Junkie-instructies en schuldgevoel over niet-nuttig-zijn

Vrijdagochtend kreeg ik een telefoontje van de verpleegkundige van het CVV, blijkbaar was er iets mis gegaan met het noteren van mijn volgende afspraak voor een echo. Dat kwam -telefonisch- snel weer goed, en -omdat ze doorgaans heel slecht bereikbaar zijn bij het CVV- ik greep gelijk mijn kans schoon om nog eens te vragen naar instructies voor het -handig- spuiten van de menopur. Donderdagavond hebben we daar nogal mee geworsteld, daar moest vast een betere methode voor zijn. Brigitte, de verpleegkundige, achterhaalde al snel bij mij dat ik dus de verkeerde spuiten had gekregen van de apotheek, en zij stelde voor om diezelfde middag nog even langs te komen in het AMC om die op te halen. Zij zou dan gelijk nog eens voordoen hoe we dat klaarmaken van die spuiten het beste konden aanpakken. Zo gezegd, zo gedaan!

Ik meldde me om 15.00h en was gelijk aan de beurt. Brigitte had een andere -ook heel aardige- verpleegkundige ingschakeld voor de junkie-instructie en samen gingen we aan de slag. Ik kreeg een heuse toilettas uitgereikt, met daarin een verwensetje van Rituals -wat leuk!- en ook nog wat handigheidjes om bijvoorbeeld de glazen ampullen met vloeistof gemakkelijker te kunnen openen. Ik kreeg er al snel handigheid in -gelukkig leer ik snel- en ik ontwikkelde ter plekke nieuw zelfvertrouwen. Met een nieuwe voorraad -grotere- spuiten en mijn toilettas-met-verwensetje ging ik weer terug naar kantoor.

Maar niet voor lang, want om 17.00h moest ik weer bij de acupuncturiste zijn. Niet mijn eigen acupuncturiste -Martine- deze keer, maar haar collega. Martine had haar wel instructies gemaild over de aanpak en de chinees-uitziende-acupuncturiste -ik weet haar naam niet meer- nam die met mij door. Ik vertelde dat ik veel, heel veel last had van een gemene hoofdpijn en die zou ze me helpen bestrijden. Dat is fijn! En daarnaast zou ze ondersteuning geven voor de IVF-ICI en het stimuleren. Dat er maar vele eitjes mogen groeien! De prikken waren wel heel gemeen deze keer, ik voelde de energiebanen heel goed. Gelukkig trekt dat al snel na de prik weer weg, dus ik hoefde niet echt pijn te lijden. Verder gaf ze ook nog een fijne hoofdmassage en nek/schoudermassage. Mijn hoofdpijn was helemaal verdwenen.

Ik kreeg van haar de opdracht om het heel rustig aan te doen. Ik moest "minder in mijn hoofd zijn" en "meer in mijn buik". Ik moest proberen om mijn energie vooral te richten op de eitjes en niet op mijn hoofdpijn, en ze heeft me voorgedaan hoe ik dat moest doen. Letten op mijn ademhaling -vanuit de buik- en rustig bewegen, niet teveel nadenken en veel rusten. Kortom: ik moest heel goed voor mezelf zorgen! Met die belofte ging ik weer naar buiten, bijna fluitend, want ik voelde me heel goed!

Maar niet voor lang... Het hoofdpijn-vrij-zijn duurde maar een kwartier, dankzij mijn werk. Tijdens de behandeling had ik een voicemail van een van mijn medewerkers -mijn vervanger in deze voor mij heel drukke periode met alles tegelijk- over een nieuw ontdekt cijfermatig drama. Iemand op de afdeling begreep duidelijk een methodiek niet en had daardoor een fout gemaakt ten bedrage van ettelijke tonnen euro's, waardoor een aantal mensen -waaronder ik- beslist niet blij zouden zijn. En terwijl we aan de telefoon waren kon ik -bijna thuis- weer omkeren naar mijn werk. Daar moesten duidelijk wat knopen worden doorgehakt en oplossingen gezocht. Het had geen zin om boos te worden, hoe kun je boos zijn op iemand die iets niet begrijpt maar wel van heel goede wil is? Ik was boos op mezelf, dat ik het niet eerder had ontdekt. Vrijdagavond was letterlijk vijf-voor-twaalf, want de boeken worden dit weekend gesloten en maandag kunnen de resultaten niet meer worden aangepast. En natuurlijk waren de collega's aan wie we heel noodzakelijke vragen moesten stellen niet meer bereikbaar op vrijdagavond....Het probleem bleek dan ook taai, en is nog steeds niet opgelost, maar we hebben een plan A en een plan B bedacht, wat deels nog vrijdag en deels maandag ten uitvoer werd/wordt gebracht. Manager zijn betekent delegeren, maar ook verantwoordelijkheid nemen wanneer dat fout gaat!

Met het advies van de acupuncturiste in mijn hoofd dwong ik mezelf om rustig te blijven en zo de weer-opkomende-hoofdpijn terug te dringen in zijn hok. Dat lukte deels, het bleef draaglijk. Om kwart voor 8 stapte ik in de auto naar huis en ik was precies op tijd thuis om te spuiten. En dat ging door de laatste junkie-instructies een heel stuk beter! Uitgeput dook ik daarna op de bank. De medicijnen eisen nu ook z'n tol in mijn energieniveau.

Behalve boodschappen doen -blèh- is de zaterdag voorbij gegaan zonder nuttige dingen te hebben gedaan. De hoofdpijn bleef aanwezig, maar wel draaglijk, en de vermoeidheid komt steeds vroeger. En als ik al iets nuttigs wilde doen, werd ik gelijk gestraft met de hoofdpijn die dan een paar tandjes opschroeft. Dat leert je wel! Schuldgevoel versus hoofdpijn? De hoofdpijn wint! Na een avondje bankhangen en kijken naar leuke tv-series die we hadden opgenomen op de dvd-recorder, zoals Bones en Treshold, lagen we al om 22.00h in bed. Weliswaar met de TV aan, maar daar merkte ik al snel weinig meer van.

En eigenlijk moet ik vandaag heel nodig mijn studie oppakken en een tweetal verslagen schrijven, maar ik voorzie niet veel actie van mijn kant. Dit blog roept de hoofdpijn alweer op, dus ik ga zo direct gewoon weer nutteloos op de bank hangen en niets doen. Hoe moeilijk dat ook is.... Misschien nog wat scrapbooking en foto-werk, of anders gewoon weer naar de tv staren en af-en-toe indommelen. Luisteren naar mijn lichaam, dat zal ik doen!