Een model voor een nieuwe toekomst

Ondanks de hobbels op de weg en het gevoel van leegte dat ik vorige week ervoer, leidt het pad van bezinning ook tot nieuwe inzichten over hoe mijn en onze toekomst eruit zou kunnen zien. Let wel, ik ben me geheel bewust van het feit dat dingen nooit zo lopen zoals je ze plant, toch zijn gemaakte keuzes in mijn ogen ook bepalend daarin.

Één van de dingen die langzaam doordringen is het feit dat ik tocht echt niet meer in loondienst wil gaan werken. Als zelfstandige kan ik mijn tijd veel beter indelen, en bovendien ben ik niemand verantwoording schuldig over de dingen die ik niet doe omdat ik ze niet meer kan. Heerlijk! Vorige week attendeerde iemand me op de vacature van bestuurder bij de Nederlandse Stichting voor het Dove en Slechthorende Kind, volgens haar was dat op mijn lijf geschreven. Het triggerde me wel en uiteraard heb ik erover nagedacht, maar al snel kwam ik tot de conclusie dat ik dat niet moet doen. Het is een full time management job, en ondanks dat het gaat om een organisatie die mogelijk veel begrip zal hebben voor mijn beperking, ben ik ervan overtuigd dat ik toch veelvuldig in situaties terecht zal komen die eigenlijk teveel van me vragen. Een paar dagen later werd ik door iemand van de NVVS geattendeerd op een part-time functie van 10 uur per week voor een project dat bijna 3 jaar zal duren, maar ook daarvan heb ik inmiddels geconcludeerd dat ik het niet moet doen. De vacature is in Houten, en de reistijd alleen is meer dan een uur enkele reis. Bovendien zal het een heel communicatieve functie zijn met potentiële werkgevers bijvoorbeeld, en daarvoor loop ik nu niet meer warm.

Verder heb ik ook mijn eerste opdracht als adviseur geëvalueerd, en kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk ook wel stressvol is geweest. Ik heb geen invloed gehad op de deadlines, die door de uiteindelijke klant overigens niet werden nagekomen, terwijl mijn contracterend opdrachtgever de toegezegde rapportagedatum niet daarop wilde aanpassen. Dat zorgde er uiteindelijk voor dat ik in één week tijd het werk heb verzet dat ik in 3 weken had gepland. Omdat de aanlevering van de ingevulde enquêtes echter enorm uitliep kon ik pas veel later daarmee aan de slag, waardoor de startdatum en opleverdatum steeds dichter bij elkaar kwamen. Toegegeven, het heeft me een leuke som opgeleverd, die ik overigens volledig heb geïnvesteerd in een MacBook Air, een nieuwe iPad en een goed backupsysteem, maar toch vond ik de druk niet prettig. Het werk daarentegen vond ik leuk om te doen, en het heeft me ook wel voldoening opgeleverd.

Wat ik veel prettiger heb ervaren is het werken met mijn eerste coachee. Ik had het niet gedacht, maar ik vind het zo ontzettend leuk om te doen! En wat zo heerlijk is: je kunt je tijd zelf helemaal indelen. De gesprekken plan je wel vooruit, maar de voorbereiding daarvoor kun je geheel zelf inplannen. Een beetje onderzoeken op internet, wat gerichten literatuur lezen en eventueel voorbereidende opdrachten uitwerken. En het levert me ook enorm veel voldoening op. Ik krijg er veel waardering voor, en ik zie ook dat het resultaat oplevert bij de cliënt. Het gaat me veel beter af dan ik had verwacht, de vragen in het gesprek komen bijna als vanzelf naar boven. Ik hoef mezelf daarvoor niet bovenmatig in te spannen. Zo natuurlijk voelt het aan! En wat ik erg leuk vind is dat de voorbereiding en het lezen ook een positieve uitwerking hebben op mijn eigen ontwikkeling.

Langzaam ontstaat dan ook het idee om me in de toekomst volledig te richten op coaching in mijn eigen praktijk. Ik kan mijn tijd dan volledig zelf indelen, lekker thuis werken (of ergens hier vlakbij) en zo dus voldoende tijd overhouden voor de honden en mijn gezin. Ik heb geen auto nodig, en dat scheelt weer een investering en een geldverslindende kostenpost. En ja, tijd voor een gezin, betekent dat er tijd overblijft voor een pleegkind. Als coach zou ik maximaal 4 dagen per week 1 sessie plannen van maximaal 3 uur, dan heb ik nog wat tijd nodig voor voorbereiding en de rest van de tijd blijft over voor de anderen en de huishouding. Zo haal ik toch professioneel voldoening uit werk op een manier die past bij mijn mogelijkheden en interesses, en ik haal hopelijk voldoening uit de zorg voor een pleegkind. Het klinkt nu als een mooie combinatie.

Dat betekent wel dat de slaapkamer die nu is ingericht als werkkamer weer tot een slaapkamer moet worden omgetoverd, maar daar is niet zoveel voor nodig. Om te werken en om coachingsgesprekken te voeren moet ik dan wel een ruimte zoeken buitenshuis, maar hopelijk kan ik daarvoor iets vinden in mijn eigen woonplaats. De kosten ervoor kan ik zakelijk aftrekken.

Wat de pleegzorg betreft is er nog een ander idee geboren. We overwegen nu om in de zomervakantie een tijdelijke opvang te doen van een pleegkind, voor ongeveer 6-8 weken. Dat moeten we nog bespreken met pleegzorg, zij moeten dat ook een goed idee vinden natuurlijk. Op die manier kunnen we zelf eens ervaren hoe dat is, vooral ook omdat we nu toch een wat ouder kind zouden willen opvangen. Voorheen stonden we ingeschreven voor de leeftijd van 0 tot 8 jaar, maar nu willen we dat graag wijzigen in een leeftijd vanaf 8 jaar. Daar hebben we 2 goede redenen voor: de gezondheid van Peter en mijn slechthorendheid. Peter's gezondheid is namelijk een belemmerende factor in de fysieke verzorging van kleine kinderen, die kunnen namelijk nog weinig zelf. Daarnaast merk ik ook dat met mijn enorm slechte gehoor het steeds moeilijker is om met kleine kinderen te communiceren. Ze praten nog niet duidelijk, hebben heel hoge stemmetjes, en dat combineert slecht met mijn beperking. Oudere kinderen praten in elk geval duidelijker en kunnen de meeste dingen zelf, ze hebben vooral mentale verzorging nodig in plaats van fysieke verzorging. Voorheen vonden we onszelf helemaal niet opgewassen tegen oudere kinderen, vooral omdat we totaal geen ervaring hebben. Je hebt namelijk niet de kans om erin te groeien, maar wordt gelijk in het diepe gegooid. Maar daar denken we momenteel toch wat genuanceerder over. Een tijdelijke opvang gedurende een lange vakantie geeft ons de mogelijkheid om ervaring op te doen en te proeven hoe dat is, voordat we ons voor een lange termijn vastleggen.

De periode van de zomervakantie is daarvoor ook heel gunstig, het past prima in mijn plaatje-van-nu. Tot aan onze vakantie wil ik geen wijzigingen in onze situatie aanbrengen, de tijd voor bezinning is nog niet afgerond. En als we terugkomen is het alweer juni, en bijna zomervakantie. Mijn verwachting is dat die periode geen goede periode is om me vol op mijn bedrijf te storten en aan acquisitie te doen, maar dus een prima periode voor een tijdelijke opvang. Het enige dat we moeten regelen is de tijdelijke opslag van wat spullen in de werkkamer, zodat er voldoende ruimte is voor een leuke slaapkamer. Het bureau, een bureaustoel en de 2 fauteuils moeten dan even een ander plekje krijgen, maar ik neem aan dat we daar wel een oplossing voor vinden.

Na de zomer is het een goed moment om te starten met een opleiding op het gebied van coaching of NLP, ik moet me nog erin verdiepen wat de beste keuze daarin is. Ik heb wel al verschillende instituten op een rij gezet, maar ik vind het lastig een goede keuze te maken. Ten eerste zijn het allemaal groepsopleidingen, en dat maakt het extra lastig voor mij, maar wellicht zijn er ook andere mogelijkheden. Daar moet ik me binnenkort maar eens verder in verdiepen. En tegelijk met de opleiding kan ik mijn bedrijfje verder vorm gaan geven en op zoek gaan naar nieuwe cliënten. Die heb ik sowieso nodig tijdens de opleiding om te "oefenen".

Het nieuwe jaar is dan de uitgelezen mogelijkheid om voor een definitieve plaatsing van pleegzorg te gaan, mocht de "proef" in de zomer positief uitpakken. Mijn bedrijfje heeft in het najaar al wat meer vorm gekregen als het goed is -alle begin gaat natuurlijk langzaam- en dan ontstaat er weer ruimte voor nieuwe dingen. Maar niet voordat ik een rondreis heb gemaakt met één van mijn beste vriendinnen door Zuid-oost Azië in januari of februari. Zo'n rondreis zit er daarna waarschijnlijk even niet in en het is wel een heel grote wens van mij. Peter heeft uitgesproken dat hij het heerlijk vind om een paar weken gewoon thuis te zijn als hij vrij is van werk, maar voor mij is dat geen optie. Ik ben immers al heel veel thuis, en juist vakantie is voor mij de uitgelezen periode om nieuwe plekken te ontdekken. Daarin verschillen we dus enorm, maar gelukkig heb ik een goede vriendin die ook graag op reis gaat met mij. 

Tja, en voordat je het weet heb je dan toch alweer een heel jaar ingevuld met nieuwe plannen. Volgende week gaan we in gesprek met pleegzorg over ons plan voor de tijdelijke vakantieopvang, en ook voor de reis naar Zuid-oost Azië ga ik plannen maken, de rest blijft voorlopig nog even bij ideeën. Want volgende week kan het zomaar weer allemaal anders zijn, nietwaar?