Van blue monday naar bezinning

Dat dingen bij mij altijd net even wat anders zijn dan bij anderen is jullie misschien wel eens opgevallen? Ik kijk er niet meer raar van op intussen. Zo ook blue monday. De hele wereld heeft een blauwe maandag op de 3^e maandag in januari, maar ik niet. Bij mij komt ie op de 1^e maandag in februari. Onaangekondigd en onverwachts, als een verraderlijke vijand om de hoek geslopen. Wat een rotdag!

Het begon met een slapeloze en onrustige nacht. Drentelen door het huis, achter de computer iets anders gaan doen, en uiteindelijk toch nog een paar uurtjes slapen tussen 4 uur ’s nachts en half 10 ’s ochtends. Gebeurt niet vaak gelukkig, maar af en toe is het toch raak. Geradbraakt werd ik wakker.  Slechts 2 telefoontjes stonden op het programma vandaag, dat stelt niet veel voor toch? Helaas pindakaas. Het telefoontje naar het UWV over het corrigeren van een foutje liep uit op een drama. Wat een achterlijke regels hanteren ze daar zeg! Ze hebben teveel uitkering uitbetaald, en willen nu dat ik meer terug betaal aan hen, dan ik ooit heb ontvangen. Huh?

Terwijl het stoom nog uit mijn oren kwam, heb ik gelijk de telefoon gepakt naar mijn advocaat van de rechtsbijstand. Die vroeg me om alle stukken van de afgelopen maand te scannen en te mailen naar hem, zodat hij het kon onderzoeken. Ik ben niet van plan om hier zomaar aan mee te werken, dat hadden jullie al begrepen natuurlijk.

Al tijdens het gesprek met de advocaat begon de rest van het gedonder. De telefoon- en internetverbinding viel steeds uit. Lastig als je wil telefoneren en mailen, zeker als je nog midden in het gesprek zit. En alsof dat nog niet genoeg is, gaat mijn computer ook nog raar doen. Doet ie normaal nooit. Maar nu hield ie er constant mee op. Ik heb hem zeker 10 keer “hard” moeten uitschakelen, omdat er geen beweging meer in te krijgen was. Ook niet handig, als je een hele berg hebt te scannen en te mailen.

Met al het harde werken kreeg ik koud. In deze barre en koude winterdagen moet onze verwarmingsketel wel heel hard werken om het een klein beetje aangenaam te houden in huis. Echt heel hard. De thermostaat staat continu op 22 graden, dag en nacht, en die temperatuur haalt hij niet eens. ’s Ochtends is het meestal afgekoeld naar 18 à 19 graden door de strenge nachtvorst en dan duurt het tot de middag tot hij de 20 weer haalt. Warmer dan dat wordt het niet eens. En als je dan stil zit voelt dat toch wel fris aan. Ik toog dan ook naar boven voor een extra paar sokken en een lekker vest. Mijn favoriete vest is een lekker lang exemplaar tot over de knieën met hoodie en van heerlijk spandex gemaakt. Dat vest heb ik altijd onder handbereik, ’s zomers en winters. Geen wonder dat het een keer stuk gaat natuurlijk, maar dat de rits het nu net begeeft op deze dag moet wel een onderdeel zijn van het complot dat de wereld tegen mij smeedt.

Ik heb nog wel een bezinningsperiode ingelast, een periode van rust en stilte, van niets doen en bijkomen. Tot inkeer komen. Loslaten, dat is het devies. Nou, je begrijp dat dat een hele opgave is op zo’n dag als vandaag. Vooral voor mij... Ik geloof dan ook heilig dat mij hiermee weer een les wordt voorgeschoteld. Dingen lopen nooit zoals je ze hebt gepland. Dank, moeder Aarde, de les komt vandaag hard aan.

En op zo’n moment als vandaag –met het stoom nog uit mijn oren en een zielige toet van onmacht en perplexiteit, omdat de wereld een complot heeft gesmeed tegen mij– voel ik weer enorm de behoefte om te schrijven. Schrijven helpt me namelijk om orde op zaken te stellen in mijn hoofd, om te relativeren. In mijn hoofd gaat het namelijk maar door, maar als ik ga schrijven word ik gedwongen om met iets meer afstand en rust de zaken onder de loep te nemen en op een rijtje te zetten. En zo geschiedde dus met deze blog. Jullie zijn dus de klos, sorry. Nu was ik al een paar weken bezig met het schrijven van een nieuwe post, maar het kwam er maar niet van. Januari was namelijk een heel goede maand, het nieuwe jaar is voor mij heel goed begonnen en daarover is nog best veel te vertellen.

Ik weet nog wel zo goed dat het delen van leuke dingen ook meer vreugde oplevert. Het bekende spreekwoord “gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugd is dubbele vreugd” gaat echt op voor mij. Maar dan moet ik die vreugde uiteraard wel met jullie delen en niet alleen de smart. Zie daar mijn nieuwe voornemen!

Eerst even terug naar de blauwe maandag, om precies te zijn de perikelen met het UWV, dan zal ik jullie bijpraten over alle goede dingen in januari en vertellen over de geplande bezinningsperiode.

Ik heb eerder al uitgebreid geschreven over mijn WIA traject bij het UWV en de uitslag van de keuring. Consequentie daarvan is dat ik een uitkering krijg van het UWV. Die uitkering is ingegaan op 29 november vorig jaar. Het UWV hanteert namelijk heel strikt de wettelijke termijnen en de ingangsdatum van de uitkering is precies 104 weken na de eerste ziekmeldingsdag. Op 29 november was ik echter ook nog in dienst bij mijn werkgever. In de onderhandelingen kwam ik overeen dat ik per 1 februari zou worden ontslagen, en mijn werkgever zou tot die periode mijn salaris doorbetalen.

Dat betekende dus dat ik vanaf 29 november tot 1 februari dubbel inkomen zou ontvangen, en daarvan heb ik netjes aangifte gedaan bij het UWV. Gelijk op de dag dat ik wist dat het zo zou lopen, heb ik dat gemeld. Zo’n digitaal formulier vraagt echter nogal wat verwerkingstijd, met als gevolg dat ik in november en december teveel uitkering heb ontvangen dat ik moet terugbetalen. Over januari werd mijn uitkering gelukkig vooraf aangepast.

Uiteraard was bij mij bekend dat ik dat bedrag uiteindelijk zou moeten terugbetalen, en ik heb dat geld dan ook netjes op mijn spaarrekening geparkeerd in afwachting van de invordering. Die ontving ik vorige week, en toen ik gisteren mijn financiële administratie bijwerkte ontdekte ik dat het bedrag dat ik moest terugbetalen veel hoger was dan het bedrag dat ik op de spaarrekening had staan. Ik dook gelijk in de papieren en ontdekte de fout: het bedrag dat ik moest terugbetalen was een bruto bedrag, terwijl het UWV netto uitkeert natuurlijk. Bij het uitbetalen van uitkeringen wordt –uiteraard– belasting ingehouden, maar bij het berekenen van de invordering hadden ze daarmee geen rekening gehouden. Dat leek een foutje dat snel kon worden hersteld.

Vanochtend hing ik dus aan de telefoon om dat te melden, in de verwachting dat het gemakkelijk kon worden aangepast. Mis poes! Het boekjaar 2011 is gesloten, daardoor kan het UWV die bruto-netto berekening niet meer maken, en moet ik het bedrag bruto terugbetalen. Het bedrag dat ik daarmee teveel betaal, moet ik zelf corrigeren op mijn belastingaangifteformulier. Met deze terugbetaling moet ik per saldo meer aan het UWV betalen dan ik tot nu van hen heb ontvangen, en de verrekening met de belastingdienst kan ik pas doen bij de aangifte over 2012. Met een beetje geluk heb ik dat geld dus terug ergens halverwege 2013. Toen ik de uitkering aanvroeg had ik geen flauw benul dat ik het UWV een uitkering zou moeten betalen, in plaats van dat ik er één zou ontvangen. Het gaat om een bedrag van ongeveer € 1.200, het is niet de hoofprijs maar toch niet bepaald een klein bedrag.

Nu las ik in de brief dat je ook een betalingsregeling kunt afspreken met het UWV, bedoeld voor die mensen die het teveel ontvangen geld al lang hebben verbrast aan dure kerstcadeautjes bijvoorbeeld. Ik stelde dus voor dat ik het nettobedrag dat ik werkelijk schuldig ben gelijk zou betalen, en het restant nadat ik het bedrag van de belastingdienst heb ontvangen. Dan hoef ik in elk geval niet zelf bij te leggen. Probleem opgelost, toch? Zo denk ik toch nog een beetje mee met het zeer onvriendelijke en inflexibele systeem van het UWV. Maar nee, dat was ook geen optie. Betalingsregelingen kunnen ze maximaal voor een periode van 12 maanden afsluiten. Als je over een langere periode een regeling wil, doet het UWV eerst een onderzoek naar je vermogenspositie en daarvoor moet je een uitgebreid formulier invullen. Ten eerste ga ik daar mijn kostbare tijd niet aan besteden, ten tweede zal dat onderzoek niet uitwijzen dat ik zo arm ben dat ik het niet kan betalen. Kansloos dus. Terwijl ik het bedrag niet eens schuldig ben. Over bureaucratie gesproken.

Ik schoot uit mijn slof en vroeg naar de manager van de afdeling. Dat was niet mogelijk volgens de medewerkers die ik aan de lijn had. “Hoezo dan?” vroeg ik, “is zijn telefoon stuk?” Maar dat schoot de medewerkster in het foute keelgat. Ik moest wel normaal doen tegen haar, want zij kon er ook niets aan doen. Nee, ik wel zeker? Mijn temperatuur was het kookpunt inmiddels al ver voorbij.

Even op een zijspoor: ik vind het echt ongelooflijk hoe de managers in Nederland zich verschuilen achter dikke wanden, nooit bereikbaar voor het klootjesvolk en vooral geen telefoons aannemen van lastige klanten. Daar worden ze toch veel te duur voor betaald? Bizar is het gewoon! Ik denk dat ik Youp maar eens een brief ga schrijven, hoewel ik niet eens fan ben van hem.

De stukken liggen nu bij de advocaat die het ook een nogal vreemde situatie vind. Ik kan de consequenties nu niet goed overzien, maar ik denk dat ik bezwaar ga indienen bij het UWV waarin ik melding maak van het bedrag dat ik rechtmatig schuldig ben in mijn ogen, en ik zal dat bedrag ook netjes op tijd betalen. Het restant bedrag mogen ze via een rechter bij mij invorderen, ik ga daar graag mijn verhaal doen. Ik vermoed dat ik tegen die tijd wel voldoende ben afgekoeld. Ik hoop alleen dat ze door die aktie de rest van mijn uitkering het komende jaar zullen stopzetten, in afwachting van die rechtzaak. Dan ben ik natuurlijk nog verder van huis. Ik zal het advies eerst maar even afwachten. En als het goed is krijg ik deze week ook nog een telefoontje van het UWV met een voorstel voor een regeling. Ik ben benieuwd!

De feestdagen en de tussenliggende week eind december waren druk, maar oh zo gezellig! Kerst deels in Limburg, deels met lieve vrienden thuis gevierd en heerlijk gegeten. Daarna met andere lieve vrienden de werk- annex logeerkamer opgeknapt. Prachtig is het geworden! En het oude jaar uitgeluid met dezelfde klus-vrienden. Wat hebben we toch heerlijke en lieve mensen om ons heen! De inrichting van de kamer is nog niet helemaal klaar, de slaapstoeltjes missen nog. Ik weet al welke het worden, steggel alleen nog over de bekleding met de leverancier. De kleurstaaltjes zijn nog niet allemaal beschikbaar, dat duurt dus nog even. Als die er zijn, kunnen de matrassen weg en is de kamer helemaal af. Ik ben er ontzettend blij mee.

Leuk detail is dat ik een prachtig canvas heb gewonnen met een fotowedstrijd van het AllesAmerika forum waarvan ik al jaren lid ben. Jaarlijks organiseren zij een gezellige meeting met een fotowedstrijd. Hoewel we ons hadden aangemeld voor de meeting, hebben we op de dag zelf verstek laten gaan. Dat had vooral te maken met het energieniveau en de nodige bezinning en rust. Via sms en facebook mocht ik vernemen dat ik gewonnen had, en ik was er heel blij mee! De kleuren passen volgens mij perfect bij de nieuwe kamer, daar krijgt hij in elk geval een mooi plekje! Nog leuker detail is dat we niet alleen de eerste prijs hadden, maar ook een gedeelde tweede prijs, namelijk een cadeaubon van fotoalbum.nl. Super.

Maar het echte goede nieuws kwam begin januari. Terwijl ik 5 januari aan het einde van de middag in de wachtkamer zat bij de Kamer van Koophandel om mijn verse nieuwe eigen bedrijf in te schrijven in het handelsregister, opende ik op de iPad mijn mails en zag een bericht van het UWV. Amper 3 dagen nadat mijn definitieve brief met de gronden voor mijn bezwaar was ontvangen, werd mijn bezwaarschrift al behandeld en de uitkomst daarvan is heel gunstig: alle bezwaren zijn terecht verklaard en als gevolg daarvan ben ik alsnog duurzaam en volledig arbeidsongeschikt verklaard. Het percentage van 78,2% is dus van de baan. Dit betekent ook dat ik geen WIA uitkering krijg, maar een IVA uitkering, en die is duurzaam. Tot mijn pensioen kan ik erop rekenen en daarnaast heb ik geen verplichting meer om te werken. Ik hoef dus geen inkomen te genereren om te voorkomen dat ik mijn uitkering kwijt raak in augustus 2013.

Maar het grootste positieve effect van dat UWV-besluit is echter de verhoging van mijn arbeidsongeschiktheidspensioen, ofwel de aanvullende uitkering vanuit mijn WIA-gat- en WIA-excedent-verzekering. Die wordt nu verhoogd tot het maximale bedrag dat wordt uitgekeerd. Mijn inkomen wordt nu niet verlaagd tot ongeveer de helft, maar ik raak slechts 20 tot 30% kwijt. Het precieze effect zal blijken als ik alle bedragen netto heb gezien, maar het is hoe dan ook een enorm stuk hoger dan de eerdere situatie. Onze grootste zorgen zijn daarmee in één klap voorbij. Het is nog steeds een aderlating, maar het effect is een stuk kleiner en we kunnen dit goed hanteren. De druk is van de ketel. Wat een fijn gevoel is dat!

Ik zat dus bij de Kamer van Koophandel toen ik dat bericht las, en uiteraard heb ik de inschrijving gewoon doorgezet. Vanaf 1 januari ben ik officieel zelfstandig ondernemer en eigenaar van een organisatie-adviesbureau. Wat een geweldig gevoel was dat toen ik er weer naar buiten liep. Ik had het niet verwacht, maar het voelde toch als een heel nieuwe start. Dat zal uiteraard ook te maken hebben met het goede nieuws van het UWV dat mij tegelijkertijd bereikte.

Uiteraard hebben we dat gevierd, dat goede nieuws hebben we beklonken bij één van de beste Japanners in Nederland: Oni in Den Haag. We besloten nog eens terug te gaan naar de plek waar ik door een voormalig leidinggevende ooit was ingewijd in het eten van sushi en waar Peter en ik een paar maanden daarna voor het eerst ook samen hebben genoten van het heerlijke goedje. Sindsdien zijn we verslingerd aan dit gezonde eten, maar bij Oni zijn we nooit meer terug geweest. Dit was een mooie gelegenheid. Een intiem feestje voor 2!

De eerste opdracht voor mijn eigen bedrijf heb ik ook al in de pocket. Het was even onzeker of het door zou gaan, want de opdracht is via mijn samenwerkingspartner bij mijn oud-werkgever. En daar lag iemand dwars, maar later is zij toch overstag gegaan. Omdat we er niet geheimzinnig over wilden doen en transparant willen opereren naar onze klanten, hadden we samen besloten om mijn inzet ter discussie te stellen, en achteraf ben ik daar ook wel blij om. Nu staan ze er in elk geval volledig achter. Dat betekent dus dat ik in februari mijn eerste facturen kan versturen. Weer zo’n mijlpaal!

Naast mijn IVA uitkering mag ik werken, het is alleen geen verplichting meer. Niets staat de start van het ondernemerschap dus in de weg, ik kan alleen wat selectiever zijn in de aanvaarding van opdrachten. De winst die ik maak in mijn bedrijf moet ik wel gedeeltelijk verrekenen met mijn uitkering, dat betekent dus dat ik na het inleveren van de jaarcijfers mogelijk een gedeelte van mijn uitkering moet terugbetalen. Met die terugbetalingsverplichting heb ik alvast ervaring opgedaan dit jaar, daar ben ik dus nu op voorbereid. Wat heel fijn is, is de mogelijkheid om kosten af te trekken van de belasting. Mijn winst wordt daarmee lager, en dat is voordelig voor de verrekening met het UWV. Want de investering in bijvoorbeeld een nieuwe auto –voorlopig nog niet gepland–, nieuwe computers, boeken en opleidingen kan ik zo aftrekken. Fantastisch toch!

Dat goede nieuws leidde ook tot nieuw besef. Ik merkte aan mezelf dat ik weer volledig in de doe-modus was geschoten na november vorig jaar. Ik rende mezelf voorbij en was meer dan full-time in de weer met allerlei afspraken om te proberen een nieuwe toekomst op te bouwen en naderen onheil af te wenden. Doen en presteren, resultaatgericht werken. Hoe kom ik zo snel mogelijk bij die oplossing? That’s me! En daarbij heb ik gauw de neiging om compromissen te sluiten, vooral als er financiële debacles op de loer liggen. Ik was dan ook moe, begin januari, ik merkte dat ik teveel van mezelf vroeg. Die eeuwige valkuilen ook!

Nu de druk van de ketel is, voel ik ook dat opeens andere opties zich aandienen. Met deze luxe positie waarin ik me nu bevind –hoe anders dan een paar maanden geleden– vraag ik me af of ik überhaupt nog wel wil werken. Misschien wil ik wel full time pleegmoeder zijn? Doordat de noodzaak om nog zoveel mogelijk geld binnen te harken opeens verdwijnt, verschuift ook de prioriteit. Wat nu? En hoe vind ik het antwoord op die vragen? Door niet te zoeken denk ik.

Onze financiële situatie is gedekt, er dreigt geen zwaard van damocles meer. Dat geeft dus de ruimte om na te denken over andere alternatieven die er eerst niet waren. En hoe ontdek je nu wat de beste keuzes zijn? Door eerst de oude situatie los te laten. Ik denk dat dat voor mij het best werkt. Loslaten is niet gemakkelijk, het oude gedrag en het oude denken is er zo ingebakken, dat kost tijd. Natuurlijk begint elke verandering met besef en inzicht, maar daarmee ben je nog niet klaar. Ik kan dit vraagstuk natuurlijk ook op de rationele manier aanpakken, en lijstjes maken met voors en tegens, maar mijn ervaring heeft inmiddels geleerd dat echte besluiten niet rationeel worden genomen. Die voel je, in je onderbuik. Ik weet dat ik op een dag wakker zal worden en de goede keuzes helder worden.

Loslaten is nu dus het devies. Bezinning. Tijd nemen. Rust voor mezelf. Mezelf even stil zetten en ruimte laten ontstaan. Ik weet dat van daar uit nieuwe dingen geboren zullen worden. Mijn agenda loopt langzaam leeg. Ik zeg afspraken af en ben selectief in mijn tijdsbesteding. Niet alles zeg ik af, sommige afspraken zijn te “kostbaar” en met veel moeite en inzet van anderen tot stand gekomen, die houd ik aan. Het is ook fijn om goede gesprekken te hebben. De opdracht bij mijn oud-werkgever laat ik ook doorlopen, het is geen full-time werk en zal slechts enkele uurtjes per week vragen. Maar nieuwe afspraken maak ik niet meer. Mijn loopbaantraject gaat even op een laag pitje, en ik ga vooral niets doen.

En de extra vrije tijd die ontstaat probeer ik nu vooral leeg te laten. Even in het hier-en-nu blijven, niets moeten, mezelf niets opleggen en dus loslaten. Dat is moeilijk, maar het voelt als een goed idee. Ik heb 2 uitspraken gevonden om me hierin te helpen en ondersteunen. Ik ga ze printen en ergens ophangen, zodat ik op moeilijke dagen erop kan terugvallen.

Stilte is een stukje hemel dat afdaalt naar de aarde.

-Ernest Psichari

Do not dwell in the past, do not dream of the future, concentrate the mind on the present moment.

-Buddha

En over een tijdje weet ik hoe ik de nieuwe ruimte het best kan invullen. Één ding is zeker: in die nieuwe ruimte ga ik vooral iets doen dat goed is voor mij, met meer aandacht en liefde voor mezelf. Of dat nu full-time pleegmoederschap is, of het ondernemerschap, of iets daartussen in, dat zal de tijd me leren.

Omdat schrijven bij me hoort, zal ik zeker verslag doen van die bezinningsperiode. Hoewel ik ook van plan ben om het computergebruik te minderen, en dagen in te lassen dat het ding niet aan staat. Maar daarop moet ik me eerst mentaal voorbereiden, ik ben bang dat ik anders ernstig last krijg van afkickverschijnselen.

En later deze week zal ik ook nog verslag doen van de voortgang in de Bechterew behandeling bij Peter en ik heb nog wel iets te vertellen over mijn ervaringen met bezuinigen en uitkomen met minder geld. Ik hoop jullie dus graag weer terug te zien hier. Als je meeleest, laat je dan even een berichtje achter? Ik vind het leuk om mijn publiek te leren kennen, al is dat virtueel.