Boek gesloten, een nieuw boek open!

Ik heb het blog-medium ontdekt in 2004, mede doordat ik toen actief werd op het AllesAmerika forum, ter voorbereiding van onze vakantie naar Amerika in 2004. Geïnspireerd door mede-forummers die hun reisverhalen hebben gepubliceerd met een weblog, heb ik mijn reisverhalen ook on-line gezet, om ze te kunnen delen met anderen. Tot nu heb ik dit blog alleen daarvoor gebruikt. Ik zag bij anderen weblogs ontstaan over hun dagelijkse leven, een soort dagboek zeg maar, en ook dat leek me wel erg leuk. Ik heb er vaker over nagedacht om dat ook te gaan doen, maar het is er nooit van gekomen. Ik vond dat ik niet zoveel te vertellen had. Het was niet de leukste periode in mijn leven zeg maar, en ik wilde niet alleen maar ellende melden. Maar het bleef een beetje knagen op de achtergrond en ik nam me voor dat ik ermee zou beginnen wanneer er weer vooral leuke dingen te melden zouden zijn.

Is die periode nu aangebroken? Ik weet het niet, maar ik realiseer me steeds meer dat je niet in de toekomst kan kijken………Misschien kan ik het geluk een beetje afdwingen? Naïeve gedachte misschien, maar hoop doet leven nietwaar? En geluk hebben we wel nodig, er staat namelijk een belangrijk project op stapel met een geringe slagingskans. Een geringe slagingskans, maar zooooooo belangrijk. Ik heb besloten om dit te delen met jullie, en ik hoop dat jullie allemaal een beetje met mee-hopen om zo de goden zo gunstig mogelijk te stemmen. En nu vragen jullie je vast af om welk project het gaat? Wel, daar kom later nog op terug. Ik duik eerst nog even in de historie van de afgelopen jaren. Ik wil het boek der ellende nu definitief sluiten en een nieuw boek openen. Zie het maar als een grote schoonmaak…….

Wanneer begon het nu eigenlijk? Dat is eigenlijk best lastig te zeggen, maar ik houd het even op begin 2004. Ik werkte als Financieel Manager op een productiesite van een Zweedse multinational en Peter werkte als Automatiseringsmedewerker bij een klein callcenter. We woonden in een klein dorpje vlakbij Roermond in een prachtig huis, dat we kort tevoren helemaal naar onze smaak hadden verbouwd. Geen vuiltje aan de lucht, althans zo leek het…….. Maar toch werd ik ziek, ik raakte burnout. Ernstig burnout. Van de energieke levenslustige vrouw die ik was, was niets meer over. Een klein zielig hoopje mens dat alleen nog kon huilen. Ik kon niets meer, de batterij was helemaal leeg. Een boek lezen was onmogelijk, want ik raakte steevast voor het einde van de pagina de draad kwijt. TV kijken was onmogelijk, want ik kon het niet volgen. Mijn concentratievermogen was helemaal weg en ik raakte al in paniek van iets simpels als eten koken. Ik keerde helemaal in mezelf terug.

Op het moment dat het je overkomt weet je niet wat er gebeurt en wat de oorzaak is, of beter gezegd de oorzaken. Voor burnout is zelden één aanleiding, er gaat bijna altijd een lange periode aan vooraf waarin de batterij vooral wordt verbruikt en niet wordt opgeladen. Zo ook bij mij. Als ik terugkijk is het overduidelijk, maar op dat moment zat ik in een diep zwart gat.

Toen ik weer enigszins herstelde, en langzaam omhoog kroop uit het diepe dal kon ik terugkijken en zien wat er nu allemaal mis was. Hoe krijg je nu zo’n foute energiebalans? Nou, het is een waslijst van oorzaken:

- Verkeerde banen die veel stress vergen (fraude-praktijken van directeuren en zo).

- Een foute diagnose van een sportblessure die uiteindelijk leidt tot een chronisch probleem waardoor ik niet langer dan een half uur kon lopen (shin-splint) en waardoor ik 30kg zwaarder word (uiteindelijk ben ik aan beide benen geopereerd, in 1999 en in 2004).

- Een studie post-HBO bedrijfskunde naast je werk doen en cum laude afstuderen.

- De ernstige bloedziekte van mijn moeder die pas aan het licht komt na 2 herseninfarcten en ontelbare tia’s en die haar uiteindelijk in de rolstoel doet belanden, waardoor ze uiteindelijk moet stoppen met de werkzaamheden in het bedrijf dat mijn ouders samen met mijn broer hebben.

- Starten met een part-time avondstudie aan de universiteit op hetzelfde moment dat ik met een nieuwe baan begin (bij die Zweedse Multinational).

- De oplichter die de oorzaak was van de onterechte arrestatie van mijn vader en mijn broer.

- Veel reizen voor werk en studie (woon-werk 75km enkele reis en 1 uur reistijd, 2 à 3 keer per week ’s avonds naar Rotterdam voor college en daarna weer terug naar Limburg, en dan nog de buitenlandreizen naar Zweden, Duitsland en Spanje voor mijn werk, ik reed 55.000 km per jaar met een kantoorbaan).

- Geen tijd voor jezelf hebben omdat je alleen maar bezig bent met werken en studeren. Op dagen dat ik niet naar Rotterdam ging werkte ik 10-12 uur, de andere avonden en in het weekend studeerde ik alleen maar. In het najaar van 2003 ben ik dan ook gestopt met de opleiding.

- Het vreemde ongeluk van mijn broer tijdens de jaarwisseling 2003/2004: achterover gevallen na een blackout, wat hem een hersenbloeding, een hersenkneuzing en een schedelbasisfactuur opleverde. Hij is in levensgevaar geweest, lag een nacht in een coma, maar gelukkig leefde hij nog. Hij is er voor 90% bovenop gekomen, maar er is wel blijvende schade.

- Helpen met de boekhouding van het bedrijf van mijn ouders en mijn broer omdat mijn vader de zaak in z’n eentje moest draaien, nadat eerst mijn moeder uitviel en toen ook nog mijn broer.

- Een perfectionist zijn.

- Een zware auditieve handicap hebben en dan toch willen functioneren alsof er niets aan de hand is.

En dan te bedenken dat dit alles zich afspeelde tussen 1999 en 2003. Niet vreemd dus, dat ik burnout raakte. Eigenlijk nog vreemd dat het niet eerder gebeurde.

Maar goed, ik ging niet bij de pakken neerzitten. Ik werkte hard aan mijn eigen herstel. Ik realiseerde me dat zoiets niet voor niets gebeurd, en ik besloot dat ik ervan wilde leren. Ik moest mijn leven dus opnieuw gaan inrichten! In eerste instantie was de therapie gericht op lichamelijk herstel, de batterij moest weer worden opgeladen. Ik ging elke dag fietsen, deed een cursus fotografie, ging sporten en zorgde voor ontspanning. Later, toen het langzaam weer beter ging en er een stijgende lijn zichtbaar werd ging ik aan de slag met een therapeut, ging naar de haptonoom om gevoel en ratio weer op één lijn te brengen en ik deed ontspanningstherapie. Ik kon weer langzaam de sociale contacten oppakken, kon weer een boek lezen (niet te moeilijk) en tv kijken was ook weer mogelijk.

Het was ook deze periode dat ik besefte dat er heel andere dingen belangrijk zijn in het leven dan werk en carrière. Ik had mijn moeder en mijn broer gezien, liep zelf tegen een muur aan en ik ontdekte dat ik andere dingen belangrijk ging vinden! Ik wilde graag met Peter een gezin stichten en ik stopte met de pil.

Na een prachtige vakantie in Amerika in september en oktober 2004, ik was inmiddels 7 maanden thuis, wilde ik weer langzaam aan het werk. Samen met mijn therapeut ging ik in gesprek met mijn werkgever, want ook daar moest natuurlijk iets gaan veranderen! De verrassing was enorm groot, toen mijn werkgever vertelde geen vertrouwen meer te hebben in mij. Hij dacht dat ik het niet meer aan zou kunnen, ook omdat ik had aangegeven niet meer 60-70 uur per week te willen werken. Dat paste dus niet in zijn straatje! De klap was groot en ik had er een probleem bij. Na een burnout kun je niet zomaar full-time gaan werken, dat moet je langzaam opbouwen en dat kan niet zomaar bij een nieuw werkgever. Na een onderhandelingsronde van een paar maanden kon ik gelukkig afdwingen dat ik eerst weer in een aangepaste functie aan de slag kon en mijn werk kon opbouwen, daarmee startte ik in januari 2005. En toen ik daarmee een eindje op weg was, ging de volgende onderhandelingsfase van start. Ik bouwde de uren rustig op, en ondertussen probeerde ik een goede regeling te treffen met mijn werkgever. Dat is uiteindelijk ook gelukt! In april 2005 kwamen we overeen dat ik per 1 juli uit dienst ging met een redelijke ontslagpremie.

Inmiddels was ik ook al een jaar gestopt met de pil, maar mijn menstruatie bleef heel onregelmatig met lange tussenpozen. Dat is lastig zwanger worden, nietwaar? Via de huisarts kwam ik terecht in het ziekenhuis en na een aantal onderzoeken werd in een sneltreinvaart duidelijk dat ik een serieus vruchtbaarheidsprobleem heb, de diagnose luidt PCOS. Wat is PCOS? PCOS is de afkorting van Poly Cysteus Ovarium Syndroom. Normaal komen na de menstruatie bij de vrouw in de eierstokken enkele follikels of eiblaasjes tot ontwikkeling, waarvan er meestal maar één verder groeit en tot eisprong of ovulatie komt. Bij vrouwen die aan PCOS leiden worden in de eierstok meerdere kleine follikels gevormd. Deze kunnen maar moeilijk tot groei en ovulatie komen. Dit wordt veroorzaakt door een verstoring in de natuurlijke hormoonbalans. De onderontwikkelde vochtblaasjes die zo ontstaan, worden cysten genoemd. De oorzaak van PCOS ligt dus in een hormoonprobleem. Nu ik wist dat ik PCOS had vielen ook een aantal andere puzzelstukjes op zijn plaats. Mijn overgewicht bijvoorbeeld, dat wordt veroorzaakt door een te hoog testosterongehalte. Nu werd duidelijk waarom het steeds niet lukte om mijn overgewicht kwijt te raken dat ik had opgebouwd door de problemen met mijn benen. En dat mijn haargroei steeds dunner werd kon nu ook worden verklaard. Ik blijk als gevolg van dit hormoonprobleem dus haren te hebben met dezelfde kenmerken als mannen, met als gevolg dat ik bovenop mijn hoofd langzaam kaal wordt. Ondanks dat de klap groot was, kreeg ik niet echt de tijd om erover na te denken. Ik werd doorverwezen naar een fertiliteitarts en we startten gelijk met de eerste vruchtbaarheidsbehandeling.

Alsof dat nog steeds niet genoeg was, kwam er nieuw probleem bij. Peter kreeg een arbeidsconflict met zijn werkgever en ze besloten samen dat het niet wenselijk was om met elkaar door te gaan. Huh…… we wilden een gezin stichten, dat lukt niet echt, en dan zitten we ook nog eens allebei zonder baan? Hoe krijg je het voor elkaar?

Maar gelukkig waren de vooruitzichten voor Peter goed. Hij had al eerder een aanbod gekregen om te werken voor een leverancier waar hij al langere tijd mee samenwerkte, en die baan sprak hem enorm aan. Hij had hem eerder afgewezen, omdat die baan niet in Limburg was, waar wij woonden, maar in Naarden. In de Randstad dus! Toen was de situatie niet ernaar om de baan te accepteren, maar wat hadden we nu nog te verliezen? We zaten allebei zonder baan, en in Limburg lagen ze niet voor het oprapen, dus dan is de keuze snel gemaakt. Voor Peter was dit de kans van zijn leven, een baan in de branche waar hij zich als een vis in het water voelde, voor een leuk bedrijf, en een geweldige functie. Die kans kon hij niet laten schieten. Ik moest toch al op zoek naar iets anders, en in mijn functie kan ik overal ter wereld aan de slag!

Peter kon gelijk op 1 juni van start in zijn nieuwe functie, maar we woonden nog wel in Limburg. In juni bivakkeerden we daarom in een hotel, betaald door de werkgever van Peter. Ik ging doordeweeks met Peter mee, om te solliciteren, en in het weekend gingen we weer terug naar Limburg. In de tussentijd zetten we ons huis in de verkoop en gingen we op zoek naar een gemeubileerd appartement in Amsterdam, ook weer betaald door de werkgever van Peter. Dat vonden we al snel, en vanaf 1 juli woonden we officieus in Amsterdam. We hadden nu een half jaar de tijd om op zoek te gaan naar een ander huis, en ons huis in Limburg te verkopen.

Ik had een dagtaak aan het solliciteren, vooral omdat ik vanaf 1 juli niet meer de beschikking had over mijn leaseauto, die had ik immers moeten inleveren bij mijn oude werkgever en we hadden in ons appartement in Amsterdam ook nog geen internet. Ik deed alles met de fiets of het openbaar vervoer, een prima manier om je nieuwe woonplaats te ontdekken! Ik voelde me dan ook al snel thuis! Ik pendelde tussen het internetcafé, waar ik de brieven en cv´s verstuurde, en ons appartement. Gemiddeld had ik twee sollicitatiegesprekken per dag, veelal bij werving- en selectiebureau’s gespecialiseerd in financiële functies, in de hoop dat zij iets geschikts voor mij zouden hebben. Het duurde dan ook niet lang voordat ik iets had gevonden. Ik kon zelfs kiezen tussen 2 functies waar ik was gekozen. Op 10 augustus zou beginnen aan mijn nieuwe baan als Financial Analyst bij een van de grootste verffabrikanten ter wereld, en ik had nog 3 weken om te genieten van vakantie. Hè, hè!

Het spreekt voor zich dat de vruchtbaarheidsbehandelingen op een laag pitje stonden. De verhuizing naar de Randstad gaf me de mogelijkheid even stil te staan bij wat er was gebeurd, en te overdenken of ik dit eigenlijk wel wilde. De vruchtbaarheidsbehandelingen maken toch wel een enorme inbreuk op je leven. Alles was in zo´n sneltreinvaart gegaan dat ik niet de tijd had genomen om stil te staan bij de consequenties ervan. Wil ik wel behandelen? Wat betekent dat dan? Wat zijn de alternatieven? Ik ben gelovig (katholiek), hoewel niet orthodox en streng maar behoorlijk radicaal, en er speelde me toch door mijn hoofd of ik wel invloed mocht uitoefenen op wat er voor mij blijkbaar niet was weggelegd. Is dat wel verstandig? Kortom, we maakten even een pas op de plaats.

Ik was alweer een tijdje aan het werk, we waren inmiddels aardig gesetteld in Amsterdam en naarstig aan het rondkijken naar een nieuw woonadres. Het huis in Limburg was nog steeds niet verkocht, niet zo gek, want de gemiddelde tijd dat een huis te koop stond was een half jaar. Nog even geduld hebben dus. In oktober besloten we de vruchtbaarheidsbehandelingen weer op te pakken en we maakten een afspraak in het AMC. Daar hadden we een intakegesprek waaruit bleek dat alle testen en onderzoeken nog eens overnieuw moesten worden gedaan. Zo gezegd, zo gedaan. Tevens hadden we een uitgebreid gesprek met een therapeute van het CVV (Centrum voor Voortplantingsgeneeskunde) en daar kwam uit dat het toch wel goed zou zijn om samen even de tijd te nemen om alles wat er was gebeurd te verwerken en een plaats te geven. Ze raadden ons aan om nog een half jaartje te wachten, en die tijd te gebruiken om met een therapeut aan de slag te gaan. Dat leek ons ook wel een goed idee en daarmee zijn we gestart.

In november boekten we een vakantie naar Florida, om even lekker uit te waaien en bij te komen, en na de vakantie gingen we naarstig op zoek naar een nieuw huis. In januari moesten we het appartement zelf gaan betalen, en we waren nu toch wel toe aan iets van ons zelf, met onze eigen spulletjes en ook iets groter. Het appartement in Amsterdam was wel erg klein.

Omdat het huis in Limburg nog steeds niet was verkocht, kozen we ervoor om een huis te huren. We wilden niet vastzitten aan 2 hypotheken, zeker niet met de hoge huizenprijzen in de Randstad. We vonden een mooie stadswoning in het centrum van Hoofddorp, met veel ruimte en helemaal nieuw. Dat konden we dus naar onze eigen smaak inrichten. Het kwam dus ook wel goed uit om de vruchtbaarheidsbehandelingen even uit te stellen, dat gaf ons de tijd om de verhuizing te regelen en ons te settelen in de nieuwe woning. We kregen de sleutel op 3 januari en op 26 januari zijn we verhuisd. In januari hadden we dus maar liefst 3 huizen…….. Maar gelukkig meldde zich in januari ook een koper van ons huis in Limburg, en eind januari tekenden we de voorlopige koopakte. Vanaf 1 april zou het huis niet meer van ons zijn! Hè hè, we konden weer tot rust komen.

Nou, dat hadden we gedacht………. Op 21 maart kregen we het vreselijke nieuws dat het bedrijf van mijn ouders en mijn broer die nacht was afgebrand! Wat een verdriet, zeg! Ze hadden een garage in voornamelijk oldtimers en een aantal van de mooiste auto’s waren volledig weg, net als de garage en de opslag van de onderdelen. Mijn broer woonde ernaast en is wakker geworden van een ontploffing. Hij belde gelijk de brandweer, maar het bedrijf was niet meer te redden. Natuurlijk waren ze verzekerd, maar niet tegen verkoopwaarde natuurlijk, dat is niet mogelijk. De winst van de voorraad ging dus in vlammen op, en ze moesten helemaal opnieuw beginnen. Het was dubbel moeilijk, omdat ze het pand net een paar weken eerder hadden verkocht. Door de ziekte van mijn moeder en het ongeluk van mijn broer met alle gevolgen van dien, konden mijn vader en mijn broer de kosten niet meer alleen opbrengen en genoeg geld verdienen om overeind te blijven. Ze zouden op een andere plek in afgeslankte vorm opnieuw beginnen, maar die kans kregen ze dus nu niet!

Na een grondig onderzoek kwam de volgende klap: het bleek brandstichting te zijn. Iemand heeft dus moedwillig het bedrijf in brand gestoken. De verzekering keerde niet uit, eerst moest bewezen worden dat ze het niet zelf hadden gedaan. Daar sta je dan…….. Je broodvoorziening is in vlammen opgegaan, je hebt geen plek meer om te werken en je krijgt geen geld. Dat was een moeilijke tijd! Uiteindelijk duurde het tot augustus tot de verzekering uitkeerde en ze plannen konden gaan maken voor een herstart. Maar voordat het zover was gebeurde er weer nieuwe dingen die alles compleet overschaduwden.

Het was 3 juli toen ik op mijn werk na een gesprek met een sollicitant merkte dat ik een gemiste oproep had van Peter. Het was inmiddels bijna 17.00 uur en ik belde hem terug. Ik kreeg echter niet Peter aan de lijn, maar iemand anders. Peter was aan het werk bij een klant, bij KPN in Rotterdam, en een KPN-collega uit het projectteam nam de telefoon op. Hij vertelde dat Peter iets aan zijn hart had, zijn hartfilmpje was niet goed en hij zou worden gekatheteriseerd om te kijken wat er aan de hand was. Ik dacht dat de grond onder mijn voeten wegzakte.

Ik heb mijn tas gegrepen, ik ben in de auto gesprongen en ik ben onderweg gegaan naar Rotterdam. Ik was net onderweg toen ik in de eerste file belandde, het is geen gemakkelijke opgave om van Amsterdam naar Rotterdam te rijden in de avondspits. Ik raakte helemaal in paniek en ik belde mijn ouders om te vertellen wat er was gebeurd. Op dat moment realiseerde ik me helemaal niet dat het mijn vaders’ verjaardag was.

Onderweg kreeg ik een nieuw telefoontje van de collega van Peter, de katheterisatie was gedaan, Peter bleek een vernauwing te hebben in de kransslagader. Tijdens de katheterisatie is besloten om hem meteen te dotteren, ze hebben een stent geplaatst om de ader open te houden. De bloedprop was opgelost, er was geen levensgevaar meer. Hoewel ik enorm schrok, werd me duidelijk dat het wel goed zou komen met hem! Dat was alvast een opluchting. Ik was inmiddels al ruim een uur onderweg toen zelfs Peter even belde, zodat ik zijn stem kon horen. Hij hield zich enorm sterk!

Even voor zeven uur was ik eindelijk in het ziekenhuis en was ik blij dat ik hem eindelijk weer kon vasthouden. Het waren de langste 2 uren van mijn leven ooit.......... Hij lag aan de hartbewaking, vol infusen, allemaal draadjes en slangetjes. Mocht zich niet bewegen vanwege de stent (een veer die ze hebben ingebracht om de ader open te houden) en vanwege de wond aan de slagader in de lies, vanwaar ze gedotterd hebben. We moesten nog wachten op de uitslagen van het bloed waaruit zou blijken wat er was gebeurd. Om half negen kregen we de uitslag en daaruit bleek dat hij een hartinfarct had gehad. Dat betekent dus blijvende schade, al weten we inmiddels dat die behoorlijk meevalt en dat hij een redelijk normaal leven kan leiden.

Een dag later is hij met de ambulance vervoerd naar het ziekenhuis in Hoofddorp, zodat ik hem weer lekker dichtbij had. Hier heeft hij een paar dagen aan de hartbewaking gelegen en daarna nog een paar dagen op een gewone kamer. Op zaterdag mocht hij naar huis! Hij moest 6 weken rust houden, mocht niet fietsen of autorijden, daarna zou zijn revalidatie starten.

Ook de blijdschap rond de thuiskomst van Peter heeft niet lang mogen duren. Een paar dagen erna, op mijn verjaardag notabene, kregen we het vreselijke nieuws dat mijn vader nierkanker had. Hij had een tumor in 1 van zijn nieren. Na onderzoek was gebleken dat het een heel zeldzame vorm van kanker is, en daarnaast een heel aggressieve. De tumor zat aan de binnenkant van zijn nier, volledig ingekapseld, en dat was ook de redding. Daardoor was een operatie nog mogelijk. Wanneer de tumor buiten de nier zou hebben gezeten, zou er geen behandeling meer mogelijk zijn geweest. Hij is op 28 juli geopereerd en tijdens de operatie hebben ze de nier, de urineleider en een stuk van de blaas verwijderd. Het was een heel zware operatie, maar er leken geen uitzaaiïngen te zijn. De definitieve uitslag liet nog even op zich wachten maar die bevestigde dit 10 dagen later. Gelukkig knapte mijn vader goed op.

Vlak voordat Peter de hartinfarct had gehad was ik tot overeenkomst gekomen met een nieuwe werkgever. De functie bij de verffabrikant beviel me helemaal niet, of beter gezegd het bedrijf beviel me niet, en ik had besloten op zoek te gaan naar iets anders. Dat heeft even geduurd, omdat het nu eenmaal lastiger solliciteren is als je aan het werk bent, en bovendien was ik zeer kritisch. Maar er had zich toch iets aangediend wat me erg aansprak en bij een bedrijf dat ik ook nog eens heel leuk vond. Het heeft wat onderhandeling gevergd, maar we kwamen er toch uit. Vanaf 1 augustus zou ik beginnen als Manager Bedrijfsvoering bij één van de grootste woningcorporaties van Nederland. Een geweldige baan bij een geweldig bedrijf! Toen wisten we nog niets van alle rampen die ons nog zouden overspoelen voordat ik uiteindelijk zou beginnen. Eind juli ging ik dan ook in gesprek met mijn toekomstig leidinggevende om te vertellen wat er allemaal was gebeurd en hij reageerde er enorm goed op! Hij gaf me alle ruimte om alles te verwerken, extra tijd voor Peter en mijn vader. Ik vertelde hem ook maar gelijk dat we ook nog een kinderwens hadden die niet helemaal vanzelf ging, en dat we daarvoor op termijn ook nog vaak naar het ziekenhuis moesten. Geen probleem!

Uiteindelijk bleek mijn nieuwe baan ook mijn redding, die had niet op een beter moment kunnen komen. Ik kwam terecht in een heel sociaal bedrijf, met geweldige collega´s! Peter knapte ondertussen ook enorm goed op, zijn revalidatie startte in september en hij ging als een speer. Hoewel hij heel veel last had van de bijwerkingen van zijn medicijnen, zag je hem zienderogen vooruit gaan. Het kwam vast weer goed! We veranderden ons eetpatroon heel drastisch, luisterden naar de adviezen van de diëtiste en we grepen alle hulp die ons werd geboden met 2 handen aan. Later bleek Peter te lijden aan PTSS en een angstsyndroom, veroorzaakt door de hartinfarct, maar ook daarvoor kreeg hij hulp aangereikt.

Toen hij weer aardig was opgekrabbeld, hij was weer langzaam aan het werk voor 3 halve dagen per week, zijn we opnieuw in gesprek gegaan over onze kinderwens. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt bij de gynaecoloog waar we gingen vertellen dat we de behandelingen opnieuw wilden opstarten.

De gynaecoloog schrok van het verhaal en vertelde ons dat ze eerst een nieuwe zaadtest wil doen om uit te sluiten dat er na de hartinfarct iets is veranderd. De medicijnen van mijn man kunnen invloed uitoefenen op de potentie, maar daarvan merken we helemaal niets, dus iedereen (inclusief de gynaecoloog) gaat ervan uit dat alles goed zal zijn. Alleen voor de zekerheid……

De klap was dan ook groot toen we in november de uitslag kregen en bleek dat de kwaliteit van het zaad te slecht was om een succesvolle kans te hebben op een bevruchting. Daar hadden we niet op gerekend! De gynaecoloog adviseerde ons om de zaadtest nog eens te herhalen na 3 maanden en intussen af te wachten in de hoop op spontaan herstel. Volgens haar kwam dit wel vaker voor en er was een kans op herstel mogelijk. Ze vroeg ons om dit even de tijd te gunnen. Mocht de test bij herhaling niet goed zijn, zouden we met IVF kunnen starten. Zo gezegd, zo gedaan! Het was niet leuk, maar het was nu eenmaal zo!

Vanaf augustus waren we ook op zoek naar een nieuw huis. Onze nieuwe woonomgeving beviel ons helemaal niet, we voelden ons niet thuis. Zeker nu Peter ziek was, misten we de groene omgeving die we gewend waren in Limburg. We hadden inmiddels een mooi huis gevonden in Muiden waar we helemaal verliefd op waren. Een leuk huis in een prachtig dorpje, in een heerlijke omgeving, met alle voorzieningen onder handbereik en de grote stad Amsterdam op een steenworp afstand. Vanaf 1 februari 2007 zou het huis van ons zijn.De wachtperiode was dus eigenlijk niet zo’n ramp, we gingen nu dus weer verhuizen. We moesten nog wel een en ander verbouwen, maar in maart zouden we al verhuizen. Leuke vooruitzichten dus! Tegelijkertijd konden we ons dus voorbereiden en inlezen op de IVF, want dat was nooit eerder aan de orde geweest. Toch wel heftig allemaal.

Behalve de vruchtbaarheidsproblemen kampte ik ook al een tijdje met problemen aan mijn ogen. Met een korte onderbreking in mijn puberteit draag ik mijn hele leven al een bril. Niets bijzonders, er zijn zoveel mensen die een bril dragen, nietwaar? In 2003 ontdekte ik, nadat ik tot mijn schrik ineens periodes van enkele uren helemaal niets kon lezen, dat ik al jaren de verkeerde sterkte had in de glazen van mijn bril. Ik had al lange periode veel last van hoofdpijn, maar een ogentest bij verschillende opticiens wees telkens uit dat de sterkte goed was. Niets was minder waar! Toen ik in het ziekenhuis belandde bij de oogarts werd duidelijk dat ik last had van een accommodatieprobleem. Mijn ogen werden gedruppeld en daarmee werden de accommodatiespieren stil gelegd, een nieuwe meting wees uit dat de sterkte maar liefst +4,5 dioptrie moest zijn, in plaats van de +1,25 die ik droeg. Doordat de sterkte in de brilleglazen veel te laag was, moesten mijn oogspieren zo hard werken dat ze het hadden opgegeven. De rek was eruit! Dat betekende dat ik de sterkte langzaam moest gaan opbouwen, mijn ogen accepteerden niet een correctie van +3 in een keer. Telkens na een paar maanden werd de sterkte aangepast, en na een jaar stapte ik over op contactlezen. Het zou nog jaren duren eer de ogen stabiel zouden zijn, en ik zou nog regelmatig moeten bijstellen, maar ik wist nu tenminste wat er aan de hand was.

In november 2006 merkte ik opnieuw dat de ogen weer onstabiel waren en dat ik slecht kon zien. Ik liet mijn dossier opsturen naar het AMC en daar werd de controle overgenomen. De sterkte moest vast opnieuw worden aangepast, dacht ik. Na een nieuwe meting ontdekten ze echter iets anders in het ziekenhuis. De nieuwe meting gaf maar een klein verschil ten opzichte van mijn lenzen, dat kon dus niet het probleem zijn. Ik kwam opnieuw terecht in een draaimolen van onderzoeken en de paniek groeide langzaam. Ik ben al zwaar slechthorend, en ik heb mijn ogen hard nodig om goed te kunnen horen. Als daar ook nog iets mee mis is, ben ik in de aap gelogeerd. De onderzoeken wezen uit dat ik zeer sterk reageerde op heel kleine veranderingen, en dat werd veroorzaakt door een andere oogaandoening die ze in Roermond nooit hebben opgemerkt. Ik bleek een oogaandoening te hebben: Macula Degeneratie. Het vreemde is dat deze ziekte leeftijdsgebonden is, en normaal alleen maar voorkomt bij mensen die ouder zijn dan 60, en dat ben ik nog lang niet, nog heel lang niet. Zeldzaam…….. Ik sta nu onder strenge controle, ik kan er zelf een aantal dingen aan doen zoals vitaminen, oogoefeningen en testen of het niet verslechtert. Ik kom pas echt in de problemen als mijn ogen nieuwe vaten gaan aanmaken als een reactie op de problemen, en zolang dat niet gebeurt heb ik hooguit wat last van onstabiel zicht, maar ik kan tenminste nog zien en lezen. Hopelijk gaat dit nog heel lang goed zo.

Terug naar de vruchtbaarheids”toestanden”. Eind februari heeft Peter de zaadtest herhaald en vlak na onze verhuizing kregen we daarvan de uitslag. Alweer niet goed, alweer een teleurstelling. Uit de test bleek namelijk dat het aantal zaadcellen was gegroeid, dus daarin zat verbetering, maar het aantal zaadcellen dat werkelijk overleeft was nog steeds heel erg klein, te klein. Een spontane bevruchting was niet mogelijk. De gynaecoloog opperde toen IUI. Ze wilde eerst IUI proberen, in haar ogen de gemakkelijke behandeling, voordat ze overstapte op de ingewikkelde IVF. Peter moest nog wel een aantal testen laten doen, zoals een echo, een bloedonderzoek en een zaadoverlevingstest om te bepalen of IUI ook werkelijk mogelijk zou zijn.

Voor mij was het enerzijds een teleurstelling omdat ik me helemaal had voorbereid op IVF en nu weer moest omschakelen naar IUI, maar omdat IUI een minder belastende methode is heb ik me daar snel bij neergelegd. Weer ingelezen en voorbereid, de behandelingen zouden nu vast heel snel beginnen. Peter werd ingepland voor de onderzoeken en de verwachting bestond dat het IUI zou worden.

Maandag 14 mei kregen we telefonisch de uitslagen van de onderzoeken voor de IUI, alweer een teleurstelling. IUI blijkt niet mogelijk, maar IVF blijkt nu ook niet mogelijk. De uitslag van de zaadoverlevingstest is zo slecht dat alleen ICSI nog een optie is. ICSI is de laatste mogelijkheid op een zwangerschap met onze eigen eitjes en zaadjes. Hoewel bij IVF de bevruchting ook plaatsvindt buiten de baarmoeder in een reageerbuisje, dringt bij deze de methode een zaadje (uit de tienduizenden die door het laboratorium in de reageerbuis worden gedaan) zelf het eitje binnen. Bij ICSI kiest de laborant 1 zaadcel en brengt die handmatig in de eicel met een injectienaald. Een nieuwe tegenvaller, dat was even slikken, zeg!

Maar nog veel groter was de teleurstelling door de eerste reactie van de gynaecoloog: ze wilde ons niet laten starten met de behandelingen! Volgens haar is er een kans op spontaan herstel en ze vind dat ICSI alleen is voorbehouden aan andere problemen. Daar sta je dan! We moeten nog 6 maanden wachten. We zijn vanaf de eerste diagnose nu dus al ruim 2 jaar verder, en er is nog geen behandeling in zicht. Deels door eigen keuze, deels door dikke pech en deels door de langzame medische molen. We zijn erg boos op de gynaecoloog die steeds haar verhaal verandert en ons aan het lijntje houdt. Ze heeft ons steeds voorgehouden dat we snel konden starten met behandelen en dat we na de tweede zaadtest niet hoefden te wachten, maar nu ontkent ze dat ze dat heeft gezegd. Hoe kan ik haar nu nog vertrouwen?

Niemand geeft ons de garantie dat de problemen van Peter zijn opgelost binnen 6 maanden, de medicijnen die hij slikt moet hij namelijk blijven slikken, zijn leven lang. Waar wachten we dan op? Op nog meer onzekerheid? Ik wordt binnenkort 36 jaar, en als we nog een half moeten wachten en dan de behandeling opstarten zijn we natuurlijk ook niet gelijk zwanger. Niemand kan voorspellen of de 1e poging gelijk succesvol is of niet, maar die kans is toch wel klein. Je bent snel al 1-1½ jaar verder, daar komt nog een zwangerschap bij van 9 maanden (als er tenminste geen miskraam optreedt) en dan ben ik al 38. De kans op een eventuele 2e kindje wordt dan weer veel kleiner natuurlijk, vooropgesteld dat ik dat überhaupt nog wel wil.

We protesteerde hevig bij de gynaecoloog en zij beloofde ons het probleem te bespreken in het team op het CVV. Op 17 mei gingen we op vakantie voor 2½ week en op de eerste maandag dat we terug waren hadden we een nieuwe telefonische afspraak met de gynaecoloog voor de uitslag van het teamoverleg. Daarvan verwachtten we weinig, dus we beraadden ons al op een second opinion of zelfs een nieuwe arts. Maar gelukkig was dat niet nodig. De uitslag na onze vakantie was positief, tegen onze verwachting in. Ze was onder druk van het team blijkbaar toch overstag gegaan, en we mogen nu eindelijk gaan starten met de ICSI behandelingen. We hebben inmiddels een voorlichtingsbijeenkomst gehad en volgende week, op mijn verjaardag hebben we het startgesprek met de IVF arts. Als dat geen mooi verjaardagscadeautje wordt…………

En zo zijn we bij het einde van dit boek gekomen. Dit boek gaat dicht, er gaat een nieuw boek open. Ik zet een dikke streep onder alles wat de laatste jaren is gebeurd, en ik ga werken aan een nieuwe toekomst. Hopelijk past daar ook een kindje in, maar ik zal proberen me niet gek te laten maken. In de tussentijd genieten we van ons nieuwe leven in Muiden in een prachtig huisje, en een (bijna)gezonde Peter. In het blog zal ik proberen om steeds een update te geven van ons ICSI proces, zodat jullie allemaal met ons mee kunnen duimen. Dat is dus het project waarbij ik jullie hulp nodig heb!