De bezinning daalt in...

Ik heb nu 2 heel rustige weken achter de rug, met relatief weinig activiteiten en afspraken, en veel tijd voor mezelf. En de komende weken blijft dat ook zo, tot aan onze vakantie in mei zeker. En tegelijk met dat besef groeit ook de onrust. Niet dat de muren op me afkomen, daar heb ik helemaal geen last van, en ik verveel me ook niet bepaald, maar toch borrelt er iets dat een beetje lijkt op "Is dit het nou?". Alsof er een leegte opdoemt aan de horizon. Ik voel de behoefte om belangrijker te zijn, ik denk dat ik het zo het best kan omschrijven.

Toch ga ik nog geen maatregelen nemen, dat dit zou gebeuren was wel enigszins te verwachten, ik ken mezelf goed, en ik denk dat het ook goed is voor mij op dit moment. Ik laat het gebeuren, en ga niet gelijk met mijn hoofd een invulling geven aan mijn gevoel. Ik spreek mezelf toe: "Onderga het maar, en ontdek wat ervoor in de plaats kan komen", waarschijnlijk zijn dat namelijk dingen die ik zelf helemaal niet kan bedenken nu. Rationeel grijp ik snel terug op het bekende, op datgene waarmee ik ervaring hebt, wat ik weet. Maar juist als je nieuwe dingen wil ontdekken en nieuwe kanten wil leren kennen van jezelf, moet ik mijn hoofd niet allesbepalend laten zijn en de ruimte nemen om te voelen. En dat duurt langer dan 5 minuten.

Lastig is het wel, ik ben zo gewend om te reageren op signalen en gelijk te gaan "doen", dat ik moeite moet doen om niet in die valkuil te stappen. Eigenlijk kun je zeggen dat ik bezig ben met een soort van privé retraite, zonder algemene regels die worden opgelegd door anderen. En dat kan ik best!

En ondanks mijn gevoel van rust en leegte kan ik niet zeggen dat er niets gebeurt. We hebben namelijk ook een ontzettend leuk weekend achter de rug in Assen. We arriveerden op vrijdagavond laat, pas om half 12, omdat we pas konden vertrekken na de voetbal-cursus van Peter. Maar ondanks het late tijdstip schoven we nog gezellig aan bij onze vrienden die er al waren en hebben lekker bijgekletst. Pas om half 3 doken we in ons bed. Een bijzonder bed ook nog, we mochten namelijk onze intrek nemen in de slaapkamer van onze gastheer en gastvrouw Jan en Marjan die zeer gastvrij hun waterbed hadden afgestaan om Peter een goed bed te gunnen. Zo geweldig van hen! Ik merkte dat ik even moest wennen aan het gewaggel, alsof we ons midden op open zee bevonden, het werd namelijk een beetje licht in mijn hoofd. Toch duurde het niet lang voordat we in diepe slaap waren.

Op zaterdag hebben we eerst gezamenlijk uitgebreid ontbeten met een gekookt eitje, heerlijk verse broodjes en allerlei lekkers. Daarna stapten we met z'n achten in 2 auto's en togen naar de stad Groningen, via een toeristische route die Marjan had uitgestippeld. Onderweg hadden we last van een chauffeur die zich door Peter gesneden voelde en besloot om de achtervolging in te zetten. Bij onze eerste stop kwam hij verhaal halen. Volgens hem hadden we hem bijna de dood in gejaagd, en dat terwijl er niets gebeurd was. We voelden ons allemaal heel onprettig,  maar gelukkig koos hij het hazendpad na ons kenteken te hebben genoteerd. Wat een mafkees zeg!

Wij waren intussen aanbeland bij Wall House, een huis van zeer bijzondere architectuur. Ik kan niet zeggen dat ik het heel mooi vind, maar bijzonder is het wel. Het staat aan de rand van een prachtig water, maar wel midden in een gewone woonwijk. We hebben er even rondgekeken, en daarna loodste Marjan ons naar het prachtige hoofdkantoor van de gasunie in Groningen. Ook hier hebben we even rondgekeken en gefotografeerd. Wat een bijzonder gebouw! Helaas was het niet geopend, maar ook van buiten was het indrukwekkend.






De binnenstad van Groningen was ons volgende doel. We parkeerden de auto in een parkeergarage, en liepen via een prachtige singel naar het Groninger Museum. In de brede middenberm bloeiden de krokusjes volop, wat een vrolijk gezicht! We hadden toch al mazzel met het weer, heerlijk zonnig en niet te koud. Uiteraard werd ook de moderne architectuur van het museum op de foto vereeuwigd, we waagden ons nog even in de entree met de kleurrijke wenteltrap, en daarna streken we neer op het terras om wat vocht in te nemen.












Terwijl de mannen nog even bleven keuvelen, toog ik met de andere dames naar het Centraal Station, tegenover het museum. Volgens Marjan het mooiste station van Nederland. Of ik het daarmee eens ben weet ik nog niet, maar mooi was het zeker! Vooral de kleine ontvangsthal vond ik prachtig met het kleurrijke tegelwerk en al het glas-in-lood. Erg mooi! In zo'n prachtig gebouw kan ik me uren vermaken met fotograferen, heerlijk!






Daarna was het tijd voor de rondvaart door Groningen. Marjan had gereserveerd voor de hele groep en we melden ons bij het loket voor de kaartjes. Voor ons waren 2 tafeltjes gereserveerd achter in de boot, maar er bleven maar mensen binnenstromen. Iedereen werd gesommeerd om plaats te maken, want elk tafeltje was bedoeld voor 6 mensen. Veel te krap! Als sardientjes in een blik werden we in de boot gestouwd en ik voelde me heel onprettig worden. Ik heb nog even overwogen om weer uit te stappen en op de kade te wachten op de anderen, maar ik heb me weten te vermannen. Met wat gein en het maken van onflatteuze foto's van de anderen heb ik me afgeleid. Toen we eenmaal op pad gingen ging het grote schuifdak een stuk open, en dat gaf iets meer lucht en ruimte.

Voor diegenen die ooit van plan zijn om naar Groningen te gaan: sla de rondvaart maar over. Het was niet de moeite waard! Vanaf de boot zag je nauwelijks de prachtige gebouwen, je kijk eigenlijk vooral tegen de woonboten aan waar we langs kwamen. Zeker niet vergelijkbaar met Amsterdam bijvoorbeeld, en het geld niet waard. Vermaakt hebben we ons toch wel, gezellig is het altijd wel!

Na de rondvaart splitsten we ons op. Marjan gaf ons -dames- een rondleiding door de oude stad, terwijl de heren zich begaven naar een gezellige café. En dames zijn geen dames als er tussendoor niet ook heel even gewinkeld wordt natuurlijk. We kwamen langs een tassenwinkel met 70% korting, en die konden we niet zomaar passeren. Ik liep er naar buiten met een knalrode weekendtas, die ik wil gaan gebruiken als "werktas" als ik met het openbaar vervoer reis. Of het echt handig is weet ik nog niet, maar leuk is ie in elk geval wel. En voor het geld -hij kostte slechts €18- hoefde ik het niet te laten.

Met vermoeide pootjes en koude handen meldden we ons rond de klok van 5 weer bij de heren in het café. Een heleboel indrukken rijker, Groningen is echt een mooie stad! Gezamenlijk dronken we nog een glaasje wijn voordat we terug reden naar Assen. We hadden besloten om gewoon thuis te eten, ik had gezorgd voor het hoofdgerecht van chili-con-carne en broodje smul, Marjan had een heerlijk toetje gemaakt. Zo in huiselijke sfeer is er veel minder lawaai, en dat geeft veel meer ruimt om lekker te kletsen. Iedereen heeft gesmuld en gezellig was het ook. Uiteraard hebben we na het eten nog een klein beetje doorgezakt, maar laat werd het niet. We waren moe! Rond de klok van half 12 zochten we allemaal ons bed weer op.

De zondagochtend begon ontspannen zonder afspraken. Marjan en Thuul bezochten het Drentse Museum in Assen, terwijl de rest de tijd nam om de plooien weer te laten uitzakken. Al keuvelend in het zonnetje op het terras wachtten we op de terugkomst van beide dames, voordat we gezamenlijk naar Westerbork reden. Hier bezochten we het concentratiekamp en het museum. Van het kamp is niet zoveel meer over, de gebouwen zijn allemaal afgebroken, maar indrukwekkend blijft het altijd. Ik ben erg blij dat ik het gezien heb!


















Na een gezamenlijk kopje koffie in Westerbork scheidden onze wegen weer en ging ieder weer naar huis. Peter en ik sloten ons weekend af door een heerlijk maaltje sushi in Groningen, een restaurant waar Peter al eens eerder had gegeten toen hij voor zijn werk in de stad was en dat hij graag wilde delen met me. Een all-you-can-eat concept, maar ze serveren wel hamachi. Yummie! De bediening was niet super, maar het eten was heerlijk en de vis heel vers. We hebben gesmuld!