Een goed gesprek

Na een goede nachtrust togen Peter en ik samen naar het CVV op vrijdagochtend, voor een nieuwe echo. Lang wachten was ook deze keer niet aan de orde, we werden al snel door Dr. Tonch binnengeroepen. De echo was weer enorm pijnlijk, maar duurde niet zo lang. Dr. Tonch had de situatie al snel gezien: het was echt maar één eitje, en die was inmiddels al rijp, zo'n 19-20mm was hij groot.

De verwachting werd waarheid, er zou definitief geen punctie komen. Omdat het eitje rijp was adviseerde hij ons om de pregnyl nog dezelfde avond te spuiten zodat het eitje kan springen, en ook dezelfde avond nog gemeenschap te hebben. Hoewel de kans nog steeds heel erg klein is, het zaad van Peter is immers van heel slechte kwaliteit, is de kans op zwangerschap toch groter dan nul en het zou zonde zijn om die te laten lopen. Dezelfde afloop als de eerste keer dus.

Verdere behandeling met ICSI is dan ook niet mogelijk in het AMC en Dr. Tonch sprak uit dat we snel een gesprek moesten hebben over andere opties. Daarover hadden we al nagedacht en ik vertelde dan ook dat eiceldonatie geen optie is, dus daarin hoeven we geen energie te steken, maar wij willen wel graag voor embryodonatie in aanmerking komen. Daar keek hij van op, hij was verrast en vertelde dat hij dat antwoord niet had verwacht. Embryodonatie is nog niet zo lang een wettelijke mogelijkheid en in het AMC is er nooit eerder om gevraagd. Alle IVF klinieken in Nederland hebben volgens hem 4 tot 5 keer per jaar overleg en daar is het ook nog nooit aan de orde geweest. Kortom: een nieuwe uitdaging voor het AMC en Dr. Tonch in het bijzonder.

Verder vroegen we hem hoe hij tegenover een second opinion stond, eventueel in België. En daar keek hij weer niet van op. Volgens Dr. Tonch zijn voor een second opinion 2 redenen te bedenken. De eerste reden is een medische: is de gestelde diagnose juist? Hij verwacht dat zijn diagnose klopt, maar het kan geen kwaad dat te laten bevestigen. En dat vind ik een heel positieve instelling, hij voelt zich in elk geval niet bedreigd. De tweede reden is een persoonlijke: het gevoel hebben dat je er alles aan hebt gedaan, zodat je over 10 jaar niet terugkijkt en tegen jezelf zegt "had ik maar...". Deze diagnose bepaalt immers voor een groot deel de rest van ons leven. En om rust te krijgen met de diagnose is het volgens hem heel goed om een second opinion te vragen. "En doe dat dan juist in België!" Dat antwoord verraste mij dan weer... De verklaring is dat volgens hem het beleid in België liberaler is, en dat er meer wordt geëxperimenteerd. Als ik dus kans heb op andere antwoorden en mogelijkheden, is dat eerder in België dan in Nederland. Volgens hem zijn de werkwijzen in Nederland in elke kliniek op hoofdlijnen aan elkaar gelijk.

We spraken af dat wij naar België gaan voor een second opinion, en die tijd gebruikt Dr. Tonch om de materie en vraagstukken rond embryodonatie te onderzoeken en te overleggen met collega's in den lande. Na de second opinion komen we bij hem terug voor een gesprek, een heel goed gesprek! Ik vind het erg fijn dat ik nu met zijn ondersteuning naar België kan gaan en dat ik dit niet achter zijn rug om hoef te doen. Dat voelt een heel stuk beter!

Begrijpen jullie nu waarom ik hem zo'n superdokter vind? Hij beschikt over veel inlevingsvermogen, empathie en begrip en hij begrijpt me met 2 woorden. Hij vertelt altijd heel eerlijk de waarheid, maar hij doet dat op een heel menselijke en begripvolle manier. Hij heeft altijd tijd, geeft je nooit het gevoel dat het spreekuur uitloopt. Hij is altijd vrolijk. En hij luistert altijd heel goed. Verdriet mag er zijn, en met een kleine aanraking geeft hij dan aan dat hij je begrijpt.

Aan het einde van het spreekuur wilde ik mijn gevoel dan ook met hem delen.
"Voordat we gaan wil ik u nog één ding zeggen", zei ik.
"Oh ja, wat is dat dan?"
"Ik ben erg blij met u, ik vind u zo'n fijne dokter!" zei ik weer.

Hij was opnieuw verrast, en ging er helemaal voor zitten. Hij wilde het naadje van de kous weten. "Hoezo dan?" en "Is dat bij de andere dokters anders?". Peter en ik deelden onze ervaringen en gaven voorbeelden, ik noemde hem zelfs Dr. Feelgood. Hij waardeerde onze feedback en met een warme handdruk, en een minder leuke boodschap, gingen we toch met een goed gevoel naar buiten. Het verdriet is er niet minder om, maar deze behandeling maakt het gek genoeg wel draaglijker.

Peter en ik reden samen naar huis, daar ging ik weer achter het stuur zitten en reed naar de Veluwe voor de laatste dag van de opleiding. Om half 11 was ik weer van de partij en gelukkig had ik niet veel gemist. De groep ging juist beginnen aan het bespreken van de uitkomsten van de verandermonitor. In de opleiding hebben we allemaal de kans gekregen om dit onderzoek uit te voeren op ons eigen veranderproject in de organisatie, en de uitkomsten ervan zou ons uiteraard helpen in ons leerproces, maar ook in de voortgang van het project. De methode maakt zichtbaar waar de sterke- en zwakke punten in het veranderproces zitten, door een aantal mensen een digitale vragenlijst te laten invullen. De methode is ontwikkeld door Dr. Kilian Bennebroek Gravenhorst van PlusPulse , een gedreven en inspirerend docent.

En de uitslag was erg positief! Ik zag er enorm tegenop, omdat ik slechte resultaten verwachtte. Ik had de vragenlijst zelf ook ingevuld, en ik werd daarbij geconfronteerd met een aantal vragen die me het gevoel gaven "dat ik maar gewoon wat deed" en veel te weinig structuur in het veranderproject had gebracht. Ik verwachtte daarom negatieve scores, maar die bleven uit. In plaats daarvan blijkt dat de betrokkenen behoorlijk tevreden zijn met het project, dat ik veel steun krijg en dat iedereen er een positieve ontwikkeling uit verwacht. Het was eigenlijk te mooi om waar te zijn! En daarvan kreeg ik weer een heleboel energie, ik popel om maandag met het project verder te gaan.

Tijdens de lunch op vrijdag werd er weer druk geïnformeerd naar mijn ziekenhuisbezoek en aan tafel ontstond een gesprek over mogelijke opties, zoals de embryodonatie. Eén van mijn medestudenten wees me erop dat embryodonatie volgens hem eind vorig jaar een onderwerp was bij Netwerk of bij Nova. Dat triggerde me natuurlijk en bij thuiskomst vrijdagavond ging ik gelijk op zoek. Via google vond het terug (waar zouden we zijn zonder internet...) en het bleek een uizending te zijn van Netwerk op 13 november jl. Gelukkig hebben we zoiets als "uitzending gemist" en ik kon het programma alsnog hier bekijken. Interessant! En natuurlijk heb ik een e-mail geschreven naar het ziekenhuis voor Dr. Tonch met een link naar deze uitzending, wellicht kan hij er iets mee. Ik blijf het in elk geval volgen!