Eén compromis, veel leuke dingen en goed nieuws!

Een leuke-dingen-pauze gaan we nu inlassen, even geen discussies en overwegingen, even geen kinderwens. We parkeren het even, op de korte-termijn-parkeerplaats, dat dan weer wel. Hoe komt dat zo?

Al sinds onze vakantie gaat het met Peter niet zo goed. Hij gaat gebukt onder stress, heeft weer regelmatig angst-aanvallen en zit heel slecht in zijn vel. Is het een depressie, of is het PTSS (Post-traumatisch-stress-syndroom)? Het hoeft niet per sé een naampje te hebben, maar het feit blijft dat hij zich niet goed voelt en dat hij regelmatig in doodsangst verkeert, letterlijk en figuurlijk. Dat maakt dat hij erg veel met zichzelf bezig is, hij moet hier doorheen. Gelukkig heeft hij hulp gezocht en gevraagd. Na haptonomie, acupunctuur, maatschappelijk werk en een psycholoog heeft hij nu een therapeut ingeschakeld die gespecialiseerd is in trauma’s. Ik hoop toch zo dat hem dat gaat helpen om de triggers van zijn angsten op te sporen en uit te schakelen. Ik gun het hem zo, dat hij weer zorgeloos en vrolijk door het leven kan gaan. En ik mis de vrolijke Peter ook heel erg!

Mijn verdriet en zorgen zijn voor hem teveel op dit moment, dat kan hij er niet bij hebben. Hij wil het wel heel graag, hij wil er zijn voor mij, maar momenteel gaat dat gewoon even niet. Als we praten over de mogelijkheden en het proces van adoptie, waarover ik inmiddels al wat informatie heb opgezocht en me heb ingelezen in de procedure, betekent dat voor hem gelijk een slapeloze nacht waarin hij stijf staat van de spanning. En ik heb wel erg de behoefte om te praten over alles dat er gebeurt met mij en in mij, over alles dat ik voel, over het rouwproces dat ik doormaak, en over de informatie die ik vind over adoptie. Ik heb daarom besloten dat ik ook hulp inschakel. Hulp in de vorm van een therapeute die is gespecialiseerd in alles dat met de kinderwens te maken heeft.

Het is wel moeilijk om hier samen doorheen te gaan. Zeker omdat we er ook allebei zo anders in staan. We zijn wel 2 individuen, maar het pad dat we inslaan moeten we toch echt samen doen. We moeten dus eerst de tijd nemen voor het verwerkingsproces, we moeten samen keuzes maken, maar dat kun je nu eenmaal niet afdwingen. Ik heb inmiddels informatie ingewonnen over het adoptieproces, en gisterenavond deelde ik die met Peter. De wachtlijsten, de kosten (hoog!), het proces dat je moet doormaken. Ik heb het nu aardig op een rij. En dat probeerde ik gisteren met Peter te bespreken, maar die sloeg daarvan op tilt. Het is teveel voor nu. Hebben we die kosten ervoor over? Hoe gaan we dat bij elkaar sparen? Willen we nog 5 jaar besteden aan het gehele proces? Die vragen kan hij nu niet beantwoorden, dat kost tijd, hij heeft er rust voor nodig, en die heeft hij nu even niet.

Niets doen roept bij mij echter weer een hoop stress op, omdat ik dan het gevoel krijg dat mijn leven voorbij kruipt en de tijd verstrijkt zonder dat we actie nemen. Ik wil zo graag iets doen! We hebben vandaag daarom een compromis gesloten. We hebben besloten om ons nu alvast in te schrijven voor adoptie bij het ministerie van justitie. Met die inschrijving krijgen we in elk geval een BKA nummer toegekend. Vervolgens moeten we ongeveer een jaar wachten voordat we in aanmerking komen voor de eerste fase in het proces: de voorlichting. Pas dan moeten we ook het eerste deel betalen. We hoeven dus geen kosten te maken, we bereiden ons alleen voor, en hebben vervolgens een jaar de tijd om te beslissen of we verder gaan of niet. En er gaat in elk geval geen tijd verloren.

Op 27 december starten we met de volgende ICSI poging, dan start ik met het spuiten van de decapeptyl. Hoewel ik nog steeds geen vertrouwen heb in een goede uitkomst, moet ik dit toch echt doen om zekerheid te krijgen. Tot 27 december lassen we een pauze in. We praten er even niet over met elkaar, we gunnen elkaar op dit punt rust, we werken ieder met onze eigen therapeut aan datgene dat ons bezighoudt en met elkaar doen we alleen leuke dingen en bereiden we ons voor op een mooie Kerst. Een goed compromis toch? Ieder alleen en toch samen…...

Maar nu dus tijd voor de leuke-dingen-pauze! Gelukkig heb ik geen gebrek aan leuke dingen. Zo had ik op donderdag 22 november een leuke werklunch met Colet, een extern adviseur van ons management team, om een aantal dingen voor te bereiden. Met haar heb ik toch zo´n bijzondere connectie, het voelt heel speciaal. Ik ben blij dat ik haar heb leren kennen! Diezelfde middag was ik uitgenodigd door een ander extern adviesbureau voor een klantendag, een conferentie, die ook enorm boeiend was. Hier heb ik weer een aantal leuke mensen leren kennen, het was erg gezellig! Op vrijdag de 23e had ik een heidag met een aantal collega´s van mijn werk. Ook dit was weer erg gezellig! Tijdens de borrel heb ik weer eens ouderwets hard lol gemaakt en gelachen, zodat ik spierpijn had in mijn kaken. Op zaterdag de 24e zijn we naar mijn ouders geweest, ik had veel behoefte om ze weer te zien en ze weer eens te knuffelen. En ook die dag was weer superleuk en erg gezellig. Het etentje was weer ouderwets goed. Wat een lieverds zijn het toch! Dinsdag 27 november had ik een intervisie bijeenkomst met mijn consultatiegroep van de SIOO opleiding. Ook dat was erg goed! Leerzaam, boeiend en het voelde gewoon goed. Ik heb een goede groep gevonden! Donderdag de 29e had ik een etentje met de tuttenclub, een groep van 4 meiden die ik via mijn werk heb leren kennen en waarmee we een aantal keren per jaar gaan eten en vooral veel lachen en lol hebben. Het was zooooo gezellig! En op vrijdag was ik vrij om met Peter en mijn nichtje Kim te gaan shoppen voor een partydress. Op 20 december hebben we een kerstfeest op het werk, en ik zit zelf in het organisatiecomité. We hebben er het thema Hollywood Glamour aan gekoppeld, dus dat vraagt om een glamour-jurk. En die hebben we gevonden! Zaterdag’s ben ik met Peter nog een aantal inkopen gaan doen voor kerst, ook toen was het weer zo gezellig met z’n tweetjes. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij onze favoriete Italiaan in Hoofddorp, het was smullen geblazen. En op zondag was het dan eindelijk zover: de kerstboom opzetten. Hier keek ik al weken naar uit! Het is gelukt, de boom staat, het huis is versierd en we kunnen er tegenaan voor de feestdagen.

Maar daar blijft het niet bij, gelukkig hebben we ook nog een heleboel leuke dingen in het verschiet. Dit weekeinde gaan we een weekendje weg met een goede vriendin. We hebben een leuk hotel geboekt in Düsseldorf voor 2 nachten. Vrijdag rijden we eerst naar Oberhausen, voor een dagje shoppen in Centro, en op zaterdag gaan we Keulen onveilig maken. De winkels zijn op beide dagen in beide plaatsen open tot 22.00 uur ’s avonds vanwege de kerst. Ik verheug me al enorm op de kerstsfeer en de kerstversiering, en niet te vergeten de Kerstmarkten. Op zondag kunnen we misschien nog even de kerstmarkt in Düsseldorf bezoeken, of we gaan een lekkere wandeling maken in de natuur, het Nationaal Park de Meinweg ligt om de hoek. Of we gaan verder shoppen in Roermond, de outlet is er elke zondag open. En voordat we naar huis gaan op zondagavond zakken we eerst nog even af naar de Oostelijke Mijnstreek voor een bezoekje aan onze wederzijdse ouders. Ik moet mijn ouders nog even knuffelen, vooral na het goede nieuws van afgelopen vrijdag. Vrijdag had ik de hele dag een bloeddruk van 200 en een hartslag die niet eens meetbaar was, in spannende afwachting van de uitslag van de onderzoeken van papa. ’s Avonds kwam dan eindelijk het verlossende woord: papa heeft geen uitzaaiïngen. We waren er bang voor, de specialisten hadden ervoor gewaarschuwd. Maar gelukkig is het geen kanker! Pfffffffff, we kunnen weer ademhalen. Voorlopig is hij nog bij ons! En hij heeft aangekondigd nu zeker 100 jaar oud te worden, daar houden we hem aan! In dat geval is hij nog maar net over de helft! Helaas heeft hij nu wel een nek-hernia, hopelijk kunnen ze hem daaraan helpen en hem verlossen van de pijn. Maar voorlopig overheerst de opluchting. Vrijdag hebben we op hem getoost en een vreugdedans gemaakt door de woonkamer.

En dan hebben we nog het kerstfeest op mijn werk in het verschiet, het gaat zo leuk worden! Ik verheug me er al enorm op. En de Kerstdagen zelf worden ook weer heel speciaal. Kerstavond brengen we traditioneel door met mijn ouders. Naar de kerk, lekker eten en dan de cadeautjes uitpakken! En op 1e en 2e Kerstdag krijgen we visite van onze lieve vrienden uit Drenthe, die waarschijnlijk tot het weekeinde blijven. Dat worden dus gezellige dagen met lekker eten, lekker kletsen en spelletjes doen.

Een goed compromis dus: even genieten, even alleen leuke dingen. Na de kerstdagen zien we wel weer verder!