Wat nu?

Mijn laatste blog dateert nog van voor onze vakantie naar Andalusië in de tweede helft van oktober, een vakantie waarvan we alweer 3 weken thuis zijn. Dat zal jullie vast niet zijn ontgaan. Ik kon me er niet toe zetten, mijn hoofd is vol. Vol met spinsels, ik krijg er nog niet een samenhangend geheel uit. Sinds het laatste nieuws op het front van onze kinderwens, de nieuwste diagnose dat mijn eitjes waarschijnlijk op zijn, zijn we ook alweer meer dan 6 weken verder. We zijn 6 weken verder, 6 moeilijke weken. Mijn tranen hebben rijkelijk gevloeid, en nog ben ik niet leeg. Verdorie, wat is het moeilijk......

Na het bezoek aan de acupunturiste op 11 oktober schreef ik nog dat ik weer lekkerder in mijn vel zat. "Heads up and full speed ahead" schreef ik. Was het een opleving door de acupunctuur of hield ik mezelf voor de gek? De klap kwam de afgelopen weken nog vaak terug, niks "lekker in mijn vel". Ik durf niet meer te hopen dat het ons gaat lukken een kindje te krijgen met ons "eigen materiaal", ik geloof er niet meer in.

Ik hoopte nog dat de vakantie een therapeutische uitwerking zou hebben, dat we het een plaatsje konden geven en dat we nieuwe energie zouden opdoen voor een nieuwe ICSI poging, voor mijn gevoel dus de laatste. Maar dat is niet gelukt. De vakantie was niet onaardig, maar ik heb niet kunnen genieten zoal ik dat normaal kan. Voor Peter is het ook een moeilijke tijd, voor hem bleek toch de reis naar een land waar hij zich niet of heel moeilijk verstaanbaar kan maken een aanslag op zijn "onzekerheid". De angstaanvallen kwamen weer in alle hevigheid terug en hij zit niet lekker in zijn vel. We zitten allebei niet lekker in ons velletje, en we kampen allebei met allerlei onzekerheden rond onze kinderwens en de naweeën van Peter's hartinfarct vorig jaar. Dat maakt het niet gemakkelijker.

In december, om precies te zijn de dag na kerst, start ik weer met de decapeptyl. En deze poging staat meer in het teken van de bevestiging van de diagnose dan dat we werken aan een zwangerschap. De IVF arts zei vorige week nog in een telefonisch gesprek dat ik niet moet rekenen op een goed resultaat, de verwachtingen zijn niet positief, de kans kleiner dan 1 procent, en dat ligt wel heel dicht bij nul. In mijn hoofd houd ik er dan ook ernstig rekening mee dat het niet gaat lukken en dat we ons moeten voorbereiden op andere alternatieven. Eiceldonatie en adoptie zijn de mogelijkheden die overblijven. Willen we dat? Kunnen we dat? Allerlei gedachten spinnen door mijn hoofd, ik wordt overspoeld door allerlei gevoelens.

Het doet pijn, het voelt als een verlies, als een groot gemis. Het voelt als een heel groot gat in mijn buik, als een leegte. Mijn leven staat op z'n kop. Wat nu? Is dit het nu? Ik rijd figuurlijke rondjes op een heel grote rotonde, ik blijf maar rondjes draaien omdat ik niet weet welke afslag ik moet nemen en intussen raast het verkeer langs me heen, de wereld draait gewoon door. Ik voel me verloren, en ik voel me verscheurd.

Mijn relatie met Peter is zo bijzonder, zo puur, zo echt. Er is niemand anders op de hele wereld waarmee ik me kan voorstellen een kindje te krijgen. We zijn allebei zo anders, we lijken helemaal niet op elkaar, we vullen elkaar aan, en toch zijn we intens verbonden aan elkaar. Hoe zou een kindje van ons eruit zien? Hoe zou het zich ontwikkelen? Welke unieke mix van onze genen zou eruit voorkomen? Wat zouden we van elkaar terugzien? Ik vrees dat we dat nooit zullen ontdekken, en dat vind ik moeilijk te verteren.

Eiceldonatie is een alternatieve optie. Maar dat kan niet anoniem, we moeten zelf op zoek naar donor. Die donor moet er ook veel voor over hebben, want zij zal een vergelijkbare behandeling moeten ondergaan als bij IVF, inclusief alle hormoonbehandelingen. En het zullen dan dus haar genen zijn, en niet de mijne. En de genen van Peter. Kan ik ooit voelen dat het mijn kindje is, ondanks dat het wel in mijn buik zal groeien? Kan ik de biologische moeder gewoon onder ogen komen, zonder het gevoel te hebben dat het haar kindje is? Is het nog steeds die kroon op onze bijzondere relatie? De mix van genen is in elk geval heel anders. Stel dat ik dat kan, dat het mij kan lukken om dit alles naast me neer te leggen, hoe vind ik dan in hemelsnaam een donor? Wie kan ik dat vragen? Wie durf ik dat te vragen? En wat als ik tot de conclusie kom dat ik het niet kan?

En adoptie? Kunnen we dat aan, om nog zo'n lang proces door te maken? En hoe oud zal het kindje dan wel niet zijn? Peter is inmiddels al 40, en het leeftijdsverschil tussen de ouders en het kind mag niet groter zijn dan 40 jaar. De wachtlijst is enorm. Willen we een kindje met een handicap? Dat gaat namelijk sneller. En een kindje van 5 jaar oud adopteren, is dat voor ons een optie? Kunnen we dat aan? Je slaat dan wel een heel belangrijk deel van het groeiproces over. En wat als we besluiten dat we dat niet kunnen, of niet willen? Dan zijn er geen opties meer en komt er dus helemaal geen kindje.

Hoe komen we hier ooit uit? Ik tob nog even verder....