Met alle perikelen rond de WIA keuring en de uitslag daarvan, heb ik jullie helemaal niet meer bijgepraat over Peter's onderzoeken. Niet dat er veel nieuws is trouwens, maar hopelijk komt daar snel verandering in. In oktober heeft Peter een hele reeks foto's laten maken in het ziekenhuis, en de uitslag daarvan was niet eenduidig. Er waren aanwijzingen rond de heupen dat er mogelijk sprake zou kunnen zijn van Bechterew, maar andere plekken wezen daar helemaal niet op. Wel was duidelijk te zien dat er iets niet goed was, maar ze durfden er geen naam op te plakken. Conclusie: een bezoekje aan de specialist, de reumatoloog. Dat zei ik toch al? Waarom luisteren ze nu niet meteen naar mij? Een afspraak maken was echter niet eenvoudig, eerst moest er een uitgebreid vragenformulier worden ingevuld en geretourneerd. Dat hebben we uiteraard snel gedaan, en ik had er een heel pleidooi per brief aan toegevoegd in de hoop dat we snel terecht zouden kunnen. Geen idee of dat gewerkt heeft eigenlijk, want ik heb geen flauw benul van de normale wachttijden, maar begin november kregen we bericht dat Peter maandag a.s. terecht kan.
Natuurlijk krijgen we dan niet gelijk duidelijkheid maandag, er zullen vast meer onderzoeken moeten worden gedaan, en misschien zelfs wel een scan of iets dergelijks. Maar hopelijk komt er nu wel meer schot in zijn dossier, zodat we snel iets kunnen veranderen aan Peter's situatie. Want dat het niet goed gaat is toch echt wel duidelijk. De lieverd heeft geen energie meer over, en hij loopt dagelijks krom van de pijn. Het enige verzetje dat hij heeft is zijn voetbalclub. Niet dat hij zelf voetbalt, dat kan hij echt niet meer, maar hij is tegenwoordig voetbaltrainer van de allerjongsten. Zo schattig! En hij vind het ontzettend leuk om te doen. Hij is er elke woensdagmiddag 2 uurtjes zoet mee, maar daarna is hij ook helemaal afgemeld en ploft hij meestal doodop neer op de bank met pijnstillers voor een broodnodig dutje. Woensdag is zijn vrije dag, en die gebruikt hij altijd om 's ochtends uit te slapen om weer wat energie op te bouwen, maar na de training 's middags is die weer helemaal op. Hij leeft als een oude man, dat kan echt niet veel langer duren. Ik hoop dan ook dat er snel verandering in komt!
Wat samenhangt met dit verhaal over Peter, maar ook met het hele WIA gebeuren en de consequenties die dat heeft voor ons, is een ander heel belangrijk besluit dat we in de afgelopen weken hebben genomen: we gaan voorlopig even stoppen met pleegzorg, althans met de wachtlijst dan. Het zat er wellicht al een beetje aan te komen, maar met deze nieuwste ontwikkelingen lijkt het ons beter om even een pas op te plaats te maken en ons eigen leven voorrang te geven. Peter had steeds meer bedenkingen tegen een kleintje in huis dat nog veel fysieke verzorging nodig heeft, omdat steeds duidelijker wordt dat hij dat helemaal niet aankan met zijn lichamelijke gesteldheid. Daarnaast vind ik het voor mezelf belangrijk om mijn werkende leven weer op de rit te krijgen en tijd te kunnen investeren in het netwerken en eventueel een opleiding. Bovendien zullen we ook financieel de nodige aderlatingen moeten doen waar we onszelf echt even op moeten instellen. Een pleegkindje heeft veel aandacht nodig, en die willen we ook zonder aarzeling kunnen geven, vooral in het begin.
Een definitieve afmelding is het nog niet, we zien wel hoe het loopt. We kunnen onszelf heel goed voorstellen dat we over een tijdje toch weer verder gaan ermee, maar dan misschien wel kiezen voor een ouder kind, van boven de 10 jaar. Vorig jaar waren we daar nogal huiverig voor omdat we geen ervaring hebben als ouder, maar nu voelt het eigenlijk steeds beter. Een ouder kind heeft geen fysieke zorg meer nodig, dat zal voor Peter een stuk gemakkelijker zijn, hoewel je de psychologische zorg natuurlijk zeker niet moet onderschatten. Maar op de een of andere manier voelen we ons daar nu beter tegen opgewassen dan vorig jaar. Een ander voordeel van oudere kinderen is de communicatie voor mij. Met heel jonge kinderen kan ik nu eenmaal minder goed communiceren, met oudere kinderen is dat een heel stuk gemakkelijker. Ach, we zullen zien hoe het loopt!
Voor nu eerst maar even een nieuw begin maken, de rest volgt vanzelf wel weer.
donderdag 24 november 2011
dinsdag 15 november 2011
Als een ander het kan, kan ik het ook!
De tijd vliegt voorbij, er is weer veel gebeurd de afgelopen weken. Dat ik mijn neus hier niet heb laten zien heeft te maken met een dipje. Nou ja, dat verkleinwoord kan eigenlijk wel achterwege blijven, je kunt wel spreken van een grote dip. En wat gebeurt er als ik in een dip zit? Juist ja, dan duik ik even onder. Ik trek me terug in mezelf, en aan schrijven moet ik dan even niet denken. Hoewel het juist dan ook een goede therapie kan zijn, maar ik had er gewoon de energie niet voor.
De procedure bij het UWV is nu volledig afgerond. Ik heb de rapportage ontvangen van het arbeidsdeskundig onderzoek, het gesprek dat ik had op 10 oktober, en ook de zogenaamde formele beschikking heb ik nu gekregen. Ik begrijp daaruit dat ik voor 78,2% arbeidsongeschikt wordt verklaard. Dit percentage vind ik wel een beetje zuur, omdat het net onder de 80% zit. En dat heeft grote consequenties. Niet in eerste instantie voor de uitkering van het UWV zelf, maar wel voor de aanvulling van de uitkering uit de WIA-hiaat- en excedent-verzekering. Na het ontvangen van de rapportage had ik een telefonisch gesprek met een tussenpersoon die deze verzekering voor mijn werkgever beheert, en die heeft de consequenties van deze beslissing aan mij uitgelegd. En die zijn niet misselijk!
Vanaf mijn ontslag en de eerste Wia uitkering zal mijn inkomen zakken naar ongeveer 55% van mijn oude salaris. En dat terwijl de kosten alleen maar stijgen, want ik moet me immers nog wel verplaatsen en heb geen leaseauto meer, die kosten voor openbaar vervoer komen vanaf dat moment voor eigen rekening. Net als de kosten voor telefoon. En dan niet te vergeten dat het huis ook nog duurder wordt, want de belastingteruggave van de betaalde hypotheekrente gaat fors naar beneden. We moeten dus behoorlijk de broekriem gaan aanhalen, een forse bezuiniging is noodzakelijk om het hoofd boven water te kunnen blijven houden.
Zodra ik in staat ben om zelf inkomen te verdienen zal het misschien iets beter worden, maar dan moet ik niet teveel gaan verdienen want dan moet ik de uitkering helemaal inleveren, en dan stopt ook de aanvullende uitkering vanuit de verzekering. Als ik erin slaag om 10% tot 20% van mijn inkomen nog zelf te verdienen, mag ik daarvan een groot gedeelte zelf houden. Maar ja, dan moet je wel iets vinden dat past bij de mogelijkheden natuurlijk. En koekjes inpakken is nu niet echt mijn droombaan.
Zou ik echter wel 80% arbeidsongeschikt zijn verklaard, dan zou mijn aanvullende verzekering veel meer bijdragen, en zou mijn inkomen slechts terugzakken tot ongeveer 70-75%, dat scheelt dus bijna 20%. Best zuur dus, zeker nu een nieuwe baan nog niet in het verschiet zit, dat wordt een flinke uitdaging. Ik ben er wel van geschrokken. Dat ik de helft van inkomen ga missen had ik nooit verwacht. Ik ging er zelf namelijk vanuit dat ik met de aanvullende verzekering nog altijd zo'n 70% van mijn inkomen zou krijgen, dat scheelt wel een slok op een borrel. Mijn grootste zorg was altijd dat ik maar boven die 35% zou uitkomen, daar zit ik nu evenwel ruim boven, maar daarmee is mijn inkomen dus nog niet zeker gesteld blijkt nu.
We moeten ons uitgavenpatroon dus fors bijstellen. Alle niet noodzakelijke uitgaven zijn inmiddels gestopt, abonnementen opgezegd, loterijen verminderd en ook de hulp in de huishouding hebben we met onmiddellijke ingang opgezegd. Op de vaste lasten is niet zoveel te halen, dus we zullen het vooral van alle andere uitgaven moeten hebben. Boeken, verzorgingsproducten, kleding, boodschappen. Ach, het is een aanpassing, maar als anderen met veel minder kunnen rondkomen, waarom zouden wij dat dan niet kunnen? En daar slaat de titel van dit blog dus op.
Het is jarenlang een van mijn lijfspreuken geweest, die uitspraak uit de titel, eigenlijk is mijn hele carrièreladder hierop gestoeld. Ik liet me nooit uit het veld slaan door iets dat ik niet wist, niet kende, of niet kon. Er is altijd iemand die het wel weet, en daarvan kan ik het leren. Wat een ander kan, kan ik ook. Maar nu gaat het niet meer over carriére maken, nu moeten we een stap terug doen, een behoorlijk stap welteverstaan. En eigenlijk geldt daarvoor precies hetzelfde. Wij zijn niet de enigen, met ons zijn er velen die de eindjes aan elkaar moeten knopen. Als zij het kunnen, kunnen wij dat toch ook? En zo maak ik er maar een sport van om te gaan leren zo zuinig mogelijk te leven en toch nog te proberen geld over te houden voor leuke dingen. Want dat we een flinke stap terug moeten doen is nu wel echt duidelijk.
Ongeveer tegelijk met de gesprekken bij het UWV over de WIA, zag ik een leuke vacature bij mijn huidige werkgever. Een heel stuk beneden mijn oude niveau, maar inhoudelijk wel erg leuk en naar mijn verwachting ook passend bij mijn mogelijkheden. Wel op een ander vakgebied, maar inhoudelijk werd er veel expertise gevraagd op het gebied van leiderschapsontwikkeling en verandermanagement, laten dat nu gebieden zijn waarop ik veel ervaring heb. Ik heb dus gesolliciteerd, maar tot mijn verbazing werd ik afgewezen. Omdat ik niet de juiste opleiding en achtergrond heb, en omdat ik communicatief beperkt ben in groepen. En daarover was ik misschien nog wel het meest teleurgesteld, de afwijzing kwam heel hard aan bij mij. Ik zag mogelijkheden om de functie passend te maken, samen met 7 andere collega's op die afdeling, maar ik ondervond weinig bereidheid om dat te onderzoeken.
Mijn zelfvertrouwen liep een flinke deuk op, want als mijn eigen werkgever al niet bereid is om mij een kans te geven, wie anders gaat dat dan doen? Bij mijn werkgever kennen ze me als geen ander, kennen ze ook mijn kwaliteiten en weten ze wat ik waard ben. Toen ik vorig jaar mijn functie moest neerleggen, uit eigen beweging overigens, waren de complimenten niet van de lucht. Ik werd eronder bedolven en uit veel hoeken kreeg ik de opmerking dat iedereen hoopte dat ik toch nog kon blijven werken voor mijn werkgever, omdat ik zo waardevol was. "Was" ja, want nu puntje bij paaltje komt wordt daarvan dus niets waargemaakt. Bij vertrek wordt je bewierrookt, maar daarna word je blijkbaar al snel een lastpost waarvan men liever afscheid neemt. En zo geschiedde dus. Momenteel zit ik midden in de onderhandeling om mijn dienstverband te beëindigen. Ik heb weinig keus daarin, want als ze een vergunning aanvragen bij het UWV krijgen ze die ook wel. Ik zou misschien wel dwars voor de deur kunnen gaan liggen, maar wat schiet ik daarmee op? Alleen een slechte relatie, ik word er zelf beslist niet gelukkiger van als ze me toch niet willen houden. Ik slik dus maar, en probeer intussen nog wel met een mooie regeling te mogen vertrekken, zodat ik nog wat geld krijg om te investeren in een toekomstige opleiding.
Maar gemakkelijk is het niet. Ik voelde me waardeloos. Alsof mijn kwaliteiten niets meer waard zijn. Ik mag dan nog wel een heel stel kwaliteiten hebben, wat is het waard als niemand die wil gebruiken? Wie zit er nog te wachten op een uitgerangeerde manager die een boel beperkingen meebrengt? De tranen zaten hoog de afgelopen weken, de emoties zaten diep, en mijn zelfvertrouwen verdween als sneeuw voor de zon.
Maar gelukkig klim ik nu weer uit het dal, ik voel de energie weer terugkomen en het zelfvertrouwen groeit met kleine beetjes. Vandaag heb ik mogen ervaren dat er nog steeds mensen zijn die wel zitten te wachten op mijn kwaliteiten, en dat geeft een goed gevoel. Zoals de directeur van de NVVS, de Nederlandse Vereniging van Slechthorenden. Met hem heb ik afgesproken om als een soort adviseur aan de slag te gaan om hem te ondersteunen bij strategische onderwerpen, en daarnaast ga ik ook nog vrijwilligerswerk doen in de vereniging in een commissie. Dat geeft mij een kans om mijn kwaliteiten te mogen blijven inzetten, ik zou niet willen dat ze verstoffen in mijn werkloze periode, en tevens is het goed voor mijn netwerk. Wie weet wat er nog voor mogelijkheden en kansen liggen in de toekomst? In ruil voor mijn diensten heb ik gevraagd om met mij mee te denken hoe ik als ervaringsdeskundige wellicht mijn brood zou kunnen verdienen bij de doelgroep slechthorenden, en daar werd enthousiast op gereageerd. Wie weet wat eruit komt, je moet je kansen namelijk zelf creëren, toch?
Heb ik de afgelopen weken met mijn ziel onder de arm gelopen, nu ga ik weer volop aan de slag. Nieuwe kansen creëren! Ik ga weer netwerkafspraken maken, de gevoerde gesprekken evalueren met mijn consulent bij Van Ede en ik ga weer een korte cursus doen bij Van Ede. Dat gaat me helpen om mijn zelfvertrouwen weer op te krikken naar het oude niveau. En intussen hoop ik dat ik succesvol kan onderhandelen met mijn werkgever over een kleine vertrekpremie om te investeren in een opleiding. Duimen jullie dat dit gaat lukken?
De procedure bij het UWV is nu volledig afgerond. Ik heb de rapportage ontvangen van het arbeidsdeskundig onderzoek, het gesprek dat ik had op 10 oktober, en ook de zogenaamde formele beschikking heb ik nu gekregen. Ik begrijp daaruit dat ik voor 78,2% arbeidsongeschikt wordt verklaard. Dit percentage vind ik wel een beetje zuur, omdat het net onder de 80% zit. En dat heeft grote consequenties. Niet in eerste instantie voor de uitkering van het UWV zelf, maar wel voor de aanvulling van de uitkering uit de WIA-hiaat- en excedent-verzekering. Na het ontvangen van de rapportage had ik een telefonisch gesprek met een tussenpersoon die deze verzekering voor mijn werkgever beheert, en die heeft de consequenties van deze beslissing aan mij uitgelegd. En die zijn niet misselijk!
Vanaf mijn ontslag en de eerste Wia uitkering zal mijn inkomen zakken naar ongeveer 55% van mijn oude salaris. En dat terwijl de kosten alleen maar stijgen, want ik moet me immers nog wel verplaatsen en heb geen leaseauto meer, die kosten voor openbaar vervoer komen vanaf dat moment voor eigen rekening. Net als de kosten voor telefoon. En dan niet te vergeten dat het huis ook nog duurder wordt, want de belastingteruggave van de betaalde hypotheekrente gaat fors naar beneden. We moeten dus behoorlijk de broekriem gaan aanhalen, een forse bezuiniging is noodzakelijk om het hoofd boven water te kunnen blijven houden.
Zodra ik in staat ben om zelf inkomen te verdienen zal het misschien iets beter worden, maar dan moet ik niet teveel gaan verdienen want dan moet ik de uitkering helemaal inleveren, en dan stopt ook de aanvullende uitkering vanuit de verzekering. Als ik erin slaag om 10% tot 20% van mijn inkomen nog zelf te verdienen, mag ik daarvan een groot gedeelte zelf houden. Maar ja, dan moet je wel iets vinden dat past bij de mogelijkheden natuurlijk. En koekjes inpakken is nu niet echt mijn droombaan.
Zou ik echter wel 80% arbeidsongeschikt zijn verklaard, dan zou mijn aanvullende verzekering veel meer bijdragen, en zou mijn inkomen slechts terugzakken tot ongeveer 70-75%, dat scheelt dus bijna 20%. Best zuur dus, zeker nu een nieuwe baan nog niet in het verschiet zit, dat wordt een flinke uitdaging. Ik ben er wel van geschrokken. Dat ik de helft van inkomen ga missen had ik nooit verwacht. Ik ging er zelf namelijk vanuit dat ik met de aanvullende verzekering nog altijd zo'n 70% van mijn inkomen zou krijgen, dat scheelt wel een slok op een borrel. Mijn grootste zorg was altijd dat ik maar boven die 35% zou uitkomen, daar zit ik nu evenwel ruim boven, maar daarmee is mijn inkomen dus nog niet zeker gesteld blijkt nu.
We moeten ons uitgavenpatroon dus fors bijstellen. Alle niet noodzakelijke uitgaven zijn inmiddels gestopt, abonnementen opgezegd, loterijen verminderd en ook de hulp in de huishouding hebben we met onmiddellijke ingang opgezegd. Op de vaste lasten is niet zoveel te halen, dus we zullen het vooral van alle andere uitgaven moeten hebben. Boeken, verzorgingsproducten, kleding, boodschappen. Ach, het is een aanpassing, maar als anderen met veel minder kunnen rondkomen, waarom zouden wij dat dan niet kunnen? En daar slaat de titel van dit blog dus op.
Het is jarenlang een van mijn lijfspreuken geweest, die uitspraak uit de titel, eigenlijk is mijn hele carrièreladder hierop gestoeld. Ik liet me nooit uit het veld slaan door iets dat ik niet wist, niet kende, of niet kon. Er is altijd iemand die het wel weet, en daarvan kan ik het leren. Wat een ander kan, kan ik ook. Maar nu gaat het niet meer over carriére maken, nu moeten we een stap terug doen, een behoorlijk stap welteverstaan. En eigenlijk geldt daarvoor precies hetzelfde. Wij zijn niet de enigen, met ons zijn er velen die de eindjes aan elkaar moeten knopen. Als zij het kunnen, kunnen wij dat toch ook? En zo maak ik er maar een sport van om te gaan leren zo zuinig mogelijk te leven en toch nog te proberen geld over te houden voor leuke dingen. Want dat we een flinke stap terug moeten doen is nu wel echt duidelijk.
Ongeveer tegelijk met de gesprekken bij het UWV over de WIA, zag ik een leuke vacature bij mijn huidige werkgever. Een heel stuk beneden mijn oude niveau, maar inhoudelijk wel erg leuk en naar mijn verwachting ook passend bij mijn mogelijkheden. Wel op een ander vakgebied, maar inhoudelijk werd er veel expertise gevraagd op het gebied van leiderschapsontwikkeling en verandermanagement, laten dat nu gebieden zijn waarop ik veel ervaring heb. Ik heb dus gesolliciteerd, maar tot mijn verbazing werd ik afgewezen. Omdat ik niet de juiste opleiding en achtergrond heb, en omdat ik communicatief beperkt ben in groepen. En daarover was ik misschien nog wel het meest teleurgesteld, de afwijzing kwam heel hard aan bij mij. Ik zag mogelijkheden om de functie passend te maken, samen met 7 andere collega's op die afdeling, maar ik ondervond weinig bereidheid om dat te onderzoeken.
Mijn zelfvertrouwen liep een flinke deuk op, want als mijn eigen werkgever al niet bereid is om mij een kans te geven, wie anders gaat dat dan doen? Bij mijn werkgever kennen ze me als geen ander, kennen ze ook mijn kwaliteiten en weten ze wat ik waard ben. Toen ik vorig jaar mijn functie moest neerleggen, uit eigen beweging overigens, waren de complimenten niet van de lucht. Ik werd eronder bedolven en uit veel hoeken kreeg ik de opmerking dat iedereen hoopte dat ik toch nog kon blijven werken voor mijn werkgever, omdat ik zo waardevol was. "Was" ja, want nu puntje bij paaltje komt wordt daarvan dus niets waargemaakt. Bij vertrek wordt je bewierrookt, maar daarna word je blijkbaar al snel een lastpost waarvan men liever afscheid neemt. En zo geschiedde dus. Momenteel zit ik midden in de onderhandeling om mijn dienstverband te beëindigen. Ik heb weinig keus daarin, want als ze een vergunning aanvragen bij het UWV krijgen ze die ook wel. Ik zou misschien wel dwars voor de deur kunnen gaan liggen, maar wat schiet ik daarmee op? Alleen een slechte relatie, ik word er zelf beslist niet gelukkiger van als ze me toch niet willen houden. Ik slik dus maar, en probeer intussen nog wel met een mooie regeling te mogen vertrekken, zodat ik nog wat geld krijg om te investeren in een toekomstige opleiding.
Maar gemakkelijk is het niet. Ik voelde me waardeloos. Alsof mijn kwaliteiten niets meer waard zijn. Ik mag dan nog wel een heel stel kwaliteiten hebben, wat is het waard als niemand die wil gebruiken? Wie zit er nog te wachten op een uitgerangeerde manager die een boel beperkingen meebrengt? De tranen zaten hoog de afgelopen weken, de emoties zaten diep, en mijn zelfvertrouwen verdween als sneeuw voor de zon.
Maar gelukkig klim ik nu weer uit het dal, ik voel de energie weer terugkomen en het zelfvertrouwen groeit met kleine beetjes. Vandaag heb ik mogen ervaren dat er nog steeds mensen zijn die wel zitten te wachten op mijn kwaliteiten, en dat geeft een goed gevoel. Zoals de directeur van de NVVS, de Nederlandse Vereniging van Slechthorenden. Met hem heb ik afgesproken om als een soort adviseur aan de slag te gaan om hem te ondersteunen bij strategische onderwerpen, en daarnaast ga ik ook nog vrijwilligerswerk doen in de vereniging in een commissie. Dat geeft mij een kans om mijn kwaliteiten te mogen blijven inzetten, ik zou niet willen dat ze verstoffen in mijn werkloze periode, en tevens is het goed voor mijn netwerk. Wie weet wat er nog voor mogelijkheden en kansen liggen in de toekomst? In ruil voor mijn diensten heb ik gevraagd om met mij mee te denken hoe ik als ervaringsdeskundige wellicht mijn brood zou kunnen verdienen bij de doelgroep slechthorenden, en daar werd enthousiast op gereageerd. Wie weet wat eruit komt, je moet je kansen namelijk zelf creëren, toch?
Heb ik de afgelopen weken met mijn ziel onder de arm gelopen, nu ga ik weer volop aan de slag. Nieuwe kansen creëren! Ik ga weer netwerkafspraken maken, de gevoerde gesprekken evalueren met mijn consulent bij Van Ede en ik ga weer een korte cursus doen bij Van Ede. Dat gaat me helpen om mijn zelfvertrouwen weer op te krikken naar het oude niveau. En intussen hoop ik dat ik succesvol kan onderhandelen met mijn werkgever over een kleine vertrekpremie om te investeren in een opleiding. Duimen jullie dat dit gaat lukken?
Abonneren op:
Posts (Atom)