Met alle perikelen rond de WIA keuring en de uitslag daarvan, heb ik jullie helemaal niet meer bijgepraat over Peter's onderzoeken. Niet dat er veel nieuws is trouwens, maar hopelijk komt daar snel verandering in. In oktober heeft Peter een hele reeks foto's laten maken in het ziekenhuis, en de uitslag daarvan was niet eenduidig. Er waren aanwijzingen rond de heupen dat er mogelijk sprake zou kunnen zijn van Bechterew, maar andere plekken wezen daar helemaal niet op. Wel was duidelijk te zien dat er iets niet goed was, maar ze durfden er geen naam op te plakken. Conclusie: een bezoekje aan de specialist, de reumatoloog. Dat zei ik toch al? Waarom luisteren ze nu niet meteen naar mij? Een afspraak maken was echter niet eenvoudig, eerst moest er een uitgebreid vragenformulier worden ingevuld en geretourneerd. Dat hebben we uiteraard snel gedaan, en ik had er een heel pleidooi per brief aan toegevoegd in de hoop dat we snel terecht zouden kunnen. Geen idee of dat gewerkt heeft eigenlijk, want ik heb geen flauw benul van de normale wachttijden, maar begin november kregen we bericht dat Peter maandag a.s. terecht kan.
Natuurlijk krijgen we dan niet gelijk duidelijkheid maandag, er zullen vast meer onderzoeken moeten worden gedaan, en misschien zelfs wel een scan of iets dergelijks. Maar hopelijk komt er nu wel meer schot in zijn dossier, zodat we snel iets kunnen veranderen aan Peter's situatie. Want dat het niet goed gaat is toch echt wel duidelijk. De lieverd heeft geen energie meer over, en hij loopt dagelijks krom van de pijn. Het enige verzetje dat hij heeft is zijn voetbalclub. Niet dat hij zelf voetbalt, dat kan hij echt niet meer, maar hij is tegenwoordig voetbaltrainer van de allerjongsten. Zo schattig! En hij vind het ontzettend leuk om te doen. Hij is er elke woensdagmiddag 2 uurtjes zoet mee, maar daarna is hij ook helemaal afgemeld en ploft hij meestal doodop neer op de bank met pijnstillers voor een broodnodig dutje. Woensdag is zijn vrije dag, en die gebruikt hij altijd om 's ochtends uit te slapen om weer wat energie op te bouwen, maar na de training 's middags is die weer helemaal op. Hij leeft als een oude man, dat kan echt niet veel langer duren. Ik hoop dan ook dat er snel verandering in komt!
Wat samenhangt met dit verhaal over Peter, maar ook met het hele WIA gebeuren en de consequenties die dat heeft voor ons, is een ander heel belangrijk besluit dat we in de afgelopen weken hebben genomen: we gaan voorlopig even stoppen met pleegzorg, althans met de wachtlijst dan. Het zat er wellicht al een beetje aan te komen, maar met deze nieuwste ontwikkelingen lijkt het ons beter om even een pas op te plaats te maken en ons eigen leven voorrang te geven. Peter had steeds meer bedenkingen tegen een kleintje in huis dat nog veel fysieke verzorging nodig heeft, omdat steeds duidelijker wordt dat hij dat helemaal niet aankan met zijn lichamelijke gesteldheid. Daarnaast vind ik het voor mezelf belangrijk om mijn werkende leven weer op de rit te krijgen en tijd te kunnen investeren in het netwerken en eventueel een opleiding. Bovendien zullen we ook financieel de nodige aderlatingen moeten doen waar we onszelf echt even op moeten instellen. Een pleegkindje heeft veel aandacht nodig, en die willen we ook zonder aarzeling kunnen geven, vooral in het begin.
Een definitieve afmelding is het nog niet, we zien wel hoe het loopt. We kunnen onszelf heel goed voorstellen dat we over een tijdje toch weer verder gaan ermee, maar dan misschien wel kiezen voor een ouder kind, van boven de 10 jaar. Vorig jaar waren we daar nogal huiverig voor omdat we geen ervaring hebben als ouder, maar nu voelt het eigenlijk steeds beter. Een ouder kind heeft geen fysieke zorg meer nodig, dat zal voor Peter een stuk gemakkelijker zijn, hoewel je de psychologische zorg natuurlijk zeker niet moet onderschatten. Maar op de een of andere manier voelen we ons daar nu beter tegen opgewassen dan vorig jaar. Een ander voordeel van oudere kinderen is de communicatie voor mij. Met heel jonge kinderen kan ik nu eenmaal minder goed communiceren, met oudere kinderen is dat een heel stuk gemakkelijker. Ach, we zullen zien hoe het loopt!
Voor nu eerst maar even een nieuw begin maken, de rest volgt vanzelf wel weer.
1 opmerking:
Fijn dat jullie maandag al terecht kunnen bij de reumnatoloog. Ik vind het zo rot voor Peter dat hij zo weinig energie heeft en zo'n pijn heeft. Geef hem maar een dikke knuffel van me.
Ik hoop dat hij zich dinsdag een beetje beter voelt, ik kijk er naar uit.
Een reactie posten