In vogelvlucht door de laatste 3 jaar

Goh, wat kan er in 3 jaar weer veel gebeuren. Het is eigenlijk jammer dat ik de blog heb laten versloffen, want ik vind het zelf wel fijn om oude berichten nog eens terug te lezen en nog eens met andere ogen te lezen hoe we dingen toen beleefd hebben. En tjonge, wat een figuurlijke achtbaan is dat geweest zeg. Die emotionele achtbaan hoort blijkbaar gewoon bij ons, dat is nog niet veranderd. Van de laatste 3 jaar kan ik nu helaas niets teruglezen, en dat vind ik erg jammer. Ik mis het schrijven ook wel, en ik heb wel heel lang zitten dubben hoe ik de draad weer zou kunnen oppakken. Mijn conclusie: ik kan er wel lang over nadenken, maar ik moet het gewoon een keer doen. Nu dus!

Laat ik de draad maar oppakken bij het laatste bericht in 2008 en jullie in vogelvlucht even meenemen door de laatste jaren. Ik zal het opknippen in verschillende berichten, en beginnen met de status van onze kinderwens. En om met de conclusie te beginnen: die wens is helaas (nog) niet ingevuld. Na ons besluit in 2008 om toch te gaan voor eiceldonatie in Nederland, niet anoniem dus, hebben we dat besluit in brede kring wereldkundig gemaakt. Op het werk, bij vrienden en in mijn familie hebben we daar openlijk over gesproken en ook aan iedereen gevraagd om het met anderen te bespreken. We hoopten dat daar misschien mensen uit zouden opstaan die ons wilden helpen. En hoewel enkelen ook vertelden dat ze ons graag zouden willen helpen, waren dat vooral vriendinnen die zelf al gesteriliseerd waren of te oud om nog in aanmerking te komen voor donor (40+). Dat spoor liep dus dood.

Daarnaast ben ik ook op internet gaan rondkijken, maar daar bleek toch al snel dat de meeste potentiele donoren er toch geld voor willen zien. Niet alleen is dat verboden in Nederland, ik kan me daar ook niet mee verenigen. Natuurlijk zouden alle onkosten worden vergoed, dat lijkt me vanzelfsprekend, maar ik wil geen kindje "kopen", dat past gewoon niet bij mijn waarden en normen. Dat spoor hebben we dan ook niet verder gevolgd. Wel werden we via Freya gewezen op Behandelcentrum Geertgen in Noord Brabant. Dat is een privé kliniek gespecialiseerd in verminderde vruchtbaarheid en zij doen net als menig ziekenhuis vruchtbaarheidsbehandelingen. Ze werken echter volgens een buitengewoon principe van faire wederkerigheid, wat volgens hen gelijk staat aan elkaar helpen en elkaar tegemoet komen. Kort gezegd komt het erop neer dat je niet alleen kunt halen, maar ook wordt verwacht te brengen. Als je als stel eicellen nodig hebt, wordt van de man verwacht dat hij spermadonor zal worden. Andersom hetzelfde, heb je een spermadonor nodig, wordt verwacht dat de vrouw eiceldonor zal worden. Bij stellen van gelijk geslacht geldt hetzelfde principe.

Omdat het principe ons in eerste instantie wel aansprak hebben we een afspraak gemaakt voor een oriënterend gesprek met de arts. In dat gesprek werd vooral mijn anamnese uitgebreid doorgenomen en dat was aanleiding voor uitgebreid genetisch onderzoek. Feit is dat mijn algemeen slechte gezondheid en lijst met "afwijkingen" en beperkingen alles bij elkaar best een lange lijst oplevert van "abnormaliteiten", en de arts verwachtte dat daar mogelijk een gedeelde grondslag voor was in de vorm van een genetische afwijking. Het onderzoek wordt uitgevoerd in een academische ziekenhuis dat daar een gespecialiseerde afdeling voor heeft, in ons geval het AMC in Amsterdam. Bij een eerste afspraak wordt de anamnese weer uitgebreid doorgenomen, en wordt er contact gezocht met de specialisten van directe bloedverwanten om informatie te vergelijken. Daarnaast worden er enkele onderzoeken uitgevoerd, waaronder een bloedonderzoek. Het heeft enkele maanden in beslag genomen, maar het heeft ons niets opgeleverd. Er zijn geen redenen om aan te nemen dat er sprake is van een genetische afwijking.

Na die uitslag togen we terug naar de kliniek, in de verwachting dat we snel met het proces zouden kunnen verdergaan. Daar wachtte ons helaas een heel onprettig gesprek met de arts, die mij fijntjes duidelijk maakte dat ik me toch ernstig moest afvragen of ik wel een kindje op de wereld moest zetten in mijn conditie. Daarmee doelde hij op diezelfde lange lijst met afwijkingen en beperkingen in mijn gezondheid en gesteldheid. Een hamerslag in mijn gezicht! Eentje die ik niet zag aankomen ook. Ik heb de arts terecht geroepen en hem geconfronteerd met het feit dat hij zich op heel glad ijs begaf, maar hij vond dat hij het volste recht had om zo'n uitspraak te doen. Hij was immers diegene die moest beslissen of wij wel in aanmerking zouden komen voor een behandeling. Volkomen uit het lood geslagen verlieten we de kliniek en in de auto kwamen de waterlanders. Het voelde voor mij alsof ik er helemaal niet had mogen zijn....

Toch lieten we het er niet bij zitten, en besloten we het proces verder in te gaan. Ik wilde nog steeds een kindje, en dit was de enig overgebleven manier om dat mogelijk te maken. De weg naar het doel gaat nu eenmaal niet altijd over rozen, nietwaar? Bij Geertgen betekende het een afspraak met een psycholoog om onze motieven te onderzoeken en te bekijken of we dit aan zouden kunnen. Met andere woorden: komen we in aanmerking voor dit traject? Het gesprek met de psychologe verliep heel onprofessioneel, wij voelden ons allebei helemaal niet op ons gemak. Ze stelde heel suggestieve vragen en legde ons de antwoorden in de mond, iets waarvan ik helemaal niet gediend ben. Ik voelde me behandeld als een klein kind, terwijl ik beslist intelligent genoeg ben om een fatsoenlijk ethisch gesprek te voeren. Ik ben zelf geen psycholoog, maar haar gedrag kwam absoluut niet overeen met de gedragsregels in de beroepscode.

Tijdens dat gesprek werd voor ons ook duidelijk hoe een en ander zou verlopen als het zover zou zijn. En wat ons daarbij erg tegen de borst stuitte was het proces van de matching. Als je een spermadonor nodig hebt, kun je allerlei wensen neerleggen waar een donor aan moet voldoen. Des te meer wensen je neerlegt, hoe lastiger het is een donor te vinden weliswaar, maar je hebt de mogelijkheid te vragen naar een donor die qua uiterlijk en intelligentie overeenkomt met jezelf. Bij eiceldonoren is dat niet mogelijk. Het aantal donoren is zo laag, dat bij eiceldonatie de "matching" zoals dat heet door de kliniek wordt gedaan, zonder te kijken naar welke factoren dan ook, met uitzondering van het ras. Nu is dat op zich wel te begrijpen, maar buiten dat de matching wordt gedaan door de kliniek, krijg je als acceptor ook totaal geen informatie over de donor. Hoezo is anonieme donatie verboden? Ammehoela .... De gegevens worden opgeslagen in een databank, die alleen toegankelijk is voor het kind vanaf een leeftijd van 16 jaar. De ontvangende ouders tasten volledig in het duister.

Na dat gesprek togen we huiswaarts en alweer voelde ik me heel onprettig. Ik was chagrijnig en kortaf, en ik voelde me heel emotioneel zonder te begrijpen wat er nu precies aan de hand was. Ik besloot om weer een afspraak te maken met Marja, de maatschappelijk werkster van de vruchtbaarheidsafdeling in het AMC die veel ervaring heeft met deze problematiek en mij al eerder heel goed heeft geholpen om mijn gedachten en emoties op een rijtje te zetten. Wat gebeurde er nu precies, en wat was de beste manier om verder te gaan? Als we dit spoor ook zouden laten eindigen, dan waren al onze opties uitgeput. Het voelde daarom ook alsof ik geen keuze had en alles moest slikken wat er gebeurde bij Geertgen, terwijl het zo tegen mijn gevoel indruistte. Een moeilijk besluit dus!

Ik had maar één gesprek nodig met haar om tot de conclusie te komen dat Geertgen het dus voor mij niet is. Het voelde niet goed, ik voelde me niet op mijn gemak en met name het feit dat ik de mensen niet volledig kon vertrouwen maakte ook dat ik niet kon vertrouwen op een goede matching waarop ik zelf geen invloed kon uitoefenen. Oef... Dicht bij mezelf blijven dus. En hoewel het best moeilijk was om toe te geven, voelde het ook als een grote opluchting. En Peter was het gelukkig volledig met mij eens! Maar hoe dan verder? We besloten om de boel niet te forceren en lastten in gezamenlijk overleg een pauze in van maximaal een jaar. Het was inmiddels alweer voorjaar 2009 en we spraken af het onderwerp te parkeren. Maar als één van ons de noodzaak voelde om een nieuwe stap te zetten of om het definitief af te sluiten, zouden we dat bij elkaar ter sprake brengen.

Het adoptieproces hadden we eerder al stopgezet, volgens mij in het voorjaar van 2008. We hebben er ook eens met Marja over gesproken en van haar heel goede informatie gekregen. Toen bleek namelijk dat het adoptieproces heel lang zou gaan duren, en het zou erom spannen of we überhaupt voor Peter's 46e verjaardag (de maximale leeftijd) het proces konden afronden. Bovendien zitten er heel wat haken en ogen aan tegenwoordig, daar schreef ik al over op 27 januari 2008, die ons geen fijn gevoel geven. En als je daar dan ook nog bij optelt dat het maximale leeftijdsverschil tussen een kindje en de ouder 40 jaar mag zijn, was dat voor ons reden genoeg om het proces te stoppen. Peter had helemaal geen zin om nog eens 6 à 7 jaar bezig te zijn met adoptie, en het adopteren van een kindje dat al de basisschoolleeftijd heeft, uit het buitenland met alle problemen van dien, vonden we niet echt verantwoord.

Toch hebben we het pauzejaar niet volgemaakt, want in de zomer begon het weer te borrelen. Pleegzorg kwam in beeld. Ik had er al eens eerder over nagedacht en ik vond het wel een mooi idee. De campagne van Pleegzorg Nederland vond ik erg aansprekend en raakte me diep, en op mijn werk had ik drie hechte collega's die ook pleegkinderen hadden. En hoewel Peter de optie eerder had afgewezen, met name door alle negatieve publiciteit, besloten we het toch verder te onderzoeken. Via internet meldde ik ons aan op de website van Pleegzorg Nederland als potentieel nieuw pleeggezin en we werden op onze postcode ingedeeld bij een lokale instantie, namelijk Zandbergen in Hilversum. Met een pleegzorgwerker hadden we een oriënterend gesprek en we besloten om de verplichte cursus te doen. Intussen spraken we met andere pleegouders om informatie in te winnen en een gevoel te krijgen van hoe het zou zijn.

De cursus rondden we af begin 2010 en daarna vond er een uitgebreid gezinsonderzoek plaats. We moesten een vragenlijst invullen van maar liefst 18 pagina's A4 en we werden psychologisch helemaal doorgelicht. Uit dat onderzoek moest blijken of we geschikte pleegouders zouden zijn, en het gaf ons de mogelijkheid om ons "aanbod" te bepalen. In het aanbod leg je vast welke kindjes je wil opnemen, en dat bepaal je in nauw overleg met de begeleider. Het was een intensief proces, maar het leverde ons een goedkeurende stempel op. En vanaf dat moment bevonden we ons "in de kaartenbak" in afwachting van een match. En we wachten dus nog steeds, helaas.

We zijn inmiddels alweer bijna 2 jaar verder sinds we startten met pleegzorg, en nog steeds is er geen zicht op gezinsuitbreiding. Natuurlijk doe je pleegzorg niet alleen voor jezelf, maar om andere kinderen te helpen. Toch is het zuur om al zo lang ermee bezig te zijn. Al bijna 10 jaar staat ons leven in het teken van wachten op het moment dat het eindelijk is gebeurd. Eerst met zwanger worden, dan met de behandelingen en alle perikelen die daarbij komen kijken. Als dan blijkt dat het met "eigen materiaal" echt niet gaat lukken stort je je op andere mogelijkheden en als die dan ook uitgeput raken blijkt pleegzorg de laatste stop. En die lijkt maar niet te gebeuren.

We hebben wel een beetje zicht op de redenen daarachter, maar het is niet helemaal transparant. Wat in elk geval een rol speelt is de locatie. We zijn op postcode ingedeeld bij Zandbergen in Hilversum, in het Gooi dus. Er komen in het Gooi nu eenmaal minder kinderen in het pleegzorgproces terecht dan in bijvoorbeeld Amsterdam. En hoewel Amsterdam hier om de hoek ligt, en er daar veel kinderen wachten op een plaatsing, komen wij daar niet voor in aanmerking. En eigenlijk is dat best bizar. Ik heb zelfs overwogen om politieke acties te nemen en brieven te schrijven naar politieke partijen hierover, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn energie nodig heb voor andere dingen, waarover ik later zeker nog zal schrijven.

Maar behalve de locatie zijn er nog meer factoren die een rol spelen. Door tussentijdse gesprekken met de pleegzorgwerker van Zandbergen hebben we begrepen dat we als werkende ouders ook niet zo gemakkelijk in aanmerking komen voor jonge kinderen. Drie dagen kinderopvang vinden zij niet verantwoord, en zowel Peter als ik zijn niet bereik om volledig te stoppen met werken. Ik vind dat persoonlijk wel erg raar, volgens mij wordt er met verschillende maten gemeten in pleegzorgland. Ik verteld eerder als over drie collega's die allen pleegkinderen hebben, en bij hen werken ook beide ouders in alle gevallen! En zij zitten in dezelfde leeftijdscategorie als wij met een vergelijkbaar aanbod. Vreemd, nietwaar? Daarom krijg ik ook het idee dat mijn handicap een grote rol speelt bij de plaatsing. Voor mij is het heel lastig om goed te communiceren met kinderen, en ik vermoed dat dat tegen mij werkt. Uiteindelijk verwacht ik dat na een gewenningsperiode het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt, maar wellicht denkt pleegzorg daar toch anders over. Helemaal duidelijk zijn ze er niet over, hun enige motivatie is steeds dat ze de beste situatie matchen met het kind. Tja...

En dan zijn er de afgelopen weken een aantal dingen gebeurd die ons wel aan het denken hebben gezet. Ik kom daardoor langzaam tot de conclusie dat ik eigenlijk wel verder wil met mijn leven, dat ik helemaal klaar ben met die wachtstand waarin ons leven al zo lang staat. Ik wil het achter me laten, en me kunnen focussen op andere dingen. Althans...... Maar als we nu stoppen met pleegzorg, dan betekent het dus echt dat we kinderloos door het leven zullen gaan, dat er geen gezinsuitbreiding meer komt. En willen we dat echt? Jemig zeg, dat is best een moeilijk besluit. Als ik nu zeg "stoppen", krijg ik daar dan geen spijt van? We zouden ook kunnen overwegen om naar de pleegzorginstantie in Amsterdam over te stappen, contacten zijn er daarover al gelegd, maar ook die geven natuurlijk geen garantie dat het op korte termijn zal gebeuren. Moeilijk hoor......

Ik laat het hier even bij voor vandaag. De komende dagen zal ik verder schrijven over andere dingen die ook de afgelopen jaren een grote rol hebben gespeeld. Wellicht zal een en ander weer therapeutisch werken voor mij, zoals ook in het verleden heeft uitgewezen. Schrijven helpt me om zaken voor mezelf op een rij te zetten, en de reacties van anderen helpen daar ook bij. Ach, en soms heb je gewoon even tijd nodig om tot een goed besluit te komen. Of misschien moet ik Marja maar weer eens gaan bellen, dat is helemaal geen slecht idee gezien de hulp die ik eerder van haar heb gehad. We dubben dus nog even verder...