Het gaat alweer een heel stuk beter, ik krabbel weer overeind. Ik weet het ook wel, ik land altijd weer op mijn pootjes, het komt altijd weer goed met mij. Soms gaat dat snel, en soms duurt het iets langer, maar het komt altijd weer goed. Ook nu!
Ik heb inmiddels ook een beslissing genomen over mogelijke eiceldonatie: ik doe het niet! Ik weet nu waar de angel zit, waarom ik er zo over heb zitten dubben. Het probleem is niet dat ik niet van het kindje zal kunnen houden. Ik kan van elk kindje houden alsof het van mezelf is, dat weet ik zeker. Maar wat ik niet kan, is een normale relatie onderhouden met de donor. Ik zal altijd het gevoel blijven houden dat er een soort van driehoeksrelatie is, dat de donor een belangrijke rol speelt in het leven van het kindje, en ik zal haar nooit meer onder ogen kunnen komen zonder me dat te realiseren. Wat dat betreft ben ik net een olifant: ik vergeet niet zo snel. Dit is dus geen optie voor mij. En een anonieme donor is niet mogelijk. Dit pad loopt dus dood.
Ik ga me nu richten op adoptie, want dat is nog zeker een mogelijkheid. Ik ga me verdiepen in de mogelijkheden, de wachttijden en de procedure. Ik ga me verder verdiepen in de zelf-doe-procedure en ik ga me inlezen in ervaringsverhalen.
Wordt vervolgd!
12 opmerkingen:
Moeilijke beslissingen en heel veel nadenken heb je te nemen en te doen, Jacqueline! Knap, dat je het zo onder woorden kan brengen. Ik hoop toch zo, dat jullie binnen afzienbare tijd een kleintje zullen hebben om van te houden.
Wat je nu net hebt geschreven mag je zeker nooit vergeten: je wéét dat je uiteindelijk altijd wel op je pootjes terecht zal komen! Nooit vergeten hé!
Ik ben het eens met Petra: knap hoe je juist dat 'pijnpunt' van eiceldonatie kan verwoorden, en ik begrijp je helemaal. Zelf zou ik het daar ook moeiljk mee hebben (alhoewel die donor dat nooit zo zal bedoelen natuurlijk).
Adoptie, da's iets totaal anders: daar heeft niemand met opzet een kind op de wereld gezet om het nadien af te staan, daar zijn het de omstandigheden. En in plaats van louter de 'vragende' partij te zijn, ben je daar ook tegelijkertijd de helpende partij.
Je hebt dus weer een Doel, en dan kan je werken aan 'de weg vooruit' i.p.v. rondjes te draaien op de rotonde. Veel succes, Jacqueline en Peter! En hou ons vooral op de hoogte van dat proces dat ongetwijfeld weer heel leerrijk zal zijn voor de meeste van je lezers, want als je zelf niet adopteerde weet je niet hoe dat allemaal gaat.
Zo... dat is weer een hele nieuwe stap. Wat weet je dat toch altijd weer helder en rustig over te brengen. Vind je het spannend? Is Peter er net zo mee bezig als jij?
Bijzonder hoe dit soort besluiten altijd pas na verloop van tijd genomen kunnen worden, en niet direct. Op de een of andere manier moeten zaken eerst 'landen' voor ze helder worden.
Ik ben heel benieuwd naar de komende tijd!
Liefs, Vita
Neem er ook de tijd voor he, Jacqueline. Alles moet een plek krijgen voor je weer verder kan. Zo werkt het bij mij in ieder geval.
Vindt het heel knap dat je alle mogelijkheden op een rijtje zet.En ben eigenlijk wel benieuwd wat de "zelf-doe-procedure" inhoudt?
Groetjes uit Amerika
Petra
Luister naar wat je hart je ingeeft. Als eiceldonatie niet voor jou is, dan maar niet. Heel knap hoe je hiermee omgaat. Ik weet niet veel van adoptie, behalve dat een kennis van ons hier in Amerika door die hele molen gegaan is een jaar of 3 geleden. Zij konden uiteindelijk een kindje adopteren van een moeder die het niet aankon. De moeder was nog zwanger, en kon aan de hand van gedetailleerde files van adoptie-ouders zelf 'kiezen' in wat voor soort gezin haar kind terecht zou komen. Dit werkte prima, ze mochten zelfs bij de geboorte zijn! Met de 'birthmom' hebben ze eigenlijk nauwelijks contact, de afspraak is dat ze 1x per jaar een update met wat foto's sturen.
Wat beschrijf je de dingen goed Jacqueline, ik heb het al eens eerder gezegd; je zou een autobiografie moeten schrijven. Jouw levensloop, instelling en wilskracht kan een ander bemoedigen. Ik heb ook het idee dat je een hele goede balans kan vinden in realiteit en hoop .. maar waar ook plaats is voor teleurstelling!
Ik wist overigens helemaal niet dat bij eiceldonatie je contact moet onderhouden met de donor. Ik kan me heel goed vinden in jouw reactie, dat zou voor mij een enorm struikelblok zijn. Al weet ik natuurlijk niet hoe ik werkelijk zou reageren als ik me in jouw situatie bevond.
Er worden zoveel goede waardevolle adviezen gegeven in de reacties van anderen en ervaringsdeskundigen. Ik heb daar niets aan toe te voegen. Doe wat je hart je ingeeft, vanuit een rust en misschien heeft dat tijd nodig, misschien niet.
Ik wens je heel veel succes in je orientatie naar adoptie mogelijkheden!
Is het zop dat je een relatie moet onderhouden met een donor? Wist ik niet.
Goed dat je er achter bent waarom het niks voor je is, en wat de volgende stap zal zijn.
Jacqueline,
Blij dat je weet dat het altijd weer goed komt, hou dat voor ogen! Want uiteindelijk is er voor alles een oplossing...
Het is goed dat je nu de verschillende opties bekijkt... Informeer je zoveel mogelijk en aan de hand daarvan zal de beste oplossing naar boven komen.
De Zelf-Doe procedure is in Vlaanderen niet meer mogelijk, daar moet je altijd een voorbereidingsprogamma en een gezinsevaluatie doorlopen alvorens met een adoptiedienst in contact te komen. Eerlijk gezegd ben ik blij dat we dit mochten doen... Wij hebben hier enorm veel van geleerd en kwamen zo in contact met veel koppels in dezelfde situatie en konden zo vrij over onze gevoelens praten. De procedure in Vlaanderen kan je op mijn blog nalezen onder de rubriek adoptie (rechterkolom)... Het nadeel van de Zelf-Doe procedure is dat je voor veel er alleen voorstaat en ook niet altijd weet wie je kan en mag vertrouwen... maar misschien is dit in Nederland wel goed geregeld (weet er ook weinig van).
Ik wens jullie beiden veel succes en neem er vooral veel tijd voor! Volg wat je hart je ingeeft en laat je niet onder druk zetten door de tijd... want die heb je nodig om alles op een rijtje te zetten!
Ik blijf je volgen... 'k Vind dat je de dingen mooi kan verwoorden.
Groetjes,
Bedankt voor jullie reacties! Het is toch fijn om te weten dat anderen meeleven.
@Vita: ik vind het enorm spannend, maar er is ook rust gekomen. Zo'n beslissing brengt altijd weer wat duidelijkheid. Peter is er op een heel andere manier mee bezig dan ik, dat is veel meer een binnenvetter. We praten er samen wel veel over, maar we verwerken allebei duidelijk heel anders. Ik zal er nog wel eens iets over schrijven in de blog.
@Petra: de zelf-doe procedure houdt in dat je niet in zee gaat met een vergunninghouder voor de adoptie, maar dat je zelf op zoek gaat naar een kindje in het buitenland en via advocaten de adoptie regelt. Het begintraject van de beginseltoestemming en het onderzoek van de raad van kinderbescherming is hetzelfde als bij het normale traject. Dus daarmee moeten we sowieso starten.
@Sandra en Annemiek: Je bent niet verplicht om een relatie te onderhouden met een eicel-donor, maar omdat je een donor moet zoeken in je eigen omgeving van familie en vrienden, heb je dus automatisch een relatie met haar. Je mag ook een donor zoeken via een oproep in de krant (lees: een vreemdeling), maar de kans dat daar iemand op reageert is bijna nihil. Je ondergaat zo'n procedure niet voor de lol.
@Anoniem: hier in NL moet je die voorbereiding en evaluatie ook in alle gevallen doen, dus ook als je een zelf-doe procedure start. Dat lijkt inderdaad anders dan in België. Ik ben wel benieuwd naar jouw blog, wat is de link?
Lijkt mij een moeilijke maar ook heel moedige en spannende beslissing die jullie genomen hebben!
Ik wens jullie alleszins veel succes met de hele adoptie-procedure en kijk er naar uit om het vervolg ervan te lezen op je blog..
Elke
Oeps, Jacqueline, ik had me blijkbaar niet bekend gemaakt! Anoniempje ben ik, Hilde. Mijn blog is www.hilde.verenigdestaten.info maar die kende je al! Ik heb een rubriek 'adoptie' (rechterkolom)
Groetjes,
Hilde
Hoi Jacqueline,
Ik kom hier terecht via de weblog van Kata via Vita. En alhoewel een héél late reactie op je logje over eiceldonatie, ik wilde je het toch even laten weten.
Wij hebben een vergelijkbaar medisch traject doorlopen en op een gegeven moment was het op. Ik kon niet meer. Dat was voor mij het moment om naar andere mogelijkheden te kijken, zoals eiceldonatie.
Wij hebben uiteindelijk gekozen voor anonieme eiceldonatie in Spanje en ik ben ondertussen ruim 15 weken zwanger. Als je meer over het proces wilt weten, dan vertel ik je er graag meer over!
Heel veel succes, wat je keuze ook zal zijn!
liefs Flo
Een reactie posten