Op expeditie met de bus en de metro

Vandaag was sinds lange tijd mijn zakelijke vuurdoop in het openbaar vervoer. Vorige week heb ik mijn auto ingeleverd bij mijn oud-werkgever, en ik had een netwerkafspraak in Amsterdam vanmiddag, op de Zuidas. Peter’s auto is niet beschikbaar op de dagen dat hij werkt, en dus toog ik met het openbaar vervoer naar mijn afspraak. Natuurlijk heb ik voorheen ook wel eens met het OV gereisd. Meestal reed ik dan met de auto naar een station waar ik gratis kon parkeren en reisde va daar met de trein naar bijvoorbeeld Amsterdam omdat het parkeren in de stad zo belachelijk duur is. Maar dat telt niet, dit voelt heel anders omdat ik nu volledig afhankelijk van het OV, inclusief aansluitingen en dergelijke.

Ik had een afspraak met de directeur van een grote publiekrechtelijke instelling, een belangrijk gesprek met een belangrijk persoon. Bovendien is zij een indirect contact, gelegd via iemand uit mijn eigen netwerk en daarom wil ik zeker niet te laat komen. Als ik voorheen zo’n afspraak had en met de auto reisde, nam ik ook altijd extra ruime reistijd. Je weet immers nooit wat er onderweg kan gebeuren, en eenmaal op de plaats van bestemming kun je gemakkelijk even in de auto blijven zitten en je vermaken met bijvoorbeeld de iPad. Met het OV is dat een stuk lastiger, vooral als het zoals nu buiten ijskoud is. De planning neemt zich dus iets nauwer. En ook in het OV kunnen dingen mis gaan natuurlijk, of misschien wel juist in het OV. Best een spannende onderneming dus voor een controlefreak als ik.

En wat doet een controlefreak bij een spannende onderneming? Juist ja, goed voorbereiden! Uiteraard begint dat met het uitzoeken van de reisroute en de bijbehorende tijden. Gelukkig zijn daarvoor handige hulpmiddelen beschikbaar op het wereldwijde web. Ik schreef de route op, met de lijn-nummers van bussen en metro’s. En voor de zekerheid schreef ik ook nog 3 alternatieven op. Stel je voor dat er iets mis gaat... Natuurlijk plande ik ook de terugreis, inclusief alternatieven omdat ik niet wist hoe laat ik klaar zou zijn.

De volgende stap was mijn outfit. Als ik met de auto ga, hoef ik daar nooit lang over na te denken. Ik heb een aantal zakelijke en nette outfits die uitermate geschikt zijn voor afspraken als deze, ik kies enkel de kleur en snit die past bij mijn humeur. Helaas zijn die pakken niet allemaal geschikt voor het reizen met OV. En zeker niet in deze barre tijden met ijzige kou en gladde trottoirs vol aangekoekte sneeuw. Mijn wolwitte mantelpakje bijvoorbeeld, veel te besmettelijk voor die viezige looproutes en smerige bussen, bovendien is een rok nu veel te koud. Maar ook de meeste van mijn schoenen en laarzen lenen zich niet voor wandelroutes van en naar bushaltes over trottoirs die spiegelglad zijn. In no time ga ik ermee onderuit. En dan heb ik het nog niet eens over de verwoestende kracht van het zout op straat. Ik weiger om de rest van het seizoen te lopen met schoenen die eruit zien alsof ze door beesten zijn aangevreten. Mijn kleding moet dus OV- en zout-proof zijn, warm genoeg in deze bittere kou, ik moet overeind kunnen blijven en bovendien lang genoeg kunnen lopen. En daarnaast wil ik ook zakelijk een goede indruk maken. Best een uitdaging dus...

Zou ik mijn sneeuwlaarzen aantrekken? Of toch maar niet? Ik heb één paar laarzen met rubberen zolen, en één paar schoenen met rubberen zolen. Niet echt een profiel, maar in elk geval niet zo glad als leren zolen. Gegarandeerd wel koude voeten natuurlijk, met mijn sneeuwlaarzen zou ik in elk geval warme voeten hebben en bovendien is daarmee de kans groter dat ik overeind blijf. Bovendien lijden ze niet onder het zout. Die keuze was dus gemaakt, en daarmee vielen alle rokken af. Een nette broek à la Marlène Dietrich eroverheen is toch nog netjes en vrouwelijk en zou gelijk de lompe en minder elegante laarzen enigszins aan het oog onttrekken. Natuurlijk wel met een legging onder mijn broek, zodat ik al wachtende op de bus geen koude benen zou krijgen. En met mijn lange rode colbert kan ik zorgen dat de ogen in elk geval op het bovenste deel blijven rusten, nietwaar? Dat was dus besloten. Passende sierraden erbij, en ik kon op pad.

Maar niet voordat ik mijn tas had ingepakt. Voorheen pakte ik gewoon mijn handtas, en mijn schrijfmap nam ik los mee. Maar dat was nu geen optie. Ik zou bijna 3 uur weg zijn voor een afspraak van een uur, en daarvan dus bijna 2 uur in bus of metro doorbrengen. Ten eerste heb ik geen zin om die map steeds vast te houden, dat is onhandig ook. Ten tweede moeten er natuurlijk ook nog andere dingen mee nu. Stel je voor dat ik me zou vervelen? Reistijd kun je beter nuttig doorbrengen, toch? Naast mijn schrijfmap en mijn vulpen, en mijn reguliere handtas-inhoud moest dus ook mijn iPad mee, die tevens dienst doet als mijn digitale agenda, en mijn e-Reader. Ook stopte ik nog wat leesvoer in mijn tas dat op mijn to-do-lijst staat voor een afspraak op maandag. En natuurlijk is een flesje water onontbeerlijk, want zonder vloeistoffen krijg ik geheid hoofdpijn, en tijdens de meeste zakelijke afspraken kom je er bekaaid vanaf met slechts één Haags kopje thee. En stel je voor dat het gaat regenen? Een paraplu ging dus bovenop, een reisparaplu, dat wel.

Met die inhoud was mijn tas propvol, en uiteraard kon ik hem niet meer sluiten. Niet handig en niet veilig. En dan had ik niet eens mijn solo-apparatuur ingepakt vandaag. Waar laat ik die dan een volgende keer? Mijn eerste conclusie was dan ook dat ik een grotere tas nodig heb.

--------------------------------------------------

Laten we mijn reguliere handtas-inhoud eens onder de loep te nemen. Ik krijg altijd commentaar van anderen dat mijn tas zo zwaar is, en dat ik zoveel meeneem. Wat zit er dan allemaal in? Georganiseerd is mijn tas-inhoud wel, ik gebruik namelijk zo’n tas-organizer als hieronder afgebeeld. Reuze handig! Alles dat ik altijd bij me wil hebben heeft een vaste plek, en als ik een andere handtas wil gebruiken hoef ik alleen maar mijn organizer-met-inhoud over te hevelen, een actie van slechts 20 seconden. Heel handig is het ook dat alles een vaste plek heeft in één van de elf vakjes en dat je dus nooit lang hoeft te zoeken.




En in die elf vakjes vind je zoal terug:

• Mijn portemonnee met meestal alleen wat kleingeld, rijbewijs, bankpassen, bonuspas en airmilespas en uiteraard op een prominente plek mijn donorkaart. Vaak zwerven er ook nog wat bonnetjes in van af te halen stoomgoed en wat oude kassabonnetjes.
• Een aparte portemonnee met pasjes en paspoort. Je wordt soms gek van die hoeveelheid pasjes die je kunt hebben, maar ik ben ook te zuinig om korting langs mijn neus te laten gaan. Modewinkels, ikea, bouwmarkten, groothandels, noem maar op...
• Een klein etuitje met wat pijnstillers en een klein potje vaseline. Nou hoor ik jullie al denken “vaseline?” met en boel vraagtekens, maar dat heb ik echt nodig. De binnenkant van mijn neus is door de jaren heen aardig versleten en mijn slijmvliezen werken niet meer. Soms heb ik de vaseline nodig om bloedingen te stoppen of om de boel een beetje te verzachten.
• Om diezelfde reden heb ik dus ook altijd een klein doosje met wattenstokje in mijn tas zitten
• En ook om diezelfde reden minimaal 2 à 3 pakjes tissues. Ik heb namelijk continu een loopneus.
• Mijn zonnebril is onmisbaar, zowel zomer als winter.
• Batterijtjes voor mijn gehoorapparaten. Als mijn geluid uitvalt, kan ik namelijk niet meer functioneren omdat ik dan zo goed als doof ben.
• Een klein tubetje met crème voor droge handen, kloofjes of kleine wondjes.
• Mijn mobiele telefoon en mijn “speciale” headset. Vanwege mijn slechthorendheid kan ik met een mobiele telefoon alleen maar bellen met een headset voor slechthorenden, die moet ik dus ook altijd meenemen. Ik bewaar hem in een brillendoosje om te voorkomen dat hij stuk gaat.
• Een doosje smint, gewoon voor een frisse adem.
• Een doosje met zoetjes van stevia, zodat ik nergens hoef over te schakelen op gewone suiker of zoetjes met chemische stoffen die ik niet vertrouw.
• “Handsanitizer” in een mini-spuitflacon (pen-formaat), omdat sommige plekken nog te vies zijn om je handen te wassen. Zo zijn mijn handen snel bacterievrij en schoon. Heerlijk! Ik “importeer” deze altijd vanuit Amerika.
• Een uitklapbare haarborstel, een klein poederdoosje en een kleine nagelvijl. Wanneer je toonbaar moet zijn is het reuze handig om deze dingen gewoon uit je tas te kunnen plukken.
• Lipbalsem en minimaal 2 lipgloss, enerzijds voor de “mooi” anderzijds voor de verzorging.
• Een mini-deodorant, om altijd fris voor de dag te kunnen komen.
• 2 pennen.
• Mijn compacte fotocamera. Als amateur-fotograaf vind ik het prettig om altijd een kleine camera bij de hand te hebben.

Jullie denken er vast anders over, maar ik kan hier echt niets van missen als ik onderweg ben. Vooral niet als ik met het OV reis, zo heb ik nu ook ervaren. Alles in mijn tas heb ik ook vandaag gebruikt namelijk, met uitzondering van mijn camera. Ik heb echt een grotere tas nodig, dat is wel duidelijk.

--------------------------------------------------

Om tien voor twee stapte ik met een overvolle handtas de deur uit naar de bushalte voor de eerste etappe van mijn trip. De halte ligt bij de snelweg aan het uiterste einde van de carpoolparkeerplaats, en het kost iets meer dan 5 maar minder dan 10 minuten lopen. Daar aangekomen zie ik dat er verschillende bussen over dezelfde route naar het Amstelstation gaan, ik neem dus de eerste de beste die aankomt en volgens de zeer handige informatieborden komt die over 10 minuten.

Terwijl ik wachtte merkte ik dat ik koude handen had, ik was mijn handschoenen vergeten. Ook miste ik nu een horloge. Ik heb er wel een paar, maar ik draag ze nooit en dus waren de batterijen nu allemaal leeg. Toch binnenkort maar even oplossen, want een horloge is eigenlijk ook onontbeerlijk. De informatieborden geven wel aan over hoeveel minuten de bus aankomt, maar niet of dat ook volgens planning is. En een controlefreak weet graag of ze nog op schema ligt.

De bus was niet leeg, maar zitplaatsen waren er nog genoeg. Ik installeerde me en las op het informatiebord dat in deze bus het dragen van gordels verplicht was. Een snelle blik om me heen leerde me dat niemand zich daar iets van aantrok, en dus deed ik dat ook niet. Al snel merkte ik dat mijn winterse expeditie-outfit in de bus wel heel warm was, ik voelde dat ik begon te gloeien. Een nieuwe observatieronde leerde me ook dat ik blijkbaar een van de weinigen was die geschikt schoeisel had gekozen. Het overgrote deel van de reizigers was gekleed alsof er nergens sneeuw te bekennen was.

Op het Amstelstation stroomde de bus leeg en bijna iedereen bewoog zich in de richting van de metro. Ik moest met lijn 51 naar station Amsterdam Rai en die kwam al vlot. De lijnen reden achter elkaar het station in en weer uit, wat een efficiënte planning. De metro zat vol met voornamelijk scholieren leek het. Na slechts 2 stops moest ik er alweer uit, en bevond ik me opeens tussen de snelweg op een perron. Vanaf hier was het nog een paar minuten lopen naar het adres waar ik moest zijn. Een blik op mijn telefoon leerde me dat ik blijkbaar een metro eerder genomen had dan het reisschema aangaf, want ik was veel te vroeg.

Gelukkig had ik een kaartje uitgeprint met de looproute, want ook de stratengids van Amsterdam was ik vergeten mee te nemen. Die moet ik ook maar standaard in mijn handtas stoppen dus. Het leuke van zo’n wandelroute tussen de gebouwen door is dat je weer eens heel andere dingen ziet dan vanuit de auto. Blij was ik wel met mijn sneeuwschoenen, want op de route waren de trottoirs niet schoon. Ik was er snel en meldde me aan bij de balie. Omdat ik veel te vroeg was vroeg ik om mijn afspraak nog niet te waarschuwen, ik wilde me in plaats daarvan graag even opfrissen.

Zo’n warme winterverpakking heeft ook nadelen. Een blik in de spiegel toonde me de appelrode wangen die een afspiegeling waren van mijn binnentemperatuur, bijna net zo rood als mijn ferrari-rode-colbert. Ik gloeide van top tot teen. Blij dat ik wat deo bij me had, en wat anti-glim-poeder. Zo werd ik weer een beetje toonbaar. Een volgende keer mag de verpakking dus best iets minder laagjes bevatten.

Na een fijn gesprek naam ik dezelfde vlotte route weer terug naar huis waar ik om kwart voor 2 arriveerde. Ik was dus iets minder dan 3 uur weg geweest in totaal voor een afspraak die precies een uur duurde. Het viel me niet tegen in elk geval, de reis verliep voorspoedig en zelfs sneller dan gepland. De e-reader en de NVVS-stukken heb ik niet aangeraakt, ik heb alleen de iPad gebruikt en verveeld heb ik me zeker niet.

Op mijn to-do-lijst staat in elk geval een horloge, de stratengids moet ik in de tas erbij steken en ik moet op zoek naar een grotere tas. In plaats daarvan mag de e-reader in het vervolg thuis blijven, tenzij ik echt midden in een boek zit waarin ik graag verder lees.

Inmiddels heb ik een persoonlijke OV-kaart besteld, zodat ik daar in de toekomst ook een abonnement op de OV-fiets aan kan koppelen. Het lijkt me handig om op sommige bestemmingen gewoon een fiets te kunnen huren voor het laatste eindje, of om gewoon even door Amsterdam te fietsen. Vooral als het mooi weer is lijkt me dat fijn. En daarnaast ben ik ook van plan om een proef-abonnement te nemen op Greenwheels. Daarmee kun je op verschillende plekken deelauto’s gebruiken, waarbij je betaalt voor de uren en de kilometers. Het proefabonnement kost nu tot 1 mei slechts €10 om te proberen, en ook dat kan gekoppeld worden aan mijn persoonlijke OV-kaart. Na de proefperiode geven zij advies over het abonnement dat je het best zou kunnen afsluiten, dat past bij je gebruik.

En wie weet, kunnen we die tweede auto blijvend missen. Ik ben benieuwd!