is geen peil meer op te trekken, het komt en het gaat. En dat is lastig, heel lastig. De vermoeiheid went wel, daar kun je mee omgaan, gewoon lekker veel slapen en je tempo een beetje aanpassen. Bovendien is werken een goede afleiding, ik heb geen tijd om eraan te denken. Ik heb de hele week gewoon gewerkt, al begin ik 's ochtends pas tussen half 9 en 9, en ga ik 's middags vaker al om half 5 of 5 uur naar huis. Dat gaat wel, je went eraan, thuis gewoon lekker niks doen en op de bank hangen en slapen. Peter verzorgt me heel goed, kookt lekker en neemt een groot deel van het huishouden op zich. Dat is erg fijn!
Vorige week donderdag kwam ik ook erg moe thuis. Het slecht kunnen zien en niet kunnen lezen is gewoon heel vervelend. Je wordt er onzeker van, je kunt je werk niet doen, je kunt eigenlijk helemaal niets doen. Lezen gaat niet, computeren gaat niet en tv kijken is ook een heel stuk lastiger als je alles wazig ziet. Ik raakte er danig van gefrustreerd, chagrijnig en ik werd behoorlijk onhandelbaar. Ik was niet alleen lastig voor Peter, maar ik zat mezelf ook aardig in de weg. En natuurlijk spelen ook de gierende hormonen dan een rol, net als de vermoeidheid. Maar Peter is een lieverd, hij neemt het me niet kwalijk en gaat er geweldig mee om! Natuurlijk heb ik wel "sorry" gezegd en ik heb excuses gemaakt, maar dat maakt het voor hem toch niet gemakkelijker. Ik heb 's avonds even lekker uitgehuild bij hem, en toen was ik het weer kwijt.
Op vrijdag hadden we samen een heerlijke dag! Ik was roostervrij en Peter had ook verlof genomen. 's Ochtends hadden we eerst nog een afspraak met de aannemer om de problemen rond de verbouwing op te lossen en dat verliep geheel naar wens. Hoewel de inbouwkast niet is geworden wat we hadden besteld, hebben we een goede financiele vergoeding afgesproken en we hebben besloten om het daarbij te laten. We kunnen de kast dus nu eindelijk schilderen, en de verbouwing is bijna klaar. De CAI aansluiting moet nog worden opgelost, maar ook dat gaat nu eindelijk gebeuren. Hè hè, dat hebben we gehad!
Na het gesprek zijn we in de auto gestapt en naar Den Bosch gereden om een middagje te winkelen. We vinden Den Bosch allebei een heerlijke winkelstad! Peter heeft me lekker gechauffeerd, zodat ik onderweg nog wat energie kon opladen. Hoewel we onderweg een paar enorme hoosbuien hebben gehad, was het in Den Bosch enorm mooi weer! We parkeerden de auto en besloten eerst te gaan lunchen. In een leuke tent op de markt, op het terras, genoten we van een heerlijke lunch (hoewel het wel erg lang duurde voordat die werd geserveerd). Onder het eten begon het weer enorm hard te regenen, maar gelukkig zaten we lekker droog onder een grote parasol.
Na het eten ging ik eerst naar de Promiss. In Den Bosch zit namelijk een filiaal met een heel grote afdeling voor grote maten, de hele bovenverdieping. Ik vind de collectie van Promiss altijd erg mooi, en vooral voor broeken kan ik er vaak goed slagen. En dat was nu ook weer hard nodig, ik heb al heel lang geen broeken meer gekocht en mijn basisgarderobe moest nodig worden aangevuld! Ik kocht er dan ook maar liefst 4 nieuwe broeken, allemaal verschillende modellen, maar wel allemaal zwart. Ik ben dol op broeken met wijde pijpen, de Marlene Dietrich modellen, en die zijn nu gelukkig weer in de mode. Heb ik mazzel! Ik heb dus maar groots ingekocht, kan ik weer even vooruit. Later vond ik bij Miss Etam ook nog een mooi model, maar die moet ik nog wel korter laten maken. En in de uitverkoop slaagde ik ook nog voor een paar leuke schoenen, dus mijn dag was geslaagd.
Vanuit Den Bosch zijn we naar Almere gereden. Daar heb ik nog even rondgekeken bij Gerry Weber, mijn favoriete kledingmerk, maar ik ben er niet meer geslaagd. Ik had een heel mooi grijs pakje aan, maar de broek zat niet mooi. Niet gekocht dus! We zijn nog even binnen gelopen bij de Mediamarkt voor een nieuw toetsenbord en een nieuwe eierkoker, maar ook daar slaagden we niet. We hebben onze boodschappen gedaan bij de Albert Heijn, onze favoriete winkel vooral in Almere (met een zelf-scan-systeem, heel handig) en zijn toen weer naar huis gereden. Daar hebben we de booschappen uitgeladen en we zijn gelijk weer in de auto gesprongen.
We besloten om nog even naar Hoofddorp te rijden, we wisten dat daar de autodealers op vrijdagavond ook open waren en hadden zin om even wat auto's te gaan bekijken. Peter heeft namelijk heel misschien een nieuwe baan, en daar hoort een nieuwe auto bij! Vooral een SUV of een MPV heeft onze aandacht, omdat we graag een hoge auto willen. De Hyundai Santa Fé hebben we bekeken, de Ford S-Max, de Mitsubishi Grandis en de Mitsubishi Outlander. Allemaal erg mooi!
Na dit uitstapje zijn we vervolgens gaan eten bij de Italiaan in Hoofddorp: Da Rosario! Daar gingen we ook regelmatig naartoe toen we er nog woonden, en die is toch zoooo lekker! Ik heb gesmuld van de Tortelini met Tarantina saus, en Peter heeft zich zijn Pizza Calzone lekker laten smaken. Ik had eraan gedacht om de spuit mee te nemen en in het restaurant op het toilet heb ik die even gezet. Om 10 uur waren we thuis, doodmoe, maar heel voldaan!
Op zaterdagochtend had ik mijn eerste echo! Ik had op dinsdag gemaild naar het CVV dat de menstruatie was doorgebroken en ik kreeg een berichtje terug dat ik op zaterdag de echo moest laten maken. Zo gezegd zo gedaan, en we waren niet de enigen! De wachtkamer zat vol! Gelukkig ging de echo heel goed! Ik had van mijn bekkenbodem-therapeute de tip gekregen om vooraf aan de gynaecoloog tijd te vragen om te kunnen ontspannen en dat heb ik ook gedaan. Het effect was dat de echo soepel ging en dat was weer een overwinning! De gynaecoloog gedroeg zich voorbeeldig, ze luisterde goed naar mij, nam de tijd, gaf mij de tijd om te ontspannen en ik kon het aangeven wanneer ik er genoeg van had en even pauze nodig had. Heel fijn! Gelukkig zag alles er heel goed uit, en ik mocht dan ook zaterdagavond starten met stimuleren. Dat betekent dat ik vanaf toen 2 spuiten moest zetten. Na de echo kregen we nog even een gsprek met de verpleegkundige die nog eens het hele traject doornam met ons. We kregen van haar een stapel formulieren voor bloedonderzoeken. Vanaf nu moet ik bij elke echo ook bloed laten prikken. Ook kreeg ik 2 valiumtabletjes om in te nemen voor de punctie, die naar verwachting rond eind augustus/begin september zal zijn. Ze legde me nog eens de puregon-spuit uit, hoe ik die moest gebruiken, en daarna konden we naar huis. De volgende echo werd gepland voor vrijdag aanstaande, als ik bijna een week heb gestimuleerd. Dan wordt het echt spannend!
's Middags kregen we mijn ouders op bezoek! Zij zouden ook blijven overnachten en op zondag weer naar huis gaan. Gezellig! Ik keek er echt naar uit. Eerst hebben we lekker bijgekletst, lekker geluncht met de meegebrachte broodjes, en koffie gedronken. Later zijn we nog even naar de Mediamarkt in Amsterdam gereden, waar we slaagden voor een nieuwe eierkoker. Daarna hebben we nog even thuis koffie gedronken en 's avonds zijn we gaan eten bij de Gouden Wok, het restaurant over de A4 ter hoogte van Nieuw Vennep. Dat was wel erg lekker! Hoewel ik maar 1 keer heb gewokt, heb ik me helemaal laten gaan bij het sushi-buffet. Mjammie!
Op zondag zijn we gezellig samen naar Amsterdam geweest, waar we eerst een tocht hebben gemaakt met een rondvaartboot. Ik had vantevoren uitgezocht bij welke rederij je met een rolstoel terecht kan, en ik had na lang zoeken de Blue Boat Company gevonden. Die zitten aan de Stadhouderskade bij het HardRock Café en 4 van hun boten hebben een rolstoellift. Gelukkig! We hadden gereserveerd voor de tocht om half 1 ´s middags. En die was zo leuk! We hebben genoten, het weer werkte ook supergoed mee. Het was zonnig en een heerlijk temperatuurtje.
Na de boottocht hebben we geslenterd door de stad en zijn via de Leidsestraat naar de Diamantbuurt en de Nieuwmarkt gelopen. Daar hebben we een terrasje gepakt en toen zijn we via de Wallen weer teruggelopen naar de parkeergarage. 6 uurtjes in de parkeergarage kostte ons maar liefst €24. Dat was even slikken.....Maar och, een gezellige dag maakt veel goed, toch! We zijn teruggereden naar Muiden, waarna mijn ouders de koffers hebben ingeladen en zijn teruggereden naar Limburg. Het was heel leuk om ze weer even bij ons te hebben voor een weekendje!
Merkte ik dat in eerste instantie pas aan het einde van de dag, inmiddels is het naar willekeur. Hoewel ik vandaag een bijzonder goede dag had, ik kon redelijk goed lezen, had ik gisteren de hele dag enorm veel last ervan. Er is geen peil meer op te trekken, het komt en het gaat. En dat is lastig, heel lastig. De vermoeiheid went wel, daar kun je mee omgaan, gewoon lekker veel slapen en je tempo een beetje aanpassen. Bovendien is werken een goede afleiding, ik heb geen tijd om eraan te denken. Ik heb de hele week gewoon gewerkt, al begin ik 's ochtends pas tussen half 9 en 9, en ga ik 's middags vaker al om half 5 of 5 uur naar huis. Dat gaat wel, je went eraan, thuis gewoon lekker niks doen en op de bank hangen en slapen. Peter verzorgt me heel goed, kookt lekker en neemt een groot deel van het huishouden op zich. Dat is erg fijn!
Vorige week donderdag kwam ik ook erg moe thuis. Het slecht kunnen zien en niet kunnen lezen is gewoon heel vervelend. Je wordt er onzeker van, je kunt je werk niet doen, je kunt eigenlijk helemaal niets doen. Lezen gaat niet, computeren gaat niet en tv kijken is ook een heel stuk lastiger als je alles wazig ziet. Ik raakte er danig van gefrustreerd, chagrijnig en ik werd behoorlijk onhandelbaar. Ik was niet alleen lastig voor Peter, maar ik zat mezelf ook aardig in de weg. En natuurlijk spelen ook de gierende hormonen dan een rol, net als de vermoeidheid. Maar Peter is een lieverd, hij neemt het me niet kwalijk en gaat er geweldig mee om! Natuurlijk heb ik wel "sorry" gezegd en ik heb excuses gemaakt, maar dat maakt het voor hem toch niet gemakkelijker. Ik heb 's avonds even lekker uitgehuild bij hem, en toen was ik het weer kwijt.
Op vrijdag hadden we samen een heerlijke dag! Ik was roostervrij en Peter had ook verlof genomen. 's Ochtends hadden we eerst nog een afspraak met de aannemer om de problemen rond de verbouwing op te lossen en dat verliep geheel naar wens. Hoewel de inbouwkast niet is geworden wat we hadden besteld, hebben we een goede financiele vergoeding afgesproken en we hebben besloten om het daarbij te laten. We kunnen de kast dus nu eindelijk schilderen, en de verbouwing is bijna klaar. De CAI aansluiting moet nog worden opgelost, maar ook dat gaat nu eindelijk gebeuren. Hè hè, dat hebben we gehad!
Na het gesprek zijn we in de auto gestapt en naar Den Bosch gereden om een middagje te winkelen. We vinden Den Bosch allebei een heerlijke winkelstad! Peter heeft me lekker gechauffeerd, zodat ik onderweg nog wat energie kon opladen. Hoewel we onderweg een paar enorme hoosbuien hebben gehad, was het in Den Bosch enorm mooi weer! We parkeerden de auto en besloten eerst te gaan lunchen. In een leuke tent op de markt, op het terras, genoten we van een heerlijke lunch (hoewel het wel erg lang duurde voordat die werd geserveerd). Onder het eten begon het weer enorm hard te regenen, maar gelukkig zaten we lekker droog onder een grote parasol.
Na het eten ging ik eerst naar de Promiss. In Den Bosch zit namelijk een filiaal met een heel grote afdeling voor grote maten, de hele bovenverdieping. Ik vind de collectie van Promiss altijd erg mooi, en vooral voor broeken kan ik er vaak goed slagen. En dat was nu ook weer hard nodig, ik heb al heel lang geen broeken meer gekocht en mijn basisgarderobe moest nodig worden aangevuld! Ik kocht er dan ook maar liefst 4 nieuwe broeken, allemaal verschillende modellen, maar wel allemaal zwart. Ik ben dol op broeken met wijde pijpen, de Marlene Dietrich modellen, en die zijn nu gelukkig weer in de mode. Heb ik mazzel! Ik heb dus maar groots ingekocht, kan ik weer even vooruit. Later vond ik bij Miss Etam ook nog een mooi model, maar die moet ik nog wel korter laten maken. En in de uitverkoop slaagde ik ook nog voor een paar leuke schoenen, dus mijn dag was geslaagd.
Vanuit Den Bosch zijn we naar Almere gereden. Daar heb ik nog even rondgekeken bij Gerry Weber, mijn favoriete kledingmerk, maar ik ben er niet meer geslaagd. Ik had een heel mooi grijs pakje aan, maar de broek zat niet mooi. Niet gekocht dus! We zijn nog even binnen gelopen bij de Mediamarkt voor een nieuw toetsenbord en een nieuwe eierkoker, maar ook daar slaagden we niet. We hebben onze boodschappen gedaan bij de Albert Heijn, onze favoriete winkel vooral in Almere (met een zelf-scan-systeem, heel handig) en zijn toen weer naar huis gereden. Daar hebben we de booschappen uitgeladen en we zijn gelijk weer in de auto gesprongen.
We besloten om nog even naar Hoofddorp te rijden, we wisten dat daar de autodealers op vrijdagavond ook open waren en hadden zin om even wat auto's te gaan bekijken. Peter heeft namelijk heel misschien een nieuwe baan, en daar hoort een nieuwe auto bij! Vooral een SUV of een MPV heeft onze aandacht, omdat we graag een hoge auto willen. De Hyundai Santa Fé hebben we bekeken, de Ford S-Max, de Mitsubishi Grandis en de Mitsubishi Outlander. Allemaal erg mooi!
Na dit uitstapje zijn we vervolgens gaan eten bij de Italiaan in Hoofddorp: Da Rosario! Daar gingen we ook regelmatig naartoe toen we er nog woonden, en die is toch zoooo lekker! Ik heb gesmuld van de Tortelini met Tarantina saus, en Peter heeft zich zijn Pizza Calzone lekker laten smaken. Ik had eraan gedacht om de spuit mee te nemen en in het restaurant op het toilet heb ik die even gezet. Om 10 uur waren we thuis, doodmoe, maar heel voldaan!
Op zaterdagochtend had ik mijn eerste echo! Ik had op dinsdag gemaild naar het CVV dat de menstruatie was doorgebroken en ik kreeg een berichtje terug dat ik op zaterdag de echo moest laten maken. Zo gezegd zo gedaan, en we waren niet de enigen! De wachtkamer zat vol! Gelukkig ging de echo heel goed! Ik had van mijn bekkenbodem-therapeute de tip gekregen om vooraf aan de gynaecoloog tijd te vragen om te kunnen ontspannen en dat heb ik ook gedaan. Het effect was dat de echo soepel ging en dat was weer een overwinning! De gynaecoloog gedroeg zich voorbeeldig, ze luisterde goed naar mij, nam de tijd, gaf mij de tijd om te ontspannen en ik kon het aangeven wanneer ik er genoeg van had en even pauze nodig had. Heel fijn! Gelukkig zag alles er heel goed uit, en ik mocht dan ook zaterdagavond starten met stimuleren. Dat betekent dat ik vanaf toen 2 spuiten moest zetten. Na de echo kregen we nog even een gsprek met de verpleegkundige die nog eens het hele traject doornam met ons. We kregen van haar een stapel formulieren voor bloedonderzoeken. Vanaf nu moet ik bij elke echo ook bloed laten prikken. Ook kreeg ik 2 valiumtabletjes om in te nemen voor de punctie, die naar verwachting rond eind augustus/begin september zal zijn. Ze legde me nog eens de puregon-spuit uit, hoe ik die moest gebruiken, en daarna konden we naar huis. De volgende echo werd gepland voor vrijdag aanstaande, als ik bijna een week heb gestimuleerd. Dan wordt het echt spannend!
's Middags kregen we mijn ouders op bezoek! Zij zouden ook blijven overnachten en op zondag weer naar huis gaan. Gezellig! Ik keek er echt naar uit. Eerst hebben we lekker bijgekletst, lekker geluncht met de meegebrachte broodjes, en koffie gedronken. Later zijn we nog even naar de Mediamarkt in Amsterdam gereden, waar we slaagden voor een nieuwe eierkoker. Daarna hebben we nog even thuis koffie gedronken en 's avonds zijn we gaan eten bij de Gouden Wok, het restaurant over de A4 ter hoogte van Nieuw Vennep. Dat was wel erg lekker! Hoewel ik maar 1 keer heb gewokt, heb ik me helemaal laten gaan bij het sushi-buffet. Mjammie!
Op zondag zijn we gezellig samen naar Amsterdam geweest, waar we eerst een tocht hebben gemaakt met een rondvaartboot. Ik had vantevoren uitgezocht bij welke rederij je met een rolstoel terecht kan, en ik had na lang zoeken de Blue Boat Company gevonden. Die zitten aan de Stadhouderskade bij het HardRock Café en 4 van hun boten hebben een rolstoellift. Gelukkig! We hadden gereserveerd voor de tocht om half 1 ´s middags. En die was zo leuk! We hebben genoten, het weer werkte ook supergoed mee. Het was zonnig en een heerlijk temperatuurtje.
Na de boottocht hebben we geslenterd door de stad en zijn via de Leidsestraat naar de Diamantbuurt en de Nieuwmarkt gelopen. Daar hebben we een terrasje gepakt en toen zijn we via de Wallen weer teruggelopen naar de parkeergarage. 6 uurtjes in de parkeergarage kostte ons maar liefst €24. Dat was even slikken.....Maar och, een gezellige dag maakt veel goed, toch! We zijn teruggereden naar Muiden, waarna mijn ouders de koffers hebben ingeladen en zijn teruggereden naar Limburg. Het was heel leuk om ze weer even bij ons te hebben voor een weekendje!
maandag 13 augustus 2007
Bergop!
Na een rustig weekend gaat het weer bergop, de bijwerkingen lijken op z'n retour, gelukkig! De jeuk wordt minder, ik heb geen opvliegers meer gehad, en de moeheid is afgenomen tot handelbare proportie. Tenminste, tot zover....
Dit weekend heb ik vooral uitgerust en me lekker laten verwennen. Hoewel de hoofdpijn zaterdag enorm hevig was, is hij later wel afgenomen. Met een aantal paracetamol's heb ik het kunnen bedwingen tot een "hoofdpijn op de achtergrond". Als ik me rustig houd, zet het niet door tot een hevige pijn en daar kan ik goed mee leven. Ik heb gemerkt dat mijn hoofdpijn hevig wordt als ik mijn ogen teveel gebruik. De problemen met mijn ogen zijn wel heel lastig. Als ik moe wordt, doen ze het niet goed meer, en zie ik heel slecht. En als ik dan eigenwijs ben en toch blijf lezen en achter de computer werken dan komt de hoofdpijn helemaal in alle hevigheid opzetten. Niet doen dus! Mijn ogen zijn nu een goede graadmeter.
Ik ben vandaag gaan werken met het idee te zien hoe lang het goed zou gaan. Ik had me voorgenomen om naar huis te gaan wanneer ik het niet meer trok, wanneer mijn ogen het zouden laten afweten. En dat moment was pas aangebroken om 4 uur vanmiddag. Ik was wel moe, maar gewoon moe, niet zo extreem. Mijn ogen hielden ermee op, ze wilden niet meer focussen. Ik heb voor de zekerheid nog wel even een berichtje achtergelaten voor mijn orthoptiste in het AMC, om even met haar te overleggen of deze oogproblemen inderdaad samenhangen met de moeheid en de bijwerkingen van de medicijnen. Of is het toch beter om de ogen nog even te laten controleren? In verband met de Macula Degeneratie (een netvliesafwijking) wil ik zeker weten dat de problemen niet daardoor ontstaan, want dan ben ik verder van huis. Ik word er onzeker van, dus overleggen is altijd beter toch? Om half 5 ben ik naar huis gegaan, dat vond ik nog heel netjes. Ik had er bijna een hele werkdag op zitten, op een half uur na. Een heel stuk beter dan de vorige week! Gelukkig heb ik heel fijne collega's die het me helemaal niet kwalijk nemen.
Thuis heb ik lekker rustig aan gedaan, en wat tv gekeken. Hoewel dat ook wel moeilijker gaat, is het toch beter dan lezen of computeren. Ver zien gaat gemakkelijker dan dichtbij zien. Aan het begin van de avond heb ik de lenzen uitgedaan en mijn bril opgezet, en ik ontdekte waarempel dat het toen ook beter ging met kijken en lezen. De bril gaat dus morgen in de handtas mee naar het werk!
Van mijn nichtje hebben we de tv-serie Prison Break seizoen 1 geleend en die hebben we een paar weken geleden gekeken. Een mooie serie! Vanavond vonden we op de nieuwsgroepen seizoen 2, weliswaar in het Engels, maar met Engelse ondertiteling. We hebben een start gemaakt met de eerste aflevering en de spanning zit er weer goed in! Morgen gaan we verder! Verder heb ik me geamuseerd met de finale van America's Next Top Model, en mijn favoriet heeft gewonnen!
Volgens mij begint vandaag ook fase 2 van de ICSI, ik heb het gevoel dat de menstruatie doorbreekt. Dat betekent dat ik morgen een e-mail moet sturen naar het CVV (centrum voor voortplantingsgeneeskunde in het AMC). Zij maken dan een afspraak voor een eerste echo over 4 of 5 dagen en als het goed gaat mag ik dan starten met de tweede soort spuiten. Even afwachten dus!
Dit weekend heb ik vooral uitgerust en me lekker laten verwennen. Hoewel de hoofdpijn zaterdag enorm hevig was, is hij later wel afgenomen. Met een aantal paracetamol's heb ik het kunnen bedwingen tot een "hoofdpijn op de achtergrond". Als ik me rustig houd, zet het niet door tot een hevige pijn en daar kan ik goed mee leven. Ik heb gemerkt dat mijn hoofdpijn hevig wordt als ik mijn ogen teveel gebruik. De problemen met mijn ogen zijn wel heel lastig. Als ik moe wordt, doen ze het niet goed meer, en zie ik heel slecht. En als ik dan eigenwijs ben en toch blijf lezen en achter de computer werken dan komt de hoofdpijn helemaal in alle hevigheid opzetten. Niet doen dus! Mijn ogen zijn nu een goede graadmeter.
Ik ben vandaag gaan werken met het idee te zien hoe lang het goed zou gaan. Ik had me voorgenomen om naar huis te gaan wanneer ik het niet meer trok, wanneer mijn ogen het zouden laten afweten. En dat moment was pas aangebroken om 4 uur vanmiddag. Ik was wel moe, maar gewoon moe, niet zo extreem. Mijn ogen hielden ermee op, ze wilden niet meer focussen. Ik heb voor de zekerheid nog wel even een berichtje achtergelaten voor mijn orthoptiste in het AMC, om even met haar te overleggen of deze oogproblemen inderdaad samenhangen met de moeheid en de bijwerkingen van de medicijnen. Of is het toch beter om de ogen nog even te laten controleren? In verband met de Macula Degeneratie (een netvliesafwijking) wil ik zeker weten dat de problemen niet daardoor ontstaan, want dan ben ik verder van huis. Ik word er onzeker van, dus overleggen is altijd beter toch? Om half 5 ben ik naar huis gegaan, dat vond ik nog heel netjes. Ik had er bijna een hele werkdag op zitten, op een half uur na. Een heel stuk beter dan de vorige week! Gelukkig heb ik heel fijne collega's die het me helemaal niet kwalijk nemen.
Thuis heb ik lekker rustig aan gedaan, en wat tv gekeken. Hoewel dat ook wel moeilijker gaat, is het toch beter dan lezen of computeren. Ver zien gaat gemakkelijker dan dichtbij zien. Aan het begin van de avond heb ik de lenzen uitgedaan en mijn bril opgezet, en ik ontdekte waarempel dat het toen ook beter ging met kijken en lezen. De bril gaat dus morgen in de handtas mee naar het werk!
Van mijn nichtje hebben we de tv-serie Prison Break seizoen 1 geleend en die hebben we een paar weken geleden gekeken. Een mooie serie! Vanavond vonden we op de nieuwsgroepen seizoen 2, weliswaar in het Engels, maar met Engelse ondertiteling. We hebben een start gemaakt met de eerste aflevering en de spanning zit er weer goed in! Morgen gaan we verder! Verder heb ik me geamuseerd met de finale van America's Next Top Model, en mijn favoriet heeft gewonnen!
Volgens mij begint vandaag ook fase 2 van de ICSI, ik heb het gevoel dat de menstruatie doorbreekt. Dat betekent dat ik morgen een e-mail moet sturen naar het CVV (centrum voor voortplantingsgeneeskunde in het AMC). Zij maken dan een afspraak voor een eerste echo over 4 of 5 dagen en als het goed gaat mag ik dan starten met de tweede soort spuiten. Even afwachten dus!
vrijdag 10 augustus 2007
Moe, moe, moe......
Na bijna een week decapeptyl maak ik even de balans op, wat een invloed kunnen medicijnen hebben op je lichaam zeg...... Ongelooflijk eigenlijk.
De jeuk is nu gelukkig minder hevig geworden. Ik houd mijn huid goed vettig en probeer zo de jeuk te verminderen. Volgens mij helpt dat! Binnenkort krijg ik van een mede-forummer van het AllesAmerika forum Aloe Vera toegestuurd, dat schijnt enorm te helpen bij jeuk, en misschien verdwijnt het dan wel helemaal. Verder heb ik deze week nog 2 opvliegers gehad, maar de laatste 2 dagen geen meer. En de hevige buikpijn is ook verdwenen.
Maar mijn moeheid lijkt zich verder te ontwikkelen. Ik moet mezelf echt voortslepen, ik kan voortdurend slapen. Woensdag was ik om half 6 thuis van het werk. Ik heb toen eerst een uurtje geslapen op de bank, voordat we gingen eten. Na het eten heb ik weer geslapen op de bank tot kwart voor negen. Om 9 uur moet ik de spuit zetten, en om kwart over 9 ben ik in bed gedoken. Ik heb geslapen tot de wekker afliep op donderdag, en dat terwijl ik normaal gesproken altijd eerder wakker ben.
Donderdag had ik een drukke dag op het werk, na het werk moest ik naar de bekkenbodem-therapeut (waar ik leer te ontspannen vanuit de bekkenbodem) en ik moest moeite doen om niet in slaap te vallen op de behandeltafel. Ik heb geprobeerd de avond vol te maken, maar om 9 uur kon ik mijn ogen niet meer open houden. Na de spuit ben ik opnieuw het bed in gedoken. Vanochtend moest ik me weer uit bed slepen toen de wekker af ging, en ik was nog steeds moe. Op het werk ging het echt niet meer..... Ik heb de ochtend vol gemaakt, maar ik kon me niet concentreren en zat continu te gapen. Ik ben om half 1 vanmiddag naar huis gegaan en ik heb thuis geslapen tot half 4. Daarna ben ik even met Peter naar de Makro gegaan, we hebben (heerlijk!) gegeten bij Kentucky Fried Chicken in Almere en thuis heb ik nog even tv gekeken. Het is nu bijna 9 uur, en ik ben aan het wachten tot ik de spuit kan zetten en eindelijk weer mag gaan slapen...... Moe ben ik, zoooooooooo moe..... En wat het extra lastig maakt is dat ik zo slecht kan zien als ik zo moe ben. Mijn oogspieren zijn duidelijk ook moe, en mijn autofocus werkt niet meer. Lezen wordt dan wel heel lastig, ook op het werk.
Nou ja, we zien wel verder. Dit weekend de batterij maar een beetje opladen. Als het volgende week zo blijft, dan ga ik toch maar met mijn leidinggevende praten en mijn werkuren verminderen. Dit kan ook niet. Maar ik hoop nog even dat mijn lichaam eraan went en dat het beter wordt.
De jeuk is nu gelukkig minder hevig geworden. Ik houd mijn huid goed vettig en probeer zo de jeuk te verminderen. Volgens mij helpt dat! Binnenkort krijg ik van een mede-forummer van het AllesAmerika forum Aloe Vera toegestuurd, dat schijnt enorm te helpen bij jeuk, en misschien verdwijnt het dan wel helemaal. Verder heb ik deze week nog 2 opvliegers gehad, maar de laatste 2 dagen geen meer. En de hevige buikpijn is ook verdwenen.
Maar mijn moeheid lijkt zich verder te ontwikkelen. Ik moet mezelf echt voortslepen, ik kan voortdurend slapen. Woensdag was ik om half 6 thuis van het werk. Ik heb toen eerst een uurtje geslapen op de bank, voordat we gingen eten. Na het eten heb ik weer geslapen op de bank tot kwart voor negen. Om 9 uur moet ik de spuit zetten, en om kwart over 9 ben ik in bed gedoken. Ik heb geslapen tot de wekker afliep op donderdag, en dat terwijl ik normaal gesproken altijd eerder wakker ben.
Donderdag had ik een drukke dag op het werk, na het werk moest ik naar de bekkenbodem-therapeut (waar ik leer te ontspannen vanuit de bekkenbodem) en ik moest moeite doen om niet in slaap te vallen op de behandeltafel. Ik heb geprobeerd de avond vol te maken, maar om 9 uur kon ik mijn ogen niet meer open houden. Na de spuit ben ik opnieuw het bed in gedoken. Vanochtend moest ik me weer uit bed slepen toen de wekker af ging, en ik was nog steeds moe. Op het werk ging het echt niet meer..... Ik heb de ochtend vol gemaakt, maar ik kon me niet concentreren en zat continu te gapen. Ik ben om half 1 vanmiddag naar huis gegaan en ik heb thuis geslapen tot half 4. Daarna ben ik even met Peter naar de Makro gegaan, we hebben (heerlijk!) gegeten bij Kentucky Fried Chicken in Almere en thuis heb ik nog even tv gekeken. Het is nu bijna 9 uur, en ik ben aan het wachten tot ik de spuit kan zetten en eindelijk weer mag gaan slapen...... Moe ben ik, zoooooooooo moe..... En wat het extra lastig maakt is dat ik zo slecht kan zien als ik zo moe ben. Mijn oogspieren zijn duidelijk ook moe, en mijn autofocus werkt niet meer. Lezen wordt dan wel heel lastig, ook op het werk.
Nou ja, we zien wel verder. Dit weekend de batterij maar een beetje opladen. Als het volgende week zo blijft, dan ga ik toch maar met mijn leidinggevende praten en mijn werkuren verminderen. Dit kan ook niet. Maar ik hoop nog even dat mijn lichaam eraan went en dat het beter wordt.
dinsdag 7 augustus 2007
De eerste bijwerkingen
Na 3 dagen decapeptyl spuiten zijn de eerste bijwerkingen al zichtbaar. Ongeveer een half uurtje na het zetten van de spuit krijg ik ongelooflijke jeuk over mijn hele lichaam. Jakkes...... Hoewel ik op zaterdagavond ook last had van een heel opgezwollen litteken op mijn been (een oud litteken van een been-operatie in 2004) heb ik verder geen last gehad van uitslag, gelukkig maar. De eerste avond legde ik de link nog niet gelijk, maar nu na 3 keer weet ik zeker dat het komt van de decapeptyl. Gelukkig spuit ik om 21.00 uur, dus het duurt niet lang daarna voor ik naar bed kan en door de jeuk heen kan slapen. En 's ochtends is het weer weg!
Vandaag was mijn eerste werkdag weer na het starten met de spuiten, en ik was vanmiddag opeens enorm moe. Na de lunch had ik een vergadering en was zo moe dat ik moeite had met concentreren. Ik zat continu te gapen en ik had zo kunnen slapen als ik dat had toegelaten. En dat heb ik normaal niet, alleen als ik het heel bont maak met mijn bedtijd, en dat komt niet zo vaak voor. Het afgelopen weekend ben ik netjes op tijd naar bed gegaan en heb ik mijn uren slaap voldoende gescoord. Toen ik vanmiddag thuis kwam heb ik dan ook eerst het middagdutje gedaan waar ik zo aan toe was, maar toen ik wakker werd was ik niet bepaald fitter....... Ik hoop niet dat het zo blijft de komende 6 weken, maar de kans is wel heel groot. Moeheid is namelijk een veel voorkomende bijwerking heb ik inmiddels gelezen in de bijsluiter. Tja, je moet er wat voor over hebben....
Vandaag was mijn eerste werkdag weer na het starten met de spuiten, en ik was vanmiddag opeens enorm moe. Na de lunch had ik een vergadering en was zo moe dat ik moeite had met concentreren. Ik zat continu te gapen en ik had zo kunnen slapen als ik dat had toegelaten. En dat heb ik normaal niet, alleen als ik het heel bont maak met mijn bedtijd, en dat komt niet zo vaak voor. Het afgelopen weekend ben ik netjes op tijd naar bed gegaan en heb ik mijn uren slaap voldoende gescoord. Toen ik vanmiddag thuis kwam heb ik dan ook eerst het middagdutje gedaan waar ik zo aan toe was, maar toen ik wakker werd was ik niet bepaald fitter....... Ik hoop niet dat het zo blijft de komende 6 weken, maar de kans is wel heel groot. Moeheid is namelijk een veel voorkomende bijwerking heb ik inmiddels gelezen in de bijsluiter. Tja, je moet er wat voor over hebben....
zaterdag 4 augustus 2007
De eerste spuit decapeptyl zit erin
Ik heb de hele dag op eieren gelopen, was ontzettend nerveus, en ik ben niet eens bang voor spuiten. Zelf een spuit zetten is ook het probleem niet, dat heb ik al eerder gedaan, maar toch kon ik me niet ontspannen.
10 minuten geleden is de eerste spuit erin gegaan, en Peter heeft me liefdevol ondersteund. Het was niet eng, deed niet zeer, maar toch viel er een enorme last van mijn schouders. Zo, die mijlpaal hebben we gepasseerd., k
10 minuten geleden is de eerste spuit erin gegaan, en Peter heeft me liefdevol ondersteund. Het was niet eng, deed niet zeer, maar toch viel er een enorme last van mijn schouders. Zo, die mijlpaal hebben we gepasseerd., k
Ik en mijn auto op deze zomerse zaterdag in augustus
Tjonge jonge jonge zeg..... dat heb ik weer......
Ik heb me zo verheugd op dit weekend, de hele week voorspellen ze al prachtig weer en ik had me voorgenomen er echt van te genieten samen met Peter. Allemaal leuke dingen doen! Om zoveel mogelijk te kunnen genieten heb ik gisteren de voorbereidingen getroffen voor het weekend. Boodschappen in huis gehaald voor een barbecue, huishoudelijke klusjes gedaan, de auto gestofzuigd en schoongemaakt van binnen en gelijk maar even door de wasstraat gereden. Helaas is deze zaterdag toch anders gelopen dan ik me had voorgenomen. De ellende begon eigenlijk al gisteravond.
De klok had net 21:00 uur geslagen. Peter zat op de bank en keek een film, ik zat aan de keukentafel te knutselen aan mijn fotoalbums (scrapbooking). En opeens hoorden we een oorverdovend geluid van buiten, een auto-alarm dachten we. Jeetje zeg, wat een kabaal....... Ik keek naar buiten en in no time was de hele straat uitgelopen. Een overbuurman stond te rammelen aan de volkwagen golf van andere overburen die er geparkeerd stond, dus ik dacht dat het geluid daarvandaan kwam. Ik ging dus weer rustig verder knutselen.
Even later stond onze buurman aan het raam en vroeg of het mijn auto was. Ik ging op zoek naar de autosleutels. Als het mijn auto-alarm zou zijn zou hij vast uit gaan als ik de auto van het slot af zou doen en weer zou sluiten met de afstandbediening. Dat probeerde ik, maar het geluid hield aan. Ik was inmiddels ook naar buiten gelopen, en inderdaad, het overdovende kabaal kwam van mijn auto. Hoe kan dat nou? Ik duwde Peter de autosleutels in de handen in de hoop dat hij het kon oplossen. Hij stapte de auto in en stak de sleutels in het contactslot en waarempel, het geluid stopte.
Maar niet voor lang, na een paar seconden begon hij weer te loeien. De accu was onze enige redding. De accu lostrekken, dan houdt het geluid wel op. Peter snelde naar de schuur voor een sleutel om de klem los te draaien en trok snel de accukabel ervanaf. Het geluid stopte......Wat hebben we nu weer aan de fiets hangen?
De auto is nog geen jaar oud, gelukkig is het een lease-auto, dus we belden de Mazda-service om het probleem voor te leggen. We hadden geen flauw idee wat er aan de hand was. Toen ik na een eindeloze wachttijd aan de telefoon eindelijk iemand aan de lijn had, werd beloofd dat er snel iemand zou komen om het probleem te verhelpen. Waarschijnlijk was er iets aan de hand met de accu, want als de accu wordt leeggetrokken schijnt het alarm ook af te gaan. Wisten wij veel....
Inmiddels was er bij mij al wel een lampje gaan branden. Ik was namelijk met de auto door de wasstraat gereden. Dat heb ik pas 2 keer eerder gedaan in het afgelopen jaar, en toen had ik beide keren problemen met de afstandsbediening van de auto. Die wilde namelijk 1½ tot 2 uur niet reageren, en ik kon de auto alleen sluiten en openen met de sleutel. Dat had ik ook wel gemeld aan de dealer, maar die hadden er weinig actie op genomen. We moesten het maar in de gaten houden..... En nu was ik vandaag ook door de wasstraat gereden, en toen deed de afstandsbediening het gewoon wel. Ik was er blij mee, dacht dat het probleem zich vanzelf had opgelost.... Maar nu...Dit kon toch geen toeval zijn?
Het duurde tot half 11 voor er iemand kwam, een uiterst aardige monteur die gelijk de afsleepwagen had meegenomen. Voorzichtig sloot hij de accu weer aan, en de auto bleef stil..... Hij mat de accu door, en volgens hem was die helemaal in orde. Die werd niet leeggetrokken door een of ander. Wel constateerden we dat het lampje van de sleutelherkkinge steeds bleef flikkeren, terwijl er geen sleutel in de buurt was. Er was iets vreemds aan de hand. Volgens de monteur zat er een storing in het electronische circuit. Hij adviseerde ons de accuklem los te laten voor de nacht, en op zaterdag gelijk even naar onze dealer te rijden. Oké dan!
Zo gezegd, zo gedaan. Even naar de dealer op zaterdag zou vast niet zoveel tijd kosten. De storing uitlezen, even resetten en dan zou het wel weer goed zijn. Maar we kamen niet zo heel ver. Even buiten het dorp, we waren net ingevoegd op de snelweg, begon de claxon weer te loeien. Peter stopte op de vluchtstrook, trok de accuklem weer los, en na even wachten reden we weer verder. Maar dat zette niet veel zoden aan de dijk, na een paar meter begon het kabaal overnieuw. We stopten onderaan de volgende afrit en belde onze dealer. We legden hem het verhaal uit, en hij gaf ons de keuze om gewoon door te rijden ondanks het oorverdovende kabaal, of de mazda-service opnieuw te bellen en de auto te laten afslepen. Daar hadden we weinig oren naar, we wilden zo snel mogelijk van het probleem af zijn. Dan maar doorrijden!
We voelden ons een topattractie op de A1 en de A10, we hadden enorm veel bekijks. Wat zullen die mensen allemaal gedacht hebben? Gelukkig heeft het oorverdovende kabaal niet de hele weg geduurd. Toen we op de A4 waren (we moesten naar Hoofddorp) brandde de zekering door en hield de claxon ermee op. Gelukkig maar, want niet veel later passeerden we een politie-controlepost. Wat zouden die gedaan hebben als we die met veel kabaal hadden gepasseerd?
Bij de dealer bleek het probleem toch minder eenvoudig dan we dachten, er zat een enorme storing in de electronica. Gelukkig stuurde de monteur ons niet met een kluitje in het riet, hij vertrouwde het niet. Als je de stadslichten aan zette, ging het lampje van de sleutelherkenning weer uit, en als je op de claxon duwde bleef die weer hangen. Inmiddels hadden we ook ontdekt dat er helemaal geen alarm in de auto zit, dus daar kon het in elk geval niet aan liggen.
De tijd verstreek, en inmiddels was de middag al aangebroken. Ik zag deze zaterdag al aan mij voorbij vliegen. We hadden honger en we wilden nog even een paar kleine boodschappen doen bij de Appie. Dat schoot niet op zo.....
Maar eindelijk, na 2 uur zoeken en de hele auto demonteren, had de monteur gevonden waar het euvel zat. Er zat een lekkage op de plek waar de kabels van de motor de auto inlopen, waarschijnlijk ontstaan bij het monteren van de parkeersensoren en de trekhaak. Het vocht werd mooi de auto in geleid, precies naar de printplaat waar de hele auto elektronisch wordt aangestuurd. Hij was al begonnen te schimmelen. Aha..... dus toch de wasstraat...
Nu het euvel gevonden was, wisten ze ook wat er moest gebeuren om te repareren. Gelukkig kon dat gelijk worden gedaan, al zou dat nog wel 1½ tot 2 uur duren. We kregen een leenauto en reden de stad in. Hier hebben we even een rondje gelopen, lekker geluncht op een paar meter van ons vorige huis en de boodschappen gedaan bij de Appie. Even na 3 uur hebben we de auto weer opgehaald bij de dealer en togen we op huis aan met onze boodschappen. En toen was een groot deel van de dag alweer voorbij :-(
Gelukkig hebben we straks nog de barbecue, maar morgen gaan we er echt een leuke dag van maken!
Ik heb me zo verheugd op dit weekend, de hele week voorspellen ze al prachtig weer en ik had me voorgenomen er echt van te genieten samen met Peter. Allemaal leuke dingen doen! Om zoveel mogelijk te kunnen genieten heb ik gisteren de voorbereidingen getroffen voor het weekend. Boodschappen in huis gehaald voor een barbecue, huishoudelijke klusjes gedaan, de auto gestofzuigd en schoongemaakt van binnen en gelijk maar even door de wasstraat gereden. Helaas is deze zaterdag toch anders gelopen dan ik me had voorgenomen. De ellende begon eigenlijk al gisteravond.
De klok had net 21:00 uur geslagen. Peter zat op de bank en keek een film, ik zat aan de keukentafel te knutselen aan mijn fotoalbums (scrapbooking). En opeens hoorden we een oorverdovend geluid van buiten, een auto-alarm dachten we. Jeetje zeg, wat een kabaal....... Ik keek naar buiten en in no time was de hele straat uitgelopen. Een overbuurman stond te rammelen aan de volkwagen golf van andere overburen die er geparkeerd stond, dus ik dacht dat het geluid daarvandaan kwam. Ik ging dus weer rustig verder knutselen.
Even later stond onze buurman aan het raam en vroeg of het mijn auto was. Ik ging op zoek naar de autosleutels. Als het mijn auto-alarm zou zijn zou hij vast uit gaan als ik de auto van het slot af zou doen en weer zou sluiten met de afstandbediening. Dat probeerde ik, maar het geluid hield aan. Ik was inmiddels ook naar buiten gelopen, en inderdaad, het overdovende kabaal kwam van mijn auto. Hoe kan dat nou? Ik duwde Peter de autosleutels in de handen in de hoop dat hij het kon oplossen. Hij stapte de auto in en stak de sleutels in het contactslot en waarempel, het geluid stopte.
Maar niet voor lang, na een paar seconden begon hij weer te loeien. De accu was onze enige redding. De accu lostrekken, dan houdt het geluid wel op. Peter snelde naar de schuur voor een sleutel om de klem los te draaien en trok snel de accukabel ervanaf. Het geluid stopte......Wat hebben we nu weer aan de fiets hangen?
De auto is nog geen jaar oud, gelukkig is het een lease-auto, dus we belden de Mazda-service om het probleem voor te leggen. We hadden geen flauw idee wat er aan de hand was. Toen ik na een eindeloze wachttijd aan de telefoon eindelijk iemand aan de lijn had, werd beloofd dat er snel iemand zou komen om het probleem te verhelpen. Waarschijnlijk was er iets aan de hand met de accu, want als de accu wordt leeggetrokken schijnt het alarm ook af te gaan. Wisten wij veel....
Inmiddels was er bij mij al wel een lampje gaan branden. Ik was namelijk met de auto door de wasstraat gereden. Dat heb ik pas 2 keer eerder gedaan in het afgelopen jaar, en toen had ik beide keren problemen met de afstandsbediening van de auto. Die wilde namelijk 1½ tot 2 uur niet reageren, en ik kon de auto alleen sluiten en openen met de sleutel. Dat had ik ook wel gemeld aan de dealer, maar die hadden er weinig actie op genomen. We moesten het maar in de gaten houden..... En nu was ik vandaag ook door de wasstraat gereden, en toen deed de afstandsbediening het gewoon wel. Ik was er blij mee, dacht dat het probleem zich vanzelf had opgelost.... Maar nu...Dit kon toch geen toeval zijn?
Het duurde tot half 11 voor er iemand kwam, een uiterst aardige monteur die gelijk de afsleepwagen had meegenomen. Voorzichtig sloot hij de accu weer aan, en de auto bleef stil..... Hij mat de accu door, en volgens hem was die helemaal in orde. Die werd niet leeggetrokken door een of ander. Wel constateerden we dat het lampje van de sleutelherkkinge steeds bleef flikkeren, terwijl er geen sleutel in de buurt was. Er was iets vreemds aan de hand. Volgens de monteur zat er een storing in het electronische circuit. Hij adviseerde ons de accuklem los te laten voor de nacht, en op zaterdag gelijk even naar onze dealer te rijden. Oké dan!
Zo gezegd, zo gedaan. Even naar de dealer op zaterdag zou vast niet zoveel tijd kosten. De storing uitlezen, even resetten en dan zou het wel weer goed zijn. Maar we kamen niet zo heel ver. Even buiten het dorp, we waren net ingevoegd op de snelweg, begon de claxon weer te loeien. Peter stopte op de vluchtstrook, trok de accuklem weer los, en na even wachten reden we weer verder. Maar dat zette niet veel zoden aan de dijk, na een paar meter begon het kabaal overnieuw. We stopten onderaan de volgende afrit en belde onze dealer. We legden hem het verhaal uit, en hij gaf ons de keuze om gewoon door te rijden ondanks het oorverdovende kabaal, of de mazda-service opnieuw te bellen en de auto te laten afslepen. Daar hadden we weinig oren naar, we wilden zo snel mogelijk van het probleem af zijn. Dan maar doorrijden!
We voelden ons een topattractie op de A1 en de A10, we hadden enorm veel bekijks. Wat zullen die mensen allemaal gedacht hebben? Gelukkig heeft het oorverdovende kabaal niet de hele weg geduurd. Toen we op de A4 waren (we moesten naar Hoofddorp) brandde de zekering door en hield de claxon ermee op. Gelukkig maar, want niet veel later passeerden we een politie-controlepost. Wat zouden die gedaan hebben als we die met veel kabaal hadden gepasseerd?
Bij de dealer bleek het probleem toch minder eenvoudig dan we dachten, er zat een enorme storing in de electronica. Gelukkig stuurde de monteur ons niet met een kluitje in het riet, hij vertrouwde het niet. Als je de stadslichten aan zette, ging het lampje van de sleutelherkenning weer uit, en als je op de claxon duwde bleef die weer hangen. Inmiddels hadden we ook ontdekt dat er helemaal geen alarm in de auto zit, dus daar kon het in elk geval niet aan liggen.
De tijd verstreek, en inmiddels was de middag al aangebroken. Ik zag deze zaterdag al aan mij voorbij vliegen. We hadden honger en we wilden nog even een paar kleine boodschappen doen bij de Appie. Dat schoot niet op zo.....
Maar eindelijk, na 2 uur zoeken en de hele auto demonteren, had de monteur gevonden waar het euvel zat. Er zat een lekkage op de plek waar de kabels van de motor de auto inlopen, waarschijnlijk ontstaan bij het monteren van de parkeersensoren en de trekhaak. Het vocht werd mooi de auto in geleid, precies naar de printplaat waar de hele auto elektronisch wordt aangestuurd. Hij was al begonnen te schimmelen. Aha..... dus toch de wasstraat...
Nu het euvel gevonden was, wisten ze ook wat er moest gebeuren om te repareren. Gelukkig kon dat gelijk worden gedaan, al zou dat nog wel 1½ tot 2 uur duren. We kregen een leenauto en reden de stad in. Hier hebben we even een rondje gelopen, lekker geluncht op een paar meter van ons vorige huis en de boodschappen gedaan bij de Appie. Even na 3 uur hebben we de auto weer opgehaald bij de dealer en togen we op huis aan met onze boodschappen. En toen was een groot deel van de dag alweer voorbij :-(
Gelukkig hebben we straks nog de barbecue, maar morgen gaan we er echt een leuke dag van maken!
woensdag 1 augustus 2007
I-pod
Sinds mijn verjaardag ben ik in gelukkige bezit van een prachtige video I-pod. De mijne is maar liefst 80Gb groot!
Ik was er enthousiast over geworden sinds ik een auto heb waarin ik een I-pod kan aansluiten, ik heb er een carkit voor. Dit hebben we vorig jaar laten inbouwen toen ik de nieuwe auto bestelde, omdat Peter een I-pod had gekregen van zijn werkgever toen hij in het ziekenhuis lag. En dat was super natuurlijk! Eerder had ik er nooit oren naar, omdat ik als slechthorende toch niet op een normale manier ernaar kan luisteren. Dacht ik tenminste....
Maar goed, ik heb hem inmiddels behoorlijk vol geladen met al mijn cd´s, daar heeft de PC een paar weekenden en avonden op staan stampen, er staan nu bijna 3,700 nummers op. Een hele uitdaging nog om een album of een artiest te zoeken. De volgende uitdaging is het maken van afspeellijsten. Maar als ik nu in de auto zit, kan ik de muziek draaien waar ik op dat moment zin in heb. En dat wisselt nogal eens.
Nu wil het zo zijn dat ik heel dicht bij mijn werk woon. Het is maar 8 km rijden, en daar doe ik zonder files zo´n 7 minuten over. Dat zijn dus 2 nummers op de heenweg en 2 nummers op de terugweg. Het duurt dus nog wel even voordat ik door die 3,700 nummer heen ben ;-) Dat duurt me te lang....
Ik ben dus op zoek gegaan naar een mogelijkheid om toch de I-pod te kunnen gebruiken met mijn hoorapparaten, en die heb ik gevonden. Ik ben vanochtend naar Oorakel geweest. Dat is een instantie waar je allerlei hulpmiddelen die verkrijgbaar zijn voor slechthorenden kunt bekijken en meteen kunt uitproberen. Een geweldig initiatief is dat! Ik heb er een heleboel uitgeprobeerd, en met deze had ik een fantastisch resultaat:
Het zijn haakjes die je achter je oren hangt, naast je apparaatjes, en ze werken hetzelfde als een halslus of een ringleiding. En het geluid was heel goed, stereo zelfs! Nu dacht ik dat ik dat verschil toch niet zou kunnen horen, maar daarin heb ik me danig vergist. Mooi hoor! Ik vind het alleen wel een nadeel dat je dan weer iets achter je oren moet hangen, en dat daar van die kabeltjes aan vast zitten. Maar ja, je moet er iets voor over hebben, toch?
Als ik nu op vakantie zou gaan, kan ik op die manier wel uren genieten van mijn favoriete muziek in het vliegtuig, en ik ben gelijk van het irritante gebrom af dat ik altijd hoor. Lekker rustig genieten van muziek, zonder omgevingslawaai.
Ik was er enthousiast over geworden sinds ik een auto heb waarin ik een I-pod kan aansluiten, ik heb er een carkit voor. Dit hebben we vorig jaar laten inbouwen toen ik de nieuwe auto bestelde, omdat Peter een I-pod had gekregen van zijn werkgever toen hij in het ziekenhuis lag. En dat was super natuurlijk! Eerder had ik er nooit oren naar, omdat ik als slechthorende toch niet op een normale manier ernaar kan luisteren. Dacht ik tenminste....
Maar goed, ik heb hem inmiddels behoorlijk vol geladen met al mijn cd´s, daar heeft de PC een paar weekenden en avonden op staan stampen, er staan nu bijna 3,700 nummers op. Een hele uitdaging nog om een album of een artiest te zoeken. De volgende uitdaging is het maken van afspeellijsten. Maar als ik nu in de auto zit, kan ik de muziek draaien waar ik op dat moment zin in heb. En dat wisselt nogal eens.
Nu wil het zo zijn dat ik heel dicht bij mijn werk woon. Het is maar 8 km rijden, en daar doe ik zonder files zo´n 7 minuten over. Dat zijn dus 2 nummers op de heenweg en 2 nummers op de terugweg. Het duurt dus nog wel even voordat ik door die 3,700 nummer heen ben ;-) Dat duurt me te lang....
Ik ben dus op zoek gegaan naar een mogelijkheid om toch de I-pod te kunnen gebruiken met mijn hoorapparaten, en die heb ik gevonden. Ik ben vanochtend naar Oorakel geweest. Dat is een instantie waar je allerlei hulpmiddelen die verkrijgbaar zijn voor slechthorenden kunt bekijken en meteen kunt uitproberen. Een geweldig initiatief is dat! Ik heb er een heleboel uitgeprobeerd, en met deze had ik een fantastisch resultaat:
Het zijn haakjes die je achter je oren hangt, naast je apparaatjes, en ze werken hetzelfde als een halslus of een ringleiding. En het geluid was heel goed, stereo zelfs! Nu dacht ik dat ik dat verschil toch niet zou kunnen horen, maar daarin heb ik me danig vergist. Mooi hoor! Ik vind het alleen wel een nadeel dat je dan weer iets achter je oren moet hangen, en dat daar van die kabeltjes aan vast zitten. Maar ja, je moet er iets voor over hebben, toch?
Als ik nu op vakantie zou gaan, kan ik op die manier wel uren genieten van mijn favoriete muziek in het vliegtuig, en ik ben gelijk van het irritante gebrom af dat ik altijd hoor. Lekker rustig genieten van muziek, zonder omgevingslawaai.
Abonneren op:
Posts (Atom)