Valentijn in de auto op zolder

Mijn oma zei vroeger altijd "Wat jij in je kop hebt, heb je niet in je kont".... En dat is heel waar! Maandag na het weekend hing ik aan de telefoon met de specialist in België. Ik had haar gegevens gekregen van maar liefs twee collega's die erg over haar te spreken zijn, Dokter Valkenburg heet ze, een Nederlandse arts met een praktijk in België. De afspraak is gepland op Valentijnsdag, dat is dus al over 2½ week. Spannend!

En valentijnsdag nodigt ook uit tot romantiek, nietwaar? Daarom heb ik vandaag een lang weekend België geboekt, aansluitend aan de afspraak met Dr. Valkenburg. We rijden door naar Torhout, waar we 3 nachten verblijven in Hotel d'Aertrycke . Het hotel is gevestigd in het koetshuis van Kasteel d'Aertrycke en het ligt een kwartiertje buiten Brugge en twintig minuten van de kust.



Het zal best nog koud zijn in februari, maar daar hebben we lak aan. Een dagje Brugge, een lekkere (frisse) strandwandeling, een wandeling door de tuin, een romantisch dineetje of gewoon lekker vertoeven op de luxe kamer en genieten van elkaar. Op zondag misschien via Sluis en Roosendaal, voor een bezoekje aan de outlet Rosada, weer terug naar Muiden. Heerlijk, even ertussenuit!

Behalve het boeken van dit weekend en het maken de afspraak in België ben ik heel druk geweest met van alles en nog wat deze week, maar vooral met mijn werk. Verder ben ik nog naar Marja geweest, de maatschappelijk werkster van het CVV. Wat ben ik blij met haar! Ze weet alle ins en outs van alle vruchtbaarheidsbehandelingen en van alle andere opties, zowel technisch als emotioneel. En wat is het fantastisch om daar met haar over te praten. Ze begrijpt me zo goed, ze weet precies waar ik doorheen ga. Ze voedt me met informatie en inzichten, en laat me dingen zien van een andere zijde. We bespraken deze week natuurlijk de embryodonatie, en de second opinion in België. En verrassend genoeg spraken we ook nog over eiceldonatie. Hoewel ik eigenlijk heb besloten dat ik dat niet wil, begin ik daar nu van terug te komen. Ze heeft me gewezen op andere manieren om een donor te zoeken, anders dan in je eigen naaste omgeving, en ze heeft me een ander perspectief laten ervaren: het perspectief van een kind. Dacht ik daarmee klaar te zijn, begint het denkproces weer overnieuw...

Verder heb ik ook veel op internet gestruind naar informatie over adoptie. Marja vertelde me dat we voor een regulier adoptieproces waarschijnlijk te laat zijn. De maximale leeftijd om te kunnen adopteren in Nederland is namelijk 46. Peter is al 40, en de wachttijden lopen zo enorm op tegenwoordig, dat de kans groot is dat we dat helemaal niet halen. En over de zelfdoe procedure is nog zo weinig bekend, en volgens Marja betekent het veel geregel, je hebt er bijna een werkweek voor nodig om dat voor elkaar te krijgen. Hmmmm..... dat klinkt niet als een uitnodiging. Ik heb me aangemeld bij e-mail lijsten over adoptie en over de zelfdoeproceduren, en ik ben lid geworden van een vereniging van zelf-doeners. En die informatie stemt me niet gelijk positief. Momenteel wordt er vooral vanuit Amerika veel geadopteerd met de zelfdoe procedure, maar Busch heeft in het najaar van 2007 het Haags adoptieverdrag ondertekend, en dat maakt de zelfdoe procedure een stuk ingewikkelder. Waar ik trouwens ook erg ontstemd over was, beledigd eigenlijk, is over al die regeltjes waaraan je moet voldoen. Je MOET zoveel jaar gehuwd zijn, je MOET een BMI hebben van onder de 30, je MOET gezond zijn...... en wat me helemaal boos maakte was dat je in China niet eens een gezond kindje mag adopteren als je zelf een handicap hebt. En daar hoort slechthorend zijn ook bij. Ik mag uit China alleen een doof of een slechthorend kindje adopteren, voor een ander kindje kom ik niet eens in aanmerking. Vooropgesteld dat mijn BMI dan onder de 30 is....... Nou zeg, ik werd er behoorlijk boos van. Hou die kinderen dan maar als het zo moet! Maar ja, daar heb je ook alleen jezelf mee.

Ik voel dat de weegschaal steeds meer doorslaat naar embryodonatie en eiceldonatie, en dat we adoptie toch maar laten zitten. Maar voordat het zover is, gaan we nog een informatiebijeenkomst bijwonen van de adoptiestichting. Toevallig kregen we daarvoor gisteren een uitnodiging in de bus. Omdat de media tegenwoordig zoveel negatieve berichten over adoptie verspreidt, en de situatie in een rap tempo aan het veranderen is, in alle adoptielanden, heeft dat bureau deze -niet verplichte- bijeenkomsten georganiseerd. Hier kunnen we dan de eerste vragen stellen. Zijn we inderdaad te laat? Is het inderdaad zo moeilijk? Wat betekent het precies? De bijeenkomsten zijn gratis, en ik ben erg blij met deze mogelijkheid. Ik heb een voorkeur uitgesproken voor een bijeenkomst in april of in mei, dus daarna weten we meer. Tot die tijd gaan we eerst maar eens naar België!

En hopelijk worden we nu nog even snel rijk. Ik ben vandaag begonnen aan een reeks van advertenties op marktplaats. Na eerdere successen bij de verhuizingen, hebben we dit weekend de zolder maar eens helemaal uitgemest en alle overbodige spullen gefotografeerd (wat idioot veel werk was!) en opgemeten, en geteld (servies). En nu maar afwachten wat het oplevert. Veel hoop ik!

En oh ja, we hebben ook nog een proefrit gemaakt in een Honda Civic Hybride. Bij leaseplan loopt namelijk de actie om je huidige leaseauto in te ruilen voor deze, zonder extra kosten. En dat scheelt nogal wat! De hybride auto heeft namelijk maar 14% bijtelling in plaats van 25%, dat scheelt een slordige € 250 per maand, netto. Dat is een boel, nietwaar? Maar het besluit is nog niet genomen. Peter zegt nee, en ik weet het nog niet. Veel geld! Maar die auto.......mwah..... niet echt geweldig. Een heel stuk langzamer, veel minder bagageruimte, geen luxe navigatie, geen xenon verlichting, geen parkeersensoren... Zul je net zien, ruilen we de auto in en dan worden we toch zwanger. Past de kinderwagen niet eens in de kofferbak! Of misschien moeten we het daarom juist wel doen... wie weet?

Een goed gesprek

Na een goede nachtrust togen Peter en ik samen naar het CVV op vrijdagochtend, voor een nieuwe echo. Lang wachten was ook deze keer niet aan de orde, we werden al snel door Dr. Tonch binnengeroepen. De echo was weer enorm pijnlijk, maar duurde niet zo lang. Dr. Tonch had de situatie al snel gezien: het was echt maar één eitje, en die was inmiddels al rijp, zo'n 19-20mm was hij groot.

De verwachting werd waarheid, er zou definitief geen punctie komen. Omdat het eitje rijp was adviseerde hij ons om de pregnyl nog dezelfde avond te spuiten zodat het eitje kan springen, en ook dezelfde avond nog gemeenschap te hebben. Hoewel de kans nog steeds heel erg klein is, het zaad van Peter is immers van heel slechte kwaliteit, is de kans op zwangerschap toch groter dan nul en het zou zonde zijn om die te laten lopen. Dezelfde afloop als de eerste keer dus.

Verdere behandeling met ICSI is dan ook niet mogelijk in het AMC en Dr. Tonch sprak uit dat we snel een gesprek moesten hebben over andere opties. Daarover hadden we al nagedacht en ik vertelde dan ook dat eiceldonatie geen optie is, dus daarin hoeven we geen energie te steken, maar wij willen wel graag voor embryodonatie in aanmerking komen. Daar keek hij van op, hij was verrast en vertelde dat hij dat antwoord niet had verwacht. Embryodonatie is nog niet zo lang een wettelijke mogelijkheid en in het AMC is er nooit eerder om gevraagd. Alle IVF klinieken in Nederland hebben volgens hem 4 tot 5 keer per jaar overleg en daar is het ook nog nooit aan de orde geweest. Kortom: een nieuwe uitdaging voor het AMC en Dr. Tonch in het bijzonder.

Verder vroegen we hem hoe hij tegenover een second opinion stond, eventueel in België. En daar keek hij weer niet van op. Volgens Dr. Tonch zijn voor een second opinion 2 redenen te bedenken. De eerste reden is een medische: is de gestelde diagnose juist? Hij verwacht dat zijn diagnose klopt, maar het kan geen kwaad dat te laten bevestigen. En dat vind ik een heel positieve instelling, hij voelt zich in elk geval niet bedreigd. De tweede reden is een persoonlijke: het gevoel hebben dat je er alles aan hebt gedaan, zodat je over 10 jaar niet terugkijkt en tegen jezelf zegt "had ik maar...". Deze diagnose bepaalt immers voor een groot deel de rest van ons leven. En om rust te krijgen met de diagnose is het volgens hem heel goed om een second opinion te vragen. "En doe dat dan juist in België!" Dat antwoord verraste mij dan weer... De verklaring is dat volgens hem het beleid in België liberaler is, en dat er meer wordt geëxperimenteerd. Als ik dus kans heb op andere antwoorden en mogelijkheden, is dat eerder in België dan in Nederland. Volgens hem zijn de werkwijzen in Nederland in elke kliniek op hoofdlijnen aan elkaar gelijk.

We spraken af dat wij naar België gaan voor een second opinion, en die tijd gebruikt Dr. Tonch om de materie en vraagstukken rond embryodonatie te onderzoeken en te overleggen met collega's in den lande. Na de second opinion komen we bij hem terug voor een gesprek, een heel goed gesprek! Ik vind het erg fijn dat ik nu met zijn ondersteuning naar België kan gaan en dat ik dit niet achter zijn rug om hoef te doen. Dat voelt een heel stuk beter!

Begrijpen jullie nu waarom ik hem zo'n superdokter vind? Hij beschikt over veel inlevingsvermogen, empathie en begrip en hij begrijpt me met 2 woorden. Hij vertelt altijd heel eerlijk de waarheid, maar hij doet dat op een heel menselijke en begripvolle manier. Hij heeft altijd tijd, geeft je nooit het gevoel dat het spreekuur uitloopt. Hij is altijd vrolijk. En hij luistert altijd heel goed. Verdriet mag er zijn, en met een kleine aanraking geeft hij dan aan dat hij je begrijpt.

Aan het einde van het spreekuur wilde ik mijn gevoel dan ook met hem delen.
"Voordat we gaan wil ik u nog één ding zeggen", zei ik.
"Oh ja, wat is dat dan?"
"Ik ben erg blij met u, ik vind u zo'n fijne dokter!" zei ik weer.

Hij was opnieuw verrast, en ging er helemaal voor zitten. Hij wilde het naadje van de kous weten. "Hoezo dan?" en "Is dat bij de andere dokters anders?". Peter en ik deelden onze ervaringen en gaven voorbeelden, ik noemde hem zelfs Dr. Feelgood. Hij waardeerde onze feedback en met een warme handdruk, en een minder leuke boodschap, gingen we toch met een goed gevoel naar buiten. Het verdriet is er niet minder om, maar deze behandeling maakt het gek genoeg wel draaglijker.

Peter en ik reden samen naar huis, daar ging ik weer achter het stuur zitten en reed naar de Veluwe voor de laatste dag van de opleiding. Om half 11 was ik weer van de partij en gelukkig had ik niet veel gemist. De groep ging juist beginnen aan het bespreken van de uitkomsten van de verandermonitor. In de opleiding hebben we allemaal de kans gekregen om dit onderzoek uit te voeren op ons eigen veranderproject in de organisatie, en de uitkomsten ervan zou ons uiteraard helpen in ons leerproces, maar ook in de voortgang van het project. De methode maakt zichtbaar waar de sterke- en zwakke punten in het veranderproces zitten, door een aantal mensen een digitale vragenlijst te laten invullen. De methode is ontwikkeld door Dr. Kilian Bennebroek Gravenhorst van PlusPulse , een gedreven en inspirerend docent.

En de uitslag was erg positief! Ik zag er enorm tegenop, omdat ik slechte resultaten verwachtte. Ik had de vragenlijst zelf ook ingevuld, en ik werd daarbij geconfronteerd met een aantal vragen die me het gevoel gaven "dat ik maar gewoon wat deed" en veel te weinig structuur in het veranderproject had gebracht. Ik verwachtte daarom negatieve scores, maar die bleven uit. In plaats daarvan blijkt dat de betrokkenen behoorlijk tevreden zijn met het project, dat ik veel steun krijg en dat iedereen er een positieve ontwikkeling uit verwacht. Het was eigenlijk te mooi om waar te zijn! En daarvan kreeg ik weer een heleboel energie, ik popel om maandag met het project verder te gaan.

Tijdens de lunch op vrijdag werd er weer druk geïnformeerd naar mijn ziekenhuisbezoek en aan tafel ontstond een gesprek over mogelijke opties, zoals de embryodonatie. Eén van mijn medestudenten wees me erop dat embryodonatie volgens hem eind vorig jaar een onderwerp was bij Netwerk of bij Nova. Dat triggerde me natuurlijk en bij thuiskomst vrijdagavond ging ik gelijk op zoek. Via google vond het terug (waar zouden we zijn zonder internet...) en het bleek een uizending te zijn van Netwerk op 13 november jl. Gelukkig hebben we zoiets als "uitzending gemist" en ik kon het programma alsnog hier bekijken. Interessant! En natuurlijk heb ik een e-mail geschreven naar het ziekenhuis voor Dr. Tonch met een link naar deze uitzending, wellicht kan hij er iets mee. Ik blijf het in elk geval volgen!

Wat zijn jullie lief!

Allereerst allemaal zo ontzettend bedankt voor de lieve reacties! Dat doet zo goed! En eerlijk gezegd heb ik dat op zo'n moment wel even nodig ook. Bedankt!

Ik heb er slim aan gedaan om gisteren nog even alles van me af te schrijven op de blog, en daarna toch naar de Veluwe te rijden voor de opleiding. Onderweg heb ik mijn moeder gebeld om nog even te praten, en ook dat is altijd fijn! Op de opleiding aangekomen was iedereen ook heel lief en belangstellend, en tijdens de lunch heb ik mijn verhaal ook kunnen doen bij een aantal lieve studiegenoten. En dat doet goed. Ik heb het hart op mijn tong liggen, dus het moet er gewoon uit. En de rest van de dag heb ik me heel goed kunnen concentreren, het verdriet was al snel naar de achtergrond. Ik denk dat ik de grootste klap al in het najaar had, ik zag dit rationeel toch wel aankomen. Natuurlijk is het verdriet er toch, maar de scherpe kantjes slijten nu wat sneller eraf. Kortom: het is goed dat ik ben gegaan!

Zowel de arts als de verpleegkundige belden gisterenmiddag met de boodschap dat ze mij morgen nog eens willen zien voor de echo, en dan gaan beslissen wat er gaat gebeuren. En laat Dr. Feelgood nu net morgen het spreekuur doen, dan kan ik tenminste nog al mijn vragen kwijt. En dus ben ik nu (donderdagavond) weer thuis, want het heeft geen zin om te slapen in het hotel als ik morgen al vroeg in het AMC moet zijn. Lekker is het ook wel! Ik sla het avondprogramma nu dus over, en dat heb ik ook wel even nodig. Gelukkig staat er iets op het programma dat de anderen heel goed zonder mij kunnen doen, en waar ik niet zoveel aan mis. En dadelijk lekker in mij eigen bedje slapen, kan ik ook lekker tegen Peter aankruipen. Gisteren heb ik zo slecht geslapen in het hotel, dat moet ik echt even inhalen.

Het seminar was gisteren en vandaag erg goed! Het onderwerp vind ik super interessant, en ik kan er ook heel veel mee. Het veranderproject staat centraal, en ik krijg nu echt handvatten om er vorm en richting aan te geven. Dat klinkt waarschijnlijk heel cryptisch voor jullie, maar ik ben er heel blij mee. Ik kreeg ook goede feedback van de docent vandaag, volgens hem zat ik op de goede weg met mijn aanpak, ook erg leuk! Hij complimenteerde me met mijn aanpak, die vóór de opleiding nog vooral op "onderbuik" en "intuïtie" was gebaseerd, en zei dat ik dus een heel goede "onderbuik" heb. Dat is leuk om te horen. In elk geval dus redelijk onbewust bekwaam dus...... De opleiding gaat met dus helpen om de argumenten en aanpak te rationaliseren en in verband te brengen met de intuïtie. Snappen jullie het nog? Nee, ik ben natuurlijk niet duidelijk genoeg. Een uitgebreide toelichting vraagt zoveel tekst, dan haken jullie ook af, dus ik laat het hier maar even bij. Onthoud maar gewoon dat ik erg veel leer en dat ik heel blij ben met de aangereikte aanpak en feedback.

Morgen gaan we weer verder, na het ziekenhuis rijd ik weer naar de Veluwe voor de laatste dag. Jammer dat ik het ochtenprogramma mis, maar dat is nu eenmaal niet anders.

Maar nogmaals heel erg bedankt voor jullie medeleven! Het gaat weer goed met mij, ik krabbel er weer bovenop. En de afspraak met België ga ik volgende week maken! Ik houd jullie op de hoogte...

Eéntje...

Vandaag was de eerste echo na zeven dagen stimuleren met hormonen. Stiknerveus ging ik er samen met Peter naartoe, zou er iets te zien zijn? Bij de uitgangsecho lagen er 2 eitjes klaar volgens de arts, zouden die gegroeid zijn, en was er inmiddels al meer zichtbaar?

Helaas, het mag niet zo zijn. Er was maar één eitje in mijn rechter eierstok zichtbaar. Laura was onze arts vandaag en ze heeft veel moeite gedaan om alles zichtbaar te maken, bij de eerste echo was de linker eierstok weer niet zichtbaar. Ik moest daarom mijn blaas even leegmaken en daarna weer terug voor een tweede echo, gelukkig hoefden we niet lang te wachten. Ze haalde Dr. Feelgood nog erbij, maar de uitslag bleef hetzelfde. Het was er maar één. Het tweede eitje dat vorige keer werd gezien bleek vandaag een bloedvat te zijn, en er was dus niets bijgekomen. Mijn linker eierstok is volledig inactief.

De echo was pijnlijk en duurde lang, erg lang. Gelukkig was de arts erg meelevend en heel lief, ze nam de tijd voor ons en bleek over behoorlijk wat inlevingsvermogen te beschikken. Dat is toch wel fijn. Ze waarschuwde ons dat er waarschijnlijk weer geen punctie kan worden gedaan en dat de diagnose die in oktober werd gesteld waarschijnlijk toch de juiste blijkt: de eitjes zijn zo goed als op. En ze vond het rot voor ons, het speet haar dat ze geen beter nieuws kon geven. We kunnen erop rekenen dat het CVV ons de boodschap gaat geven dat geen verdere behandelingen worden gedaan na deze cyclus. Maar voordat het zover is, gaat Laura onze situatie vanmiddag in het team bespreken. We krijgen een telefoontje met de verdere procedure. Wordt het weer getimede samenleving? Of toch IUI? En moet ik nog terug voor een volgende echo? Ik hoor het wel, voor nu ben ik vooral verdrietig. Rationeel had ik er zelf niet op gerekend, maar ratio en gevoel zitten weer niet op één lijn. Tijdens de procedure ontwikkelde ik toch heel veel hoop, alles was immers anders dan de vorige keer. De teleurstelling komt weer hard aan.

Als we deze cyclus (technisch) hebben afgerond, moeten we ons dus gaan beraden op de toekomst. Voor mij is het duidelijk: ik wil in elk geval een second opinion in België. En als het aan mij ligt, wordt die afspraak volgende week al gemaakt. Teleurgesteld en verdrietig, maar ik leg me er nog niet bij neer.

En nu? Nu stap ik in de auto en rijd naar de Veluwe. Ik had er vanochtend eigenlijk al om half 10 moeten zijn, voor het vierde seminar van de opleiding. Ik had al aangekondigd dat ik later zou zijn vanwege het ziekenhuis, en ik ben na het ziekenhuis toch maar eerst even naar huis gekomen om het verdriet en de teleurstelling te parkeren. Mijn weblog biedt dan toch uitkomst, ik kan het even van me afschrijven. Maar ik ga wel! Even iets anders aan mijn hoofd, ik zie wel hoe het gaat de komende dagen. Naar huis komen kan altijd nog, toch?

Kerstfeest

Ik moet nog een belofte van december nakomen, de foto van mijn glamour outfit, weten jullie nog? In december hadden we op het werk een knallende glammourparty als kerstfeest, ik schreef er eerder al over. Ik had me helemaal opgedoft in een lange zwarte glamourjurk, ik vond het geweldig. Nooit eerder maakte ik een galafeest mee, en nu kon ik eindelijk eens in het lang opdraven. Ik had veel voorpret met het verzamelen van mijn outfit en bijpassende accessoires, heel wat shopping heeft dat gekost. Niet dat ik daar een hekel aan heb hoor! Veel voorpret had ik ook met mijn collega's. Dagen vantevoren gonsde het tijdens de lunch met DE vraag "Wat doe jij aan?". De vergaderzaal hadden we omgetoverd tot een dameskleedkamer, compleet met spiegels en krultangen. En natuurlijk is dat vereeuwigd op een groepsfoto:



Ik heb de hele avond op de dansvloer gestaan, ik had geen voeten meer over, ik heb er twee dagen niet van kunnen lopen. Maar dat had ik ervoor over, het was super!



Ik zal er nog lang met veel plezier aan terugdenken!

Junkie-instructies en schuldgevoel over niet-nuttig-zijn

Vrijdagochtend kreeg ik een telefoontje van de verpleegkundige van het CVV, blijkbaar was er iets mis gegaan met het noteren van mijn volgende afspraak voor een echo. Dat kwam -telefonisch- snel weer goed, en -omdat ze doorgaans heel slecht bereikbaar zijn bij het CVV- ik greep gelijk mijn kans schoon om nog eens te vragen naar instructies voor het -handig- spuiten van de menopur. Donderdagavond hebben we daar nogal mee geworsteld, daar moest vast een betere methode voor zijn. Brigitte, de verpleegkundige, achterhaalde al snel bij mij dat ik dus de verkeerde spuiten had gekregen van de apotheek, en zij stelde voor om diezelfde middag nog even langs te komen in het AMC om die op te halen. Zij zou dan gelijk nog eens voordoen hoe we dat klaarmaken van die spuiten het beste konden aanpakken. Zo gezegd, zo gedaan!

Ik meldde me om 15.00h en was gelijk aan de beurt. Brigitte had een andere -ook heel aardige- verpleegkundige ingschakeld voor de junkie-instructie en samen gingen we aan de slag. Ik kreeg een heuse toilettas uitgereikt, met daarin een verwensetje van Rituals -wat leuk!- en ook nog wat handigheidjes om bijvoorbeeld de glazen ampullen met vloeistof gemakkelijker te kunnen openen. Ik kreeg er al snel handigheid in -gelukkig leer ik snel- en ik ontwikkelde ter plekke nieuw zelfvertrouwen. Met een nieuwe voorraad -grotere- spuiten en mijn toilettas-met-verwensetje ging ik weer terug naar kantoor.

Maar niet voor lang, want om 17.00h moest ik weer bij de acupuncturiste zijn. Niet mijn eigen acupuncturiste -Martine- deze keer, maar haar collega. Martine had haar wel instructies gemaild over de aanpak en de chinees-uitziende-acupuncturiste -ik weet haar naam niet meer- nam die met mij door. Ik vertelde dat ik veel, heel veel last had van een gemene hoofdpijn en die zou ze me helpen bestrijden. Dat is fijn! En daarnaast zou ze ondersteuning geven voor de IVF-ICI en het stimuleren. Dat er maar vele eitjes mogen groeien! De prikken waren wel heel gemeen deze keer, ik voelde de energiebanen heel goed. Gelukkig trekt dat al snel na de prik weer weg, dus ik hoefde niet echt pijn te lijden. Verder gaf ze ook nog een fijne hoofdmassage en nek/schoudermassage. Mijn hoofdpijn was helemaal verdwenen.

Ik kreeg van haar de opdracht om het heel rustig aan te doen. Ik moest "minder in mijn hoofd zijn" en "meer in mijn buik". Ik moest proberen om mijn energie vooral te richten op de eitjes en niet op mijn hoofdpijn, en ze heeft me voorgedaan hoe ik dat moest doen. Letten op mijn ademhaling -vanuit de buik- en rustig bewegen, niet teveel nadenken en veel rusten. Kortom: ik moest heel goed voor mezelf zorgen! Met die belofte ging ik weer naar buiten, bijna fluitend, want ik voelde me heel goed!

Maar niet voor lang... Het hoofdpijn-vrij-zijn duurde maar een kwartier, dankzij mijn werk. Tijdens de behandeling had ik een voicemail van een van mijn medewerkers -mijn vervanger in deze voor mij heel drukke periode met alles tegelijk- over een nieuw ontdekt cijfermatig drama. Iemand op de afdeling begreep duidelijk een methodiek niet en had daardoor een fout gemaakt ten bedrage van ettelijke tonnen euro's, waardoor een aantal mensen -waaronder ik- beslist niet blij zouden zijn. En terwijl we aan de telefoon waren kon ik -bijna thuis- weer omkeren naar mijn werk. Daar moesten duidelijk wat knopen worden doorgehakt en oplossingen gezocht. Het had geen zin om boos te worden, hoe kun je boos zijn op iemand die iets niet begrijpt maar wel van heel goede wil is? Ik was boos op mezelf, dat ik het niet eerder had ontdekt. Vrijdagavond was letterlijk vijf-voor-twaalf, want de boeken worden dit weekend gesloten en maandag kunnen de resultaten niet meer worden aangepast. En natuurlijk waren de collega's aan wie we heel noodzakelijke vragen moesten stellen niet meer bereikbaar op vrijdagavond....Het probleem bleek dan ook taai, en is nog steeds niet opgelost, maar we hebben een plan A en een plan B bedacht, wat deels nog vrijdag en deels maandag ten uitvoer werd/wordt gebracht. Manager zijn betekent delegeren, maar ook verantwoordelijkheid nemen wanneer dat fout gaat!

Met het advies van de acupuncturiste in mijn hoofd dwong ik mezelf om rustig te blijven en zo de weer-opkomende-hoofdpijn terug te dringen in zijn hok. Dat lukte deels, het bleef draaglijk. Om kwart voor 8 stapte ik in de auto naar huis en ik was precies op tijd thuis om te spuiten. En dat ging door de laatste junkie-instructies een heel stuk beter! Uitgeput dook ik daarna op de bank. De medicijnen eisen nu ook z'n tol in mijn energieniveau.

Behalve boodschappen doen -blèh- is de zaterdag voorbij gegaan zonder nuttige dingen te hebben gedaan. De hoofdpijn bleef aanwezig, maar wel draaglijk, en de vermoeidheid komt steeds vroeger. En als ik al iets nuttigs wilde doen, werd ik gelijk gestraft met de hoofdpijn die dan een paar tandjes opschroeft. Dat leert je wel! Schuldgevoel versus hoofdpijn? De hoofdpijn wint! Na een avondje bankhangen en kijken naar leuke tv-series die we hadden opgenomen op de dvd-recorder, zoals Bones en Treshold, lagen we al om 22.00h in bed. Weliswaar met de TV aan, maar daar merkte ik al snel weinig meer van.

En eigenlijk moet ik vandaag heel nodig mijn studie oppakken en een tweetal verslagen schrijven, maar ik voorzie niet veel actie van mijn kant. Dit blog roept de hoofdpijn alweer op, dus ik ga zo direct gewoon weer nutteloos op de bank hangen en niets doen. Hoe moeilijk dat ook is.... Misschien nog wat scrapbooking en foto-werk, of anders gewoon weer naar de tv staren en af-en-toe indommelen. Luisteren naar mijn lichaam, dat zal ik doen!

Toeval, echo en lastige spuiten

Ik heb het over mijzelf afgeroepen, volgens mij...... Schreef ik zondagmiddag nog dat ik het bewezen acht dat chocolade helpt tegen hoofdpijn, ik had het boodschappenlijstje van Vita al uitgeprint, in de namiddag sloeg het noodlot toe: de hoofdpijn kwam, zag en overwon.

Ik ging er zondagavond mee naar bed, en stond er maandag mee op. En het leek alsof iemand ieder uur de "volumeknop" iets hoger draaide. Maandagavond heb ik de pot nutella met een lepel paraat gemaakt, maar dat mocht niet baten. Op dinsdag stond ik er weer mee op, en ik keek er scheel van. Ik heb me staande gehouden tijdens het management team overleg (dat is altijd best gezellig), maar daarna ben ik toch ziek naar huis gegaan. Daar ben ik onder dekens gaan liggen, licht uit, hoorapparaten uit, en maar hopen dat de hoofdpijn weg ging. Ik heb tussendoor nog "even" het ziekenhuis gebeld en gevraagd of ze me alsjeblieft konden helpen. Paracetamol helpt niet, zelfs niet als ik 4 tegelijk neem. Ibuprofen mag niet. Ik moest op zoek naar naproxine, dat is een middel tegen ernstige menstruatiepijn, maar dat mocht ik alleen dinsdag en woensdag nemen. Peter haalde het voor mij, en met 2 tabletten tegelijk ging ik weer onder de dekens. En waarempel, op dinsdag gingen de allerscherpste kantjes al een beetje eraf. Toch was ik er woensdagochtend nog enorm beroerd van, maar tegen de middag ging het alweer iets beter. Hallelujah.....

En toch ben ik ook een leerervaring rijker: ik begrijp nu waar de term suicide-headache vandaan komt... Je moet wel altijd de positieve kanten blijven zien, toch ;-)

Woensdagmiddag ben ik ook nog even langs de fysiotherapeut gegaan, gelukkig kon ik heel snel terecht. Ik merkte dat ik gespannen schouders en een heel strakke nek had, en dat werkt ook niet positief op de hoofdpijn natuurlijk. Waarschijnlijk nog de restanten van een kou, verkeerd gelegen en toch de spanningen rond zo'n tweede ICSI. Linske, de therapeut, heeft me lekker los gemasseerd, en ook dat was weldadig voor mijn welzijn. Ik voelde me weer langzaam mens worden!

Omdat ik een beetje ontspanning wel kon gebruiken, zag ik erg uit naar de afspraak met Vita diezelfde woensdagavond. We kennen elkaar via het blog en mailden heel af en toe. We hebben de hele avond gekletst, en gekletst, en gekletst. Over ICSI, over Dr. Feelgood, over Amerika en achtbanen, over de ijskonijnen van het AMC, over familie en over vrienden en nog veel meer. Heerlijk was het, en heel bijzonder. Alsof we elkaar al jaren kenden. Zij is een ontzettend leuk en lief mens!

En vanochtend was het tijd voor de volgende fase in deze ICSI cyclus: de uitgangsecho. Dat is de echo die bepaalt of je mag starten met stimuleren, en ja, dat mag dus! Alles zag er goed uit, het baarmoederslijmvlies was "mooi dun" en er waren zelfs 2 eitjes zichtbaar in de rechter eierstok. En dat zijn er 2 meer dan de vorige keer. De echo was weer erg pijnlijk, en de eierstokken weer moeilijk vindbaar. Dat duidt er toch op dat ze niet heel zwaar zijn, en dus niet zoveel eitjes bevatten die al klaarliggen. Maar toch, het is weer meer dan de vorige keer.

Het was niet Dr. Feelgood die ons hielp vandaag, ik had een arts die ik nooit eerder had gezien. Een blonde dame, iets ouder dan de ijskonijnen, en erg aardig. Fijn, "aardig" helpt toch bij het op-je-gemak-voelen in zo'n ijskoude-bunkerachtige-omgeving. Ze was een hele stapel statussen kwijt en dat zorgde even voor een beetje paniek, maar de verpleging wist het vakkundig te verhelpen. De verpleegster kwam nogal lomp binnendenderen precies op het verkeerde moment -met de benen hoog in de ijskoude steunen- maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. En Dr. Feelgood was gelukkig wel in de buurt en zwaaide enthousiast naar ons bij het langslopen. Ook altijd leuk! Na de echo kregen we de instructies over het spuiten van de menopur van de verpleegkundige, de volgende afspraak werd gemaakt voor volgende week woensdag, en met een stapel bloed-prik-formulieren konden we weer ophoepelen.



En vanavond was de vuurdoop, de eerste menopur moest erin. Tjonge, dat was een onderneming. Het voorbereiden van de spuiten kost aardig wat tijd, dat doe je niet zomaar even in het toilet van een restaurantje. Eerst moet de lange naald op de spuit, en daarmee moesten 2 ampullen met vloeistof worden leeggemaakt. Die moesten vervolgens worden verdeeld over 6 ampullen met poeder, en daarna moest dat opgeloste mengsel uit die 6 ampullen weer worden opgezogen. En dat past niet in 1 spuit, dus dat werden er 2. Dan de korte naald erop en hup, in de buik. Poeh.....een hele onderneming dus. Dit protocol lijkt erg op dat van de pregnyl, alleen is dat een veel kleinere hoeveelheid. Het breken van die glazen ampullen met vloeistof vind ik altijd heel akelig, maar ik bedacht me net dat ik er toch veel meer heb dan ik nodig heb. Elke verpakking bestaat namelijk uit 5 ampullen poeder en 5 ampullen vloeistof. Die poeder heb ik allemaal nodig, maar van die vloeistof ampullen gebruik ik er maar 2. Ik ga dus morgen gewoon zelf ermee oefenen. Gaat het fout? Geen nood, weggooien en overnieuw. Voorraad genoeg, dan kan ik daarmee ook wat zelfvertrouwen opbouwen. Het lastige is nu wel, dat ik dus eigenlijk elke avond thuis moet zijn, want dit is zo'n gedoe...dat doe je niet zomaar ergens anders. Maar misschien denk ik daar na een paar dagen ook wel weer anders over. Alles went toch?

En nu maar hopen dat de boel in beweging komt, en dat de eitjes gaan groeien. Doordat alles er vanochtend zo goed uitzag, zijn er weer nieuwe hoop-luikjes open gegaan bij mij... Hopen jullie mee?

Geen toeval

Twee keer is geen toeval, chocola helpt echt! Hoewel ik aankondigde met de pot nutella voor de tv te gaan zitten, heb ik besloten toch maar -heel netjes- een boterham te smeren (zodat je de dikke laag nutella niet kan zien, scheelt wat schuldgevoel...). En het hielp: de hoofdpijn ging weer over! Na 2 keer is het geen toeval meer, voor mij is het nu bewezen. Ik ga Vita's advies dus maar opvolgen en met haar chocola-boodschappenlijstje naar de stad. Zij heeft er vast ervaring mee. En voor diegenen die Vita niet kennen: zij zit in hetzelfde schuitje als ik, zij en D. starten eind deze maand met de tweede ICSI poging. Voor wie van humor houdt is haar blog zeer aan te raden!

Een berichtje aan Dr. Feelgood -de liefste gynaecoloog van het CVV- is niet meer nodig: mijn menstruatie diende zich alsnog gisterenavond laat aan. Ik kan dus nu met een gerust gevoel morgen een berichtje achterlaten, en naar verwachting moet ik dan op donderdag of vrijdag opdraven voor de eerste echo. Ik heb me dus toch weer teveel laten meeslepen. Je denkt je lichaam zo goed te kennen, maar soms word je toch verrast. Dat blijkt weer!

Maar bedankt voor jullie meeleven!

Chocola en menstruatie

Inmiddels heb ik alweer anderhalve week decapeptyl erop zitten. Het spuiten gaat goed, bijna als vanzelf. Hoewel, ik moet wel erg mijn best doen om eraan te denken, ik wil het nog wel eens vergeten. En eigenlijk vind ik dat ook wel een goed teken, want dat betekent dat ik er ook niet continu mee bezig ben in mijn gedachten.

Halverwege deze week begon de buikkramp en de rugpijn, en ik dacht even dat de menstruatie eraan kwam. Die verwachtte ik namelijk pas vandaag, en niet eerder deze week, het duurt nornaal altijd een week na het nemen van de laatste pil op de strip. Maar behalve een ietsiepietsie bruine afscheiding en de buikpijn gebeurde er niets. Maar het gekke is dat er vandaag ook niets gebeurde. Ik heb nog altijd flink buikpijn en rugpijn, maar van een menstruatie is geen sprake. Hoe kan dat nou?

Nu heb ik zelden veel bloedverlies bij een normale menstruatie, en in het verleden heb ik al eerder een menstruatie overgeslagen, zelfs bij het gebruik van de pil. Dus ik begin nu langzaam te vermoeden dat de menstruatie zich toch afgelopen woensdag heeft aangediend........ Wat nu?

Wat is het probleem nu, zul je waarschijnlijk denken? Menstruatie is niet echt een gezellig onderwerp voor een blog. Maar het zit zo. Je start met de decapeptyl een paar dagen voor de laatste pil. Je wacht daarna tot de menstruatie om aan de gynaecoloog een seintje te geven. Precies 5 dagen na de menstruatie wordt namelijk een echo gemaakt en als die goed is, moet je starten met het stimuleren, de hormonen dus. Het tijdstip van die menstruatie is dus van belang in het hele ICSI proces. Als die menstruatie dus toch op woensdag is gestart, dan zou ik dus maandag aanstaande de echo moeten laten maken. Ja, wat nu? Hoewel het CVV ook in het weekend gewoon doorgaat met behandelingen, is het secretariaat die dagen niet bereikbaar. Er zit dus niets anders op dan maandag gelijk een e-mail te versturen, of proberen om telefonisch contact te leggen. Verder maar gewoon mijn hoofd koel houden, je kunt toch geen ijzer met handen breken.

Gisteren deed ik een interessante ontdekking over chocola! Ik had namelijk al sinds donderdagavond een heel vervelende hoofdpijn, een van de bekende bijwerkingen van de spuiten. Ik ging ermee naar bed, en ik werd er gisteren weer mee wakker. Paracetamol helpt echter niet. Gisteren op mijn werk werd ik er helemaal gek van, ik ging er zelfs scheel van kijken (dat gevoel had ik althans). Nu had ik ook al de hele dag een zeer sterke behoefte aan chocola, dat heb ik normaal nooooooooooit. Ik eet het ook niet zoveel, en heb het eigenlijk nooit in huis. Maar gisterenmiddag ben ik gezwicht en heb op mijn werk uit de automaat een snicker getrokken (bij gebrek aan beter), dat doe ik normaal ook noooooooooooooit. En wat gebeurt er: bij elke hap die ik neem wordt de hoofdpijn minder, en na 5 minuten was de hoofdpijn helemaal verdwenen. Dat vind ik toch wel apart...........

Het is nu zaterdagavond, ik voel de hoofdpijn alweer opkomen, maar ik heb geen chocoladereep in huis. Waar is het dichtsbijzijnde tankstation? Of weet je wat, ik ga gewoon met de pot nutella voor de tv zitten. Zou het helpen?

Nieuwsgierig

Het is zover: het nieuwe jaar is begonnen. Het jaar 2008 is aangebroken, en het klinkt alsof het science-fiction is. In de jaren 80, in mijn toch wel heftige pubertijd, klonk dat zoooooooover weg. En nu is het realiteit geworden. Goh, wat worden we oud...

Oud of niet, mijn nieuwsgierigheid steekt de kop op. Die verdwijnt niet met het ouder worden. Iets als "een vos verliest wel z'n haren, maar niet z'n streken". En nieuwsgierig ben ik, enorm.

Nieuwsgierig naar 2008, wat gaat het ons brengen? Wat gaat er allemaal gebeuren? Ik ben zo benieuwd hoe we gaan terugkijken op 2008 met de feestdagen in december, het meest tradionele moment in het jaar om precies dat te doen, terugblikken. Wat zullen we meemaken?

De grootste vraag natuurlijk: worden we zwanger?



En als we dat niet worden, gaan we dan wel of niet adopteren?

Maar ook:

Wordt Peter weer helemaal de oude?
Welke gevolgen heeft de fusie van Ymere en de Woonmaatschappij?
Werk ik überhaupt nog steeds bij Ymere?
Hoe loopt mijn opleiding af?
Heeft Peter een nieuwe baan?
Gaan we wel of niet op vakantie naar Amerika?
Of gaan we misschien wel naar Azië?
Hoe ziet onze tuin er uit?
Hoe ontwikkelt onze vriendenkring zich?
Krijgen we een mooie zomer?
Blijft iedereen om ons heen gezond?
Kopen we eindelijk een nieuwe TV en een nieuwe TV kast in de woonkamer?



Kortom, nieuwsgierig dus! Volgend jaar om deze tijd zullen we het allemaal weten. Zijn jullie net zo nieuwsgierig als ik?