De opleiding die ik volg bij het SIOO over verandermanagement zet je aan tot verandering van jezelf, door te leren van theorie, praktijk en reflectie. Daarom is de opleiding ook eigenlijk een zoektocht, je gaat start een onderzoeksproces van jezelf.
De leermanager van onze opleiding stuurde ons een gedicht om ons te inspireren voor deze zoektocht, en dat gedicht is voor mij heel treffend:
Het ene zoeken
is altijd het andere vinden.
Dus om iets te vinden,
moet je iets zoeken dat het niet is.
De vogel zoeken om de roos te vinden,
de liefde zoeken om ballingschap te vinden,
het niets zoeken om een mens te ontdekken,
naar achteren gaan om vooruit te komen.
De clou van de weg ligt
niet zozeer in zijn splitsingen,
zijn verdachte begin
of zijn twijfelachtige einde,
maar in de bijtende humor
van zijn tweerichtingsverkeer.
Men komt altijd aan,
maar altijd elders.
Alles gaat voorbij.
Maar de andere kant op.
Roberto Juarroz (Argentinië)
Vertaling: Mariolein Sabarte Belacortu
Toda pasa Pero a la inversa
Uit: Het gedicht is een bericht, 1996
zondag 14 oktober 2007
donderdag 11 oktober 2007
Acupunctuur helpt echt!
Ik voel me alweer een heel stuk beter vandaag! Gisteren was ik nog verdrietig, en heb ik zelfs bij het schrijven van de blog nog de nodige traantjes gelaten. Maar nu zit ik weer in de lift! Vanochtend was ik bij de acupuncturiste en de behandling doet met zo veel goed. Natuurlijk heb ik mijn verhaal verteld, en daar heeft zij op ingespeeld. Ze kan geen eitjes maken voor mij, maar als er onverhoopt toch nog een paar eitjes zijn kan ze in elk geval werken aan de conditie ervan. Ook heeft ze de buikgriep behandeld en ze heeft tabletjes meegegeven voor de diarree.
Feit is in elk geval dat ik me beter voel, dat ik veel meer energie heb, minder verdriet en dat ik weer lekkerder in mijn vel zit. Gelukkig maar! Heads up and full speed ahead. We gaan ervoor!
Feit is in elk geval dat ik me beter voel, dat ik veel meer energie heb, minder verdriet en dat ik weer lekkerder in mijn vel zit. Gelukkig maar! Heads up and full speed ahead. We gaan ervoor!
vrijdag 5 oktober 2007
Moeilijke tijd....... toe aan vakantie
Ik zit er al een paar dagen tegenaan te hikken, het bloggen wilde even niet lukken. Ik heb het even moeilijk, zit er een beetje doorheen, en dat komt door het gesprek in het ziekenhuis vorige week donderdag. Laat ik daar even mee beginnen...
Donderdag hadden we de evaluatie van onze eerste IVF/ICSI poging, wat uiteindelijk geen echte poging was omdat we niet tot een punctie zijn gekomen. Ik had maar één eitje ontwikkeld en dat is met een maximale dosis hormonen erg weinig. We hadden voor het evaluatiegesprek onze "lievelingsarts" geboekt, en dat was maar goed ook! Het spreekuur liep uit, dus we moesten lang wachten, maar hij neemt in elk geval de tijd. Ook voor ons, en dat is wel heel fijn.
Ik had een aantal vragen opgeschreven die hij uitgebreid beantwoordde, en gaandeweg kwam het gesprek op "wat nu?". Tijdens de vorige poging was me al duidelijk geworden dat de prognose niet zo goed was, maar ik had door de acupunctuur weer nieuwe hoop gekregen. Met de acupunctuur behandelen we de PCOS, mijn vruchtbaarheidsprobleem, en nog een aantal andere dingen die erop gericht zijn de eitjes beter te laten ontwikkelen. Nu vertelde de arts dat we het stadium van PCOS eigenlijk alweer voorbij zijn, alles duidt er nu op dat ik helemaal geen eitjes meer heb. In 2 jaar tijd ben ik waarschijnlijk door mijn voorraad eitjes heen. Dat heb ik weer......
Hij vertelde ook nog dat het wel heel uitzonderlijk is, en dat hij het nog nooit eerder heeft meegemaakt, maar dat toch echt alles erop wijst. Tja..... Zonder eitjes heeft IVF/ICSI geen zin, geen enkele vruchtbaarheidsbehandeling heeft dan nog zin. Zonder eitje is er simpel geen bevruchting mogelijk, en eitjes kun je niet ontwikkelen, met geen enkel medicijn. We worden namelijk als vrouw allemaal geboren met een voorraad eitjes en op=op. Toch wil hij nog graag één keer een behandeling opstarten. En deze keer starten we dan gelijk met een maximale dosis hormonen en gebruiken we bovendien andere medicijnen. In plaats van de puregon, een syntetisch hormoon, stappen we over op de menopur, een natuurlijk hormoon dat wordt gewonnen uit de urine van `moeders voor moeders`. Hij vertelde dat menopur altijd een beter resultaat geeft dan puregon, en heel misschien lukt het ons dan om meer dan 3 eitjes te ontwikkelen. Maar hij verwacht dat het moeilijk zal zijn, en het zullen er zeker niet veel meer zijn. En minder dan 3 betekent einde behandeling. Dan sluit het boek van IVF/ICSI. En dat was een harde klap in mijn gezicht, een heel harde klap......
Alweer een probleem erbij, mijn lichaam laat me alweer in de steek. In plaats van vooruitgang worden de vooruitzichten almaar slechter. Ik heb er veel verdriet van, het hakt er heel diep in.
Er is een flinke deuk geslagen in de hoop die ik nog had. Ik ben teleurgesteld in mijn lichaam. Op de een of andere manier ben ik steeds een bijzonder geval. "Mevrouw, het is heel zeldzaam, maar bij u hebben we geconstateerd dat.....". "Mevrouw, we maken het niet vaak mee, maar ......". Ik heb duidelijk een lichaam dat niet is samengesteld met eerste-klas materiaal. Mijn oren, mijn ogen, mijn benen, mijn luchtwegen en longen, mijn neus, mijn hormoonprobleem (PCOS) dat ook leidt tot overgewicht en kaal worden...... Ik wil niet klagen, er zijn mensen die het veel erger hebben dan ik, maar toch doet het zeer.
Het besef dat het misschien nooit gaat lukken een kindje te krijgen groeit. En dan? Er is meer in het leven dan kinderen krijgen en opvoeden, maar hoe vervang je dat dan? Een carrière, een mooier huis, meer vakanties, een grotere auto..... dat is allemaal materialisme. Dat is geen genetisch stukje van mij en van Peter samen. Ik heb er nog even geen antwoord op, ik heb even tijd nodig om dit te laten zakken. Om weer nieuwe hoop te vinden. We hebben met de arts afgesproken dat we 3 maanden pauze nemen, om ook de acupunctuur zijn maximale werk te laten doen.
Gelukkig heb ik morgenochtend weer acupunctuur, dan kan ik het gelijk even bespreken met haar. Vorige week was ik er ook en volgens haar zit er in elk geval vooruitgang in mijn energie-ontwikkeling. Dat is goed nieuws. Dat ik een flinke verkoudheid krijg weggewerkt zonder een infectie te ontwikkelen op de luchtwegen of op de longen is in elk geval een heel goed teken dacht ik zo!
Na de ziekenhuisafspraak vorige week donderdag werd ik prompt ziek op donderdagavond. Buikgriep. Vervelend! Een paar slechte nachten volgden, hoewel een warme kruik wel enig comfort bracht. Vooral 's ochtends en 's avonds had ik er veel last van in de vorm van hevige buikkrampen, misselijkheid, en veel tijd op het toilet doorbrengen door de diarree. Toch zijn we het weekend naar Drenthe afgereisd om onze lieve vrienden Marjan en Jan te helpen met de verhuis. Gezellig was het! Ondanks de buikgriep heb ik lol gehad, en we hebben goed kunnen helpen. Super toch? Het was fijn ook even de gedachten te kunnen verzetten, even aan iets anders denken, dat had ik wel nodig. Ook heb ik vrijdag en maandag gewoon gewerkt, ik had geen tijd om ziek thuis te blijven. Het is superdruk op het werk, middenin de kwartaalrapportage die niet echt soepel verloopt door alle personele perikelen en mensen die zich niet houden aan afspraken.
Maar goed, nu nog 2 dagen buffelen. Nog even heel druk zijn. Zoals het er nu uitziet ben ik maandag al vrij, en dinsdag vertrekken we al heel vroeg van Schiphol. Dat is een goed vooruitzicht. Vakantie kan ik goed gebruiken, even tijd voor mezelf, even afschakelen en alles een plekje geven.
Donderdag hadden we de evaluatie van onze eerste IVF/ICSI poging, wat uiteindelijk geen echte poging was omdat we niet tot een punctie zijn gekomen. Ik had maar één eitje ontwikkeld en dat is met een maximale dosis hormonen erg weinig. We hadden voor het evaluatiegesprek onze "lievelingsarts" geboekt, en dat was maar goed ook! Het spreekuur liep uit, dus we moesten lang wachten, maar hij neemt in elk geval de tijd. Ook voor ons, en dat is wel heel fijn.
Ik had een aantal vragen opgeschreven die hij uitgebreid beantwoordde, en gaandeweg kwam het gesprek op "wat nu?". Tijdens de vorige poging was me al duidelijk geworden dat de prognose niet zo goed was, maar ik had door de acupunctuur weer nieuwe hoop gekregen. Met de acupunctuur behandelen we de PCOS, mijn vruchtbaarheidsprobleem, en nog een aantal andere dingen die erop gericht zijn de eitjes beter te laten ontwikkelen. Nu vertelde de arts dat we het stadium van PCOS eigenlijk alweer voorbij zijn, alles duidt er nu op dat ik helemaal geen eitjes meer heb. In 2 jaar tijd ben ik waarschijnlijk door mijn voorraad eitjes heen. Dat heb ik weer......
Hij vertelde ook nog dat het wel heel uitzonderlijk is, en dat hij het nog nooit eerder heeft meegemaakt, maar dat toch echt alles erop wijst. Tja..... Zonder eitjes heeft IVF/ICSI geen zin, geen enkele vruchtbaarheidsbehandeling heeft dan nog zin. Zonder eitje is er simpel geen bevruchting mogelijk, en eitjes kun je niet ontwikkelen, met geen enkel medicijn. We worden namelijk als vrouw allemaal geboren met een voorraad eitjes en op=op. Toch wil hij nog graag één keer een behandeling opstarten. En deze keer starten we dan gelijk met een maximale dosis hormonen en gebruiken we bovendien andere medicijnen. In plaats van de puregon, een syntetisch hormoon, stappen we over op de menopur, een natuurlijk hormoon dat wordt gewonnen uit de urine van `moeders voor moeders`. Hij vertelde dat menopur altijd een beter resultaat geeft dan puregon, en heel misschien lukt het ons dan om meer dan 3 eitjes te ontwikkelen. Maar hij verwacht dat het moeilijk zal zijn, en het zullen er zeker niet veel meer zijn. En minder dan 3 betekent einde behandeling. Dan sluit het boek van IVF/ICSI. En dat was een harde klap in mijn gezicht, een heel harde klap......
Alweer een probleem erbij, mijn lichaam laat me alweer in de steek. In plaats van vooruitgang worden de vooruitzichten almaar slechter. Ik heb er veel verdriet van, het hakt er heel diep in.
Er is een flinke deuk geslagen in de hoop die ik nog had. Ik ben teleurgesteld in mijn lichaam. Op de een of andere manier ben ik steeds een bijzonder geval. "Mevrouw, het is heel zeldzaam, maar bij u hebben we geconstateerd dat.....". "Mevrouw, we maken het niet vaak mee, maar ......". Ik heb duidelijk een lichaam dat niet is samengesteld met eerste-klas materiaal. Mijn oren, mijn ogen, mijn benen, mijn luchtwegen en longen, mijn neus, mijn hormoonprobleem (PCOS) dat ook leidt tot overgewicht en kaal worden...... Ik wil niet klagen, er zijn mensen die het veel erger hebben dan ik, maar toch doet het zeer.
Het besef dat het misschien nooit gaat lukken een kindje te krijgen groeit. En dan? Er is meer in het leven dan kinderen krijgen en opvoeden, maar hoe vervang je dat dan? Een carrière, een mooier huis, meer vakanties, een grotere auto..... dat is allemaal materialisme. Dat is geen genetisch stukje van mij en van Peter samen. Ik heb er nog even geen antwoord op, ik heb even tijd nodig om dit te laten zakken. Om weer nieuwe hoop te vinden. We hebben met de arts afgesproken dat we 3 maanden pauze nemen, om ook de acupunctuur zijn maximale werk te laten doen.
Gelukkig heb ik morgenochtend weer acupunctuur, dan kan ik het gelijk even bespreken met haar. Vorige week was ik er ook en volgens haar zit er in elk geval vooruitgang in mijn energie-ontwikkeling. Dat is goed nieuws. Dat ik een flinke verkoudheid krijg weggewerkt zonder een infectie te ontwikkelen op de luchtwegen of op de longen is in elk geval een heel goed teken dacht ik zo!
Na de ziekenhuisafspraak vorige week donderdag werd ik prompt ziek op donderdagavond. Buikgriep. Vervelend! Een paar slechte nachten volgden, hoewel een warme kruik wel enig comfort bracht. Vooral 's ochtends en 's avonds had ik er veel last van in de vorm van hevige buikkrampen, misselijkheid, en veel tijd op het toilet doorbrengen door de diarree. Toch zijn we het weekend naar Drenthe afgereisd om onze lieve vrienden Marjan en Jan te helpen met de verhuis. Gezellig was het! Ondanks de buikgriep heb ik lol gehad, en we hebben goed kunnen helpen. Super toch? Het was fijn ook even de gedachten te kunnen verzetten, even aan iets anders denken, dat had ik wel nodig. Ook heb ik vrijdag en maandag gewoon gewerkt, ik had geen tijd om ziek thuis te blijven. Het is superdruk op het werk, middenin de kwartaalrapportage die niet echt soepel verloopt door alle personele perikelen en mensen die zich niet houden aan afspraken.
Maar goed, nu nog 2 dagen buffelen. Nog even heel druk zijn. Zoals het er nu uitziet ben ik maandag al vrij, en dinsdag vertrekken we al heel vroeg van Schiphol. Dat is een goed vooruitzicht. Vakantie kan ik goed gebruiken, even tijd voor mezelf, even afschakelen en alles een plekje geven.
Abonneren op:
Posts (Atom)