Als een vaatdoek... en over boeken

Ja, zo voel ik me vandaag.... als een vaatdoek. Het is de eerste dag dat ik ziek thuisblijf van mijn werk. Ik breng meer tijd door op de wc dan goed voor me is, ik ben zo enorm misselijk. Daarnaast heb ik last van diarree en verstopping tegelijk. Vreemd? Ja, inderdaad, maar het is dus mogelijk heb ik gemerkt. En dan die harde buik, en de buikkrampen..... Nou ja, we moeten er even doorheen. Het zal vast van de pregnyl zijn. Ik voelde het gisteren al aankomen, maar vandaag is het dus helemaal prijs. Ik heb vanochtend een lekker bad genomen, en dat doet wel goed. Even ontspannen, lekker warm, bijna heet water. Ik kwam er helemaal rozig uit, heerlijk.

In bad heb ik het boek De Eisprong uitgelezen, een boek van Judith Uyterlinde. Een ervaringsverhaal van een vrouw voor wie kinderen krijgen ook geen vanzelfsprekendheid bleek en die besloot haar verhaal op te tekenen en te delen. Ik had het boek een paar weken geleden besteld nadat ik het op een site over IVF/ICSI was tegengekomen. Ik lees nu eenmaal graag over alles dat me bezighoudt, en dat deze materie me bezighoudt is niet zo gek natuurlijk.

Een aantal dingen in het verhaal van Judith waren heel herkenbaar. Het verdriet en de onzekerheid bijvoorbeeld, maar veel andere zaken beleef ik toch heel anders. Het boek van Judith beschrijft eigenlijk een rouwproces, met al het gevoel dat daarmee gepaard gaat, en zover ben ik natuurlijk nog lang niet. Ik ben nog niet in de rouw, ik heb nog steeds geloof en hoop in een kindje. Ik heb de wens nog niet naast me neergelegd, ik heb er nog geen afscheid van genomen.

Ook beschreef zij een emotie in het boek dat voor mij helemaal niet herkenbaar is. Judith had namelijk veel moeite met andere zwangere vrouwen in haar omgeving, en met pas geboren baby's. Het drukte haar steeds met de neus op de feiten en dat veroorzaakte veel verdriet. En gelukkig heb ik daarvan helemaal geen last. Ik ben nog steeds dol op baby's, ik kan er helemaal verliefd op worden. Heerlijk om zo'n hummeltje vast te houden! Natuurlijk gaat er dan van alles door me heen, maar dat zijn voornamlijk gevoelens van hoop. Hoop, dat ik het zelf ook eens mag meemaken zo'n lief hummeltje op de wereld te zetten. Maar ik voel geen jaloezie, het vergroot ook niet mijn verdriet. De realiteit is zoals die is, die kun je niet veranderen. En al die babietjes die geboren worden bij andere moeders kunnen toch ook niets veranderen aan mijn probleem? En hun moeders en vaders toch ook niet? Ik heb er niet meer recht op dan een ander, er zal wel een goede reden voor zijn dat de dingen zijn zoals ze zijn.

Ook zwangere vrouwen en jonge moeders vormen voor mij geen gevaar. Ik kan de zwangerschapskwaaltjes en de roze-wolk-verhalen prima aanhoren. Het geluk van een ander heeft geen invloed op mijn eigen geluk of ongeluk, toch? Ik kan het best begrijpen. Het is wel fijn als de jonge ouders en zwangere vrouwen af en toe van de roze wolk afstappen en met beide voeten op aarde terug belanden, en ook interesse hebben in mijn situatie. Gewoon interesse is voldoende. Het helpt me als ik ook mijn verhaal mag vertellen.

Dat niet iedereen daarvoor open staat doet wel soms pijn. Sommige mensen kunnen ook heel kwetsend zijn. Een goede vriend van Peter vroeg vorig jaar of hij niet eens moest langskomen om het voor te doen? Nou, die was gelijk geen goede vriend meer vanaf dat moment. Ik hoef hem niet meer te zien! Zo lomp kan iemand ook zijn. Maar het is ook niet fijn als het wordt doodgezwegen. Sommige familieleden weten van onze situatie, al heel lang, maar vragen nooit hoe het gaat. Tonen geen enkele interesse, leven niet mee. Dat doet ook pijn! Maar gelukkig hebben we goede vrienden en familieleden die wel meeleven, en die wel interesse tonen. Ook de reacties van bloglezers steken mij een hart onder de riem. En ook mijn collega's zijn heel sociaal en geven me veel ruimte om dit te mogen beleven op mijn eigen manier. Ze steunen me waar ze kunnen, dat is geweldig! Het is voor mij belangrijk om mijn gevoelens te kunnen delen, ik heb mijn hart op de tong liggen. Gedeelde smart is halve smart, en gedeelde vreugde is dubbele vreugde, toch?

Ik ben er dan ook heel open in, ik vertel eerlijk hoe het zit als mensen ernaar vragen. Als iemand me vraagt of ik geen kinderen wil of wil weten waarom ik ze nog niet heb, draai ik er niet omheen. Het is toch geen taboe? Dat is het voor mij in elk geval niet.

Ik schreef al dat ik me graag verdiep in zaken die me bezighouden, en het boek van Judith Uyterlinde is dan ook niet het enige boek over deze materie dat ik heb gelezen. Toen ik in 2005 hoorde dat ik PCOS had en verminderd vruchtbaar ben, heb ik ook gelijk de bibliotheek afgestruind naar boeken die mij meer zouden kunnen vertellen erover. Ik las toen onder andere Wij willen een kind van Nikki Bradford en Zorgeloos zwanger worden van Helen Caton.

Zelf schafte ik al snel het boek Een onvervulde kinderwens, omgaan met vruchtbaarheidsproblemen aan, van Odile van Eck. In dit boek wordt in het eerste deel het omgaan met de vruchtbaarheidsproblemen beschreven. Hier heb ik vooral veel aan gehad bij het bepalen van mijn grenzen, en hoe ik hiermee om wilde gaan. Dit boek was er in 2005 de oorzaak van dat ik na de eerste behandeling gelijk een pauze inlaste omdat ik wilde nadenken. Door dit boek leerde ik dat ik zelf moest kiezen hoe ver ik wilde gaan. Het is belangrijk om erbij stil te staan, om je bewust te zijn van je eigen grenzen. En dat kost tijd. Het tweede deel van het boek gaat over het (onzichtbare) rouwproces dat met ongewenste kinderloosheid gepaard gaat. Je krijgt handvatten aangereikt die je helpen het rouwproces zorgvuldig in te gaan en niet te blijven hangen in de negativiteit en in het verdriet. Je kunt vorm geven aan je eigen verwerkingsproces.

Toen we vorig jaar in het AMC in de medische molen terecht kwamen en geconfronteerd werden met de verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen, kocht ik het boek Baby's gevraagd van Paul Enzlin. In dit boek worden alle verschillende mogelijkheden en beperkingen van vruchtbaarheidsbehandelingen beschreven en het heeft me wegwijs gemaakt in de verschillende vruchtbaarheidsproblemen die er zijn en met welke technieken ze kunnen worden behandeld. Het is een technisch verhaal, maar het is heel toegankelijk geschreven en het heeft me geholpen te begrijpen wat de verschillen zijn van de verschillende technieken en wanneer ze worden toegepast. Heel handig ook om af en toe in terug te bladeren.

Het laatste boek dat ik aanschafte vorige week is een boek van Zita West, Vruchtbaarheid en zwanger worden. Dit boek werd aanbevolen op de website van Gilles Stoop, een bekende acupuncturist die zich bezighoudt met de begeleiding van stellen die met IVF of ICSI bezig zijn. Het is een handboek dat je inzicht geeft in de invloed van je levensstijl op de kans om zwanger te raken. Wat kan je er zelf aan doen om de kansen te vergroten? Welke voeding is aan te raden, en welke juist niet? Wat is de invloed van stress? Hoe kan acupunctuur een bijdrage leveren? Ook beschrijft het de impact van IVF en ICSI op je lichaam, en worden er tips gegeven hoe je er het beste mee kan omgaan. Het is een heel duidelijk boek, met mooie en duidelijke illustraties en veel tips en informatie. Beslist een must-have voor al diegenen die graag zwanger willen worden en waarbij dat niet vanzelf gaat.

Maar buiten de boeken vind je ook heel veel informatie op andere plekken. Zo is Freya een patiëntenvereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Op de website vind je veel informatie, maar er is ook veel mogelijkheid voor contact met lotgenoten. Ik neem bijvoorbeeld deel aan een e-mail groep voor ICSI waarin je informatie kan uitwisselen met lotgenoten, je kan er vragen stellen en je verdriet delen. Heel fijn dat dit mogelijk is!

Een andere heel fijne organisatie is de Stichting Stil Verlangen . Ook hier vind je veel informatie, en is er mogelijkheid om contact te hebben met lotgenoten via een forum, je kunt er dagboeken lezen en de laatste nieuwtjes worden er bijgehouden.

Ik kom regelmatig op bovenstaande sites, het is nu eenmaal een onderwerp dat ons leven danig op zijn kop zet. Fijn om informatie te kunnen vinden, ik ben nu eenmaal iemand die alles graag begrijpt en graag leest over hoe anderen omgaan met vergelijkbare problemen. Dat helpt mij om overeind te blijven en mijn eigen wens in vervulling te zien gaan, althans dat hoop ik dan.